Προσωπικές ιστορίες

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο παρόμοιο τόπικ! Αν υπάρχει, απλά διαγράψτε αυτό εδώ!!!!!

Ειμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα σε αυτό το φόρουμ!! Εχουμε γελάσει μαζί, έχουμε διαφωνίσει, τσακωθεί αλλά έχουμε κάνει και μεγάλα πράγματα!!
Νομίζω ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε κάποιες προσωπικές μας εμπειρίες με όλα τα μέλη!!
Ας γράψουμε λοιπόν κάτι που μας έχει συγκινήσει, τρομάξει, νευριάσει, εκλπήξει και οτιδήποτε άλλο μας έχει γεμίσει δυνατά κι έντονα συναισθήματα!!
Τι κερδίσατε από αυτό το συμβάν;
Μην κολλάτε σε γεγονότα!! Μπορεί να είδατε μια ταινια, να ακούσατε ένα τραγούδι και να σας ήρθαν διάφορες εικόνες στο μυαλό!!
Ας τα μοιραστούμε!!
ποιος θα είναι ο τολμηρός που θα αρχίσει;;!!

Να εγκαινιάσω το τόπικ?!

Λοιπόν..πριν 9 μήνες είχα μια σχέση που τελείωσε πριν ένα μήνα...το λάθος μου..δεν ήταν μόνο το ότι έκανα αυτή τη σχέση..αλλά και το ότι είπα την λέξη "αγαπάω" και νόμιζα ότι την εννοούσα κιόλας...κι άλλο ένα λάθος είναι ότι με έκανε ν' αλλάξω..και άλλαξα...για εκείνη...για να κρατήσει αυτή η σχέση...!
Περνούσαμε καλά...αλλά για εκείνη έκανα πάντα κάτι λάθος...και της άρεσε να μαλώνουμε...μέχρι τους έξι μήνες ήταν τέλεια! μετά...ήθελε να με αλλάξει,νόμιζε ότι ήμουν μόνος μου σε αυτήν την σχέση...κι εκείνη δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτα...! Αυτή ήταν η γνώμη της...και νόμιζε ότι έπαιζε..αλλά έπαιζε μόνη της...εγώ δεν συμμετείχα...
Ποτέ δεν μ' αγάπησε..ούτε καν της άρεσα...ούτε εγώ την αγάπησα αληθινά...αλλά τουλάχιστον εννοούσα ό,τι έλεγα...Και έχασα τους φίλους μου...μόνο και μόνο για ένα άτομο που δεν άξιζε τίποτα απ' όλα αυτά...

Λοιπόν...αυτά...εσείς τι λέτε?

Λοιπον εγω οταν ακουω το τραγουδι Summer Jam μου ερχονται εικονες απο ενα καλοκαιρι πριν πολλααααα χρονια Ημουν περιπου 6 χρονων και πηγαινα καθε μερα ολο το καλοκαιρι σε ενα μαγαζι μας που ηταν σε αλλη πολη(τουριστικο)μαζι με την μανα μου και τον αδερφο μου και παροτι βαριοντουσαν και οι 2 εγω περνουσα τελεια Εβλεπα τουριστες συνεχως,εβλεπα πολλοοοοους ανθρωπους να πηγαινοερχονται κατι που νομιζω δεν ειχα ξαναδει και με ειχαν συναρπασει ολα επαιζα με ενα παιδι απο διπλα που δεν πολυθυμαμαι το ονομα του αυτη την στιγμη καρτες Yo-Gi-Oh (δεν ξερω αν το εγραψα σωστα) και παντα με εκλεβε και το ξερα αλλα εγω δεν ελεγα τιποτα σαν κοροιδο Γενικα μου ξυπναει πολλες αναμνησεις αυτο το τραγουδι διοτι το ακουγα συνεχως απο τα γυρω μαγαζια + μαρεσει και παρα πολυ
Επισης ενα περιστατικο που θυμαμαι παρα πολυ απο εκεινο το καλοκαιρι ηταν οτι μια φορα τσακωνομουν με την μανα μου επειδη ηθελα να παω σε ενα μαγαζι με τρικ( ) και αυτη δεν με αφηνε και εκεινη την στιγμη μας ακουσε μια τουριστρια και ηρθε και μου εκανε παρατηρηση και εγω εκεινη την στιγμη σκεφτηκα την πιθανοτητα να την σκοτωσω Πολυ αθωα σκεψη για μικρο παιδι και δεν ξερω πως μου ρθε
Αυτη ειναι η ιστοριαα μουυυ Δεν ξερω αν μετραει

