Εντυπώσεις απο τις συναντήσεις!

Isabelle Lightwood έγραψε:Ο Χρη εγώ το είπα, είναι το βρεγμένο γατί βολ. 2 από κοντά, δε μιλάει, δε λαλάει, και δεν είμαι σίγουρη αν είναι γενικά έτσι ή φταίμε εμείς.  τέλος πάντων, καλούλης μωρέ, μας (μου) έκρυβε και τον ήλιο όσο εμείς καθόμασταν Να μας ξανάρθεις. Και με αυτό εννοώ πριν κατεβάσουμε τα χειμωνιάτικα.

Και η συνωνόματη παραμυθένια καλούλα. Κατάφερε να κάνει και παζάρια στο σερβιτόρο με ναζάκια, εύγε.

με ναζάκια λέει είσαι υπερβολική

Magorian Greyback έγραψε:Εσύ είχες σπείρει αυτόν το σπόρο όμως

Χριστίνα

Οχι, εγω απλά ισως τον ποτισα λιγο.
ο σπορος προϋπηρχε.

Το απόγευμα της 7ης Ιουλίου μετά απο κανενα μήν προετοιμασίας κατευθυνθήκαμε εγώ, η Ιζαμπέλ,η Λιζέτ,η Κασσιόπεια και η Ρομίλντα προς το αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος για να πάμε στη Θεσσαλονίκη στη Μπεατρίς και τη Ριβέρα που θα μας φιλοξενούσαν. Δυστυχώς κάποια κακόβουλα μέλη μας γκαντέμιασαν( ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε, Χρήστο) και κάποια άτομα απο το γκρουπ πίστευαν ακράδαντα πως θα πέσει κομητης και δεν θα πάμε (Αννα) και η εκδρομή μας ξεκίνησε επεισοδιακά. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο συνειδητοποιήσμε πως η Μαρία δεν είχε ταυτότητα μαζί και πήρε τηλ τους γονείς της να την φέρουν. Ενώ εκείνη είχε παει να παρει την ταυτοτητα είδαμε πως ειχαμε αργησει και η πυλη θα επρεπε να ειχε κλεισει πριν 5 λεπτα οποτε αρχισαμε να τρέχουμε σαν τρελές. Το αποτέλεσμα ήταν να χωριστούμε στον έλεγχο αποσκευών και εγω και η Ποπη να φτάσουμε Θεσσαλονίκη ενώ η Άννα ,η Μαρία και η Χρι έμειναν στο αεροδρόμιο έχασαν το εισιτήριο και ήρθαν με την πρωινή πτήση.
Τη δεύτερη μέρα ξυπνήσαμε πρωί πρωί και πήγαμε με το μετρό να παραλάβουμε τα κορίτσια και μετά πέσαμε ομαδικώς για ύπνοο.Το βράδυ κάναμε το πρώτο μας μυτ τη Θεσσαλονίκη με τον Αρκτούρο και τη Μυρτώ/Clary Fray. Η Μυρτώ ήταν πάαρα πολύ συμπαθητική αν και την πρώτη μέρα δεν της μιλούσα καθόλου και δεν την αγκάλιασα γτ δεν την ήξερα και ντρεπόμουν. Τον Αρκτούρο τον ήξερα αλλα κι αυτόν τον ντρεπόμουν. Φυσικά το πρώτο μας μυτ ηταν και αυτό επεισοδιακό καθώς εγώ κι η σίστα/Μαρία Ιζαμπέλ αφού κάναμε μια ώρα να αποφασίσουμε τι θα πάρουμε μετά θέλαμε αλλη μι ώρα για να αποφσίσουμε ποιά απο τις δυο θα το πει στο σερβιτόρο(θα παίρναμε το ίδιο).Ε ε κάποια στιγμή υποχώρησα εγώ αφου όμως είχαμε γίνει ρεζίλι. Μετά κάτσαμε και παίξαμε ντίξιτ όλοι μαζί αλλά ο Χρή και η Μελίνα κλέβανε και μετά είπαν πς κανανε την ανατροπή επειδή τα λυπόμασταν μωρέ τα καημένα που ήτανε τελευταία και τα αφήναμε να προχωράνε λίγο παραπάνω.Μετά είχανε το θράσσος να λένε και πως νικήσανε.
Την τρίτη μέρα ξυπνήσαμε πρωίι(νοτ) και πήγαμε στην ώρα μας  στο μυτ με την Άννα(Ματζικ ιζ Μαητ) στα H &M (noot). Βασικά κάναμε κατι ώωρες να ετοιμαστούμε και να συντονιστούμε αλλά η επίσημη δικαιολογία είναι πως άργησε το μετρό. Τελικά καταλήξαμε σε ένα μαγαζί με επιτραπέζια που δεν παίξαμε μαζί με τον Χρήστο και τη Μυρτώ. Δυστυχως η Άννα εφυγε πολύ γρήγορα και δεν προλάβα να της μιλήσω ιδιαίτερα,  πάντως μας ενημέρωσε για το που έχει μπαμπλ τι στη Θεσσαλονίκη <3. Περάσαμε την υπόλοιπη μέρα με το Χρήστο και τη Μυρτώ,η οποία μας έπαιξε κιθάρα και τραγούδησε και έχω να πω πως είναι φοβερη. Μετά όσες μείναμε ξύπνιες βγάζαμε τα σώψυχά μας και έτσι την εόμενη μέρα δεν ξυπνούσαμε.
Την Παρασκευή έφυγε η Πόπηη και πήγε Ιταλίαα. Φυσικά μετά θα πηγαμε σε μουσεία γιατί είμαστε παρτι ανιμαλ και μπορούμε να αντέξουμε και άυπνες (νοοτ). Βασικά πέσαμε όλες να κοιμηθούμε ξερές όπου βρουμε.  μετά το φαγητό μας ήρθε η Ανθήη. Έβαλε πλυντήριο, έκανε το μπάνιο της και μετά αναλύσαμε ζώδια. Αργότερα μας ήρθαν και ο Χρήστος και η Μυρτώ και το βράδυ γνωρίσαμε τον Τάσο-Φινέα ο οποίος _σποιλερ αλερτ_ ειναι πολύυ συμπαθητικός και καλούλης.  
Το Σάββατο δυστυχώς η Ανθή δεν αισθανόταν πολύ καλά και έτσι την είδαμε ελάχιστα. Πάντως πήγαμε στις ομπρέλες και παντρέψαμε την Μαρία Ιζαμπέλ με τη Χρι . Κουμπάρες ήμασταν εγώ και η Άννα και ανθοδέσμες πιάσαμε όλες γιατι γιολο(α και το γιολο ηταν το συνθημα της εκδρομής μας εε). Το βράδυ επειδή ηταν το τελευταίο καθίσαμε στο μπαλκόνι με τη Μυρτώ και το Χρήστο αυτή τη φορά και λέγαμε τα σωψυχα μας, όμως ο Χρηστος δεν στήριξε την προσπάθεια τη δική μου και της Μαρίας να αφήσουμε τα κινητά. Τι εξαρτημένα ατομα κυκλοφορούν ανάμεσα μας θεε μου.
Την Κυριακή δυστυχώς φύγαμε(στην ώρα μας αυτή τη φορά, απίστευτο το ξέρουμε αλλά προλάβαμε όλες το αεροπλάνο κτλ κτλ). Κοιμηθηκαμε κιολας στην πτήση εγω και η Μαρία.Η Λιζετ και η Κασσιοπεια γινανε ρεζίλι τα σουργελα.
Γενικά έχω να πω
Κλαίρη: Τη συμπάθησα πάαρα πολύ παρόλο που δεν την ήξερα γτ δεν ήταν ενεργή όταν γραφτηκα και νομίζω θα μπορούσα να κάνω παρέα μαζί της.Ελπίζω να μη σε χάσουμε <3
Χρήστος : Ο Χρή ήταν περίπου όπως τον περίμενα, τον κατασυμπάθησα παρά το κράξιμο που του έριξα <3 είναι πάρα πολύ καλόος και άντεξε τα δράματά μας, τις γκρίνιες μας για να ετοιμαστούμε να βγούμε έξω χωρίς να παραπονεθεί για τις ατελείωτες ώρες που κάναμε ή για το οτι τον στήναμε . Γενικά θα μας λείψει και αντε πια πρεπει να ερθιει κι εκεινος Αθηνα
Τάσος : Είναι πολύ πιο συμπαθητικος απο κοντά. Μας έμαθε κιόλας να κάνουμε σωστά το χαι φαιβ εγώ και η σίστα γτ το κάναμε λάθος και έβγαινε τραγικά φεηλ. Αλλα πήγε να φύγει έτσι χωρίς να μας χαιρετήσει και αναγκαστήκαμε να τον φωνάξουμε
Άννα: δεν προλάβαμε να μιλήσουμε πολύ αλλά εχω να πω πως είναι πολύ όμορφη και συμπαθητική και της αρέσει και το μπαμπλ τι.

Μπονους : Τα ινδιάνικα ονόματα μας που δεν θα τα αναδέρω γιατί είναι μυστικά και αντε πια πολλά είπα ήδη.
-Η εκπομπή που έκανε η Μαρία-Πσουλα και είχε καλεσμένες εμένα (Σούλα) και την Κουλα(Αρκτουρο) που την καημένη τη χτυπούσε ο άντρας της αλλά δεν μπορουσε να παρει διαζυγιο και την απατουσε κιολας να φανταστείτε με τη γειτόνισσα.
-τα πλυντήρια που μας έταξε το Μαράκι-Φλερ σε φωνητικά μηνύματα μέσα στην αγάπη που μας έστελνε στο φβ<3

Υ.Γ 1 θα έβαζα ιμοτικον αλλα βαργιέμαι
Υ.Γ 2 η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη των ονείρων μου<3

