Η μέρα ξεκινά με λίγο τρέξιμο.8 το πρωϊ στο πόδι για να βρώ δωράκια για τα παιδιά.Την προηγούμενη δεν τα κατάφερα να κάνω τσάρκα στα μαγαζιά,χώθηκα στο υπέρ-μάρκετ με την ελπίδα ότι κάτι θα έβρισκα.Και βρήκα.Η ταμίας είχε κέφια φαίνεται και κοιτώντας με μέ ύφος απορρημένου κουταβιού είπε:"πρέπει να πίνεις πολλούς καφέδες!".Και εγώ της απάντησα:"Όχι τόσο πολύ,τα δόντια μου είναι φυσικό κίτρινο".Βουτάω και κάτι μελομακαρονοκουραμπιέδες και φεύγω για μετρό.Εκεί που ξεροστάλιαζα περιμένοντας το συνεπέστατο 210,σκάνε μύτη η Μαρία-Fleur258,η Εκάτη,η Νικόλ,η Ελισάβετ και η Λίζα.Ναι,χαιρετηθήκαμε,φιληθήκαμε,η Λίζα στέκονταν δίπλα στην Μαρία και εγώ πολύ φυσικά θεώρησα ότι πρόκειται για φίλη της που ήρθε για τον μαραθώνιο.Και καλά,εγώ δεν το κατάλαβα,εσύ δεν μπορούσες να μου πεις ποιά είσαι; ( ) Μετά ξεροσταλιάζαμε όλοι μαζί περιμένοντας το 210,η Εκάτη μας έλεγε ότι και το 154 βόλευε,εγώ έριχνα κλεφτές ματιές στα παρατημένα πιό 'κει πράγματα,το 171 για Βάρκιζα είχε περάσει 800 φορές,άντε κι'ήρθε το σκασμένο,πακετάραμε και ανεβήκαμε.Καθίσαμε γαλαρία που λένε και οι νεολαίοι (δηλαδή τα κορίτσια,εγώ δεν χωρούσα) και ξαφνικά κατάλαβα ότι το άγνωστο μέλος είναι η γνωστή Madame Maxime (περνούσαμε κάτι καταστήματα με φωτιστικά και μου ήρθε ο φωτισμός θαρρώ)!! Δηλαδή,να έχεις τις αμφιβολίες σου ότι η γεροντική άνοια σου χτυπάει την πόρτα,να έχεις και την Λίζα να μην σε διευκολύνει.Γιατί; Με τα πολλά πιάσαμε κάτι κουβέντες για σχολεία και πανεπιστήμια,η Ελισάβετ να αναρωτιέται που πάμε,ο οδηγός να φρενάρει απότομα για ένας με μια παντόφλα για αμάξι το είδε αλάνι του δρόμου και πήγε να χωθεί,φτάσαμε στην στάση,κατεβήκαμε και περιμέναμε την Μαρία.Κουβέντες για πιάνο με την Λίζα και την Μαρία,εντάξει,έφτασε και η άλλη Μαρία και φύγαμε για το σπίτι.Φόρεσα και το σκούφο μου,το τσουλούφι πέταγε μπροστά και ήμουν σαν τον Τεν-Τεν.Ανεβήκαμε,μπουκάραμε στο τίγκα με αφίσσες Tokyo Hotel δωμάτιο της Μαρίας και ήρθαν και τα άλλα παιδιά.Νίκος,Ηλίας,Γιάννα,Μαριλένα,Έμυ.Ανταλλάξαμε δωράκια,άντε,πάμε να δούμε και τις ταινίες.Κόντρα για το ποιές θα δούμε.Η Μαριλένα λύσσαγε με την 3η για να δει τον άπλυτο τον Σείριο,η Ελισάβετ ήθελε 1η,όλοι συμφωνούσαμε για 7η και 8η,στις ενδιάμεσες κολλούσαμε.Αποφασίσαμε να πάμε απο την αρχή και όπου μας βγάλει.
