από nana Δευ Μαρ 31, 2008 5:02 pm
συμφωνώ απόλυτα μαζί σας παιδια!! όλες αυτές οι σκήνές ήταν πάρα πολύ συγκυνιτικές!
όμως εμένα με αγγιξε πάρα πολύ και ο θάνατος ενός άλλου προσώπου, λιγοτερο συμαντικού: του Ντόμπι.
Το σημείο είναι:
Ο Χάρι κοίταξε το σκοτάδι γύρω του.Λίγο πιο πέρα διέκρινε ένα σπιτάκι κάτω από τον απέραντο έναστρο ουρανό και του φάνηκε πως έξω απ' το σπιτάκι είδε κίνηση.
"Ντόμπι, αυτό είναι το Σελ Κότατζ;" ψιθύρισε, σφίγγοντας τα δύο ραβδιά που είχε πάρει από τον Ντράκο, έτοιμος για μάχη αν χρειαζόταν Κοίταξε δίπλα του. Το μικρό ξωτικό στεκόταν ένα βήμα πιο πέρα. "ΝΤΟΜΠΙ!" φώναξε.
Το ξωτικό ταλαντεύτηκε και στα μεγάλα λαμπερά μάτια του καθρεφτίστηκαν τ'αστέρια. Και ο Ντόμπι και ο Χάρι είδαν ταυτόχρονα την ασημένια λαβή του μαχαιριο΄τ που ξεπρόβαλλε από το λαχανιασμένο στήθος του ξωτικού.
"Ντόμπι...όχι...ΒΟΗΘΕΙΑ!" φώναξε ο Χάρι προς την κατεύθυνση του σπιτιού, προς τους ανθρώπους που ήταν εκεί. "ΒΟΗΘΕΙΑ!"
Δεν ήξερε και δεν τον ένοιζε αν ήταν μάγοι ή Μαγκλ, φίλοι ή εχθροι. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν εκείνος ο σκούρος λεκές, που απλωνόταν στο στήθος του Ντόμπι, κι ότι ο Ντόμπι τέντωσε τα αδύνατα χεράκια του στον Χάρι με μια έκφραση ικεσίας.
Ο Χάρι τον έπιασε και τον ξάπλωσε στο δροσερό χορτάρι."Ντόμπι, όχι, μην πεθάνεις, μην πεθάνεις..."
Τα μάτια του ξωτικού αναζήτησαν τον Χάρι και τα χείλη του τρεμούλιασαν από την προσπάθεια να σχηματίσουν λέξεις. "Χάρι...Πότερ..."
Και ύστερα, μ' ένα μικρό σπασμό, το ξωτικό έμεινε εντελώς ακίνητο και τα μάτια του δεν ήταν παρά δύο μεγάλες γυάλινες σφαίρες, λουσμένες στο φως των αστεριών, που δεν μπορούσαν πια να δουν.