Θέλω να προσθέσω:
Τη πρώτη μέρα, αφού χάσαμε τη πτήση μας πολύ επεισοδιακά, επικράτησε ένας χαμούλης. Οι γονείς μου ήταν απʼ έξω απʼ το αεροδρόμιο, μιας και μου είχαν φέρει τη ταυτότητα, και περίμεναν να τους στείλω μήνυμα ότι όλα οκ, καθώς όταν έφταναν τους είχα πάρει αρκετές φορές σε κατάσταση πανικού να τους πω να τρέξουν. Η Βασιλική μέσα στο αεροπλάνο ήταν επίσης φρικαρισμένη και μας έπαιρνε μία μία να μας πει συγγνώμη θεωρώντας πως έφταιγε η ίδια για ένα λόγο που μόνο αυτή ξέρει. Η Άννα απʼ έξω να προσπαθεί να μη φρικάρει παίρνοντας 100 ανάσες το λεπτό και εγώ με τη Χριστίνα να μη ξέρουμε τι να κάνουμε για να μη τη φρικάρουμε περισσότερο χωρίς να το έχουμε πιστέψει και οι ίδιες ότι έφυγε το αεροπλάνο μας.  Η κυριούλα στη πύλη να είναι μια αντιπαθούκλα που αντί να μας πει κάτι του τύπου «συγγνώμη ρε κορίτσια αλλά δε μπορούσαμε να καθυστερήσουμε άλλο» και να μας προτείνει την επόμενη πτήση, να μας κάνει «καθυστερήσαμε υπέρ αρκετά για σας, τι να κάνουμε, δε μπορούσαμε να καθυστερήσουμε τη πτήση εξαιτίας σας» και να μας κοιτάει σνομπίστικα για όσο ήμασταν κοντά (να επισημανθεί ότι δεν είχαν καθυστερήσει τη πτήση ούτε λεπτό, και η Βικ με τη Πόπη της είχαν πει ότι ερχόμαστε τρέχοντας).  Σε κάποια φάση αρχίσαμε να παίρνουμε και τηλέφωνα να ενημερώσουμε, πρώτα τη Κατερίνα και μετά το Χρήστο, για να μπούνε στο ίντερνετ να βρούνε άλλα εισιτήρια. Προφανώς το «οι μισές πρόλαβαν τη πτήση και οι άλλες ξεμείναμε με 2 λεπτά διαφορά» ακουγόταν σαν κακό τρολλ που βοηθούσε στην επέκταση του χαμού. Στο ενδιάμεσο να έχω και τη μαμά μου να με παίρνει 30 τηλεφωνήματα το λεπτό. Μετά πήγαμε προς τις πληροφορίες και την έκδοση εισιτηρίων να δούμε τι θα κάνουμε. Περιμέναμε μία αιωνιότητα στην ουρά για να μας εξυπηρετήσει μια πολύ συμπαθητική κυριούλα που μας είπε ότι δε μπορούσαμε να αλλάξουμε εισιτήρια και ότι μπορούσαμε να πάρουμε τη πρωινή πτήση των 7 με 8 ευρώ (τζακπότ!). Βγάλαμε τα εισιτήρια, κάναμε καμιά ώρα να καταφέρουμε να κάνουμε τσεκ ιν στις μπακατέλες που αποκαλούν υπολογιστή εκεί πέρα και ετοιμαστήκαμε για το άφτερ πάρτυ στο αεροδρόμιο, που θα διαρκούσε όλη νύχτα. Κατά τη διάρκεια αυτού: κάτσαμε στο Γρηγόρη για σάντουιτς, όπου στέλναμε ηχητικά μηνύματα στο φέισμπουκ στα κορίτσια που είχαν ήδη φτάσει στη Θεσσαλονική, τα οποία διακατέχονταν από μια μυρωδιά μαστούρας μιας και μας είχε πιάσει νευρικό από τη τραγική κατάσταση, κάναμε τσεκ ιν στο αεροδρόμιο γιατί γιόλο, ανακηρύξαμε το γιόλο ως επίσημο σύνθημα της εκδρομής, πήγαμε στα αφορολόγητα και δοκιμάσαμε ό,τι καλλυντικό έπεφτε μπροστά μας χωρίς να πάρουμε τίποτα προφανώς και όταν αυτά έκλεισαν πάλι πήγαμε να χαζέψουμε και μια κυριούλα ήρθε να μας πιάσει κουβέντα δήθεν φιλικά ενώ στη πραγματικότητα μας επιτηρούσε, σταματούσαμε κάθε λίγο να δούμε πως πάνε τα λάικ στο τσεκ ιν, πήραμε τηλέφωνο τη Μαρία Φλερ να τη καλέσουμε στο άφτερ μας καθώς μένει κοντά και η γλυκούλα ψήθηκε να έρθει ως εκεί αλλά υπήρχε ο φόβος να ξεμείνει από λεωφορεία και έτσι της είπαμε να το αφήσει, τελείωσε η μπαταρία του κινητού και μείναμε στη μέση του πουθενά χωρίς τεχνολογία, έκλεισαν τα μαγαζία και ξεμείναμε να τριγυρνάμε δίχως σκοπό ή ελπίδα, κάτσαμε σε κάτι καρεκλίτσες με ένα παλιοκάγκελο στη μέση που δε μας άφηναν να ξαπλώσουμε και έτσι καταλήξαμε να φοβόμαστε μη μείνουμε ανάπηρες αν ξαπλώσουμε λίγο πιο πίσω, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο Γρηγόρη όπου εντοπίσαμε μια παρέα ξένων από πίσω ενας εκ των οποίων φαινόταν ωραίος στην αρχή, κάτι που φρόντισα να επισημάνω όχι και τόσο διακριτικά στην Άννα και στον ίδιο τόνο να πω πως τελικά όχι και τόσο,  κοιμηθήκαμε για μισή ώρα πάνω σε ένα επιτραπέζιο, μας ξύπνησε μια γρια που έβριζε έναν στο απέναντι μαγαζί από τον Γρηγόρη ακόμη λιγότερο διακριτικά και μετά ήρθε να μας ζητήσει «ένα εμπρό», ξυπνήσαμε αποχαυνωμένες και μας έπιασε πάλι η επίδραση της μαστούρας οπότε αρχίσαμε να γελάμε χωρίς λόγο και αιτία και η ώρα σιγά σιγά άρχισε να περνάει, πήγαμε προς τη πύλη αρκετά πιο νωρίς απʼό,τι έπρεπε λόγω προσφάτως αποκτημένων ψυχικών τραυμάτων ενώ στη πορεία έχασα πάλι τη ταυτότητα, άκουσα να με φωνάζουν από το μεγάφωνο, πήγαμε τρέχοντας με τη Χριστίνα στο πάγκο της Ryanair, μας έστειλαν στις πληροφορίες, μας έστειλαν στα απολεσθέντα της αστυνομίας σε άλλον όροφο και ενώ εγώ φοβόμουν πως θα μου ζητήσουν αριθμό ταυτότητας και θα την κάτσουμε αυτοί μου έριξαν μια ματιά και μου παν «εσύ είσαι» και μου την έδωσαν, πράγμα που δε ξέρω αν είναι καλό ή όχι γιατί η φωτογραφία ταυτότητας είναι χάλια, στο μεταξύ η Άννα να αρχίζει να φρικάρει πάλι με αποτέλεσμα να της πέφτουν τα γράμματα από το Σκραμπλ, πήγαμε τρέχοντας να τη βρούμε πάλι (στο δρόμο έπιασε το μάτι μου ένα μαναρομάναρο το οποίο η Χρι ούτε καν πρόσεξε, ντροπή), μας άφησαν να περάσουμε χωρίς έλεγχο στα αφορολόγητα γιατί μας είχαν μάθει πια και πήγαμε επιτέλους στη πύλη μας στην ώρα μας.
Όταν μπήκαμε στο αεροπλάνο εγώ προφανώς έτυχα το μεσαίο κάθισμα και έτσι να έχω από τη μία τη Χριστίνα η οποία σε κάποια στιγμή αποκοιμήθηκε και από την άλλη την Άννα η οποία κάθε τρίτο δευτερόλεπτο έλεγε «θα πέσει κομήτης, θα ψοφήσουμε όλοι, θα πέσουμε εμείς…». Νομίζω αναφέρθηκε και κάτι για τον αφανισμό του είδους. Ε σε κάποια φάση που έκανε ταρακουνήματα είχα τη κακή ιδέα να της πω πως θα κάνουμε τούμπα και εκείνη φρίκαρε ακόμη πιο πολύ χωρίς σταματημό μέχρι το τέλος, χωρίς να με αφήνει να κοιμηθώ η κακομοίρα η άυπνη (σαγκαπο εεεε).
Όταν φτάσαμε στη συμπρωτεύουσα (πόσο δευτεράτζα ονομασία και πόσο ζηλεύετε πια; ) καταρχάς αρχίσαμε να λέμε πόσο δε το πιστεύουμε, κατά δεύτερον ξεκίνησαν και τα κακά αστεία για το μετρό τους όχι πάντα διακριτικά (γιατί είπαμε; Γιατί γιόλο, γι αυτό). Βγάλαμε εισιτήρια, πήραμε το μετρλεωφορείο και κατεβήκαμε στη ΧΑΝΘ απ΄ όπου είχαμε συνεννοηθεί να έρθει η Κατερίνα (Θεέ μου, άγια αυτή η κοπέλα) να έρθει να μας πάρει). Φτάνουμε λοιπόν μετά από άλλη μια αιωνιότητα στη στάση και ξεχωρίζουμε μέσα στο κοσμάκη τη φλογερή μαλλούρα της Κατ συνοδευόμενη από τη Βικ. Φιλιά, αγκαλές, πόσο καιρό έχω να σε δω Τούλα μου, κινήσαμε για το σπίτι της Κατερίνας, ενώ γελάγαμε με τη κατάντια μας. Η Βικ εντωμεταξύ να χει λυσσάξει να πάρει βαλίτσα να σύρει, εμ να παίζουμε κυνηγητό μέσα στο δρόμο, τελικά φορτώθηκε της Χρι και όλα καλά. Φτάνουμε στο σπίτι, ανεβαίνουμε 7 ορόφους με τις βαλίτσες γιατί γιόλο, συναντάμε τις άλλες, αγκαλιές, φιλιά, πόσο καιρό έχω να σε δω Τούλα μου, βρίσκουμε φορτιστές για τα κινητά γιατί όπως είπαμε κυκλοφορούν εξαρτημένα άτομα ανάμεσά μας, και σιγά σιγά η καθεμιά έπεσε για ύπνο. Μετά από κανά τρίωρο ύπνου κατά το οποίο δεν έχω ιδέα τι συνέβη (η Μελίνα μου εξομολογήθηκε ότι έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να μου ζωγραφίσουν τη μούρη με ανεξίτηλο (Θεέ μου με βιάσανε; )) ήρθε όλο το τσούρμο να με ξυπνήσει (θεωρούσα μέχρι τότε κοινή λογική πως δε πάνε έξι άτομα να στηθούν πάνω από κάποιον σε κύκλο για να ξυπνήσει), η Άννα έκανε και τα βουντού της περνώντας τον αντίχειρά της πάνω από το χέρι μου και εξύπνησε η μεγαλειοτάτη δηλαδή εγώ. Έβγαλε η Βικ τους 500 κεφτέδες και τη σπανακόπιτα που χε φτιάξει και ταυτόχρονα προσπαθούσαν να με πείσουν να πάω για μπάνιο καθώς έλεγα πως ήθελα αλλά βαριόμουν, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα πως ούτε η Μόρα δε θα με πλησιάζει έτσι (ποια; Εμένα, μια ομορφιά μοσχομυριστή). Σε κάποια φάση επίσης γνωρίσαμε τη μαμά και τη γιαγιά της Κατερίνας οι οποίες είναι και οι δύο όσο γλυκές είναι η Κατερίνα, δηλαδή άπειρα. Πλυθήκαμε, ετοιμαστήκαμε, κάναμε ένα οχτάωρο να βρούμε κολακευτικά ρούχα, αποφασίσαμε πως είναι για τα μπάζα, εγκαταλείψαμε κάθε προσπάθεια, και πήγαμε μια βόλτα μέχρι τον Λευκό Πύργο, ο οποίος κάθε άλλο παρά λευκός δεν είναι, Τούλα μου.  Τα ποζεράκια έβγαλαν ένα κάρο φωτογραφίες και ύστερα αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στη παραλία, προς τα πού δε ξέρω, μυρίζοντας αυτό που οι Θεσσαλονικιοί πρέπει να ονομάζουν «αλμύρα της θάλασσας» ενώ εμείς μπόχα. Νομίζω όμως πως κι αυτοί ξέρουν πως θα βγούνε με τρία κεφάλια αν πέσουν εκεί. Ε, με τα πολλά καθίσαμε σε ένα μαγαζάκι, καλό ήταν και θα ήταν ακόμη καλύτερο αν δεν έδιναν έναν μόνο κατάλογο για τόσα άτομα, πήραμε να τα πιούμε, οι Α.Α. τουʼ δωσαν και κατάλαβαν από τέτοια ώρα κυρίες και κύριοι, αρχίσαμε τη μαλάκυνση, θάψαμε, αγαπηθήκαμε, παίξαμε το παιχνιδάκι που λέει ο καθένας μια λέξη και ο επόμενο ς λέει τι του θυμίζει κ.ο.κ., είπαμε ότι το μετρό τους θα έρθει πριν τη σερβιτόρα και κινήσαμε για το σπίτι. Στο σπίτι η Κατερίνα έκανε τα απαραίτητα τηλεφωνήματα για τις γκεστ εμφανίσεις της βραδινής εξόδου, ενόσω εμείς (εγώ και η άννα) γκρινιάζαμε για τα ρούχα μας και προσπαθούσαμε να βρούμε άλλα. Εγώ βρήκα ένα μπλε μακρύ φουστάνι γιατί γιόλο, την Άννα την έπιασε κρίση γκρίνιας και είπε δε θέλει να έρθει, την εγκαταλείψαμε έτσι στυγνά αφού τη παρακαλέσαμε και κατεβήκαμε στην είσοδο όπου συναντήσαμε το Μυρτούλι το οποίο και έσπευσα να πνίξω εεεε αγκαλιάσω θερμά γιατί ειδωθήκαμε επιτέλους, Τούλα μου. Όλο μαζί το τσούρμο κινήσαμε για Καμάρα (μα πώς τα ξέρω) χωρίς να πάρουμε μετρό γιατί θέλαμε να δούμε τη πόλη, όπου συναντήσαμε τον Χρήστο, ο οποίος μας καθυστέρησε κιόλας γιατί μιλούσε στο τηλέφωνο, ακούς εκεί Τούλα μου. Αγκαλιές, φιλιά, τι κάνεις, καλά, μας πήρε λίγη ώρα να αποφασίσουμε πού θα πάμε και τελικά αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μπαρομπαρ που νομίζω λεγόταν δεντρόσπιτο. Ε, κάτσαμε, χαζέψαμε τους καταλόγους (2 αυτή τη φορά!!) και αφού ρωτήσαμε πεντακόσιες φορές με τη Βικ «εσείς τι θα πάρετε;;;» αποφασίσαμε να πάρουμε ό,τι και το αγαπητό ζεύγος απέναντί μας, το ΧριΧρη, δηλαδή δύο μπύρες Κάιζερ. Όμως επειδή είχε επισημανθεί ότι όλοι εμείς κάναμε καλό στη Βικ και είχε γίνει κάπως λιγότερο αντικοινωνική, αποφάσισα να της δώσω την ευκαιρία να εξασκήσει αυτή της την ικανότητας δίνοντας την παραγγελία. Αυτή βέβαια δεν ένιωθε έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα και δεν με εμπιστευόταν, με αποτέλεσμα να περάσει ένα δεκάλεπτο όπου λέγαμε η μία στην άλλη «εσύ πες!» «όχι, εσύ πες» υπό την εποπτεία του σερβιτόρου, ο οποίος  σε κάποιο σημείο αποφάσισε να τραβήξει ένα σκαμπό να κάτσε μαζί μας να απολαύσει το θέαμα. Σε κάποια φάση τα καταφέραμε και ταυτόχρονα πήρε τηλέφωνο και η Άννα από το σπίτι, η οποία κιουρία αποφάσισε να μας τιμήσει με τη παρουσία της, οπότε ο Χρήστος με τη Κατερίνα σηκώθηκαν να πάνε να τη φέρουν. Όταν απομακρύνθηκαν όμως λίγο, εγώ με τη Βικ αποφασίσαμε ότι η περίσταση έχρηζε βασιλικής συνοδείας και, αφού ρίξαμε κάτω κάτι ποτήρια, τρέξαμε να τους προλάβουμε. Με τα πολλά φτάσαμε, παραλάβαμε τη κιουρία και τη γυρίσαμε στο μπαξέ μας ασφαλώς. Τώρα για το τι έλαβε χώρα στην έξοδο αυτή δε μπορώ να αποκρύψω πολλές πληροφορίες δημοσίως, να ξέρετε όμως ότι για μερικούς έρεε το ποτό, έρεε. Όταν αποφασίσαμε να μαζευτούμε, πήγαμε πάλι στο σπίτι της Κατερίνας, όπου ξεσαλώσαμε άγρια παίζοντας ντίξιτ και κουνώντας ο καθένας από ένα περιοδικό γιατί είχε κουφόβραση. Χωριστήκαμε σε ομάδες: Χρι-Πόπη, Εγώ-Βικ, Κατ-Άννα, Χρη-Μελ, με νικητήρια με στενή διαφορά τη Κατ-Άννα χάρη στην ενόραση της πρώτης, παρόλο που αν ρωτήσετε τη τελευταία ομάδα θα υποστηρίξει πως νίκησαν και πως «όχι Τούλα μου, δε μετακινούσαμε εμείς τα πιόνια τρεις τρεις τις θέσεις γιατί γιόλο». Ε, σε κάποια φάση ο Χρη μας εγκατέλειψε κι εμείς ξεραθήκαμε στον ύπνο.
