Severus Snape: Μια άλλη άποψη.

Ποιά ακριβώς η διαφορά του Βόλντεμορτ με τους θανατοφάγους; Ίδια μανία με τον δολοφονικό παροξυσμό του,με τον βασανισμό,με την καταστροφή,με την επιβολή της εξουσίας.Και αν στον Βόλντεμορτ μπορούσες να "θαυμάσεις" το μεγαλείο των μαγικών ικανοτήτων του και να σε παρασύρει προς στιγμήν αυτή η παντοδυναμία που εξέπεμπε,τους θανατοφάγους τους μισούσες περισσότερο επειδή δεν είχαν τίποτα απο το παρανοϊκό status του αφεντικού τους.Ήταν απλά φτηνοί σαδιστές που κρύβονταν και καθοδηγούνταν απο το ραβδί του Βόλντεμορτ χωρίς ίχνος μαγικής ικανότητας παραπάνω απο τους άλλους μάγους.Ο Βόλντεμορτ σε έκανε να ανατριχιάσεις κάθε φορά που έκανε μια κίνηση στην σκακιέρα,οι θανατοφάγοι να αηδιάσεις.Αυτή ήταν και η μεγάλη τους διαφορά,τίποτα περισσότερο.Εκτός και αν θες να μου πείς ότι η Μπέλλατριξ μετά τον βασανισμό της Ερμιόνης πλακώθηκε στις προσευχές και στις συγγνώμες.

Λίγοι θανατοφάγοι ήταν στ' αλήθεια έτσι. Και η Μπέλατριξ είναι ένα σκαλί κάτω από τον Βόλντι, οπότε μη τη χρησιμοποιείς, είναι σχετικά άνιση η σύγκριση.
Ήταν είτε φοβισμένα σκουλήκια, είτε φιλόδοξοι που διεκδικούσαν μια θέση στη νέα τάξη των πραγμάτων, είτε τόσο φανατισμένοι από τις οικογένειές τους που δεν έβλεπαν καθαρά. Το στάδιο της Μπέλατριξ που αντλούσε ευχαρίστηση από όλα αυτά είναι τουλάχιστον υπερβολικό.

Ατυχής η σύγκριση Ναρκίσσας-Σνέιπ.Για τον πολύ απλό λόγο ότι η Ναρκίσσα είχε συμφέρον να αφήσει τον Χάρι να ζήσει ενώ ο Σνέιπ κανένα.Την Ναρκίσσα όπως γράφει και το βιβλίο,δεν την ενδιέφερε καν ούτε Βόλντεμορτ ούτε θανατοφάγοι ούτε Χάρι ούτε τίποτα.Μόνο ο γιός της.Δεν το έκανε απο καμιά αγάπη προς το πρόσωπο του Χάρι παρά μόνο απο στυγνό και ξερό ωφελιμισμό.Ήθελε ζωντανό τον Ντράκο όχι τον Χάρι.'Ηδη απο το 6ο βιβλίο είναι ξεκάθαρο αυτό.Τώρα αν εσύ επιλέγεις να πεις αυτό το ιδιοτελές πράγμα συναίσθημα,είναι επιλογή σου.Αλλά και ως συναίσθημα να το δεχτούμε,αυτό τι σημαίνει; Άλλο οι τύψεις και οι ενοχές που η Ναρκίσσα σε καμία περίπτωση δεν ένιωσε και άλλο ο συναισθηματισμός.Άσε που και το μίσος,η απέχθεια συναισθήματα είναι.Άρα και ο Βόλντεμορτ και οι θανατοφάγοι ήταν πολύ "αισθηματίες".

