Τελευταία παράσταση που είδατε

Φόνισσα 8/10
ήταν πολύ ωραίο ειδικά η πρωταγονίστρια που επαιζε τη φονισσα ηταν φοβερη.Ήταν λίγο παραξενο απο σκηνοθετικης αποψης αλλα μου αρεσε.

Gala des Etoiles Αφιέρωμα στον Ρούντολφ Νουρεγεφ απο την Opera de Paris. Ήταν υπέροχοι όλοι τους. Συγκινήθηκα.

Mistero Buffo
Πήγα μην περιμένοντας πολλά πράγματα, δεν ήμουν σίγουρη κατά πόσο θα μπορούσε η ομάδα να μπει στο πνεύμα του Ντάριο Φο, αλλά τελικά δεν μου άφησε κανένα (μεγάλο) παράπονο, πέρα απ' το ότι δεν έπαιζαν όλα τα σκετσάκια του ορίτζιναλ έργου κι είχαν αφήσει τα 2 αγαπημένα μου απ' έξω
8/10

"Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου" με την Νένα Μεντή. 10/10 και είναι και λίγο.
Εξαιρετική παράσταση, εξαιρετική η Μεντή που μόνη της για μιάμιση ώρα δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας

To συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη,με τον Αντώνη Αντωνίου.
Απίστευτα καλή παράσταση,μοναδική ερμηνεία και έργο.10 είναι λίγο.

Είδα χτες το Frida/Frida της Ester Andre Gonzalez στο Θεσσαλικό Θέατρο. Τέρμα σουρεάλ, με μία μίξη ισπανικών τραγουδιών και φράσεων και ελληνικών διαλόγων (και με λίγα γερμανικά σε κάποιο σημείο) ήταν λίγο δύσκολο να μπεις στο πνεύμα του αλλά δεν ήταν κακό. Στην αρχή με είχε πιάσει νευρικό γέλιο και επειδή ήμουν με το φροντιστήριο των Ισπανικών από ένα σημείο και μετά παίζαμε "βρες το λάθος".
Σαν σύνολο ήταν άρτια και καλή παράσταση με κάποια επιμέρους κομμάτια να είναι γαμάτα, κάποια σχεδόν αδιάφορα και κάποια εντελώς cringeworthy, κυρίως όταν πάλευαν να μιλήσουν ισπανικά. Ειδικά στα τραγούδια Χριστό δεν καταλαβαίναμε.

Δεν ήταν ακριβώς παρασταση, ούτε μια απλή performance, ούτε μια συνηθισμένη έκθεση. Ήταν όλα αυτά μαζί.
Χθες είδα το [project 2] ΘΥΜΟΣ από τους [nomades artcore].

Οι [nomades artcore] είναι μία ομάδα ηθοποιών, χορευτών, σκηνογράφων, εικαστικών και πάει λέγοντας, που περιοδεύει στις πόλεις της Ελλάδας, παρουσσιάζοντας κάθε φορά ένα νέο πρότζεκτ.
To πρώτο ήταν το [project 1] ΦΟΒΟΣ και πραγματοποιήθηκε στο πρώην δυτικό αεροδρόμιου του Ελληνικού στην Αθήνα στις 28,29 και 30 Σεπτεμβρίου. Το δεύτερο ήταν το [project 2] ΘΥΜΟΣ και έγινε στο παλιό ΚΤΕΛ Αθηνών στα Γιάννενα στις 5, 6, και 7 Απριλίου.

Η ιδιαιτερότητα της όλης δουλειάς είναι, όπως είπα, ότι αποτελεί κάτι το διαφορετικό, κάτι το μη συνηθισμένο, κάτι το πρωτότυπο. Ουσιαστικά είναι μία διαδραστική παράσταση που προσπαθεί να εξάψει το συναίσθμα του θεατή στο οποίο πάνω ειδικεύεται κάθε φορά. Ο θεατής δεν είναι απλός παρατηρητής, αλλά πολύ σημαντικό κομμάτι της παράστασης, πρωταγωνιστής σε πολλές περιπτώσεις.

Αυτό που βίωσα χθες ήταν κάτι εντελώς καινούριο και διαφορετικό. Δυστυχώς το πρότζεκτ κράτησε μόνο τρεις ημέρες και δυστυχώς πήγα στην τελευταία παράσταση κι έτσι δεν πρόλαβα να παροτρίνω κάποιον να πάει κι αυτός.
Χαίρομαι όμως που βρέθηκα εκεί και θα 'θελα να το αναβιώσω εδώ μαζί σας.