Τη δεύτερη μέρα, Παρασκευή, ευτυχώς είχαμε μια πληθώρα ξυπνητηριών και έτσι με μια μικρή παρακίνηση από τις υπόλοιπες ξυπνήσαμε κάποια στιγμή και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, κοινώς  να γινόμαστε άνθρωποι. Σε κάποια φάση θεωρήσαμε πως ίσως έπρεπε να ενημερώσουμε και τους εξωσπιτικούς για την ώρα συνάντησης και έτσι τους στείλαμε. Όσο περιμέναμε τις κυράτσες να φτιαχνούν (γιατί καλέ κοιτάτε την Άννα μας; ) εγώ με τη Βασιλική κάναμε μια ποιοτική συζήτηση μέσω φέισμπουκ, ενώ καθόμασταν δίπλα-δίπλα, που πήγαινε κάπως έτσι: «Πολύ ωραίο το φόρεμά σου σήμερα» «κι εμένα μου αρέσει το άουτφίτ σου και το μακιγιάζ» ενώ ταυτόχρονα σχολιάζαμε δυνατά πόσο αστείες και κουλ είμαστε που μιλάμε μέσω φέισμπουκ.  Ντάλα μεσημέρι αρχίσαμε την έξοδό μας, γιατί είμαστε τόσο έξυπνες, εντάξαμε στο τημ μας τη Μυρτώ και πήγαμε δεν είμαι σίγουρη πού, πρέπει να ήταν η Αριστοτέλους, όπου, μετά από πολλά τηλεφωνήματα και κόπο καταφέραμε να συνεννοηθούμε και να συναντηθούμε με την Άννα (Magic is Might). Τη συνέχεια χωριστήκαμε στα δυο, για να πάει η Άννα Senior να αλλάξει κάτι ρούχα στα H&M (τέτοια δεν έχουμε εδώ μωρή;;; ) συνοδευόμενη από τη Μελίνα, την Άννα Junior κι εμένα, ενώ η Κατερίνα, η Πόπη και η Χρι πήγαν δεν είμαι σίγουρη πού. Στο μαγαζί θαυμάσαμε τον κλιματισμό και σκεφτήκαμε σοβαρά να πετάξουμε τα ρούχα από το πάγκο να αράξουμε (έτσι κι αλλιώς αυτή η απαισιότητα που τα διακατείχε δεν άξιζε τέτοια έκθεση, ακούς εκεί μουσταρδί εδώ και μουσταρδί εκεί). Στο μεταξύ χάσαμε και την Άννα Senior, πώς το καταφέραμε αυτό σε ένα μαγαζί μη με ρωτάτε, και πήραμε να παραλάβουμε τον Χρη από τη στάση, δηλαδή η Μελίνα πήγε και εγώ με την Άννα Junior κολλήσαμε από πίσω, κλασσικά. Αγκαλιές, φιλιά, πόσο καιρό έχω να σε δω Τούλα μου, τον φέραμε και αυτό στον κλιματιζόμενο παράδεισο του κιτς, όπου ήρθαν μετά από λίγο και τα υπόλοιπα κορίτσια και η Άννα Senior, η οποία μας ανακοίνωση πως δε βρήκε κάτι και λογικό με τόσο μουσταρδί που κυκλοφορούσε. Η Μυρτώ μας ανακοίνωσε πως έχουν και μεγαλύτερο κατάστημα, στο οποίο κανονίσαμε να πάμε την επόμενη μέρα, και αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα μαγαζάκι ονόματι Harry Spot, το οποίο απʼό,τι έχω καταλάβει είναι αντίστοιχο του δικού μας Playhouse. Mας βγήκε η πίστη μέχρι να φτάσουμε, μας ρωτούσαν με την Άννα junior κάτι τουρίστες αν μιλάμε ρώσσικα και είπαμε πως όχι, κάτι που αποδείχτηκε ψέμα από τη πλευρά της Άννας μιας και ήξερε κάλλιστα να βρίζει στην όμορφη αυτή γλώσσα.  Στρογγυλοκαθίσαμε όμως κάποια στιγμή, ένα μπούγιο πόσων ατόμων και μάλλον κάναμε θόρυβο γιατί οι διπλανοί μας μετακινήθηκαν. Δε μου επιτρέπεται να πω λεπτομέρειες ούτε γι αυτή μας τη συνάθροιση, θα πω όμως πως αποδεικτικά εστάλησαν σε γνωστή ντίβα του χώρου. Μετά από λίγο η Άννα Junior μας ανακοίνωση πως έπρεπε να φύγει, οπότε εγώ με τη Πόπη, γνωστοί γνώστες της περιοχής, προσφερθήκαμε να τη συνοδεύσουμε, και έχουμε να λέμε πως τη πήγαμε επιτυχώς μέχρι μερικά στενά πιο κάτω. Μετά γυρίσαμε, πήραμε ένα επιτραπέζιο το οποίο αράχνιασε σε μια γωνιά, και συνεχίσαμε τη μυστική μας μάζωξη.  Όταν φτάσαμε στο σπίτι της Κατερίνας αποφασίσαμε να σπιτογατιάσαμε το ακόλουθο βράδυ, κατά τη διάρκεια του οποίο η Μυρτώ μας τραγούδησε και έπαιξε διάφορα τραγούδια στη κιθάρα και αποδείχτηκε ταλεντάρα. Μερικές μάλιστα κάνανε και κύκλο γύρω από τη φωτιά, η οποία ήταν τόσο γαμάτη όσο το μετρό της Θεσσαλονίκης. Κάποια στιγμή, η Βικ και γω ξεκινήσαμε την υπερεπιτυχημένη εκπομπή μας, στην οποία αρμόζει μάλλον το όνομα «Χούλα» με το χ ως μεταβλητή, μιας και παρουσιαστές της ήταν τα γνωστά άτομα Κούλα(Βικ), Σούλα(Χρη), και Πσούλα από το κάψουλα (εγώ), Το τι συζητήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής είναι άκρως απόρρητο μιας και υποσχεθήκαμε στη Σούλα πως το δράμα της θα μείνει οφ ρεκορντ για τη δική της προστασία, μιας και είναι πιθανό η αποκάλυψη ενός τέτοιου γεγονότος να εντείνει τα ήδη άσχημα γεγονότα οικογενειακής βίας που δέχεται η προλαλήσασα από τον άντρα της. Μετά από ώρες αντίστοιχης εποικοδομητικής ενασχόλησης, και ενώ είχαμε πλέον μπει στις μικρές ώρες. αποχαιρετήσαμε τη Μυρτώ και τη Σούλα εεεε το Χρη και άρχισε πάλι η ουρά στο μπάνιο. Όταν φτάσαμε σε σημείο να είναι πιθανή μια επίσκεψη από τη Μόρα, η Πόπη με τη Χρι εγκατέλειψαν και έπεσαν στην αγκαλιά του Μορφέα (τα λεγα εγώ Χρι πως με απατάς) και οι υπόλοιπες φτιάξαμε καφέ και επιστρατεύσαμε δυνάμεις για να μείνουμε στο μπαλκόνι μέχρι το πρωί. Αυτές οι ώρες λοιπόν αποδείχτηκαν από τις ομορφότερες ολόκληρης της εκδρομής, η οποία συνολικά ήταν υπέροχη, μιας και δεθήκαμε λέγοντας τα σώψυχά μας και κάνοντας συνταρακτικές αποκαλύψεις τις οποίες και βαθμολογούσαμε κιόλας κυρία Τούλα μου (Άννα είσαι ένα 2άρι,deal with it, εκτός κι αν θες να πάρεις τα 3). Το περιεχόμενο βέβαια αυτών των αποκαλύψεων θα πεθάνει μαζί μας γιατί κάναμε πίνκυ πρόμις.  Ταυτόχρονα βγάλαμε και αρκετές φωτογραφίες οι οποίες τότε μας φάνηκαν λαμπρότατη ιδέα αλλά τώρα φαίνονται αρκετά ντροπιαστικές.
Όταν λάλησαν τα κοκόρια μαζευτήκαμε μέσα στο σπίτι όπου καλωσορίσαμε στη παρέα μας και τα αδύναμα μέλη της και μετά από λίγο υπεστήκαμε τη πρώτη απώλεια της εκδρομής μιας και έπρεπε να αποχαιρετήσουμε τη Πόπη. Να σημειωθεί πως όλη την υπόλοιπη ώρα και κυρίως εκείνη τη μέρα λέγαμε σε άσχετες στιγμές «θέλω τη Πόπηηη» και κοροιδεύαμε τους ευατούς μας λέγοντας πως είναι στο διπλανό δωμάτιο και πως από στιγμή και στιγμή θα έρθει έξω να μας πει και τα δικά της σώψυχα. Θέλαμε να το παίξαμε γερές και τσαμπουκαλούδες κι έτσι κάναμε πολλά και διάφορα σχέδια για μουσεία και εξορμήσεις κάθε είδους όλη τη μέρα χωρίς ύπνο, μα εκεί που καθόμασταν η κάθε μία έπεφτε ξερή χωρίς προειδοποίηση (ναι Τούλα μου, ακόμη και η Χριστίνα, δεκάωρο έκλεισε η κιουρία). Τέλος πάντων, όταν ξυπνήσαμε μας πήρε η Ανθή να μας πει πως έρχεται και εννοείται πως τρέξαμε όλες να φτιαχτούμε γιατί πού να εμφανιστούμε έτσι ωρέ, αλλά τα παρατήσαμε γιατί βαριόμασταν και η Ανθή είναι δικιά μας. Όταν λοιπόν έφτασε το κορίτσι την υποδεχτήκαμε θερμά και εκείνη μάλλον πήρε το «σαν το σπίτι σου» εντελώς κυριολεκτικά και έκανε τις δουλειές της κιουρίστικα, έβαλε πλυντήριο, έκανε μπάνιο και ήρθε να μας πει τα ζώδια. Μαντάμ Ζαΐρα μου, να σας φιλήσω το χέρι, τόσα καλά που βρήκατε στον αστρολογικό μου χάρτη ούτε η μάνα μου δε μου λέει. Σκέφτομαι σοβαρά αντί να στέλνω βιογραφικό από δω και πέρα να στέλνω ένα αντίγραφο του προαναφερθέντος χάρτη. Μας έκαναν αργότερα τη τιμή και ο Χρήστος με τη Μυρτώ, και αφού ακολούθησε μια αρκετά μεγάλη πολιτική συζήτηση (μη μας πουν και σαχλοκούδουνα κυρία Τούλα μου), την οποία εγώ προσωπικά διασκέδασα αρκετά να ακούω (το ντιμπέιτ ήταν πιο πολύ ανάμεσα στην Ανθή και τον Χρήστο), αρχίσαμε τις ετοιμασίες για τη βραδινή έξοδο, οι οποίες τράβηξαν τόσο πολλή ώρα που ήταν να λυπάσαι τον Χρήστο. Ευτυχώς η Ανθή τον διασκέδασε με διάφορα ποιοτικά άσματα που έβρισκε στο γιουτιούμπ και έτσι η αναμονή ήταν λιγότερο ευχάριστη. Όταν επιτέλους ετοιμαστήκαμε, όχι δεν είχε ξημερώσει βρε κυρία Τούλα μου, αρχίσαμε να περπατάμε προς αναζήτηση ενός μπαρ, η οποία αναζήτηση διήρκησε σχεδόν όσο και η ετοιμασία για την έξοδο. Οδηγός μας ήταν η Ανθή, οπότε αυτή θα κατηγορούμε. Με τα πολλά καθίσαμε σε ένα μαγαζάκι μακριά από εκείνα από τα οποία ακουγόταν μουσική και ζωντάνια και καθίσαμε να παραγγείλουμε κάτι για να συνεχίσουμε το γιολάρισμα (εγώ ας πούμε πήρα ένα τσάι λεμόνι). Μετά από λίγο στο παρεάκι μας εντάχθηκε και ο Τάσος και, ω θεοί, ΔΕΝ ήταν μια αντιπαθούκλα, κάθε άλλο, νομίζω η κοσμοθεωρία μου κλονίστηκε αρκετά. Μας γκρίνιαξε να κάνουμε τσεκ ιν, μας έμαθε τον σωστό τρόπο για ένα επιτυχημένο χάι φάιβ και γενικότερα γιολάραμε και μʼ αυτόν. Περαιτέρω πληροφορίες βέβαια για την έξοδο αυτή θα μείνουν και πάλι απόρρητες. Αυτή τη μέρα πάντως αποφασίσαμε να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι - μια λέξη είναι αυτή- και έτσι βάλαμε αρκετά ξυπνητήρια, μα το εγχείρημα απέτυχε γιατί α) το σύστημά μου είχε πάθει αλαλούμ σε σημείο να νυστάζω από το πρωί και μετά με αποτέλεσμα να μείνω άυπνη και β) τα ξυπνητήρια μας πρόδωσαν, βασικά το φταίξιμο δεν ήταν αποκλειστικά δικό τους αλλά μάλλον των κοριτσιών που τα αγνόησαν (εγώ πίστευα ότι θα ακολουθούσε κι άλλο κι έτσι συνέχισα το σκρολλάρισμα στο 9gag). Κάποια στιγμή πάντως επιτέλους σηκωθήκαμε και, όπως και τη προηγουμένη, βγήκαμε από το σπίτι ντάλα μεσημέρι κυριολεκτικά σερνάμενες από τη νύστα.  Συναντήσαμε το Μυρτούλι, όμως δυστυχώς το Ανθάκι δεν ήταν καλά και έτσι δεν είχαμε ούτε αυτή αλλά ούτε και τον Χρήστο που τη πρόσεχε. Πάντως να ξέρετε πως γιολάραμε και χωρίς εσάς. Σουλατζάραμε αρκετά στη πόλη και φτάσαμε και στις ομπρελίτσες, οι οποίες είναι υπέροχες αλλά υπερβολικά κοντές βρε Τούλα μου. Μόνο μερικά στρουμφάκια δε τις φτάνουν όλες … Εκεί λοιπόν μερικά ζευγάρια που ήθελαν να κλέψουν τη λάμψη μας (οι κοπέλες εξ αυτών φορούσαν και νυφικά με πούπουλα, κοίτα να δεις κόμπλεξ!) έβγαζαν τις γαμήλιες «αυθόρμητες φωτογραφίες», όμως εμείς δε πτοηθήκαμε και αφού το παίξαμε μοντέλα στην άκρη του λιμανιού, τα ζευγαράκια αυτά ξεκουμπίστηκαν και καταλάβαμε τις ομπρελίτσες για τις δικές μας φωτογραφικές ορέξεις.  Μετά από το φωτογραφικό ρεπορτάζ, έλαβε χώρα ο γάμος μου με τη Χρι, κατά τον οποίο χρέη παππά εκτέλεσε η Κατερίνα, ενώ τη τιμή της κουμπαριάς είχαν η Άννα με τη Βασιλική. Η Μυρτώ φανγκέρλιζε άφοβα και η Μελίνα είχε αναλάβει το γκλάμουρους φωτορεπορτάζ. Όταν ξεμπερδέψαμε και μʼ αυτό κινήσαμε για το σπίτι, όπου ένας τύπος που παρίστανε το άγαλμα (ωραίο χόμπι) μας τρόμαξε (αυτό λέγεται θράσος κύριος), αλλά δε πτοηθήκαμε. Αρχίσαμε μάλιστα να λέμε πόσο δε θέλαμε να φύγουμε, πόσο γουσταριζόμαστε γενικώς και τι θα κάνουμε την επόμενη φορά που θα επισκεφτούμε τη πόλη (γιατί θα υπάρξει επόμενη φορά). Όταν φτάσαμε σπίτι η Ανθή μας ενημέρωσε πως ήταν κάπως καλύτερα, οπότε ήρθε για μια γκεστ εμφάνιση μαζί με το Χρήστο να μαζέψει και τα πράγματά της και να μας αποχαιρετήσει. Αγκαλιές, φιλιά, σε περιμένουμε στην Αθήνα κυρία Τούλα μου, αποφασίσαμε να το πάμε σερί πάλι οι εναπομείναντες και έτσι πήραμε τις θεσούλες μας στο μπαλκόνι σε ένα κύκλο γκρουπ θέραπυ. Εκείνο το σέσσιον ήταν άλλου στυλ και όχι αποκλειστικά κοριτσίστικο, όμως, όπως και στο προηγούμενα, ειπώθηκαν αρκετές αποκαλύψεις, σώψυχα και ιστορίες ζωής. Όταν ο ήλιος φάνηκε πως ήταν έτοιμος να ξεπροβάλλει, μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήγαμε στη παραλία να το απολάψουμε λάιβ το υπερθέαμα, υπό την ευχάριστη γκρίνια μου –μα πού με σέρνετε πρωί πρωί. Εκεί βρήκαμε ένα υψωματάκι και τα ποζεράκια του φόρουμ  ξαναχτύπησαν, βγάζοντας τη μία φωτογραφία μετά την άλλη (αν δεν ήταν ο μαύρος κύκλος μέχρι το μάγουλο πρωτοστατούσα στο ποζεροκίνημα). Ενόσω λάμβανε χώρα το φωτογραφικό ρεπορτάζ, μας πλησίασε κιόλας ένας νεαρός, (τώρα πιωμένος απλά ήταν, μαστουρωμένος, θα σε γελάσω Τούλα μου, μάλλον ένας συνδυασμός) ο οποίος μας ζήτησε αρκετές φορές να βγάλει φωτογραφίες μαζί μας καταφέρνοντας να φρικάρει την Άννα η οποία και έσπευσε να βρει καταφύγιο πίσω από το στιβαρό μου κορμί. Ε, τελικά αφού έβγαλε μερικές φώτο μαζί μας έφυγε, μάλλον προς αναζήτηση διαφορετικού φωτογραφικού περίγυρου. Στο δρόμο για το σπίτι πήραμε διάφορες Θεσσαλονικιώτικες λιχουδιές να πάμε στα σπιτικά μας, μεταξύ αυτών και ένα σοκολατένιο τσουρέκι για τη Μαρία Φλερ, της οποίας η απουσία ήταν αισθητή καθʼ όλη τη διάρκεια της εκδρομής. Μετά από αυτή μας τη πρωινή εξόρμηση μαζευτήκαμε και πάλι στο σπίτι της Κατερίνας και δεν είμαι σίγουρη για το τι κάναμε καθώς αρκετές φορές με πήρε ο ύπνος ασυνείδητα ύστερα από τόση αϋπνία (συγγνώμη γι αυτό).  Έχοντας φτιάξει τις βαλίτσες μας από τη προηγούμενη μέρα (τζαστ κίντινγκ, εγώ το πρωί την έφτιαξα και μάλιστα ξέχασα και το μισό μου σπίτι όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια), δεν υπήρχε πολύ άγχος, όμως λόγω των προαναφερθέντων προσφάτως αποκτημένων ψυχολογικών τραυμάτων κινήσαμε για το λεωφορείο αρκετά νωρίς. Όταν φτάσαμε στη στάση ακολούθησαν αγκαλιές, φιλιά και δράματα πολύ εντονότερα από τις προηγούμενες μέρες, μα αυτή τη φορά άξιζαν μιας και ήταν η ώρα του αποχωρισμού. Ο Χρήστος μάλιστα μας είχε βγάλει και εισιτήρια για το λεωφορείο όσο εμείς ήμασταν στη κοσμάρα μας (<3) και δε δεχόταν καν τα λεφτά (θα υπάρξει εκδίκηση).  Ε, να μη τα πολυλογώ (νομίζω είναι φανερό πως περιέγραψα την εκδρομή χωρίς άσκοπη πολυλογία γενικότερα), φτάσαμε στο αεροδρόμιο νωρίτερα κι απʼ την ώρα μας, βρήκαμε τη πύλη μας μετά από λίγη ψάξιμο κατά τη διάρκεια του οποίου η Άννα φρίκαρε πολύ περισσότερο απʼόσο φρίκαρε όταν πχ χάσαμε το αεροπλάνο αν και αυτή τη φορά δεν της έπεσαν τα γράμματα από το σκραμπλ, καθίσαμε να περιμένουμε αρκετή ώρα να αρχίσει η επιβίβαση έχοντας απέναντί μας ένα νευρόσπαστο 3χρονο που έλεγε συνέχεια «μπιιιιπ» και ενώ η Χριστίνα το έβρισε χαριτωμένο εγώ πολύ θα ήθελα να του στρίψω το λαιμουδάκι, και αφού ανεβήκαμε τη σκάλα για το αεροπλάνο (δύο πανίβλακες κοτζάμ γαϊδούρια είχαν μπει στο αεροπλάνο και φωνάζοντας με την υπόλοιπη παρέα αποφάσισαν πως ήθελαν να βγάλουν σέλφι πήγαν να ξαναβγούν με αποτέλεσμα να είμαστε πολλά άτομα στη σκάλα, η οποία ταρακουνήθηκε και πήγαμε να πέσουμε) στρογγυλοκαθίσαμε στις θέσεις μας και κάναμε ευχέλαιο που φτάσαμε σώες και αβλαβές στην ώρα μας. Αυτή τη φορά ήμουν από τη μεριά του διαδρόμου, έχοντας δίπλα μου τη Χριστίνα, δίπλα της την Άννα και απέναντι τη Βικ και έτσι δεν ήμουν εγώ αυτή που έπρεπε να υποστεί τις θεωρίες συνωμοσίας για τους κομήτες. Βέβαια αυτή τη φορά οι δύο ακρινές διατάραξαν την ησυχία όλου του αεροπλάνου γελώντας νευρικά όλη μα όλη την ώρα, όχι και τόσο διακριτικά, και παρά τις διάφορες παρατηρήσεις και επικριτικές ματιές από ολόκληρο το πλήρωμα δε φάνηκαν να πτοούνται και συνέχισαν αμείλικτες να γελάνε για κάτι που δεν ήταν καν αστείο. Αν ήμουν ξένη θα είχα ενοχληθεί και θα τις είχα σκοτώσει με διάφορους τρόπους στο κεφάλι μου. Ήμουν όμως νυσταγμένη, όπως και η Βικ, και έτσι με το που απογειώθηκε το αεροπλάνο, μέχρι και λίγο πριν προσγειωθεί, έριξα έναν ύπνο μα τι ύπνο, σε σημείο που όταν μας έβλεπα να πλησιάζουμε δεν ήμουν σίγουρη αν φτάναμε ή είχαμε μόλις ξεκινήσει. Ε, όταν κατεβήκαμε, πήραμε τις βαλίτσες μας και βγήκαμε όξω. Οι γονείς μου είχαν έρθει να μας υποδεχτούν (πόση γκλαμουριά πια) και γλίτωσαν εμένα και τη Βασιλική από το μετρό (ε τόσο μετρό αυτές τις μέρες μπουχτήσαμε πια) και έτσι φτάσαμε σπίτια μας σχετικά νωρίς για να φάμε και να κοιμηθούμε μόνο που δε κοιμηθήκαμε γιατί ήμασταν σε υπερένταση. Πόσο άσχημη πόλη αυτή η Αθήνα…

