Coriolanus, Μέγαρο Μουσικής, live broadcast από National Theatre.
9.9!!! (κι πριν αρχίσει το βρισίδι με την βαθμολογία έχω να πω: πολλή ντομάτα κι αίμα μωρέ παιδάκι μου
)
Τι να λέμε τώρα για τον Τόμας/Γουίλιαμ/Βίσους/Χένρυ/Μάλαγκαντ/Λόκι/Άνταμ/Φιτζέραλντ/Κοριολάνος
κι δεν συμμαζεύεται τέλος πάντων... Τα είπε όλα η 'αδελφή', Α-ν-ε-π-α-ν-ά-λ-η-π-τ-ο-ς σε λέω!!!
Θεός ο Κύριος!
Τομ να ξιφομαχεί επί σκηνής, ο Τομ να 'λογομαχεί' με την 'μάνα' του ενώ εκείνη τον κατσιαδιάζει, ο Τομ να 'λούζεται' επί σκηνής ως Κοριολάνος 'μελετώντας/ελέγχοντας' τα τραύματα που έχει υποστεί το κορμί του
"Λούζεται η αγάπη μου, Λούζεται στο Δουαλδακιβίρ" Αχ , αχ αχ... εκεί μου ερχόταν να αναστενάξω, λέω ""Συγκρατήσου, θα γίνουμε ρεζίλι."
Κι ο Αουφίδιος, καλό μουτράκι κι αυτό.
Λάτρεψα τον ρόλο του Μενένιου κι της μάνας , Βουλούμνιας νομίζω έτσι?
Ήταν τόσο τέλειοι κι οι δυο τους, αλλά γενικότερα όπως είπε η αδελφή οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών ήταν θεϊκές, Τα φιλιά (5) στο σύνολο, αλλά το (4) δεν το σχολιάζω καν, μιλάμε σε εκείνη τη σκηνή έμεινα μ....ς
Τα άλλα (4) αχ αχ αχ
οκ στο τελευταίο πάνω στην καρέκλα με την αγκαλιά είχα αρχίσει να απλώνομαι πάνω στο κάθισμα , έφτασα μέχρι απέναντι στην 'αδελφή', κι πάλι λέω: "Συγκρατήσου" ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφερα
Ε εντάξει στο τέλος, ρουφούσα μύτη, σκουπιζόμουν, δεν είχα τη δύναμη/σθένος ούτε το χαρτομάντιλο να πάρω απ'την τσάντα, ενώ η αδελφή από δίπλα είχε μείνει
να παρατηρεί κάπως έτσι
εγώ ήμουν κάπως έτσι
Δεν του άξιζε του Ρωμαίου στρατιώτη να πάει έτσι... Αλλά Α-ν-ε-π-α-ν-ά-λ-η-π-τ-ο-ς ...
ακόμα κι την ώρα του θανάτου... edit: ξέχασα να αναφέρω την σκηνή/στιγμή όπου υποκύπτει στα παρακάλια της οικογένειας του, κι όπως έλεγα κι χθες στην 'αδελφή'
this man, these arms, these, eyes, these kisses, his kesses, ... ok φεύγω γιατί νομίζω έχω αρχίσει να υποκύπτω κι εγώ... αυτά!