Το όλο πρότζεκτ είχε διαμορφωθεί βάση του χώρου των παλιών, σχεδόν εγκαταλελειμένων ΚΤΕΛ και ακολουθούσε την πορεία του θυμού σε όλα τα στάδια της ζωής.
Μπήκαμε από την κεντρική είσοδο και συγκεντρωθήκαμε στα ταμεία για τις κρατήσεις και τα εισητήρια, όπου η υπάλληλος πριν μας δώσει το εισητήρίο μας -το οποίο μας ζήτησε να φυλάξουμε μέχρι το τέλος της διαδρομής- μας ρώτησε τι ήταν αυτό που μας έκανε να θυμώσουμε σήμερα. Το σημείωσε κάπου κι έπειτα μας έδωσε ένα χαρτί με έναν αριθμό. Ένω περιμέναμε κάποια οδηγία ώστε να αρχίσει το πρότζεκτ, ένας χοντρός άντρας με φόρμες εργασίας μπούκαρε φουργιόζος στον χώρο των εκδοτηρίων και φώναξε νευριασμένος να βιαστούμε και πως το λεωφορείο αναχωρεί σε λίγα λεπτά. Έπειτα τον ακολουθήσαμε στον εξωτερικό χώρο, όπου βρισκόταν σκόριες ξύλινες κάσες και χάρτινες κούτες. Ο άντρας τις μετέφερε από το ένα σημείο στο άλλο, φωνάζοντας και βρίζοντας, ένα καμιά φορά ζητούσε και την βοήεθια κάποιου από το κοινό. Ενώ τον παρακολουθούσαμε με προσοχή -διότι ήταν πολύ πειστικός ως ένας απλός υπάλληλος σε σταθμό ΚΤΕΛ- τα κιβώτια δίπλα μας άρχισαν να κουνιούνται κι από μέσα τους βγήκαν 5-6 άνθρωποι μέσα σε αυτοσχέδια κουκούλια. Οι άνθρωποι πάλευαν να βγουν από μέσα τους κι όταν τα κατάφεραν, άρχισαν να τσιρίζουν και να κλαίνε και να προσπαθούν με δυσκολία να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, πέφτοντας πολλές φορές πάνω στους θεατές, οι οοποίοι τους βοηθούσαν να στηριχτούν όρθιοι. Ένας απ'αυτούς ήμουν κι εγώ κι αυτή ήταν η πρώτη πολύ έντονη εμπειρία. Στη συνέχεια άρχισαν να παίζουν μεταξυ τους και να τρέχουν τρυγύρω, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα κουδούνι κι έτρεξαν, παρασύροντας κι εμάς, σε κάτι σκάλες.

Οι σκάλες ήταν διασκοσμημένες με παιδικές ζωγραφιές και χρώματα κι ενώ εμείς τις ανεβαίναμε, οι ηθοποιοί έτρεχαν αναμεσά μας. Ξαφνικά ακούστηκε από κάπου μια δυνατή και οργισμένη φωνή που φώναζε επανειλημμένα 'φύγε'. Τότε οι ηθοποιοί άρχισαν να φωναζούν και να μαλώνουν μεταξύ τους, συμβολίζοντας έτσι το πέρασμα από την παιδική αθωότητα στην εφηβειά. Παρόμοιες εντάσεις υπήρξαν και αργότερα, όταν βρεθήκαμε στην ταράτσα του κτυρίου, η οποία αντιπροσώπευε την αυλή του σχολείου. Εκει βρισκόταν και μία αυταρχική δασκάλα, η οποία μετά από λίγα λεπτά, άρχισε να φωνάζει -φαινομενικά- στους μαθητές να μπούνε σε σειρές. Εκεί δεν μπορούσες να μην συμμετάσχεις. Άρχισε να φωνάζει και να μαλώνει κι εμάς, που αρχικά δεν καταλάβαμε πως απευθυνόταν και σε εμάς, κι ακόμα κι όταν μπήκαμε σε σειρές, η ίδια έκανε τα πάντα για να επικρατήσει τάξη. Τότε ήταν και η δεύτερη δυνατή εμπειρία.
Ακολούθησε ένας 'διάλογος' μεταξύ μαθητών/ηθοποιών και δασκάλας, όπου οι μαθητές αμφισβητούσαν διάφορους θεσμούς του σχολείου και της κοινωνίας, ο οποίος σιγά σιγά έγινε πιο διαδραστικός. Οι μαθητές ένας ένας έβγαιναν απ'τη θέση τους και πλησίαζαν κάποιον θεατή, κάνοντάς του μια ερώτηση. Είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή που κάνεις; Σου αρέσει η δουλειά σου; Αγαπάς τον εαυτό σου; Στη συνέχεια η δασκάλα μας διέταξε να μπούμε σε μία πόρτα που ήταν πιο πέρα, κάθε σειρά ξεχωριστά, λέγοντας στον καθένα που περνούσε από μπροστά της 'καλός πολίτης'.
Να αναφέρω ότι υπήρχε κι ένας βιολιστής σε ένα διαμέρισμα της απένατι πολυκατοικίας, ο οποίος έκανε τη στιγμή ακόμα πιο έντονη.