Κανονικά σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να γράψω πολύ περιορισμένες εντυπώσεις μονάχα για τα μέλη που πρωτογνώρισα, αλλά δε μπορώ να αντισταθώ, νομίζω ότι δεθήκαμε ακόμη περισςότερο μετά από αυτή την εκδρομή, κάτι που δε θεωρούσα εφικτό. Άρα, με αλφαβητική σειρά:

Ανθή (anthian9):  Με την Ανθή, αν και την είχα ξαναδεί, πιστεύω πως αυτή τη φορά γνωριστήκαμε πιο καλά μιας και μιλούσα κι εγώ πιο πολύ και εκείνη έμεινε μαζί μας περισσότερη ώρα. Αν και η πρώτη εντύπωσή μου αποδείχτηκε πολύ εύστοχη, αυτή τη φορά την απολαύσαμε λίγο περισσότερο. Κοινωνική, ομιλητική, χαίρεσαι να μιλάς μαζί της, και αυτό που καταχάρηκα ρε Ανθή είναι αυτό που μπορείς να κάνεις κάθε είδους συζήτηση, από το να αναλύσεις τα πολιτικά της χώρας, μέχρι να κάνεις σοβαρή δήλωση για τους απατεώνες που πωλούσαν χαρτί κουζίνας ως χαρτί τουαλέτας ή τα ερωτικά διλήμματα που με περιμένουν. Για το τελευταίο δεν έχω πια καμία αμφιβολία, μαντάμ Ζαΐρα μου, χρυσό κορίτσι με έβγαλε ο χάρτης σου. Σε περιμένω στην Αθήνα να μου ρίξεις και τα Ταρώ!