Είναι μια λάμπα, χαλασμένη την τελευταία δεκαετία εκεί που μένει η γιαγιά μου. Το πρώτο καλοκαίρι που την παρατήρησα, μόλις είχα τελειώσει το χάρι πότερ 3 και επειδή εκεί πάνω φαινόταν κρύα και σκοτεινά, επέμενα πως θα πεταγόταν ένας παράφρονας, ήμουν σίγουρη πως κάτι πολύ σκοτεινό και σατανικό κρυβόταν πίσω απ' τις σκιές. Την ίδια νύχτα είδα στον ύπνο μου πως ο Χάρι σε βερζιόν του πρώτου βιβλίου, μονομαχούσε με τον Βόλντεμορτ όπως έγινε στην 4η ταινία, ακριβώς έτσι με την φαλάκρα και την ανύπαρκτη μύτη, κάτω από αυτή τη σκοτεινή λάμπα. Ήταν προφητικό; I don't give a damn. Την επόμενη νύχτα είδα στο όνειρο ένα παιδί με κόκκινη μπλούζα και μαύρα ατίθασα μαλλιά που του έπεφταν στο πρόσωπο. Μου χαμογελούσε κάτω απ' την λάμπα.

Σήμερα, όχι μία απ' τις κεφάτες μέρες μου, χάζευα ως συνήθως στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο. Γυρνούσα με τα πόδια κάπως βιαστική, με σκυμμένο το κεφάλι και τράκαρα με μια παρέα παιδιών. Μου έπεσε το βιβλίο και έσκυψα για να το πάρω, αλλά κάποιος το κρατούσε και μου το έδινε. Κι όμως ήταν ακριβώς αυτό το αγόρι. Και όταν κοιταχτήκαμε, ορκίζομαι πως με αναγνώρισε! Μου είπε το όνομά του, χαμογέλασε, δεν το συγκράτησα. Ένα "Ε" θυμάμαι μόνο. Ζήτησα συγγνώμη και προχώρησα...

Ζω τα ανεξήγητα; Ήταν όλα μια σύμπτωση;
Πραγματικά δεν ξέρω... Αλλά ήταν σαν να επανασυνδέθηκα με κάποιον απ' τα παλιά, ήμουν τόσο χαρούμενη και αφηρημένη όταν έγινε το κλικ στο μυαλό μου.
Just sth weird I wanted to share.

Δεν ξερω που ακριβως αποδιδεται αλλα εχω γινει απαθης σε πολλα πραγματα που αλλους θα τους στεναχωρουσαν. Εγω απλα δεν τα δινω σημασια και προχωραω κανονικα τη ζωη μου μια χαρα. Θα μπορουσατε να με αποκαλεσετε αναισθητη

Νομιζω οτι φταιει οτι εχω αλλαξει πολλες παρεες. Γιατι οι παρεες μου συνηθως μαλωναν μεταξυ τους για τελειως ανουσια πραγματα και ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι εγω δεν θα παρεξηγουμαι με το παραμικρο.
Δεν ειναι ακριβως περιστατικο αλλα αυτη ειναι η ιστορια μου!

Ανθη... it's kinda creepy

Ανθή διάβασε επειγόντως Beautiful Creatures.

Επειγόντως όμως.-

Minerva McGonagall έγραψε:Ανθή διάβασε επειγόντως Beautiful Creatures.

Επειγόντως όμως.-

Αυτό μου είχε πει κι ο Παναγιώτης πριν 2-3 βδομάδες για παρόμοιο λόγο. Τυχαίο? Δεν νομίζω.


Οκ, θα το πω να το βγάλω από μέσα μου.