Ο Σνέιπ δεν είχε συμφέρον να αφήσει το Χάρι ζωντανό; Μα αυτός ήταν ο σκοπός της ζωής του! Δεν είχε τίποτε άλλο για να πιαστεί εκτός από τη ζωή του Χάρι. Αλλά αυτό θα σου το αναλύσω στην άλλη παράγραφο. Ε, όχι και ξερός ωφελιμισμός το να βάζει πάνω από όλα η μάνα το παιδί της! Και βέβαια την ενδιέφερε το ανόθευτο αίμα, και βέβαια καταγόταν από καθαρόαιμη οικογένεια και το είχε καμάρι, και βέβαια τασσόταν στο πλευρό του Βόλντεμορτ κι αυτή και όλη της η οικογένεια. Τουλάχιστον δεν έχουμε κάτι που να αποδεικνύει το αντίθετο. Δηλαδή οτι είχε ενδοιασμούς, ή οτι δεν πίστευε στους στόχους του Βόλντεμορτ 100%. Οπότε αν δεχτούμε αυτό, φυσικά και ο γιος της είναι πάνω από τον οποιονδήποτε Βόλντεμορτ και τον οποιονδήποτε σκοπό, και όχι μόνο είναι συναίσθημα, αλλά είναι από τα σημαντικότερα συναισθήματα. Και οι τύψεις του Σνέιπ δεν αφορούσαν τον Βόλντεμορτ, αν θυμάσαι, αφορούσαν τη Λίλυ. Κανένας θανατοφάγος δεν ένιωθε τύψεις να δράσει ενάντια στον Βόλντεμορτ, γιατί πολύ απλά δεν τους ένωναν δεσμοί αγάπης, αλλά φόβου. Φυσικά και ο Σνέιπ δεν ένιωθε τύψεις απέναντί του, φυσικά και κανένας θανατοφάγος δεν ένιωθε ούτε θα ένιωθε ποτέ αν εξαιρέσεις την αρρωστημένη περίπτωση της Μπέλατριξ. Οι τύψεις αφορούσαν μόνο τα άτομα που αγαπούσαν, και σου θυμίζω και εδώ οτι ήταν άνθρωποι. Οι τύψεις της Ναρκίσσας, αν είχε, ήταν όταν το παιδί της απέκτησε σκοτεινό σήμα και επιφορτίστηκε με το καθήκον να σκοτώσει τον Ντάμπλντορ, πράγμα που φυσικά δεν μπορούσε να κάνει. Τότε παρακαλούσε τον Βόλντεμορτ να μην το κάνει αυτό στον Ντράκο, και τότε ίσως ένιωσε τύψεις απέναντι στο παιδί της για το περιβάλλον στο οποίο το μεγάλωσε. Αντίστοιχα οι τύψεις του Σνέιπ αφορούσαν τη Λίλυ, και όχι τον Βόλντεμορτ.

Ο Σνέιπ πάλι τι συμφέρον είχε να ταχθεί υπέρ του Χάρι; Να τον προστατεύσει,να θυσιαστεί,να αγωνιστεί; Την ανάμνηση μια νεκρής γυναίκας που αγαπούσε; Την υπόσχεση σε έναν νεκρό διευθυντή; Την ηρωποιησή του μετά θάνατον; Η ζωή του ήταν ήδη άθλια και στα 7 χρόνια που τον παρακολουθήσαμε δεν έκανε το παραμικρό για να την βελτιώσει.Επέμενε στον στρυφνό του χαρακτήρα που προκαλούσε μίσος.Κανείς ποτέ δεν τον συμπάθησε,δεν τον ήθελε.Επιλογή του.Διάλεξε την τιμωρία του για το κακό που προξένησε.Τι ήταν αυτό όμως που τον έκανε να μείνει εκεί; Να προσπαθήσει; Όχι το ότι μετάνιωσε; Όχι το ότι κατάλαβε τα λάθη του; Και σίγουρα ξέρεις ότι χρειάζεται ένα γερό "χαστούκι" απο την ζωή για να καταλάβεις τι έχεις κάνει και τι πρέπει να αλλάξεις.Αυτό όμως δεν μειώνει την αξία την μετάνοιας.Ο θάνατος της Λίλυ ήταν ο υπαρξιακός συγκλονισμός του Σνέιπ.Το ένα και μοναδικό "χαστούκι" που χρειάστηκε για να καταλάβει όλα τα λάθη του.Και να τα διορθώσει όσο μπορούσε.Και μαζί με αυτό εναντιώθηκε στο κίνημα του Βόλντεμορτ και σε ό,τι οραματιζόταν αυτός.Κάθε άνθρωπος έχει την δική του αφετηρία.Η πορεία όμως είναι εξ'ίσου σημαντική.