Ο χώρος στον οποίο μπήκαμε ήταν ένα μικρό σκοτεινό δωμάτιο. Αφου συγκεντρωθήκαμε, εμφανίστηκε μία γυναίκα η οποία πάτησε ένα κουμπί και μία προβολή άρχισε να παίζει στον τοιχό. Στο βίντο ήταν ένας κουστουμαρισμένος άντρας που μιλούσε για υποσχέσεις, για ανάπτυξη, για εργασιακές ευκαιρίες και οικονομικά κέρδη, αντιπροσωπεύοντας προφανώς κάποιον πολιτικό. Στο τέλος του βίντεο η γυναίκα μας ρώτησε τι συναίσθημα μας προκάλεσαν αυτές οι δηλώσεις. Ελπίδα, ενοχές, θυμό ή τίποτα; Σε ένα τοίχο υπήρχαν τέσσερα καρφιά με φύλλα που έγραφαν το κάθε συναίσθημα και μας είπε να ψηφίσουμε. Να αναφέρω κι εδώ πως όταν ήρθε η σειρά μου να πάρω ένα χαρτί από τη στοίβα με τα λευκά χαρτιά -το τίποτα- βρήκα ένα χαρτί που έγραφε 'ενοχές'. Αφού ρίξαμε όλοι τα χαρτιά μας στην κάλπη, η γυναίκα άρχισε να παίρνει ένα ένα τα χαρτιά και να σκίζει και στο τέλος ανακοίνωσε κάποια αποτελέσματα που έδειχναν ελπίδα και ενοχές του κόσμου πάνω στα λόγια του πολιτικού.

Το πέρασμα στον επόμενο χώρο ήταν κάπως απότομο και πιο ζεστά φορτισμένο. Εκεί μας υποδέχτηκαν δύο γυναίκες με στολές που θύμιζαν μαγείρισσες σε μεσαιωνικό οφανοτροφείο ή κάτι τέτοιο, οι οποιές μας χαμογελούσαν, μας αγκάλιζαν και μας φιλούσαν. Έπειτα μας έβαλαν να κάτσουμε σε ένα μεγάλο μακρόστενο τραπέζι με πάγκους και σιγά σιγά άρχιζαν να μοιράζουν πιάτια στον καθένα. Η μία γιναίκα έδειχνε φιλική και στοργική και η άλλη απότομη και εχθρική, ενώ οι ρόλοι τους συχνά εναλλασόταν.
Σημαντικό είναι να αναφέρω πως από τη στιγμή που καθίσαμε άρχισε να ακούγεται ένας διάολογος από κάποια διπλανό χώρο, ο οποίος όλο και γινόταν πιο έντονος.
Κάποια στιγμή, κι ένω οι δύο γύναικες επαναλάμβαναν την ίδια διαδικασία παίροντας και αφήνωντας τα πιάτα, ένας από τους ηθοποιούς που καθόταν αναμεσά μας, άρχισε να φέρεται κάπως περίεργα. Όταν μία από τις γυναίκες πήγε κοντά του και άρχισε να τον χαιδεύει παρηγορτητικά, αυτός της επιθέτηκε με άγριο τρόπο, προσπαθώντας να την φάει. Τότε η άλλη γυναίκα αναστατώθηκε -όπως κι έμείς εννοείται- έτρεξε κοντά τους, τους άρπαξε και, πάντα χαμογελώντας, τους κλείδωσε σε μία ντουλάπα, όπου οι δυό τους ύστερα από λίγες στιγμές πάλης, σώπασαν κι έπαψαν και κινούνται. Κάποιοι από τους ηθοποιούς στο τραπέζι έδειχναν σοκαρισμένοι -όπως κι εμείς εννοείται πάλι- και ξαφνικά ένας απ'αυτούς σηκώθηκε και κατευθήνθηκε προς μία πόρτα στην άρκη του δωματίου, απ'όπου και ακουγόταν και οι φωνές τσακωμού. Η γυναίκα με τη στολή προσπάθησε να τον σταματήσει και να τον βάλει πίσω στη θέση του, αυτός όμως κατάφερε να ξεφύγει και να φτάσει στην πόρτα. Την άνοιξε και οι φωνές σταμάτησαν. Αυτός κοντοστάθηκε κι έπειτα έτρεξε μες στο δωμάτιο.