Το καλοκαίρι κάναμε ,ως συνήθως ,μια βόλτα με την αδερφή μου και την ξαδερφή μου. Εκείνη την μέρα περπατούσαμε σε έναν δρόμο στον οποίο πηγαίναμε πρώτη φορά. Σε κάποια στιγμή βρίσκουμαι κάτι πέτρες και μας λέει η ξαδερφή μου να πάρουμε μερικές, σε περίπτωση που πετύχουμε κάμια αρκούδα στον δρόμο[ναι είμαστε ηλίθιες που προχωρήσαμε ενώ ξέραμε τους κινδύνους ].
Λοιπόν καθώς προχωρούσαμε η ξαδερφή μου είδε κάτι μέσα στο δάσος, το οποίο βρισκόταν από την μια μεριά του δρόμου. Μου φώναξε κι εμένα να πάω να το δω, ενώ είπε στην αδερφή μου να μείνει πίσω. Καθώς πλησιάζα είδα κρεμασμένο σε ένα κλαδί ένα σώμα, χωρίς τα άκρα. Προσπάθισα να σκεφτώ πως ήταν σακούλα, την οποία κρέμασε αυτός που έμενε κάποτε εκεί[ύπηρχε ένα σπίτι λίγο πιο πέρα], αλλά μόλις άκουσα την περιγραφή που έκανε η ξαδερφή μου, εγώ δεν μπόρεσα ,ευτυχώς, να δω λεπτομέρειες, παρά μόνο μια σιλουέτα κάπου ανάμεσα στα δέντρα, την οποία δεν αναγνώρισα, καθώς και βλέποντας την μετέπειτα συμπεριφορά της, πραγματικά ανυσήχησα. Φύγαμε ,τρέχωντας σχεδόν, κρατώντας τις πέτρες στο χέρι μας, κι έτοιμες να υπερασπιστούμε την αδερφή μου αν συνέβαινε το οτιδήποτε. Κοιτούσαμε συνεχώς πίσω, μέχρι που φτάσαμε σε ένα μέρος με κάποια σπίτια. Εκεί οι άλλες σταμάτησαν και κάθισαν να χαζέψουν ένα ζουζούνι[ ]ενώ εγώ περπατούσα όλο και ποιο πάνω ,γυρισμένη ανάποδα, ώστε να βλέπω ότιδήποτε μπορούσε να εμφανιστεί από την γωνία του δρόμου και να τις ειδοποίησω.
Μόλις ξεκόλησαν από το ζουζούνι η ξαδερφή μου επέμενε να πάμε και να κάτσουμε για λίγο στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, γιατί ,είπε, μόνο εκεί αισθανόταν ασφαλής.
Πραγματικά, δεν θέλω να είναι αυτό που κατάλαβα πως ήταν.
Επίσης η ξαδερφή μου μας είπε πως ποτέ δεν θα μας πει τι ήταν...Μόνο ότι ήταν χειρότερο απ'ότι μπορούμε να φανταστούμε.
Υποσχεθήκαμε να μην το πούμε ποτέ, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να το κρατήσω μέσα μου. Βλέπω ακόμη εφιάλτες και κάθε νύχτα σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γίνει αν γλιστρούσα από τον δρόμο κι έπεφτα μέσα στο δάσος.
Δεν πρόκειτε να ξαναπάω τόσο μακριά από το χωριό ,μα τον Verdana.

Χθες,είδα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο που λόγω περιορισμένου χρόνου και από τις δύο μεριές,είχα να δω δύο μήνες.
Βρεθήκαμε στο τρόλλευ και πραγματικά ήταν από τις πιο χαρούμενες στιγμές μου τον τελευταίο καιρό.Χαμογέλαγα και χαμογέλαγα και γέλαγα,ταυτόχρονα.Μετά από αγκαλιές και φιλιά οπού καθόμασταν ακόμη αγκαλιά είδα έναν ηλικιωμένο κύριο να λέει σε έναν άλλον,"Παιδιά!" και να χαμογελάνε και οι δύο.Ήταν τόσο όμορφο,γλυκό σε μια τόσο μεγάλη και ευτυχισμένη στιγμή για μένα που απλά χαμογέλαγα περισσότερο.

Sylvie Lightwood έγραψε:

Minerva McGonagall έγραψε:Ανθή διάβασε επειγόντως Beautiful Creatures.

Επειγόντως όμως.-

Αυτό μου είχε πει κι ο Παναγιώτης πριν 2-3 βδομάδες για παρόμοιο λόγο. Τυχαίο? Δεν νομίζω.


Οκ, θα το πω να το βγάλω από μέσα μου.