Και πάμε στο επίμαχο:

Κατ΄αρχήν, μειώνεις παραπάνω από όσο θα πρεπε την αγάπη του για τη Λίλυ. Μέχρι το τέλος της ζωής του προστάτης του ήταν η ελαφίνα. Δεν ήταν απλά η ανάμνηση μιας γυναίκας, ήταν μια αγάπη που αφορούσε το παρόν και το μέλλον του. Την αγαπούσε ακόμα, δεν είχε σημασία που πέθανε. Κι αν εσύ το βλέπεις ως μια απλή αφορμή, εγώ το βλέπω αιτία για όλα. Δεν είχε φίλους, δεν αγάπησε ποτέ κανέναν άλλον άνθρωπο, και κυρίως καμία άλλη γυναίκα. Δεν ήταν απλό χαστούκι, δεν αγαπούσε το Χάρι, τα έκανε όλα για κείνη. Στον Χάρι έβλεπε πάντα τον Τζέιμς, σχεδόν τον απεχθανόταν. Δεν έπαιζε πια και σε αυτό τον ηθοποιό τόσα χρόνια, ήταν αλήθεια, του το είπε και κατάμουτρα. Έτσι κι αλλιώς ούτε καμία ένδειξη αγάπης ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΑΡΙ έχουμε, και ξέρουμε οτι είχε πολλά απωθημένα με τον Τζέιμς.
Δεν έχουμε δει πουθενά τον Σνέιπ να αλλάζει ιδεολογικά, δεν έχουμε δει πουθενά τον Σνέιπ να μας δίνει έστω ένα σημάδι οτι ασπαζόταν την ιδεολογία του τάγματος. Πρώτο και μοναδικό του μέλημα ήταν ο Χάρι. Δεν μπορώ να δω τον αγώνα και την προσπάθεια που μου περιγράφεις, ούτε την εναντίωση στο κίνημα του Βόλντεμορτ ιδεολογικά τουλάχιστον. Και δεν τον μισούσαν μόνο αυτοί, κι αυτός τους μισούσε. Και όσο για την αντιπάθεια που προξενούσε δεν θα τον λυπηθώ καθόλου, ήταν επιλογή του, το είπες κι εσύ. Δεν είδε τα λάθη του στο σύνολο, δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει καλύτερος άνθρωπος, δεν προσπάθησε ποτέ να ανοίξει γέφυρες με τους άλλους ανθρώπους, δεν προσπάθησε ποτέ να βρει και να βελτιώσει αυτά που τον κάνουν αντιπαθή. Το διάλεξε ναι, άρα δεν αξίζει καμία λύπηση. Το μόνο που έκανε ο Σνέιπ ήταν να τα δώσει όλα στον ένα και μοναδικό άνθρωπο που βρέθηκε κοντά του και τον πλησίασε. Κι επειδή δεν μπόρεσε να αντέξει το οτι ευθυνόταν για το θάνατό της, τουλάχιστον συνέχισε αυτό που εκείνη προσπάθησε βάζοντας το κορμί της μπροστά στο παιδί. Να σώσει το Χάρι. Αυτό που θα έκανε κι εκείνη. Τώρα στο οτι άλλαξε στρατόπεδο, άλλαξε γενικά, αγάπησε το παιδί, δεν πιστεύω τίποτα. Δε μας έχει δείξει κάτι τέτοιο.