Τότε σηκώθηκαν κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί κι έτσι περάσαμε κι εμείς στον επόμενο χώρο. Εκεί βρήκαμε ένα αγόρι και μία κοπέλα να χορεύουν και να γριλίζουν σαν αγρίμια. Ο χορός περιελάμβανε ανταλλαγή ρούχων, πάλη και γενικά μία απεγνωσμένη προσπάθεια επικοινωνίας. Στον χώρο υπήρχε επίσης μία σκάλα, την οποία και σιγα σιγά κατεβαίναμε για να περάσουμε στο επόμενο και προτελευταίο στάδιο της διαδρομής, το οποίο πολλοί περιέγραψαν ως και το πιο έντονο.

Αφού κατεβήκαμε τα σκαλιά, συνατήσαμε μία κοπέλα η οποία κατά κάποιον τρόπο καθυστερούσε τον κόσμο να μπει στον επόμενο χώρο, δημιουργώντας έτσι ουρά. Όταν τελικά σε άφηνε να περάσεις, ένας άντρας πίσω από ένα σκονισμένο κισσέ ζητούσε το εισητήριό σου. Του το έδινες κι αυτός σου έδινε ένα άλλο χαρτί, ανακοινώντας παράλληλα από ένα μεγάφωνο σε πιο ταμεία θα πρέπει να απευθυνθείς. Εκεί άρχιζε και όλο το γραφειοκρατικό και πιο ενοχλητικό και ψυχοφθόρο κομμάτι του πρότζεκτ. Όταν έδινες το χαρτί σου στην υπάλληλο στο ταμείο στο οποίο σε έστειλαν -αφού πρώτα περίμενες σε μια μεγάλη ουρά- αυτή σου έδινε ένα χαρτί όπου ήταν γραμμένο το πράγμα το οποίο σε είχε θυμώσει, όπως ακριβώς είχες πει στα εκδοτήρια, κι έπειτα σε έστελνε σε ένα άλλο ταμείο. Εκεί η υπάλληλος έκανε αρχικά πως δεν σου έδινε σημασία και μετά σε έστελνε στο επόμενο. Εκεί βρισκόταν μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα -κάπως στρίγγλα φαινόταν- η οποία διάβαζε δυνατά τη λέξη στο χαρτί κι άρχισε να σου φωνάζει με έντονο ύφος μπροστά σε όλους όσους βρισκόταν εκεί. Έπαιρνε το πράγμα που σου έχει προκαλεσει θυμό και προσπαθούσε να στο γυρίσει μπούμερανγκ, να σου πει ότι κι εσύ φταις σε αυτό, οτί εσύ δεν είσαι τέλειος, φωνάζοντας χαρακτηριστικά 'εσύ, εσύ, εσύ'.
Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί αυτή η ατελείωτη διαδικασία από ταμείο σε ταμείο, οι υπάλληλοι σηκώθηκαν όρθιοι κι άρχισαν να χειροκτροτούν ρυθμικά. Έπειτα κατέβηκαν κάτι σκάλες κι εμείς τους ακολουθησαμε στο τελευταίο στάδια του πρότζεκτ. Τα γηρατιά.

Στον κάτω όροφο, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς δίπλα στον χώρος της 'γέννησης', συναντήσαμε μια μπάντα που έπαιζε έναν υποτονικό ρυθμό. Εκεί περιπλανηθήκαμε για λίγο, μέχρι που μία από τους ηθοποιούς πήγε στο μικρόφωνο και απήγγειλε κάποια λόγια, ενώ οι υπόλοιποι συντελεστές περπατούσαν ανάμεσα στο σκόρπιο κοινό, άλλοι κοιτάζοντάς μας σοβαρά στα μάτια κι άλλοι χαμογελώντας. Έπειτα μας πλησίασαν και μας έπιασαν απ'το χέρι, οδηγόντας μας στο κέντρο του χώρου, δημιουργώντας σιγά σιγά πολλούς περιφεριακούς κύκλους. Σταδικά άρχισε να δυναμώνει και η μουσική, να γίνεται πιο εύθυμη και γρήγορη και, χωρίς να το καταλάβουμε, είμασταν όλοι -θεατές και συντελεστές- πιασμένοι χέρι χέρι, χορέυοντας και γελώντας.
Κι έτσι ξαφνικά όλα τα συναισθήματα του θυμού, της αγανάκτησης, τους άγχους και της δυσφορίας έφυγαν κι όπου κι αν κοιτούσες έβλεπες μόνο χαμόγελα.