Άννα Junior (Magic is Might): Καταρχάς, κάτι πολύ ρηχό αλλά που πρέπει να σημειωθεί και ειπώθηκε αργότερα από όλους, είναι πανέμορφη. Και βασικά πριν μας βρει δεν ξέραμε καν πώς είναι φατσικά οπότε δεν ήμασταν σίγουροι πώς θα τη βρούμε αλλά μας βρήκε αυτή. Ήρθε και με αγκάλιασε, γιατί ουσιαστικά είχαμε συνεννοηθεί οι δυο μας, και ήταν μια γλύκα. Χαιρέτησε και τους άλλους πολύ ένθερμα και αποδείχτηκε πως τους ήξερε και αυτοί με τη σειρά τους την ήξεραν. Ήταν πολύ κοινωνική και ομιλητική (απέχεις πολύ από το εκνευριστικό μαρή) και θυμόταν και ανέφερε συχνά τα inside jokes μας. Επίσης αποδείχτηκε θερμή οπαδός του συνθήματός μας (yolo) για το οποίο βρήκαμε και μυστική χειρονομία (εξαιρετικά κωδικοποιημένη). Μιλούσε, γελούσε, σχολίαζε όποτε χρειαζόταν, χωρίς να μιλάει χωρίς νόημα μα και χωρίς να κάθεται σε μια γωνιά περιμένοντας να φύγει. Χάρηκα πάρα πάρα πάρα πολύ που την είδα μιας και δε περίμενα πως θα συμβεί κάποτε σύντομα μιας και μένουμε στις δύο άκρες της χώρας, όμως συνέβη (ντέστινυ!). Mah llama ελπίζω να ξαναειδωθούμε σύντομα και να κρατήσουμε όπως και δήποτε επαφή!

Άννα Senior (Lisette de Lapin):  Καταρχάς, μωρή, είσαι μια σαχλοκουδούνα και μισή, να το ξέρεις, αυτό σκεφτόμαστε όλοι μας, δεν είναι απλά στη φαντασία σου. Κατά δεύτερον, σκάσε λίγο να δω κάτι, ή ψόφα, ό, τι θες. Κατά τρίτον, είσαι μια λατρεία ατελείωτη μωρή σαφράκω. Από το γέλιο σου που είναι πιο αστείο από το αστείο το ίδιο, μέχρι το προγούλι πάουερ στο βίντεο του γάμου. Ακόμη κι αν μας έβγαλες τη πίστη μερικές φορές (εδώ μωρή, θα σε ξεμπροστιάσω) αποδείχτηκες από τα πιο έμπιστα και υποστηρικτικά άτομα, και σε αγαπώ, και αγαπώ να σε μισώ, και ασταδιάλα παραζουζουνιάσαμε. Μη ξεχάσεις ντα μουβς!

Βασιλική (Aurora Sinistra): Σίστα μου, έφτασε αυτή η μέρα που κανείς μας δεν πίστευε ότι θα έρθει, που είσαι μία από τις ομιλητικότερες παρουσίες σε ένα δωμάτιο με άτομα πέραν του εαυτού σου. Και το εκτιμώ αυτό και είναι και ένας από τους λόγους που σε αγαπώ. Αλλά και χωρίς αυτό, έχω την έγκριση της μαμάς μου για σένα, δε με πτοεί τίποτα. Σοβαρά τώρα, χάρηκα πάρα πολύ που ήσουν στη παρέα αυτές τις μέρες. Είσαι από τα φαινομενικά σοβαρά άτομα, που όμως αν κάνεις την υπομονή να γνωρίσεις καλύτερα, μπορούν αν σε εκπλήξουν με τη καρδιά που έχουν. Μας απέδειξες πως αντέχεις χωρίς διάβασμα και μπορείς να γιολάρεις άφοβα. Είσαι και κοντά μου, περιμένω να εφαρμόσουμε το σχέδιό μας με τα σουβλάκι, τι, μόνο οι θεσσαλονικιοί μπορούν να το κάνουν νομίζουν;

Κατερίνα (Beatrice Baudelaire): Ρε Κατερινάκι πόσο ψυχάρα παίζει ναʼ σαι. Δε νομίζω πως μπορούμε να σου ανταποδώσουμε όλη αυτή τη καλοσύνη, που μας άνοιξες το σπίτι σου για τόσο καιρό και παρά τα καμώματά μας δε μας πέταξες όξω ούτε καν προς το τέλος. Να ξέρεις το εκτιμούμε πάρα πολύ, όχι μόνο που μας φιλοξένησες αλλά και που είσαι αυτή η φίλη με όλη την έννοια της λέξεως που είσαι. Ακόμη κι αν μένεις στου διαόλου τη μάνα να ξέρεις πως πάντα θα είμαστε φίλες σου κι εγώ προσωπικά θα έρθω να σε βρω έτσι κι αποφασίσεις να σταματήσεις να μας στέλνεις. Σε αγαπώ πολύ και να ξέρεις σου ρχομαι στη Θεσσαλονίκη κι ας μην έχετε μετρό!

