Να μην αγχώνεσαι καθόλου, τα μαθηματικά της τρίτης θέλουν καθαρό μυαλό, καλή καρδιά και γερά νεύρα
Ή κάτι απ' όλα αυτά τέλος πάντων
Οι μιγαδικοί στην ύλη της τρίτης είναι το σίγουρο 2ο θέμα. Βασικά με εξαίρεση μία χρονιά, που είχαν μπει 4ο, δεν έχει υπάρχει χρονιά που το 2ο θέμα να μην έχει μιγαδικούς. Οπότε όποιος θέλει να γράψει πρέπει να τους παίζει στα δάχτυλά. Αυτό σκέφτηκε και το υπουργείο μάλλον και τους απλοποίησε σε μεγάλο βαθμό, κράτησε μέσα μόνο δύο κεφάλαια.
Πριν ορίσει κάποιος τους μιγαδικούς, απαραίτητο είναι να ορίσει τους φανταστικούς, αλλά ακόμα πιο πριν πρέπει να περιγράψει τα πραγματικά σύνολα
Ο άνθρωπος επινόησε το σύνολο των φυσικών αριθμών για να μπορεί να λύσει εξισώσεις του είδους:
x-2=0
Ν={0,1,2,3...}
Στη συνέχεια είδε πως η λύση της εξίσωσης x+2=0, δηλαδή το x=-2 δεν περιλαμβάνεται σε αυτό το σύνολο και όρισε το σύνολο των ακεραίων:
Z= {...-2, -1, 0, 1, 2, ...}
Και πάλι όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν σε θέση να λύσει με αυτούς τους αριθμούς εξισώσεις του τύπου: 2x+3=0 επινόησε το σύνολο των Ρητών, Q, δηλαδή όλων των αριθμών που μπορούν να πάρουν κλασματική μορφή (υπερσύνολο των 2 προηγούμενων).
Τέλος, για να συμπεριλάβει τους άρρητους αριθμούς, δηλαδή τους αριθμούς που δεν μπορούσαν να γραφτούν σαν κλάσμα και δεν ήταν περιοδικοί, όρισε το σύνολο των πραγματικών R.
Όλοι οι αριθμοί που μαθαίνουμε μέχρι την 2α λυκείου ανήκουν στο R. Πρακτικά και οι αριθμοί της τρίτης ανήκουν στο R, απλά υπάρχει η μοναδική μικρή εξαίρεση, το κεφάλαιο των μιγαδικών..
Προχωρώντας στο ίδιο σκεπτικό, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε πως δεν ήταν σε θέση να λύσει εξισώσεις της μορφής
x
2+2=0. To x
2 πρέπει να ισούται με -2 και ως εκ τούτου, το x με τετραγωνική ρίζα του -2. Την εποχή που ανακαλύφθηκε αυτό δεν επινοήθηκαν αμέσως οι μιγαδικοί, για αιώνες οι άνθρωποι προσποιούνταν πως δεν υπάρχει λύση στην συγκεκριμένη εξίσωση.
Κάποτε ήρθε η στιγμή να επινοηθεί το i, (γιοτ) το οποίο βαφτίστηκε φανταστική μονάδα. Της δώσαμε την ιδιότητα το τετράγωνό της να ισούται με -1, δηλαδή
i2=-1
Διαισθητικά αυτό είναι αδύνατο να το αντιληφθούμε γιατί δεν γνωρίζουμε στη φύση κανέναν αριθμό που όταν τον πολλαπλασιάσουμε με τον εαυτό του, να μας δίνει αρνητικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι γεγονός, όμως πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ο γιοτ δεν είναι μονάδα που συναντάμε στη φύση. Μπορούμε να πούμε "ένα αυγό", όμως ποτέ δεν θα πούμε "γιοτ άνθρωποι". Αυτή είναι η πρακτική ερμηνεία του φανταστικού αριθμού.
Η ένταξή του στον μαθηματικό κόσμο μας οδήγησε στη λύση της εξίσωσης x
2+2=0 (και φυσικά όλων των εξισώσεων του ίδιου είδους!)
Σε αυτήν την περίπτωση γράφουμε:
x
2=-2 <=> x
2 = i
2*2, και άρα ο x είναι ο αριθμός
i, δεν εμφανίζεται καλά όμως είναι ο αριθμός (ριζα δύο) επί γιοτ.
Έτσι τελειώσαμε με την έννοια του φανταστικού.
Μιγαδικό ονομάζουμε το πάντρεμα ενός πραγματικού με έναν φανταστικό αριθμό. Δηλαδή ο 15, πραγματικός αριθμός, όταν γνωριστεί και ερωτευτεί τον 4i, ο οποίος είναι φανταστικός αφού περιέχει την φανταστική μονάδα, δημιουργείται ο αριθμός 15+4i, ο οποίος ονομάζεται μιγαδικός.
Γενικότερα, αν α, β πραγματικοί και i η φανταστική μονάδα, ονομάζουμε μιγαδικό κάθε αριθμό της μορφής α+βi.
Και αυτή ήταν η θεωρία του πρώτου μαθήματος
Καλά με καθηγητή θα είναι πιο κατανοητό
Από εκεί και πέρα ξεκινάνε ιδιότητες μιγαδικών, πράξεις με μιγαδικούς και άλλα τέτοια πράγματα. Δεν είναι κάτι το ανησυχητικό, μην το φοβάσαι καθόλου
και στο λέω εγώ που τους μιγαδικούς τους θεωρούσα το πιο χαζό κεφάλαιο στην ύλη
Ελπίζω να βοήθησα! Ό,τι άλλο χρειαστείς να ρωτήσεις! Με βοηθάς και στην επανάληψη!