Η προβολή άρχισε αφού ακούσαμε κάλαντα,η Μαρία έφτιαχνε ποπ-κορν,εγώ και ο Ηλίας παρακαλούσαμε για έναν καφέ.Ξεκίνησε η ταινία,αρχίσαμε και εμείς,μπάχαλο.Πλακωνόμασταν για τους πάντες (με την καλή έννοια),πατούσαμε pause.Θάβαμε τους πάντες,πατούσαμε pause.Έβγαινα για τσιγάρο,δεν πατούσανε pause.Koντολογίς,μέχρι λίγο μετά τον Νορμπερτ είδαμε.Μετά πατήσαμε το κουμπί τροφοδοσίας και βλέπαμε μαύρη οθόνη.Αυτό ήταν.Κάναμε τελετή έναρξης στον κοινωνικό σχολιασμό και κάτσαμε στο τραπέζι.
Μετρούσα άτομα για να δω πόσοι είμασταν καθώς η προφητεία της Τρελόνι για τους 13 συνδαιτημόνες ποτέ δεν ξέρεις πότε θα αποφασίσει να κάνει "ντου!".Φωτογραφίες,τσουγκρίσματα,"πέρασέ μου το αλάτι" έδιναν και έπαιρναν.Κάπου εκεί η Λίζα έπρεπε να φύγει.Φωτογραφίες μπροστά στο δένδρο,αγκαλιές,ευχές,φιλιά.Σε λίγο αποφασίσαμε να πάμε για έναν καϊφέ.Το 210 μας έκανε κορδελάκια γιατί έπρεπε να φύγει και η Νικόλ.Κάτσαμε,μας έφεραν χειροποίητους κουραμπιέδες,λιώσαμε στο θάψιμο.Είπαμε για τον ΜτΜ,το Order,τους κοιτώνες,τις υποχρεώσεις στις θέσεις.Είπαμε πολλά,και σοβαρά και αστεία.
8:20 σηκωθήκαμε.Εκεί εγώ σας αφήνω,δεν έχω πιά μνήμες,έπρεπε να φύγω.Τα παιδιά συνέχισαν το βράδυ τους,θα πρέπει να τα εξουσιάσετε ή να χρησιμοποιήσετε προχωρημένες γνώσεις διεισδυτικής για να μάθετε τι έγινε ύστερα.Άντε και καλά μας Χριστούγεννα!
Η Λίζα.Πόσο διαφορετική απο το φόρουμ.Άλλος άνθρωπος.Ομιλιτική,γελαστή,ζεστή.Όχι ότι εδώ δεν είναι όλα αυτά,αλλά στο live πρόγραμμα της Madame Maxime,πολλαπλασιάζονται.Εντάξει,ένα θέμα με τον κοινωνικό σχολιασμό το έχει ακόμα αλλά μετά τρία μύτινγκς θα βγαίνει και σε blue-ray edition όπως όλοι μας.Θα έρχεσαι,δεν θας μας ξεχάσεις,ναι; Εμείς θα είμαστε εκεί να σε περιμένουμε.
Πολλές οι αναμνήσεις.Και ξέρετε τι; Τα γεγονότα θέλουν αγάπη για να γίνουν αναμνήσεις.Και αν είχε κάτι αυτή η συνάντηση,αυτό ήταν αγάπη.Και αργότερα νοσταλγία.Σαν το παιδικό σου κρεββάτι.Πάντα θα γυρνάς εκεί και θα κουλουριάζεσαι με την τρυφερότητα να καίει σαν φυλαχτό μέσα σου.Αυτές οι μοναδικές στιγμές που -θα το ξαναπώ- σαν το χρυσό μελάνι της Λούνα ζωγραφίζουν και δένουν.Αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές που σε κατακλύζουν φωνάζοντας "Καλώ τον προστάτη!".