Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Το πιασα το νόημα και είμαι και έτοιμη. Από Τρίτη ξεκινάω, γιατί μπορώ ρε φίλε, πάρτα, δες με. Μπορώ.

Φοβάμαι ότι περνάω τόσο καλά που κάτι πάει λάθος, γιατί όταν είσαι χαρούμενη πρέπει να είναι κατα ανάγκην προσωρινό?

γιατί υπάρχω εγώ

^Ντροπή σου!

Γιατί ρε άνθρωπε το κάνεις αυτό; Είσαι σοβαρός ;;!! Μάλλον όχι! κόβεις επικοινωνία στα καλά καθούμενα βράδυ Παρασκευής και μου εμφανίζεσαι Κυριακή μεσημέρι σαν να μην συνέβη τπτ;;;!!! με το έτσι θέλω;;; πάς καλά;;; χωρίς ένα τηλ. ένα μην;;; πες ότι είσαι οκ... εντάξει δεν θέλουμε αναφορά 24ώρες το 24ώρο αλλά στείλε κάτι να ξέρω... Πως να μη με φάει η επιφυλακτικότητα μετά! δλδ έλεος και ήμαρτον!

Σήμερα παραλίγο να πεθάνω από ασφυξία αλλά δεν πέθανα και μου ξεβούλωσε και η μύτη οπότε νιώθω ότι χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Δένδια και τα στουμφάκια του για το πήδημα του αναπνευστικού μου!

Κάποιος να καλέσει τον ντόκτορ να πάει πίσω στο χρόνο να απαγάγει τον Κ. Δένδια το στανιό μου μέσα

From the moment we enter this live we are in the flow of it. We measure it and We mock it, but we cannot defy it. We cannot even speed it up or slow it down. Or can we? Have we not each experienced the sensation that a beautiful moment seemed to pass to quickly, and wished that we could make it lοnger? Or felt time slow on a dull day, and wished that we could speed things up a bit?

Γιατί δεν μπορώ να είμαι απλώς ευχαριστημένη με αυτό που έχω τώρα; Γιατί να πρέπει να χάσω κάτι/κάποιον για να καταλάβω πόσο μεγάλη αξία είχε για μένα εξ αρχής;

Μα γιατι κανεις δεν μπορει να πει ενα ΑΠΛΟ και ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΟΧΙ! σε αυτη τη ζωη? Λες και θα τον κατασφαξει ο αλλος αν αρνηθει.

Δε ξέρω τι μου συμβαίνει. Δε ξέρω γιατί μου συμβαίνει. Ξέρω πως δεν το αντέχω άλλο και θέλω να περάσει. Να περάσει γρήγορα γιατί τη σιχαίνομαι αυτή την κατάσταση.

Κάποια πράγματα απλά δεν αλλάζουν. Όσα χρόνια "διαλείμματος" κι αν περάσουν.
Καλό είναι να το πάρουμε όλοι χαμπάρι. Μαζί, κι εγώ.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα κάποιος πολύ δικός σου, κάποιος που αγαπάς πολύ και να μην μπορείς να είσαι εκεί γι'αυτόν, να μη μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον βοηθήσεις, όχι μόνο λόγο της φυσικής απόστασης, αλλά και λόγο της απόστασης που αναπτύξατε μεταξύ σας...

Ένα Χρυσαυγίτης κάνει ένα - τι άλλο; - προσβλητικό σχόλιο και μια αισχρή χειρονομία. Τον βλέπεις. Τον σφαλιαρίζεις. Αρχίζει να μιλάει σε αυτή την παράξενη διάλεκτο των ούκγα-ούγκα.
"Νομίζεις ρε φίλε πως έχεις κάποια δύναμη πάνω στις ζωές των γύρω σου, επειδή φοράς ένα μαύρο μπλουζάκι με ένα μαλακισμένο σύνθημα; Παρ' τα αρχ**ια μου τώρα"

Τελικά κύριος αποδείχτηκες αψυχολόγητος, φαντασιόπληκτος και κυρίως μυθομανής!
Βέβαια θα μπορούσες να ξεκαθαρίσεις την θέση σου με ένα απλό μην. κι όχι να πράξεις σαν ένα γαιδούρι, όπως όλα τα άλλα που υπάρχουν εκεί έξω...

Και η ζωή συνεχίζεται...

Σπόιλερ:

It'll be fine. I know it will.
I'll be with him, like I should be.

Me and Rory together.

Με ποιο δικαίωμα ρε με κάνεις εσύ να νιώθω άχρηστη?
Όταν κάποιος ζητάει ειλικρίνεια όταν ΥΠΟΤΗΘΕΤΑΙ ότι είναι φίλος μας, οφείλουμε να του τη δώσουμε, Σωστά όμως Όταν ο στόχος είναι να κάνεις τον άλλο να νιώθει έτσι καλύτερα να μην απαντήσεις καν! Όταν δεν είναι αυτός, και το χειρότερο comment να πεις δεν τον κάνεις να νιώθει άσχημα!
Μία, δύο, τρεις φορές, με το ένα θέμα, με το άλλο, ναι οκ την ξέρω τη γνώμης ου δεν κάνω για τίποτα ωραία, You did it I ʽm so proud!