Πραγματικά ήταν κάτι εντελώς το διαφοερτικό και πρωτότυπο, κάτι δεν είχα ξαναδεί ή ξανανιώσει... Η δουλειά που έριξαν όλοι όσοι εργάστηκαν για αυτό -από τους σκηνογράφους και τους διακοσμητές μέχρι τους ηθοποιούς και τα μυαλά που σκέφτηκαν και οργάνωσαν το κόνσεπτ- ήταν φοβερή και το αποτέλεσμα άκρως ικανοποιητικό.

Είναι η νούμερα ένα πρόταση σε οποιαδήποτε δραστηρίοτητα. Αν μάθετε ότι οι [nomades] θα επισκεφτούν την πόλη σας, μη διστάσετε να πάτε. Θα 'ναι μια μοναδική εμεπιρία.

Πτυχιούχοι, οι στο 104
Η σκηνοθεσία του ήταν εκπληκτική και την είχε επιμεληθεί συμφοιτήτρια μου. Το κείμενο δεν με ενθουσίασε, ίσως επειδή δεν έχω διαβάσω το μυθιστόρημα στο οποίο ήταν βασισμένο, αλλά παρόλαυτα ήταν πολύ καλή και την ξαναβλέπω άνετα.
Επίσης το σκηνικό του ήταν λιτότατο (or it seemed to be)

Από το Σφαγείο, σκηνοθεσία Τάσος Ράτζος.



Καθώς ήξερα και τα τρία παιδιά που έπαιζαν, αφού είμαστε συμφοιτητές, μου ήταν αρκετά δύσκολο να παρακολουθήσω. Όχι να παρακολουθήσω, να πειστώ. Σύντομα αποφάσισα πως δεν πειθόμουν για την ταυτότητά τους οπότε το άφησαν να εξελιχτεί σαν ιστορία μέσα μου. Και άξιζε.

Πρόκειται για τρία αδέρφια, παλαιστίνιοι και οι τρεις. Στην τελική παίχτηκε προδοσία ανάμεσά τους, από τον μεγαλύτερο αδερφό, τον Νταούντ (Χ. Γκουτσίδης). Ο Ναήμ (Νικολάκης Τσολερίδης) ήταν αυτός που ήταν μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης (or sth). Ο Χαλίντ (Αλ. Νικολαΐδης) ήταν ο μικρότερος αδερφός, αυτός που ήταν υπεύθυνος για το σφαγείο τους, την επιχείρησή τους, υποθέτω. Όπως και να χει, πρόκειται για τρία αδέρφια με μία αρκετά καταστραμένη οικογένεια και περίγυρο. Τα πράγματα ήταν δύσκολα λόγω του πολέμου και μαθαίνουμε στην μέση του έργου πως ο μεγάλος έχει προδώσει πολλά άτομα της οργάνωσης, έχει δώσει ονόματα κλπ επειδή ήθελε όπως λέει "μια δουλειά, ένα σπίτι, λίγη γη. Μακρυά από όλα αυτά τα σκατά."
Ήταν μια παράσταση πολύ καλοστημένη και έχω τα καλύτερα να πω για αυτήν. Το κύριο στοιχείο της ήταν το αίμα, κάτι που με ενδιέφερε πολύ. καθώς ήταν στο σφαγείο, υπήρχε ένας κουβάς με αίμα στην άκρη. Ο Ναήντ τον παίρνει, τον αναποδογυρίζει και καθίζει τον μεγάλο του αδερφό. Πέφτουν αίματα σιγά σιγά, κυλάνε. Και μετά που αρχίζει το βαρύ ξύλο, όλοι γεμίζουν αίματα.





"ΦΟΒΟΣ" του Edgar Allen Poe.





Μία κριτική που πάνω κάτω καλύπτει αυτά που θέλω να πω...