Το καλοκαίρι κάναμε ,ως συνήθως ,μια βόλτα με την αδερφή μου και την ξαδερφή μου. Εκείνη την μέρα περπατούσαμε σε έναν δρόμο στον οποίο πηγαίναμε πρώτη φορά. Σε κάποια στιγμή βρίσκουμαι κάτι πέτρες και μας λέει η ξαδερφή μου να πάρουμε μερικές, σε περίπτωση που πετύχουμε κάμια αρκούδα στον δρόμο[ναι είμαστε ηλίθιες που προχωρήσαμε ενώ ξέραμε τους κινδύνους ].
Λοιπόν καθώς προχωρούσαμε η ξαδερφή μου είδε κάτι μέσα στο δάσος, το οποίο βρισκόταν από την μια μεριά του δρόμου. Μου φώναξε κι εμένα να πάω να το δω, ενώ είπε στην αδερφή μου να μείνει πίσω. Καθώς πλησιάζα είδα κρεμασμένο σε ένα κλαδί ένα σώμα, χωρίς τα άκρα. Προσπάθισα να σκεφτώ πως ήταν σακούλα, την οποία κρέμασε αυτός που έμενε κάποτε εκεί[ύπηρχε ένα σπίτι λίγο πιο πέρα], αλλά μόλις άκουσα την περιγραφή που έκανε η ξαδερφή μου, εγώ δεν μπόρεσα ,ευτυχώς, να δω λεπτομέρειες, παρά μόνο μια σιλουέτα κάπου ανάμεσα στα δέντρα, την οποία δεν αναγνώρισα, καθώς και βλέποντας την μετέπειτα συμπεριφορά της, πραγματικά ανυσήχησα. Φύγαμε ,τρέχωντας σχεδόν, κρατώντας τις πέτρες στο χέρι μας, κι έτοιμες να υπερασπιστούμε την αδερφή μου αν συνέβαινε το οτιδήποτε. Κοιτούσαμε συνεχώς πίσω, μέχρι που φτάσαμε σε ένα μέρος με κάποια σπίτια. Εκεί οι άλλες σταμάτησαν και κάθισαν να χαζέψουν ένα ζουζούνι[ ]ενώ εγώ περπατούσα όλο και ποιο πάνω ,γυρισμένη ανάποδα, ώστε να βλέπω ότιδήποτε μπορούσε να εμφανιστεί από την γωνία του δρόμου και να τις ειδοποίησω.
Μόλις ξεκόλησαν από το ζουζούνι η ξαδερφή μου επέμενε να πάμε και να κάτσουμε για λίγο στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, γιατί ,είπε, μόνο εκεί αισθανόταν ασφαλής.
Πραγματικά, δεν θέλω να είναι αυτό που κατάλαβα πως ήταν.
Επίσης η ξαδερφή μου μας είπε πως ποτέ δεν θα μας πει τι ήταν...Μόνο ότι ήταν χειρότερο απ'ότι μπορούμε να φανταστούμε.
Υποσχεθήκαμε να μην το πούμε ποτέ, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να το κρατήσω μέσα μου. Βλέπω ακόμη εφιάλτες και κάθε νύχτα σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γίνει αν γλιστρούσα από τον δρόμο κι έπεφτα μέσα στο δάσος.
Δεν πρόκειτε να ξαναπάω τόσο μακριά από το χωριό ,μα τον Verdana.

Αχ ρε Συλια λυπαμαι!! Μα γιατι ειπε η ξαδερφη σου οτι ειναι χειροτερο απο οτι μπορειτε να φανταστειτε? Αφου κι εσυ ειχες δει το πτωμα!! Αν και μου το εχεις ξαναπει ξανασκιαχτηκα

Jace έγραψε:
Αχ ρε Συλια λυπαμαι!! Μα γιατι ειπε η ξαδερφη σου οτι ειναι χειροτερο απο οτι μπορειτε να φανταστειτε? Αφου κι εσυ ειχες δει το πτωμα!! Αν και μου το εχεις ξαναπει ξανασκιαχτηκα

Βασικά δεν της είπα ότι είδα πτώμα...
Ε που θες να ξέρω γιατί το είπε? Ποτέ δεν πρόκειτε να πει τι ήταν.

Η δική μου δεν έχει το συναισθηματικό υπόβαθρο που έχουν οι από πάνω, αλλά σήμερα έσπασα το νύχι του μεγάλου δαχτύλου στο πόδι μου και όταν το πατάω ο πόνος είναι τόσο βαρύς που νιώθω σαν να το βαράω με σφυρί.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όταν ξεκίνησα να διηγούμαι την ιστορία του πως μου συνέβη αυτό σε έναν φίλο, με διέκοψε για να πει "τον αντίχειρα δηλαδή;". Ζουν ανάμεσά μας

Υ.Γ. Έχει όνομα το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού; Θα έπρεπε πάντως.

^Ποδαντίχειρας αγράμματε. :blasé: Συμπαρίσταμαι στο δράμα σου Τομαρβολιδιο.

Έκανα βουτιά σε άνγωστα νερά και έσπασα 2 πλευρά....
Και το κακό είναι ότι οι γονείς μου δεν ήξεραν ότι χτύπησα
Με είδαν ξαφνικά με τις γάζες

That's me

Στην Β' Γυμνασίου έκανα το πιο μαμάτο μάθημα Φυσική-Χημεία έβερ. Ο Κύριος Τσάφο ερχόταν πάντα με μπόλικες βίδες στις τσέπες.
Στην Β' Γυμνασίου ο καθηγητής της Φυσικής έβαζε βίδες στις τσάντες της διπλανής μου και της μπροστινής μου. Ήθελε να πει κάτι για τις παρέες μου;

Δήλωση Βιβής: Κάθε μέρα έβγαζα βίδες από την τσάντα.
Δήλωση Ιωάννας: Βίδα του Τσάφο είναι αυτό;;;!!

Σόρυ, αλλά έπρεπε να το μοιραστώ!!