Minerva McGonagall έγραψε:

Σπόιλερ:

Όταν στο 7ο βιβλίο ακούει τον Φινέα να αποκαλεί την Ερμιόνη λασποαίματη,ο Σνέιπ εξαγριώνεται και λέει να μη ξανααναφέρει αυτή τη λέξη μπροστά του.
Μπορεί το γεγονός αυτό να ήταν ανάμνηση της συμπεριφοράς του προς τη Λίλη,αλλά μέσα του μία αλλαγή υπήρξε.Και παρόλο που τάχθηκε με το Βόλντεμορτ αρχικά,δε πιστεύω ότι ήταν φανατισμένος με την ιδεολογία του(αν και τις προκαταλήψεις του τις είχε από τη μητέρα του)αλλά με την αίσθηση ότι ανήκε κάπου,καθώς οι οπαδοί του ήταν οι μόνοι που τον δέχτηκαν.Όχι ότι δεν είχε ευθύνη,αλλά η συμπεριφορά του ήταν μια αλυσιδωτή αντίδραση όλων όσων είχε περάσει.Ομως συμφωνώ πως έπρεπε να μην εγκλωβιστεί τόσο στο προσωπικό του δράμα και να καταλάβει με τι είδους άτομα είχε να κάνει.Γι αυτό συμφωνώ μ αυτό:

Amycus έγραψε:χρειάζεται ένα γερό "χαστούκι" απο την ζωή για να καταλάβεις τι έχεις κάνει και τι πρέπει να αλλάξεις.Αυτό όμως δεν μειώνει την αξία την μετάνοιας.Ο θάνατος της Λίλυ ήταν ο υπαρξιακός συγκλονισμός του Σνέιπ.Το ένα και μοναδικό "χαστούκι" που χρειάστηκε για να καταλάβει όλα τα λάθη του.Και να τα διορθώσει όσο μπορούσε.

Στα υπόλοιπα συμφωνώ μαζί σου.Μπορεί με τόσα που είχε περάσει να μην μπορούσε να γίνει ο πιο ευχάριστος άνθρωπος στον κόσμο,αλλά λόγω της αδυναμίας του να αποδεχτεί αυτά που του συνέβησαν,δεν εμπιστεύθηκε ποτέ κανέναν και φερόταν σκληρά.Αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος για την καχυποψία στο πρόσωπό του.Ο Ντάμπλντορ του έδωσε την ευκαιρία ν αποκαλύψει την καλή του μεριά κι αυτός αρνήθηκε.Η εγωιστική του περηφάνεια τον έφαγε.Γι αυτό και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε αληθινά για τον Χάρι,ο οποίοςήταν ζωντανή απόδειξη της απόρριψη που πήρε από τη Λίλη,όχι μόνο επειδή του θύμιζε τον Τζέιμς.

Amycus έγραψε:Θα μπορούσε να εξαφανιστεί και να μην μετέχει πλέον σε κανένα στρατόπεδο και όχι να είναι διπλός πράκτορας

Δε θα μπορούσε ν εξαφανιστεί.Όχι μόνο εξαιτίας των τύψεων.Θεωρώντας δεδομένη την γενναιότητα του Σνέιπ,θα συνέχιζε μέχρι να εκδικηθεί τον μάγο,που σκότωσε τον άνθρωπο που αγαπά.Δεν πάλευε για κάποια δικαιώματα των μάγων με την ευρεία έννοια,γιατί απλά ήταν πολύ απασχολημένος με την κακιά του μοίρα.

Εγω πιστευω οτι ο Σεβερους,ναι αγαπησε την γυναικα,του καλυτερου φιλου του εχθρου του (Σειριο) Παρολα αυτα μαλλον ενιωθε υπευθυνος γιατι βοηθησε αρκετες φορες τον Χαρι παρολο που του εκανε την ζωη δυσκολη!Ο Σεβερους νομιζω οτι ειναι ενας μπερδεμενος χαρακτηρας που μονο εαν τον ρωτησεις θα σου απαντησει πραγματικα πραγμα απηθανο!
Anyway,πιστευω πως ο Σνειπ επαιξε συμαντικο ρολο σε ολο το σκινικο.Μπορει να ηταν φοβησμενος και νομιζω πως σε γενικες γραμμες ακουλουθει την τεχνικη του ποντικοουρα!
Παει με οποιον τον συμφερει...ειναι προστατευμενος και απο τις δυο πλευρες...