Μελίνα (Rachel Rivera): Η Μελίνα βασικά είναι η τζούνιορ εκδοχή της Κατερίνας, η οποία είναι η τζούνιορ εκδοχή της μαμάς της, η οποία είναι η τζούνιορ εκδοχή της γιαγιάς της οι οποίες είναι όλες γλύκες και να τους  πείτε ξανά χίλια ευχαριστούμε. Αυτό το κορίτσι ακόμη και κακία να πει (που λέει μπόλικες) ξέρεις ότι για να σου κάνει αυτή τη τιμή σε νιώθει κοντά της. Και μετά από λίγο θα έρθει για αγκαλίτσα και κάνει από τις πιο όμορφες αγκαλιές του κόσμου. Βάζει και καλά το άιλάινερ και μάλιστα στους άλλους, πόσες αρετές σε μια κοπέλα πια; Να ξέρεις, δεν ήσουν τυχαία το ταίρι μου για τόσο καιρό. Grumpy cat doesnʼt hate you. Much.

Μυρτώ (Clary Fray): Έφτασε επιτέλους η στιγμή μετά από τόσα χρόνια, που η Clary με την Isabelle βρέθηκαν στο ίδιο σπίτι. Hallelujah. Και όχι μόνο βρέθηκαν στο ίδιο σπίτι, αλλά πέρασαν και τόσες μέρες παρέα, σε σημείο που η πρώτη να αποτελεί αισθητό κομμάτι της Αθηναϊκής παρέας και η απουσία της να είναι λυπηρή. Μυρτούλι, να ξέρεις, αυτές τις μέρες σε αγάπησα ακόμη πιο πολύ και κατάλαβα πόσο καλή φίλη είσαι. Επίσης συνειδητοποίησα σε πόσο ψαγμένη και ώριμη κοπέλα έχεις εξελιχθεί και χαίρομαι πάρα πολύ που παρόλο που δεν είχαμε ξανασυναντηθεί από κοντά είχα και πάλι την αίσθηση πως σε ξέρω χωρίς αμηχανία τόσο χρόνια. Σε περιμένω το καλοκαίρι στη πόλη του μετρό. Και να με περιμένεις κι εσύ για πάντα!

Πόπη (Romilda Vane): Πόπη γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα. Αν εσύ νιώθεις ότι έχασες τα καλύτερα να μη το πιστεύεις γιατί ήσουν συνέχεια στις σκέψεις μας («πόπηηηη») και ήταν σαν να ήσουν εκεί. Πάντως όσο ήσουν μαζί μας ήσουν και πάλι η γλυκιά και πάντα χαμογελαστή παρουσία που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα και στις συναυλίες πριν λίγες βδομάδες. Και κάτι αξιοπερίεργο, αποδείχτηκες πάρα πολύ ψύχραιμη και στο αεροδρόμιο, και όταν ήταν να φύγεις για τα ξένα και πάντα γενικότερα. Σε αγαπάμε και σένα κόνσερτ σίστα και σε περιμένουμε πίσω με ανοιχτές αγκάλες!

Τάσος (Phineas Nigellus Black): Δε πίστευα ποτέ πως θα υπάρξει η στιγμή που θα γράψω σε αυτό το τόπικ πως ο Τάσος, ο γνωστός, ο Φινέας, είναι μια γλύκα, που να πέσει φωτιά να με κάψει. Μάλιστα ανέφερα πολλές φορές (huehuehue) πόσο αντιπαθούκλας φαίνεται από το φόρουμ με το παλιοχαμογελάκι του  . Όμως παιδιά, παιδιά!!!, είναι πάρα πολύ συμπαθητικός, τρομακτικά συμπαθητικός. Και συζήτηση μπορείς να πιάσεις με αυτόν, και τη πλάκα του θα κάνει, και τις προσβολές των άλλων θα δεχτεί ακομπλεξάριστα κι απʼόλα. Γενικώς κλονίστηκε ο κόσμος μου λιγάκι. Και είναι και παλιοποζεράκι σαν εμάς, τον απλό λαούλη. Βλακέντιε να ξανάρθεις, έχεις την άδειά μας.

Χρήστος (Arcturus Regulus Black): Χρήστοο, παρά το γεγονός πως δεν δέχεσαι την αγάπη μου (το προσπερνάω προσωρινά γιατί με έχει πιάσει φάση γλυκουλίασης) να ξέρεις πως είσαι μια λατρεία και μισή και μας λείπεις ήδη. Ο Χρήστος, τη πρώτη φορά που κάναμε μυτ πίστευα πως δε μιλάει δε λαλάει υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά αυτές τις πέντε μέρες μας διέψευσε.  Εντάξει, πολυλογά δε τον λες, αλλά και την ατακάρα του θα πετάξει (κακία για μένα, γκουχ) και το πόνο του θα πει (κυρία Κούλα μου έχετε την υποστήριξή μου) και θα σε εκπλήξει λέγοντας τελείως χαλαρά μια λεπτομέρεια για το κομοδίνο που του είχες πει πως αγόρασες τη βροχερή 25η Νοεμβρίου του 1932. Γενικότερα είναι, θεωρώ, ένας άνθρωπος στον οποίο θέλεις να μοιάσεις ή τέλος πάντων να έχεις στη ζωή σου. Ευελπιστώ για το δεύτερο λοιπόν και θέτω ως στόχο το πρώτο.

Χριστίνα (Cassiopeia Black): Γκυναικάρα μου είσαι μια κόκλα. Η Χριστίνα θεωρούσα και πριν την εκδρομή πως είναι από τα μέλη που δύσκολα ανοίγονται (όχι στο βαθμό της Βικυς βέβαια, αλλά σε αυτόν τον βαθμό μόνο η Βίκυ είναι). Χαίρομαι πάρα πολύ που σε αυτή την εκδρομή μας μίλησε περισσότερο για την ίδια, ακόμη και αν ντρεπόταν γενικότερα, και μας άφησε να έρθουμε πιο κοντά της, γιατί το θέλαμε πολύ. Από την αρχή φάνηκε πως είναι ένα πάρα πολύ υπομονετικό άτομο, μια κοπέλα ευγενική, γλυκιά, με χιουμοράκι και καλοσύνη που ξεχειλίζει. Ακόμη και όταν θέλει να πει κακία ή να παριστάνει τη παρεξηγημένη όταν προσβάλουμε τον κοιτώνα της, δε μπορεί και χαμογελάει, και καλά κάνει γιατί είναι χαμογελάρα. Πόσο χαίρομαι που εφήρμοσα πάνω σου τα μουβς και με ανέχεσαι τόσο καιρό!

Isabelle Lightwood έγραψε:
Σε κάποια φάση επίσης γνωρίσαμε τη μαμά και τη γιαγιά της Κατερίνας οι οποίες είναι και οι δύο όσο γλυκές είναι η Κατερίνα, δηλαδή άπειρα.

H Mελίνα η καημένη είναι υιοθετημένη

Isabelle Lightwood έγραψε:Μελίνα (Rachel Rivera): Η Μελίνα βασικά είναι η τζούνιορ εκδοχή της Κατερίνας, η οποία είναι η τζούνιορ εκδοχή της μαμάς της, η οποία είναι η τζούνιορ εκδοχή της γιαγιάς της οι οποίες είναι όλες γλύκες και να τους  πείτε ξανά χίλια ευχαριστούμε. Αυτό το κορίτσι ακόμη και κακία να πει (που λέει μπόλικες) ξέρεις ότι για να σου κάνει αυτή τη τιμή σε νιώθει κοντά της. Και μετά από λίγο θα έρθει για αγκαλίτσα και κάνει από τις πιο όμορφες αγκαλιές του κόσμου.

Isabelle Lightwood έγραψε:Βάζει και καλά το άιλάινερ και μάλιστα στους άλλους, πόσες αρετές σε μια κοπέλα πια;

Καλέ

Εγώ δε θα κάτσω να αναλύσω όπως οι κιουρίες πιο πάνω, απλώς θα πω ότι πέρασα τόοοοοσο υπέροχα! Νιώθω πως σας γνώρισα πιο βαθιά και σας αγαπάω και μου λείπετε και σταματάω εδώ καλύτερα τις γλύκιες
Τη Μυρτώ την είχα ξαναδεί, και πόσο την αγαπάω Μου θυμίζει απίστευτα το Μαράκι258, είναι τόσο γλυκιές και οι δύο. Μέχρι αηδίας. Και πόση φωτογένεια έχει αυτή η κοπέλα πια.
Ο Χρήστος ήταν τόσο συμπαθητικός! Και απίστευτα καλόβολος. Τον είχαμε πρήξει τόσο πολύ, καθόταν και περίμενε να ετοιμαστούμε και να τσακωνόμαστε, μου έκανε αέρα με τις οδηγίες του Ταμπού, χωρίς να γκρινιάξει ούτε μία φορά. Η καλοσύνη προσωποποιημένη.

Σπόιλερ:

Την Ανθή την είχα ξαναδεί, όμως δεν είχα σχηματίσει ολοκληρομένη άποψη. Είναι πολύ κοινωνική και ομιλιτική, πιο πολύ μιλάει και από την Άννα Όμως ποτέ δε θα πει κάτι ανούσιο ή βαρετό, έχει μια άποψη και ξέρει να την επιχειρηματολογεί.
Με τον Τάσο μιλήσαμε ελάχιστα, ζήτημα να ανταλλάξαμε δυο κουβέντες Μου φάνηκε συμπαθητικός, έβλεπα και τις άλλες να φανγκερλίζουν Πρέπει εμένα και την Άννα να μας πέρασε πολύ σνομπαρίες, γιατί θέλαμε να φύγουμε νωρίς, όμως απλώς είμασταν τόσο πτώματα, δεν είχαμε κοιμηθεί πολύ

Αυτά.

Εγώ να πω πάλι ευχαριστώ για το τσουρέκι. Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω έρθει κ εγώ, αλλά παρολ'αυτα με τα ηχητικά μυνήματα που στέλναμε στιγμές στιγμές και την κλήση σκαιπ ένιωσα σαν να είμαι κ εγώ κάπου εκεί μαζί σας στην όμορφη Θεσσαλονίκη . 

Ηρθα να γραψω και γω ποσο ωραιες ηταν αυτες οι μερες στη Θεσσαλονικη, ποσο τηρησαμε τα σχεδια για μουσεια (αχαχαχανο), ποσο ωραιοι ηταν οι κεφτεδες που ολημερις τους τρωγαμε και τελειωμο δεν ειχαν και να κλαφτω που δεν εκατσα περισσοτερο. Να ξερετε οτι μου λειπετε, και το να μη θελω να φυγω απο τη Μπουγατσουπολη δεδομενου του οτι για μετα ακολουθουσε η Μακαρονοχωρα, και ολο το ντρημ πακετ "πρωτη φορα εξωτερικο, Ιταλια, φανγκερλινγκ" ειναι μια γλυκοπικρη ειρωνια. 