Πραγματικά το βρίσκω τόσο αστείο.
Είναι τόσο αστείο όταν δύο άνθρωποι που έχουν περάσει τόοοσα πολλά μαζί,που έχουν νιώσει τόσο δυνατά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον,να συναντιούνται τυχαία στο δρόμο και να μην λένε ούτε μία καλημέρα.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα μεταξύ τους.Σαν δύο ξένοι,που πρώτη φορά βλέπουν ο ένας τον άλλον.
Τι έγινε;Μήπως δεν με αναγνωρίζεις;Εγώ είμαι.Άλλαξα λιγάκι είναι η αλήθεια.Αλλάξαμε.
Μα να ξέρεις,όσα χρόνια κι αν περάσουν,δεν θα ξεχάσω όλα όσα ζήσαμε.Εκείνη τη μέρα,εκείνη την υπέροχη μέρα...το πρώτο κοίταγμα,το πρώτο γέλιο,την πρώτη αγκαλιά.Δεν ξεχνώ,ούτε κι εσύ.

Lisette de Lapin έγραψε:Πραγματικά το βρίσκω τόσο αστείο.
Είναι τόσο αστείο όταν δύο άνθρωποι που έχουν περάσει τόοοσα πολλά μαζί,που έχουν νιώσει τόσο δυνατά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον,να συναντιούνται τυχαία στο δρόμο και να μην λένε ούτε μία καλημέρα.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα μεταξύ τους.Σαν δύο ξένοι,που πρώτη φορά βλέπουν ο ένας τον άλλον.
Τι έγινε;Μήπως δεν με αναγνωρίζεις;Εγώ είμαι.Άλλαξα λιγάκι είναι η αλήθεια.Αλλάξαμε.
Μα να ξέρεις,όσα χρόνια κι αν περάσουν,δεν θα ξεχάσω όλα όσα ζήσαμε.Εκείνη τη μέρα,εκείνη την υπέροχη μέρα...το πρώτο κοίταγμα,το πρώτο γέλιο,την πρώτη αγκαλιά.Δεν ξεχνώ,ούτε κι εσύ.

Λένε πως η άγνοια πολλές φορές είναι προτιμότερη. Αφήστε με να διαφωνήσω. Η γνώση ίσως πονάει, αλλά αν, λέω αν το γνώριζα νωρίτερα... Αν και αφού και τότε...

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν είχες επιζήσει. Αν θα ήσουν ο υπερπροστατευτικός μεγάλος αδελφός που όσο κι αν πλακωνόμασταν θα ήξερα ότι αν έχω πρόβλημα θα είναι δίπλα μου. Όχι ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία αυτή τη στιγμη αλλά είπα να στο πω να το ξέρεις. Γιατί η αλήθεια είναι ότι θα το εκτιμούσα να σε είχα εδώ. Θα είχαμε κι ένα μικρότερο αδελφάκι το ξέρεις? Βασικά θα το ξέρεις και θα είστε μαζί τώρα κι εγώ είμαι εδώ μόνη μου να σκεφτομαι τι θα γινόταν αν ήσαστε εδώ. Κι όσο κι αν ακουστεί παράξενο μου λείπετε. Κι οι δύο. Καλα να περνάτε εκεί πάνω!

^ Συμβαίνει ρε Μαράκι.

Επειδή έχεις μια στολή κι ένα όπλο κοντά στην τσέπη δεν σημαίνει πως μπορείς να αφαιρείς την ζωή του οποιουδήποτε. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα αγαπητέ μπάτσε....ή μάλλον μπάτσοι. Δύο είστε...γιατί δεν πρόκειται για αστυνομικούς αλλά για μπάτσους. Θα κυνηγηθείτε όσο δεν πάει και αν τελικά σας καλύψει το σύστημα...ε τότε θα βγείτε νικητές. Αλλά θα κυνηγηθείτε!

Ωρες ωρες θες να ξεσπασεις αλλα δε μπορεις. Περιμενουν ολοι να κλαψεις, να φωναξεις και συ μενεις στηλη αλατος. Και οταν ξαφνικα ξεσπας ολοι σε κοιτανε σα τρελο, ετοιμοι να σε κρινουν, να σου πουνε ενα 'συλλυπητηρια' που δε θα το νιωθουν και μετα να πανε σπιτι τους να σε κρινουν ξανα. Να σχολιασουν χιλια δυο ακυρα πραγματα που ενας λογικος ανθρωπος δεν ειναι σε θεση να προσεξει οταν εχει τον πονο του.. Αμαν πια η υποκρισια σας... Σταματηστε να μιλατε. Με αηδιαζετε. Εσεις ειστε για λυπηση, οχι εκεινοι.... Μαζευτε την περιεργεια σας και αντε στο καλο.

Φίλες για 3 χρόνια. Και τώρα να αποφεύγουμε να κοιτάμε η μία την άλλη. Λες και έχουμε τσακωθεί. Αυτό είναι το χειρότερο! Δεν τσακωθήκαμε ποτέ, δεν έγινε ποτέ τίποτα. Απλά αλλάξαμε παρέες και απομακρυνθήκαμε. Και αυτό είναι χειρότερο. Γιατί αν είχε γίνει κάτι, θα υπήρχε λόγος για όλο αυτό. Ενω τώρα; Γιατί γίνεται αυτό; Απαράδεχτο.