Και μερικά ακόμα:

Το τρέηλερ πάνω πάνω είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό δείγμα με δύο διαφορές. 1) το εξωτερικό του σπιτιού δεν είναι αυτό που βλέπετε καθώς γίνεται εντός της πόλης και 2) Δυστυχώς δεν ήταν τόσο διαδραστικό όσο θα ήθελα να είναι. Ήθελα να μας βάλουν κι άλλο στο παιχνίδι τους, να μας βάλουν να παίξουμε μαζί τους. Κάτι τέλος πάντων. Ειδικά αν έλεγε στο εισιτήριο πως πρέπει να έρθουμε και ανάλογα ντυμένοι, το αποτέλεσμα θα ήταν δέκα φορές ανώτερο. Θα ήμασταν όλοι μέσα στο τρυπάκι.


Όπως και να χει, πρόκειται για πολύ καλοφτιαγμένη παράσταση τολμώ να πω. Ελάχιστα πράγματα με ενόχλησαν, μόνο αυτό με την διαδραστικότητα και ο λόγος των κοριτσιών. Από τις τέσσερις γυναίκες, ίσως μόνο οι δύο να είχαν δουλέψει καλά τον λόγο τους και να είχαν εννόηση και απεύθυνση. Και θα ήθελα να ήταν πιο εμφανής η διαφορά ανάμεσα στον θεό και στον διάβολο. Στα ενδιάμεσα που βρισκόμασταν όλοι πίσω στην τραπεζαρία ήθελα να υπάρχει λόγος, όχι μόνο frozen scenes. Ήθελα να δω την σχέση μεταξύ τους.

Τέλος πάντων, αυτά. Τα σκηνικά τα έκανε ο Νίκος ο Καλαΐτζίδης και για άλλη μια φορά χαίρομαι που τον έχω στην Σκηνογραφία ως καθηγητή. Μπράβο σε όλους. Το μόνο που έλειπε ήταν το Seven Devils της Florence + the Machine και ήταν σωστό American Horror story

Μistero Buffo

Πρώτη δουλειά της ομάδας "Επτάρχεια"(Αννα Καλαϊτζίδου, Αννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Θάνος Τοκάκης, Γιώργος Χρυσοστόμου), σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, το σατυρικό έργο του Ιταλού Dario Fo.

Το καταχάρηκα, ήταν υπέροχο.

Καθόλου κουστούμια, καθόλου σκηνικά (εκτός και αν 4 καρεκλάκια θεωρούνται σκηνικά ), καθόλου φωτισμός, καθόλου μουσική, όπως επιθυμούσε ο Fo να παιχτεί το έργο του.

Οι ηθοποιοί επικοί. Εντύπωση μου έκανε ο Αργύρης Ξάφης που ήταν δίπλα στο κοινό πριν την αρχή της παράστασης και με βοήθησε κιόλας να βρω τη θέση μου (πίτα το θέατρο ). Κατά τα άλλα, επικός ήταν Γιώργος Χρυσοστόμου. Έπαιξε επικά και μας χάρισε φοβερό γέλιο (και τρόλαρε και άσχημα μία τύπισσα που μπήκε στο θέατρο μισή ώρα αφού ξεκίνησε η παράσταση ). Επίσης, ο Θάνος Τοκάκης φαίνεται πως μεγάλωσε και ωρίμασε και το παίξιμό του ήταν πολύ ενδιαφέρον. Η Άννα και η Άννα δε με ενθουσίασαν τόσο, μάλλον φταίει που έπαιζαν πιο δραματικούς ρόλους που πραγματικά σου μάτωναν την καρδιά, παρότι το όλο νόημα του έργου του Fo είναι να σατιρίσει τα λειτουργικά δράματα

Πολύ μου άρεσε πάντως, ενδιαφέρουσα παράσταση ^.^

Τα 4 καρεκλάκια θεωρούνται σκηνικά αντικείμενα.

^Προφανώς ήταν αστείο...Για να χει και το *:PP:* δίπλα...

Εξάλλου μου είπε η καθηγήτριά μου πως ένας κριτικός τα είχε θεωρήσει μέρος του σκηνικού.