Σήμερα,πήγαμε για κρέπα.Καθώς φεύγαμε από την κρεπερί,άρχισε να παίζει αυτό το τραγούδι και εμείς αρχίσαμε να χορεύουμε!Ήταν τόσο τέλεια!!Και μετά πέρναγαν κάτι κοπέλες και μας είδαν και η μία άρχισε να κάνει στροφές

Το παραπάνω τραγούδι το άκουσα προχτές στο ραδιόφωνο. Ζούσα με την εντύπωση πως δεν έχω τίποτα να θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά αν τελικά έχω θα είναι ένας άνθρωπος. Η Μαρίνα. Θυμάμαι γνωριστήκαμε στο νηπιαγωγείο όταν κάναμε μια πολύ επικοδομοιτηκή συζήτηση πάνω στο τι είναι στριπτίζ, και μετά επικυρώσαμε τη φιλία μας αποφασίζοντας να το δοκιμάσουμε (όχι, ευτυχώς μετά παίξαμε λίγο στο σκάμμα και το ξεχάσαμε, οι συμμαθητές μας ζουν ακόμη χωρίς πολλές τρομακτικές εμπειρίες από την παιδική τους ηλικία)! Μέχρι τη δευτέρα Δημοτικού ποτέ δε φάγαμε για μεσημέρι χώρια. Κάθε που γυρίζαμε από το σχολείο έτρωγε η μία στο σπίτι της άλλης, και μετά βγάζαμε την πίστη όλων μέχρι να χωριστούμε. Τα πιο δύσκολα χαστούκια της ζωής τα περνάμε αγκαλιά, ακόμα και σήμερα, μόνο που άλλαξαν ορισμένα πράγματα. Μετά το διαζύγιο των γονιών μου στην πρώτη γυμνασίου πήγα να μείνω στην Ελευσίνα. Συνεχίσαμε να βλεπόμαστε κάθε Σαββατοκύριακο και παρόλο που δεν είχαμε, η μια άμεση επαφή με τη ζωή της άλλης, ο χρόνος απλά σταματούσε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Ούτε τηλέφωνα χρειάζονταν ούτε τίποτε. Μέχρι αυτό το καλοκαίρι που ήρθα στην Κύπρο. Τελευταία φορά την είδα τα Χριστούγεννα. Περάσαμε μια ώρα αγκαλιά και καλύψαμε μόνο την επιφάνεια όσων θέλαμε να πούμε (τόσο μας έφτανε ο χρόνος), αλλά εγώ ένιωσα ξαλαφρωμένη. Από τότε που άκουσα το τραγούδι δεν μπορώ να ησυχάσω. Θέλω να της μιλήσω περισσότερο από ποτέ, και να τη δω. Όταν ήμασταν μικρές το τραγουδούσαμε στο καραόκε που μου είχε φέρει ο Άι Βασίλης από μια κασέτα της μαμάς, και το είχαμε κάνε και ηχογράφηση στα πρώτα μας κινητά! Μου λείπει γμτ.

Και απλά ήθελα να το πω κάπου.

Μαρσυυυυ

Τι μου θύμησες βρε
Τα μεσημέρια μετά το νήπιο Τα περνούσα στο σπίτι του τότε κολλητού μου του Γιώργου βλέποντας Αrt attack(Ναιι ναι ο τύπος που έκανε τις φοβερές κατασκευές και στο τέλος έκανε μια τεράστια σε ανοιχτό χώρο ),αργότερα παίζαμε όοοτι μπορει να φανταστεί κανείς με αποτέλεσαμα η γιαγιά του και ο παππούς του να μας κυνηγάνε μέσα στο σπίτι σαν τρελοί Και πάντα μα πάντα όταν ερχόταν η ώρα να φύγω κρυβόμουν στο ίδιο ακριβώς σημείο,και πάντα μα πάντα η μαμά μου έκανε πως με έψαχνε...

Άλλα μεσημέρια στο σπίτι της κολλητής μου της Γεωργίας μαζί με την αδερφή της την Σοφία,την φίλη τους την Νικολέτα και τον αδερφό της τον Γιάννη βλέπαμε απαραιτήτως Τιτανικό (πραγματικά παίζει να την έχουμε δει περισσότερο και από αυτόν που έκανε το μοντάζ ) και μετά παίζαμε ατελείωτα παιχνίδια στον κήπο τους...Θυμάμαι επίσης πως ο πατέρας της Γεωργίας και της Σοφίας ήταν άρρωστος δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε όμως θυμάμαι πως δεν μπορούσε να περπατήσει,θυμάμαι πόοοσο αγαπημένη ήταν η οικογένειά τους
και πόσο πολύ με αγαπούσαν και με έκαναν να αισθάνομαι τόσο όμορφα

Στ'αλήθεια νομίζω πως αυτή ήταν η πιο γλυκιά ρουτίνα της ζωής μου

Η δικιά μου ιστορία φαίνεται στα σίγουρα τρελή.