Με τις συγκατοικους, τι να πω πια, ηταν ο ορισμος της καλης, δεμενης παρεας. Η Λαφ-Λαζανη νομιζω το ειπε; "Θα ειναι σαν πενταημερη, αλλα καλυτερα, γτ θα ειμαστε με ατομα που θελουμε". Αυτο ακριβως. Δεν ενιωσα στιγμη αμηχανια, το 'μολογανε και οι κοτσιδες μου που αρνιουνταν πεισματικα να προσαρμοστουν στη βαρυτητα απο τον ενθουσιασμο τους. (Καλα, εφταιγε που ειχα ξαπλωσει αναποδα αλλα γιολο)  Υπηρχε μια αρμονια μεσα στο χαος που μας διακατειχε, καθως κοιμομασταν ως δια μαγειας ολες μαζι ή με τη σειρα η μια μετα την αλλη, και στο ενδιαμεσο διαστημα στελναμε ηχητικα μυνηματα, μιλαγαμε με τους εναπομειναντες αθηναιους στο φβ ή και μεταξυ μας γιατι γιολο καναμε εκατο ωρες να ετοιμαστουμε για τα μυτινγκς και τρωγαμε κεφτεδες.  

Την πρωτη νυχτα μετα τα ηχητικα ξεραθηκαμε στον υπνο, οταν μπορεσαμε βεβαια γτ ειχε μια απαισια υγρασια, ζεστη, κουφοβραση κτλ  Ντα μουβς που λενε τα κοριτσια πιστευω ακραδαντα οτι παραπεμπουν σε κινηση βενταλιας γτ ολοι μας προσπαθουσαμε απεγνωσμενα να κανουμε αερα με ο,τι χαρτι, περιοδικο, σουβλακομενου βρισκαμε προχειρο.

Την επομενη μερα το πρωι κατεφτασαν οι χαμενες (και καμμενες) αδερφες (σιστας ντεε) οι οποιες με το που πατησαν το ποδι τους στο ομορφοσπιτο της κατερινας βαλθηκαν να μας μεταδωσουν την μαστουρα της αϋπνιας τους.  Γιολο , ρουντ και λοιπες ατακες απο τη Μαρια αρχισαν να πεταγονται αυθορμητα καθε ωρα και στιγμη (Α, να σημειωσω οτι πριν φυγει η πτηση τους βαλαμε ξυπνητηρι για να τις παρουμε τηλεφωνο και εκει που η Κατερινα μιλουσε μαζι τους στο τηλ στις 5 το πρωι, ακουμε ενα "ελα. τι εγινε; Πλακα κανεις" και στρεψαμε ολες ταυτοχρονα τα κεφαλια μας 180 μοιρες ενω υποτιθεται "κοιμομασταν". ) Αφου περασε η μιση μερα γιολαροντας στον καναπε και με μια κριση πανικου απο μερους μου και τη Χριστινα οτι θα ριζωσουμε εκει για παντα, αποφασισαμε να παμε για καφε. Καλα, δεν πηραμε ολοι καφε  Βασικα νομιζω δεν πηρε καμια καφε.   Το βραδυ αρχισαμε τα μυτινγκς τα οποια εξελιχτηκαν σε μεταμεσονυχτιες μαζωξεις εκεινη και τις επομενες ημερες, γιατι η Μπουγατσουπολη δεν κοιμαται ωρε. Γνωρισαμε Μυρτω και Χρηστο απο κοντα και μετα την εξοδο, ξαναματαμαζευτηκαμε σπιτι για επιτραπεζια  Κλεψιμοοοοο, δεν εχει νοημα να επεκταθω. Τσκ τσκ τσκ. 

Την δευτερη μερα γνωρισαμε και την Αννα-Ματζικ-Τζουνιορ και πηγαμε για καφε κυριολεκτικα δυο βηματα εξω απο το σπιτι της Κατερινας. Το βραδυ πηραμε πιτογυρα (βεβαιως βεβαιως) και η Μυρτω εφερε την κιθαρα της και μας επαιξε τραγουδια *-*  Καναμε και κληση με τη Μαρια Φλερ και στειλαμε αγαπη Σαλλονικη-Αθηνα. *-* 
Και καπου εκει, παρολο που ητανε το τελευταιο μου βραδυ, επρεπε να σηκωθω να φτιαξω βαλιτσα, να βρω το φορτιστη μου τον οποιο να ναι καλα και τα παιδια που βοηθησαν , τον βρηκα!ναι! και μετα εγκατελειψα γτ επρεπε να ξυπνησω νωρις για να φυγω το επομενο πρωι. Και πηγα για υπνο.  
Καπου εδω αρχιζει η γκρινια γτ απλα αξιζε να μεινω μεχρι το πρωι στο μπαλκονι με τις συντροφισσες Ινδιανες που το πρωι τις βρηκα να χαζογελανε στη δροσουλα ( και λυπαμαι που εχασα τις υπολοιπες μερες που εγινε ακομα πιο παρεϊστικο το κλιμα) Αλλα σλιπ ιζ φορ δε γουίκ και φανηκα γουίκ. -.- Κατηγορω τον εαυτο μου γτ περηφανευομαι οτι ειμαι και βαμπιρ, μη χε. 
Περασα ομως πολυ ομορφα το τελευταιο βραδυ και ειναι απο τα πραγματα που θα μου μεινουν *-*

Οπως επισης και οι ατακες τις Μαριας και τα ηχητικα μυνηματα στο αεροδρομιο. 
Συγκεκριμενα:
- Θελω να σας στειλω και γω φιλια σε ολες  και να σας πω οτι απο το σπιτι μου φαινεται το αεροδρομιο και βλεπω τα φωτακια του.. (μαρια- φλερ)
Λαφ: Μαρια, εχουμε σηκωσει τα χερια μας, μας βλεπεις?  (  ) 
Βραβειο πιο γλυκιας ατακας και ατακας της χρονιας αντιστοιχα, τελος.-

Στη συνεχεια δωσαμε πληντυρια, αποχυμωτες, φιλια, συγχαρητηρια και γενικα ολα αυτα πρεπει να καταγραφουν καπου (ξερετε που κοριτσια και μαζι με τα ψευδωνυμα ετσι 

Και τα ινδιανικα ονοματα που ηταν εμπνευση στιγμης και βασικα ελλειψης υπνου

Και η Αννα με τις κρισεις κυκλοθυμιας/πανικου για το αεροπλανο, το γελιο της, τα επιτηδες φαλτσα της,την ομιλητικοτητα της στο τσακιρ κεφι και την αμεταπιστη γνωμη της οτι θα πεσει κομμητης.

Και η υπεροχη γιαγια της Κατερινας, και η βιβλιοθηκη της, και τα δυο βιβλια για Ινδιανους που εμπεριεχονταν στη συλλογη και σταθηκαν αφορμη για την εμπνευση των ονοματων μας  Και η συμπτωση που ακομα δε μπορω να πιστεψω. Κατερινααααα <3

Γενικα αυτη η εκδρομη ειχε συνθημα γιολο και τιτλο "του νοου ας μπετερ"   Και πραγματικα θα ηθελα να συμμετεχω περισσοτερο. 

Αυτα. *-*

Σπόιλερ:

 


*Θελω να προειδοποιησω οτι οποιος δε γραψει εντυπωσεις θα στειλουμε τη Μωρα στον υπνο του να τον φαει. *-* Με αγκαπη παντα *-*

Στα πλαίσια του καμ-μπακ (που φυσικά υποκινήθηκε απο τις μαντμουαζέλες των Αθηνών), οφείλω να αναφέρω τις δικές μου εντυπώσεις.
Νομιζω οτι η περιγραφή της εκδρομής στα παραπάνω ποστ ήταν επαρκής, οπότε εγώ θα πω απλά οτι έκατσα περισσότερο απ'ότι υπολόγιζα στη Θεσσαλονίκη, απλά γιατί ήθελα να δω τα κορίτσια μας!
Απο κοντά ήδη γνώριζα τη Μελίνα και φυσικά την Κατερίνα, με την οποία μένουμε σε απόσταση 2 λεπτών! Επαφές απο απόσταση είχα μάλλον μόνο με τη Μαρία την Ιζαμπελ, οπότε οι υπόλοιπες ήταν μια γλυκιά έκπληξη! Θα τα πάρω, όμως με τη σειρά.

Η Μαρία: Ενώ είχαμε χαθεί για αρκετό καιρό (καποια είχε την τάση να μην απαντάει ποτέ σε μηνύματα...!)είχαμε μια όμορφη επανασύνδεση πριν λίγους μήνες και η απο-κοντά-γνωριμία μας επιβεβαίωσε το πόσο ώριμη και συγκροτημένη είναι, χωρίς αυτό να αποκλείει την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό της! Όταν με είδε με αγκάλιασε τόόόσο σφιχτά! Είναι απίστευτο το πόσα μπορούν να ειπωθούν με μια μόνο αγκαλιά! Αρκετά ήσυχη στην αρχή, αλλά μάλλον έφταιγαν τα απρόοπτα της πτήσης και το γεγονός οτι το μεγαλείο μου ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια της για πρώτη φορά!  Με τη Μαρία είμαστε φίλες τα τελευταία 5 χρόνια, οπότε το να συναντηθούμε απο κοντά ήταν μεγάλος στόχος που επετεύχθη! Την ένιωσα πολύ κοντά μου και νομίζω οτι αυτές οι μέρες ήταν καθοριστικές για τη διαμόρφωση της σχέσης μας. Θα κλείσω λέγοντας οτι είμαι ευγνώμων που την έχω στη ζωή μου!

Χριστίνα: Η Χριστίνα είναι ακροάτρια.Με έκανε να αισθάνομαι οτι πρόσεχε αυτά που έλεγα, όσο μακροσκελή κι αν ήταν, ενώ οι δικές της απαντήσεις ήταν αρκετά λακωνικές. Ένα κορίτσι ευγενικό, αστείο,που σηκώνει χιούμορ και που μπορεί να συζητήσει και σοβαρά. Μια πολύ γλυκιά κι ευχάριστη προσωπικότητα. Ανταλλάξαμε αρκετές απόψεις περι σχολών, πανεπιστημίου, φοιτητικής ζωής κι εμπειριών ατόμου απο ακριτική περιοχή που σπουδάζει σε μεγαλούπολη! Αισθάνθηκα άνετα απο την πρώτη στιγμή!

Βασιλική:Η ήρεμη δύναμη. Στην αρχή δε μου μιλούσε καθόλου αλλά σιγά- σιγά άρχισε να αισθάνεται πιο άνετα και να ανοίγεται και σε εμένα. Νομίζω πως είναι απο τα άτομα που δε μιλάνε πολύ αλλά όταν πουν κάτι θα είναι η πιο πετυχημένη ατάκα της βραδιάς! Χαίρομαι που, απ'ότι είδα και παραπάνω, οι εντυπωσεις της για εμένα ήταν θετικές! Γιατι κι εκείνη μου έκανε μια θαυμάσια εντύπωση!

Πόπη: Τη γνώρισα λιγότερο καλά, λόγω του περιορισμένου χρόνου παραμονής της, ωστόσο ήταν απίστευτα χαρούμενη και χαμογελαστή συνεχώς. Μια τόσο υπέροχη παρουσία- θα την χαρακτήριζα "χρωματιστή" ,επειδή όντως προσέδιδε χρώμα στην παρέα! Την επόμενη φορά θέλω να γνωριστουμε καλύτερα!