Εντωμεταξύ σε μια παράσταση του Mistero Buffo που είχαμε δει στη σχολή με τον ίδιο τον Φο (νομίζω ήταν του '68 ορ σάμθινγκ) δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ σκηνικά. Ούτε καν τις καρέκλες δηλαδή Αυτές πρέπει να 'ταν προσθήκη των παιδιών που το ανέβαζαν φέτος, γιατί είδα την ίδια πριν κάτι μήνες και μου 'κανε εντύπωση το γεγονός

Τζίζους, σκηνικό θεωρείται και ο τοίχος. Σκηνικό είναι και το μαύρο ρούχο που φοράνε. Ο Ντάριο Φο τεχνικά ήταν αφαιρετικός. Απλά δεν ήθελε σκηνικά, με την γενικότερη έννοια του όρου. Εν τέλει.


Όταν έκλαψε ο Νίτσε, θέατρο Αυλαία.

Όσο προχωρούσε, τόσο σιγουρευόμουν πως ήταν λάθος. Ο Νίτσε τους ήταν πομπώδης σε σχέση με αυτό που έβγαζε το βιβλίο. Σιγά σιγά όμως βάζοντας στην εξίσωση τον χώρο της παράστασης, την έκταση του βιβλίου και στην τελική τις θεατρικές συμβάσεις, αυτό το έργο δεν θα μπορούσε να διασκευαστεί και να παιχτεί αλλιώς. Και στην τελική το καλό θέατρο αυτό δεν είναι; Να πείθεις τον άλλον πως αυτό που βλέπεις, όσο γνωστό ή χιλιοειπωμένο κι αν είναι, θα μπορούσε να παιχτεί μόνο με τον τρόπο που το είδες εκείνο το βράδυ;

Βασικά γιατί μιλάμε για τον άνθρωπο λες και είναι νεκρός, αφού ζει ακόμα?
Ναι ισχύει, αφαιρετικός ήταν και είναι. Τουλάχιστον στο Mistero Buffo δεν ήθελε σκηνικά πέραν των άκρως απαραιτήτων, και δεν ήθελε κι άλλους ηθοποιούς. Όλα τα έκανε μόνος του. Και μια-δυο σκηνές η γυναίκα του.

Cassandra Black έγραψε:Βασικά γιατί μιλάμε για τον άνθρωπο λες και είναι νεκρός, αφού ζει ακόμα?
Ναι ισχύει, αφαιρετικός ήταν και είναι. Τουλάχιστον στο Mistero Buffo δεν ήθελε σκηνικά πέραν των άκρως απαραιτήτων, και δεν ήθελε κι άλλους ηθοποιούς. Όλα τα έκανε μόνος του. Και μια-δυο σκηνές η γυναίκα του.

τόοοτε που έγραψε το έργο ρε

Τέλος πάντων, Γιαννούλα, Αθήνα που έχει θέατρο πας;

Έχω πολύ καιρό να πάω ρε Θέλω όμως να δω αρκετές παραστάσεις ακόμα, θέλω να πάω και στον Ιπτάμενο Ολλανδό

La nonna του Roberto Cossa. Το εχω δει κυριολεκτικα 176 φορες. Και τις 176 παραστασεις

Αν αργήσω,κοιμήσου από Θεατροδίνη.
Δίπλα από το κτίριο της Νομικής.
'Ητανε σχεδόν όλοι φοιτητές,ηλικίες 19 με 25.Και μερικοί έπαιζαν πραγματικά καταπληκτικά και υπέροχα.
Βέβαια ο χώρος για τους θεατές πολύ μικρός και είχα καταπιαστεί.Είσοδος δωρεάν.

Είχε μικρά μικρά σκετσάκια που αφορούσανε κυριώς τον έρωτα.Αν και μερικά δεν πολύ κατάλαβα το νοημά τους.Πάντως μερικά ήτανε πολύ σοβαρά,και άλλα τόσο αστεία και τέλεια και όμορφα.Και αυτός που έπαιζε αρμόνιο μπράβο του!Και το ντύσιμο και το βάψιμο των κοριτσιών υπέροχο!
Αυτός που το παρουσίαζε στην αρχή είχε τόσο γέλιο.Πέθανα.
Γενικότερα ήτανε πρωτοπορία,αλλά μου άρεσε.Ο σκηνοθέτης τους έκανε καλή δουλεία,και φυσικά τα παιδιά,που απ'ότι μου είπε η φίλη μου που μέχρι τον Δεκέμβριο ήτανε στην ομάδα και μετά έφυγε,τους είχε λιώσει στις πρόβες.
Ένα πολύ τέλειο σημείο ήτανε στο τέλος,που μας έδωσαν την αίσθηση πως τελείωσε καθώς αυτοί πήγανε και καλά να βγάλουμε τις στολές,και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον,εμείς σηκωθήκαμε,και ξαφνικά ξανά άρχισαν να μιλάνε.Πολύ καλη σκηνή,και επιτυχιμένος πλεονασμός.
Μια κοπέλα τραγουδούσε υπέροχα.Ενας έκανε τοσο ίδια ήχους ζώων.2 άλλοι καθώς μιλαγαν έκαναν παράλληλα και κάτι πολύ ΟΥΑΟΥ ακριβατικά.
Γενικώς ναι μου άρεσε!
Αγαπημένες μου σκηνές:Μια κοπελιά που μίλαγε για 2 ομοφιλόφιλους πακιστανούς και τον ερωτά τους,2 κοπέλες σε tv show που έλεγαν τι έψαχναν,και μια άλλη πολύ ωραία κοπελιά που είχε πάρει μαχαίρι να κόψει στα δυο των πρώην της τον Αντώνη,παρόλο που όπως έλεγε της άρεσε(η σκηνή τελείωσε με το να τον κόβει και καλά,και τους υπόλοιπους να φωνάζουν ΣΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΙΑΑΑ χαχαχ επικό )
Μου αρέσει πολύ το θέατρο,μακάρι να πήγαινα συχνότερα.