Πριν απο δύο χρόνια περίπου ήμουν τον Πάσχα στο χωριό μου, μόλις είχα τελειώσει τα βιβλία του Χάρι Ποτερ και μου έμενε μόνο "οι ιστορίες του μπιντλ του βαρδου". Ήταν το βράδυ της ανάστασης και η ώρα είχε πάει έντεκα. Η μητέρα μου είχε κατέβει με το αυτοκίνητο στο χωριό για να αγοράσει κάτι, αλλα δεν θυμάμαι τι ήταν. Αποφάσισα να κατεύω μόνη μου στην εκκλησία, μια που είχα πλέον το πρώτο μου κινητό θα μπορούσε να με βρει αν ανοισιχούσε. Η γιαγιά μου καθόταν στην εκκλησία και ετσι θα έβρισκα κάποιον και δεν θα χανόμουν μέσα σε τόσο κόσμο. Άρχισα να κατεβαίνω τον ασφαλτο με τα πόδια, στην μισή διαδρομή άκουσα κραυγές. Δεν έδωσα συμασία γιατί εκεί συνήθως τα παιδιά τυρανάνε πολλές κακόμοιρες γατούλες. Πιο κάτω άκουσα πάλι τις ίδιες κραυγές και εκτός αυτό πέρασε από μπροστά μου ένα κορίτσι τρέχοντας και μπήκε στο απέναντι στενό. δεν μπόλαβα να καταλάβω τι γινόταν, το μόνο που είδα ήταν τις κιλίδες αίματος που υπήρχαν στον δρόμο και τις φώτιζε μια κολόνα της ΔΕΗ.

Το επόμενο πρωί κατέβηκα να δώ μια (πρώην) φίλη μου και κατάλαβα πως όλα αυτά που είδα το προιγούμενο βράδυ ήταν αλιθινά. Ένα κορίτσι βρέθηκε στο δρομάκι. το μόνο που έκανα ήταν να τρέξω πα΄νω στο βουνό όπου ήταν το σπίτι μου και να ξαπλώσω για να κοιμηθώ ελπίζοντας πως όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. Δεν ξέρω τι έγινε μετά αλλά το μόνο που ξέρω είναι πως όποτε περνάω απο εκεί σκέφτομαι αυτό το συμβάν.

Αα! τις προαλλες γεννησε η θεια μου...(αγορακι!! =D)....και ειπα να παω να την επισκεφτω....ετσι με πηγαινει η μητερα μου στο νοσοκομειο.....ενω στο εντωμεταξυ με ειχε κατααγχωσει με το τι πρεπει να πω στην θεια μου....τι να ευχηθω και λοιπα....μπενω στο δωματιο την βλεπω......και της κανω......."Χρονια πολλα!" χαχααχαχα....τι να κανω γλωσσεψα την μπερδα μου! (φυσικα μετα γελουσανε μαζι μου επι ωρες =Ρ)

λοοοολ

"Τελικά έβγαλες όλο τον εγωιστικό και ψυχρό σου εαυτό τώρα, στο τέλος. Είσαι ψεύτρα."
Αυτό μου είχε πει κάποιος που σεβόμουν.

6 ιανουαριου:
παιζαμε σκάκι μέτα την προβα στο χορο εφυγε, ξέχασε το κινητό του εδώ, ερχοταν να το πάρει, το αυτοκινητο παρα λιγο να χτυπησει το γιώργο, αυτός τον έσπρωξε και σώθηκε, αυτός όμως δεν πρόλαβε.... μισή ώρα μετά ήταν στο νοσοκομοιο και εγω δύπλα να του κρατάω το χέρι κι αυτός να μου ψιθιρίζει τι να πω στους άλλους.... λίγα λεπτα μετα, αυτός να μην μπορει να πει πια τίποτα κι εγώ να κοιτάω σα χαζό και να κρατάω ακομα το χερι του....
11 ιανουαρίου:
μπήκαμε στο δωμάτιο του γιώργου και τον βρήκαμε νεκρό με ενα σιμειωμα που έγραφε συγνωμη παιδια.
13 απριλιου: ακόμα και τρεις μήνες μετά δεν ξέρω πως να αντιμετοπίσω την απωλεια τους, μου λήπουν....