Κατερίνα: Το γλυκό αυτό κορίτσι το είχα γνωρίσει πριν καιρό και το είχα ξανασυναντήσει μερικές φορές. Η Κατερίνα είναι μια μόνιμη έκπληξη- με απίθανα χόμπυ, απρόσμενη ισχυρογνωμοσύνη, συγκροτημένη άποψη και πάντα διάθεση για γέλιο! Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία! Λατρεύω το σπίτι, τη μπαλκονάρα σου και την υπέροχη θέα της κούκλας πόλης μας! Τα είπαμε, απο Σεπτέμβρη θα κάνουμε sleepovers και συναντήσεις και γενικά δε θα σε αφήσω σε ησυχία. Το ένιωθα ήδη, αλλά μου το επιβεβαίωσε και η ίδια, οτι θα είναι κοντά μου αν χρειαστώ υποστήριξη σε κάτι- και φυσικά το ίσιο ισχύει κι απο τη δική μου πλευρά προς αυτήν!

Μελίνα: Το Μελινάκι είναι αγκαλίτσας- περισσότερο απο εμένα! Εκδηλώνει αγάπη και τρυφερότητα με κάθε ευκαιρία και εκτιμώ πολύ τέτοιους ανθρώπους- νομίζω οτι ο κόσμος χρειάζεται περισσότερους! Ταυτόχρονα, η ωριμότητά της εκπλήσσει ευχάριστα και δείχνει οτι θα εξελιχθεί σε μια δυναμική και πανέξυπνη νεαρή γυναίκα. She'll make us proud.

Χρήστος: Ο άντρας της παρέας υπέστη πολλά αλλά έδειξε μεγάλη υπομονή! Λυπούμαστε για τις ώρες αναμονής αλλά ευχαριστούμε για το γέλιο και τη γενναιοδωρία σου... και τις μπουγάτσες! Ο Χρήστος κάθεται πίσω, ακούει τα βαθύτερα μυστικά μας και κρατά αρχείο- είμαι βέβαιη!

Ανθή: Με την Ανθή ψωμί κι αλάτι έχουμε φάει μαζί τους τελευταίους μήνες. Την αγαπώ. Απλά.

Τάσος: Τον είδα για λίγο,μετά απο πολλά χρόνια (αν εξαιρέσουμε μια τυχαία συνάντηση κοντά στο ΠΑ.ΜΑΚ.). Καλός, ευχάριστος, συζητήσαμε για μερικά θέματα μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω..κάτι που δυστυχώς έγινε σχετικά νωρίς!

Άννα Τζούνιορ: Δε μιλήσαμε παρά ελάχιστα, ωστόσο φάνηκε απίστευτα γλυκιά και είναι, όπως ειπώθηκε απο τους άλλους παραπάνω, πανέμορφη!

Άννα Σίνιορ: Επίτηδες επέλεξα να μιλήσω για την Άννα στο τέλος, επειδή υπήρξαν πολλά που μου έκαναν εντύπωση και ενέπνευσαν ένα αρκετά μακροσκελές κείμενο, το οποίο όμως θα παραδοθεί με κάποιο τρόπο στην ίδια προσωπικά. Αυτό που θα αναφέρω εδώ είναι κάτι που είπα και στην ίδια: Βρίσκω οτι ένα απο τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά της είναι η θαυμάσια και λαμπερή προσωπικότητά της, το μόνιμο χαμόγελό της και η αίσθηση που δίνει, οτι με λίγο γέλιο όλα θα πάνε καλά!

Ένιωσα πολύ άνετα με όλα τα παιδιά και τους ευχαριστώ για τις πιο όμορφες μέρες του καλοκαιριού so far! See you soon!

Υ.Γ. Τί όμορφα σχόλια στις εντυπώσεις! Το εκτιμώ απεριόριστα και σας αγαπώ!

Clary Fray έγραψε:Χριστίνα: Η Χριστίνα είναι ακροάτρια.Με έκανε να αισθάνομαι οτι πρόσεχε αυτά που έλεγα, όσο μακροσκελή κι αν ήταν, ενώ οι δικές της απαντήσεις ήταν αρκετά λακωνικές.

Αχ πολύ χαίρομαι που το κατάλαβες κατευθείαν. Δεν είναι ότι ντρέπομαι να μιλήσω, απλά μ'αρέσει να ακούω.

Στα του ταξιδιού τώρα. *-*

Για τη γκαντεμιά που μας βρήκε και χάσαμε το αεροπλάνο δεν χρειάζεται να μιλήσω, τα είπαν όλα τα κορίτσια.
Απλά θέλω να πω πως μια εμπειρία ήταν και αυτή, και παρά την απελπισία των πρώτων λεπτών περάσαμε πραγματικά υπέροχα και ήμασταν σαν τις μεθυσμένες λόγω αϋπνίας. Γενικά, είναι από τις βραδιές που θα μου μείνουν αξέχαστες, και θα έχω να τη λέω.

Φτάσαμε λοιπόν, στο υπέροχο σπίτι της Κατερίνας, κάναμε μπάνιο και ξεραθήκαμε. Εγώ τουλάχιστον, γιατί σε κάποια στιγμή ξύπνησα από τα χαχανητά τους, τι να πεις.
Το απόγευμα κάναμε βόλτα στην Παλιά Παραλία και είδαμε τον Λευκό Πύργο.
Μου φαινόταν τόσο εξωπραγματικό που βρισκόμουν Θεσσαλονίκη επιτέλους, γιατί μόνο από φωτογραφίες την είχα δει, και ακόμα και εκείνη τη στιγμή που είχα μπροστά μου το Λευκό Πύργο, λέω φωτογραφία θα είναι δεν μπορεί.
Μετά πήγαμε και κάτσαμε σε μια καφετέρια στην Παλιά Παραλία και ήπιαμε (εγώ και η Πόπη βασικά) από τα πιο ωραία κοκτέηλ που έχω πιει ποτέ (όχι ότι έχω πιει και πολλά βασικά). Και ήταν πολύ ΕΛΑΦΡΙΑ, ακούτε;
Και το βράδυ πήγαμε στο γνωστό Δεντρόσπιτο.
Αυτή την έλλειψη προγράμματος και το να μην πηγαίνουμε πουθενά στην ώρα μας σε αυτό το ταξίδι θα την αφήσω ασχολίαστη. Σε πολλά θα πηγαίναμε, αλλά δεν πήγαμε, αλλά δεν πειράζει γιατί θα ξανάρθουμε κάποια στιγμή

Επίσης να σχολιάσω πόσο υπερβολικά τέλεια είναι η τοποθεσία του σπιτιού της Κατερίνας. Όλα τα έχει στα πόδια της.
Αριστοτέλειο θες; Τσιμισκή θες; Αριστοτέλους θες; Ναυαρίνου θες; Παλιά Παραλία θες; Νέα; Όλα πολύ κοντά. Και το ζήλεψα πολύ αυτό να ξέρετε. Μην ξανακούσω για μετρό και αηδίες, σας έφαγα! Είναι όλα πολύ κοντα και δεν χρειάζεται καν να αγχώνεσαι μήπως δεν προλάβεις το τελευταίο λεωφορείο.

Ωραία μαγαζιά γενικά και πολύ καλές τιμές! Μα κλαμπ σάντουιτς και κόκα κόλα με 2,5 ευρώ και κρέπα σοκολάτα με 1,5; Σε ποιόν να το πω και να με πιστέψει; Αυτό θα πει φοιτητούπολη πάντως, μπράβο!

Φυσικά μην παραλείψω την υπέροχη μπουγάτσα και τα τρίγωνα πανοράματος.
Ειδικά στην μπουγάτσα η κρέμα είναι διαφορετική από τη δική μας, και πολύ θα θελα να είχα μία τώρα.

Και από το ταξίδι μας δεν έλειπαν και οι νέες γνωριμίες βεβαίως βεβαίως.

Μυρτώ (Clary Fray): Με τη Μυρτώ δεν είχαμε μιλήσει ποτέεε μέσω φόρουμ, έτσι δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, περα από το ότι είναι γλυκιά, για το οποίο με είχε ενημερώσει η Μελίνα
Έγινε αναπόσπαστο μέλος της παρέας μας στη Θεσσαλονίκη. Όταν έλειπε δεν ήταν το ίδιο. Είναι τέρμα κοινωνική και ομιλητική. Πολύ ψαγμένη και μπορώ να πω τη μάθαμε αρκετά μέσω των λάιβ σέσσιον μας. Σε περιμένουμε κι εμείς στην Αθήνα, εεε.

Χρήστος (Arcturus Regulus Black): Τον Χρήστο ήθελα καιρό να τον γνωρίσω από κοντά. Ήμουν σίγουρη ότι θα τον συμπαθήσω και δεν διαψευστηκα. Είναι πολύ καλός, και συνέχεια πετούσε τις ατάκες του (ή και κακίες μερικές φορές χμμμμμμ). Νομίζω εξελίσεται σιγά σιγά σε νέα λατρεία του φόρουμ. Όοοοοχι δεν το είπα αυτό. Συνέχεια αναρωτιόμουν πως γίνεται να κάνει παρέα μαζί μας και να μας ανέχεται. Αλλά αυτός εκεί. Να έρχεται κάθε μέρα για να μας κάνει παρέα. Ή απλά για να μας παρακολουθεί. Ποιός ξέρει. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Εμείς πάντως θα τον ξαναανεχόμασταν <3

Τάσος (Phineas Nigellus Black): Ο Τάαασος. Είχα μεγάλη περιέργεια να τον γνωρίσω από κοντά, όπως όλοι μας για να δω αν όντως διαφέρει από το φόρουμ. Και ναι. Είναι αλήθεια. Και θα σου μιλήσει και την πλάκα του θα κάνει. Και γενικά είναι πιο συμπαθητικός απ'ό,τι δείχνει στο φόρουμ. Παρόλα αυτά δεν μιλήσαμε πολύ, γιατί του είχαν πιάσει την πάρλα η Ιζαμπέλ και η Ορόρα και δεν τον άφηναν, οι κακούργες!

Άννα (Magic Is Might): Δεν έχω να πω πολλά για αυτή την κοπέλα γιατί μιλήσαμε ελάχιστα. Καθόμασταν στις 2 άκρες του τραπεζιού και έτσι ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες. Από τα λίγα όμως που κατάλαβα είναι πολύ εντάξει και ομιλητική κοπέλα. Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ήταν το πρώτο της μύτινγκ.

*Χάρηκα πάαααρα πολύ που ξαναείδα το Ανθούλι. Φέρνεις έναν άλλο αέρα και μια ζωντάνια στην παρέα μόνο αυτό έχω να πω. Hope to see you again soon.


Γενικά θέλω να πω πως πέρασα πολύ όμορφα και λάτρεψα την πόλη σας<3
Επίσης όλο αυτό το παρεϊστικο κλίμα που υπήρχε με έκανε να νιώθω τόσο άνετα και θέλω ξανά.
Δεν ήθελα με τίποτα να φύγω και ίιιισως να με έπιασε μια μίνι κατάθλιψη όταν αυτό συνέβη, αλλά δεν πειράζει γι'αυτό έχουμε τις φωτογραφίες για να τα θυμόμαστε.
Το πόσο θα μου λείψει το σπίτι της Κατερίνας που αυτές τις 5 μέρες είχα συνηθίσει και ένιωθα σαν δικό μου, δε λέγεται.
Κατερινα σε χιλιοευχαριστούμε για τη φιλοξενία!<3