^ααααα, Μαράκι, Μαράκι, έχω να σου πω!

Τα κείμενα αυτά τα έγραψε ο Άκης Δήμου, ένας καθηγητής μου, και ξεκίνησε με εκπαιδευτικό σκοπό το πράμα πριν από 5-6 χρόνια. Μικρά κειμενάκια που κυρίως είχαν να κάνουν με επιλογές, μικρές συνήθειες και έρωτα. Το κείμενο με τα φαγητά σου άρεσε;

αχ αχ ναι ναι μπράβοο,έλεγ βασισμένο στο έργο του Άκη Δήμου.
Ναι ήτανε ωραιοοο!!Αν και η κοπελιά τα έλεγε λίγο βαρετά,αλλά ήτανε κ αυτή πολύ καλή!

ρε, είναι πολύ φόλα αυτό το κείμενο. το είχα στο πρώτο εξάμηνο και δεν ήξερα τι να κάνω για να το κάνω ενδιαφέρον. σε κάτι φάσεις ερχόταν ο Άκης και μας έβλεπε πως πηγαίναμε και του λέω "τι σκεφτόσουν όταν το έγραψες; θέλω να το πετάξω το κωλόπραμα" και μου λέει έτσι πρέπει να νιώθεις για το κείμενο

ντάξει δεν υπάρχει ο τύπος

χαχχαχαχ ρε αλήθειαααααα?? Τέλειο.
Πραγματικά προσπαθούσα να καταλάβω το νοημά του με όλα αυτά τα μπρόκολα,τα καρότα κτλ.Και έλεγα μα που θέλει να καταλήξει?
Αλλά τελικά μου άρεσε έτσι όπως τελειώσε την σκηνή,που έλεγε ότι το πέταξε κάτω στο μπαλκόνι,και μετά μπήκε στο σπίτι και έκλαιγε,κάτι τέτοιο,ήτανε ωραίο.

Άμα τον ξανά δεις να του πεις τα μπράβο μου,γι'αυτά που έγραψε.

"Τα Βαφτίσια"  του Μουτσινά και της Διαγούπη  

Ήταν καλή δε λέω, γελάς αρκετά.  Αλλά όχι όπως τα "κορίτσια με τα μαύρα"  Πάντα θα κάνω σύγκριση με αυτήν την κωμωδία δε μπορώ. Εντύπωση μ έκανε ο Αλευράς που δεν τον είχα για ταλαντούχο, αλλά το χει σε γενικές γραμμές.
Πάντως την αμαρτία μου θα την πω   Αυτή η Μακρυπούλια ρε παιδί μου όσο ταλέντο της λείπει τόσο όμορφη είναι και από κοντά. Πραγματικά όμορφη γυναίκα αλλά όχι πρόστυχα όμορφη. Εκθαμβωτική, που πέφτει το μάτι σου πάνω της.

^Και εγώ τα Βαφτίσια..Εντάξει θεοί βεβαία μου τα έσπασε τα νεύρα η διπλανή που κακάριζε κάθε φορά.Επίσης χθες είδα το κάψε το σενάριο.ΟΚ ξεσκιστήκαμε στα γέλια και η βροχή δεν μας έκανε να μην πάμε.Ευτυχώς βεβαία που μόλις ξεκίνησε, η βροχή σταμάτησε )