Λοιπον η δικη μου ιστορια συνεβει στην πεμπτη δημοτικου αλλα παρολα αυτα τα θυμαμε ολα σαν να εγιναν χτες! Εκεινο τον καιρο εγω με μια φιλη μου ειμασταν πολυ πορωμενες με το Χαρι Ποτερ(εγω ακομα παρεμεινα ) και ετσι λοιπον καναμε βολτες γυρο γυρο στη γειτονια για να εξερευνησουμε οτιδηποτε παραξενο.Αφου δεν καταφεραμε τιποτα λοιπον , γυρισαμε στο δωματιο μου και εγω για πρωτη φορα ως τοτε στη ζωη μου κλειδωσα την πορτα μου!..Ηταν μεσημερι και το πατζουρι της πισω μπαλκονοπορτας μου ηταν ανοιχτο, ετσι ωστε να βλεπω στην πισω αυλη(μενω ισογειο παρεπιπτοντως).Εξω ο ηλιος δυνατος, καλοκαιρι βλεπετε και εγω με την φιλη μου καθομασταν στο κρεβατι μου με κλειστα τα ματια και απλα αφουγκραζομασταν το σπιτι.Ξαφνικα μεσα στην ησυχια, το χερουλι της πορτας μου αρχισε να ανεβοκατεβαινει επιμονα!Εγω καθησμενη ακομα στο κρεβατι αρχισα να ρωταω ποιος ειναι αλλα κανεις δεν μου απαντουσε και το χερουλι συνεχιζε να ανεβοκατεβαινει επιμονα!Η μονη που βρισκοταν στο σπιτι εκει την ωρα ηταν η μητερα μου η οποια δεν ειχε λογο να μην μου απαντησει!Τοτε η φιλη μου μου ειπε πως θα ανοιξει και εγω χωρις καν να καταλαβαινω τι εκανα της ειπα ΟΧΙ!Εγω!Που η περιεργια μου ειναι τεραστια!Ηταν σαν να μην το ειπα καν εγω!Εκεινη την στιγμη χτυπαει το κουδουνι.Το χερουλι σταματα τραβηγμενο προς τα κατω και με το 2ο χτυπημα του κουδοθνιου αφηνετε αποτομα..Εγω σηκωνομαι επιτελους απτο κρεβατι και κοιταω απτο ματακι πριν ανοιξω.ΚΑΝΕΙΣ!Πραγματικα κανεις!Ανοιγουμε την πορτα λοιπον και εξερευνουμε το σπιτι...Οι μπροστινες μπαλκονοπορτες κλειστες ακομη και τα πατζουρια κατεβασμενα και κανενα ιχνος της μητερας μου...Κοιταμε εντελει ποιος ηταν στην εξωπορτα και βλεπουμε τον αδερφο της να περιμενει στην πορτα και απο πισω του την μητερα μου να καθετε στα σκαλοπατια!!Χωρις κλειδια εννοειτε αλλιως θα του ειχε ανοιξει!Μετα απο αυτο η φιλη μου εκανε πραγματικη ανακριση στον αδερφο και τον εβαλε ακομα και να ορκιστει αν μπηκε στο σπιτι αλλα εκεινος της εξηγησε πως δεν μπηκε καθολου και πως ουτος η αλλως η εξωπορτα ηταν κλειστη!Η μητερα μου μου ειπε πως κλειδωθηκε απεξω και στο κατω κατω δεν ειχε κανενα λογο να μην απαντησει οταν ρωταγα ποιος ειναι επανηλημενα...Η φιλη μου με τα χρονια ξεχασε πολυ ευκολα και η αληθεια ειναι πως δεν κανουμε παρεα εδω και αρκετα χρονια, ομως εγω ακομα αναρωτιεμαι...Και το χειροτερο απολα δεν μπορω να καταλαβω ΓΙΑΤΙ ειπα οχι!Εγω που η παροιμια ''η περιεργια σκοτωσε την γατα'' γραφτηκε για εμενα! Πραγματικα ακομα εχω νευρα με τον εαυτο μου....

Σήμερα 5-7 είχα δίωρο ΧΚ. Μένουμε στο φροντ με την κυρία οι δυό μας, γιατί όλοι είχαν τελειώσει και λόγω εξετάσεων ενδοσχολικών. Ήταν μόνο ο μαθηματικός. Του λέει η κυρία: "Καλυβιώτη, μην κλειδώσεις κάτω γιατί δεν έχω κλειδιά, έχει αλλάξει η κλειδαριά κ γω έχω τα παλιά μόνο". "Οκ", της απαντάει, "θα περάσω αργότερα να κλειδώσω κάτω".
Τελειώνουμε το μάθημα, κατεβαίνω κάτω βιαστικά, τραβάω την πόρτα, δεν άνοιγε. Βρε μήπως δεν καταλάβα καλά; Ξαναπροσπαθώ, τζίφος πάλι κ πάλι κ πάλι. Φωνάζω την κυρία, δεν με ακούει. Ανεβαίνω πάνω, κάπνιζε αυτή στο παράθυρο και της λέω "Κυρία κάτω είναι κλειδωμένα". Κατεβαίνει και το διαπιστώνει κ η ίδια. Λέμε, και τώρα; Το τηλέφωνο του μαθηματικού δεν το έχουμε, ας πάρουμε τον φυσικό, τον κο.Βασίλη που έχει και το φροντ. Την πρώτη φορά, δεν το σηκώνει. Την δεύτερη, το σηκώνει του λέμε αυτό κ αυτό, δώσε μας το νούμερο του Καλυβιώτη. Του τηλεφωνούμε λοιπόν του μαθηματικού, τζίφος από σήμα. Έπεφτε κ η μπαταρία της κυρίας, εγώ δεν είχα μονάδες, λέμε δεν πειράζει θα πάρουμε απ' το σταθερό του φροντιστηρίου. Τα καταφέρνουμε, μιλάμε με τον μαθηματικό, μας λέει δεν σας κλείδωσα εγώ. Μαντεύουμε πως ήρθε τυχαία ο μαγαζάτορας με τις ζωοτροφές που είναι στο ίδιο κτίριο-ενώ σήμερα τα μαγαζιά είναι κλειστά-για καμιά δουλειά, κ φεύγοντας άκουσε ησυχία κ κλείδωσε. Λέμε, έλα να μας ανοίξεις. Μας λέει ο μαθηματικός, είμαι στο χωριό μου τώρα. Ξαναπαίρνουμε τον φυσικό μας λέει "έρχομαι, αλλά μισό να βάλω κανα παντελόνι πρώτα"

Ε είναι να σε θέλει η τύχη

Ποπο η δικια μου ιστορια ειναι και αυτη λιγο...
Την Κυριακη του Πασχα πριν 6 περιπου χρνια,ειχαμε παει στο χωριο μου οπως κανουμε καθε χρονο.
Οταν φτασαμε γινονταν χαμος απο ξαδερφια και συγγενεις.Εγω πηγα στη γιαγια μου να της ευχηθω καλο Πασχα,αλλα οταν εφτασα διπλα της,της λεω:
-Γεια σου γιαγια,καλη Ανασταση!

λοιπον, θελω να μοιραστω μαζι σας -και εδω- την μοναδικη "περιεργη"αναμνηση (βασικά σχεδον αναμνηση, αν παρω υπ'οψη οτι ενα σημειο δεν το θυμαμαι) που μου εχει συμβει ποτε.
Μερικοι απο σας την εχετε ακουσει απο κοντα -να μη με κοροϊδέψετε παλι. 


Λοιπον, ημουν στο δημοτικό, είχαμε χριστουγεννα, και πήγαινα ολοήμερο (τεταρτη δημοτικου αν θυμαμαι καλα) Τελευταία ώρα πριν σχολάσουμε, κρεμαγαμε στα παραθυρα της τάξης κατι ροδια που ειχαμε φτιαξει για διακοσμιτικα, με κορδελιτσες. Και αφού φεύγουν ολοι, με το που χτυπάει το κουδούνι για σχολασμα, συνηδητοποιώ οτι το δικό μου δεν το κρέμασαν.   Οπότε, παιρνω μια κορδελίτσα, πηγαίνω στο παράθυρο και προσπαθω να το κρεμασω διπλα στα άλλα. Το παράθυρο ανοιχτο. Εγώ δε φτάνω/δε βλεπω οποτε ψιλοβγαινω απο την απέξω μερια για να δω που στο καλο εχει πάει ακρη της κορδελιτσας και πως θα το δέσω. Το τελευταίο πραγμα που θυμαμαι είναι ένα μπαμ, και η πορτα της διπλανης ταξης να ανοιγει και ποδια να ερχονται κατα πάνω μου. 

Μετά από αυτό, ξυπνάω στο κυλικείο, με κατι μουτρα μεχρι το πάτωμα και κακη διαθεση και αρχιζω να κλαιω.  Η κυρια και ο κυριος που ειχαν το κυλικειο, με κοιτάγανε συνέχεια με ενα περιεργο , μισο ύφος, ακομα και αφου σταματησα να κλαιω, σα να βλεπανε εξωγήινο ή να περιμένανε να εκραγω. 


Χτυπάει το κουδουνι και πάω στην ταααξη μου. Βρισκω μια κοπελα και μου λέει:
"που ησουν στα αγγλικα?" (αγγλικα ειχαμε την 1η ωρα μετα το σχολασμα στο ολοημερο. εγω είχα μεινει ακομα στο οτι σχολασαμε)
"καναμε αγγλικα?  πότε;"
"πριν μια ωρα, τωρα ειναι το κουδουνι για εξω"

και καπως ετσι καταλαβα γιατι με κοιταγανε σαν ουφο, μαλλον ήμουν μια ωρα τάβλα.
Αυτά.
Ποτε δε λυθηκε η απορια μου, ποτέ κανεις δε με ενημέρωσε τι εγινε εκεινη τη μοιραια ωρα-μερα-διαλειμα, δεν είμαι ίδια απο τότε.