Minerva McGonagall έγραψε: Λίγοι θανατοφάγοι ήταν στ' αλήθεια έτσι. Και η Μπέλατριξ είναι ένα σκαλί κάτω από τον Βόλντι, οπότε μη τη χρησιμοποιείς, είναι σχετικά άνιση η σύγκριση.
Ήταν είτε φοβισμένα σκουλήκια, είτε φιλόδοξοι που διεκδικούσαν μια θέση στη νέα τάξη των πραγμάτων, είτε τόσο φανατισμένοι από τις οικογένειές τους που δεν έβλεπαν καθαρά. Το στάδιο της Μπέλατριξ που αντλούσε ευχαρίστηση από όλα αυτά είναι τουλάχιστον υπερβολικό.

Λίγους θανατοφάγους γνωρίσαμε καλά,την Μπέλλατριξ,τον Κρούτς,τον Μαλφόι και κάτι λιγότερο την Αληκτώ και τον Άμυκο.Οι άλλοι είτε αναφέρθηκαν ονομαστικά είτε σε σκηνές δράσης.Δεν διαφωνώ μαζί σου,ήταν και αυτό που λες.Στην πραγματικότητα λέμε το ίδιο πράγμα μόνο που εγώ το πάω ένα σκαλί παραπάνω.Όπως και να το δούμε οι θανατοφάγοι δεν είχαν αυτό που λέμε "συνείδηση" και ό,τι αυτή συνεπάγεται.Εντολοδόχοι στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Minerva McGonagall έγραψε: Ε, όχι και ξερός ωφελιμισμός το να βάζει πάνω από όλα η μάνα το παιδί της! Και βέβαια την ενδιέφερε το ανόθευτο αίμα, και βέβαια καταγόταν από καθαρόαιμη οικογένεια και το είχε καμάρι, και βέβαια τασσόταν στο πλευρό του Βόλντεμορτ κι αυτή και όλη της η οικογένεια. Τουλάχιστον δεν έχουμε κάτι που να αποδεικνύει το αντίθετο. Δηλαδή οτι είχε ενδοιασμούς, ή οτι δεν πίστευε στους στόχους του Βόλντεμορτ 100%. Οπότε αν δεχτούμε αυτό, φυσικά και ο γιος της είναι πάνω από τον οποιονδήποτε Βόλντεμορτ και τον οποιονδήποτε σκοπό, και όχι μόνο είναι συναίσθημα, αλλά είναι από τα σημαντικότερα συναισθήματα. Και οι τύψεις του Σνέιπ δεν αφορούσαν τον Βόλντεμορτ, αν θυμάσαι, αφορούσαν τη Λίλυ. Κανένας θανατοφάγος δεν ένιωθε τύψεις να δράσει ενάντια στον Βόλντεμορτ, γιατί πολύ απλά δεν τους ένωναν δεσμοί αγάπης, αλλά φόβου. Φυσικά και ο Σνέιπ δεν ένιωθε τύψεις απέναντί του, φυσικά και κανένας θανατοφάγος δεν ένιωθε ούτε θα ένιωθε ποτέ αν εξαιρέσεις την αρρωστημένη περίπτωση της Μπέλατριξ. Οι τύψεις αφορούσαν μόνο τα άτομα που αγαπούσαν, και σου θυμίζω και εδώ οτι ήταν άνθρωποι. Οι τύψεις της Ναρκίσσας, αν είχε, ήταν όταν το παιδί της απέκτησε σκοτεινό σήμα και επιφορτίστηκε με το καθήκον να σκοτώσει τον Ντάμπλντορ, πράγμα που φυσικά δεν μπορούσε να κάνει. Τότε παρακαλούσε τον Βόλντεμορτ να μην το κάνει αυτό στον Ντράκο, και τότε ίσως ένιωσε τύψεις απέναντι στο παιδί της για το περιβάλλον στο οποίο το μεγάλωσε. Αντίστοιχα οι τύψεις του Σνέιπ αφορούσαν τη Λίλυ, και όχι τον Βόλντεμορτ.

Βρε Μαριλένα,όταν μιλάω για ξερό ωφελιμισμό αναφέρομαι στην σωτηρία του Χάρι απο την Ναρκίσσα και όχι του Ντράκο! Μην τα μπερδεύεις.Η Ναρκίσσα σώζει τον Χάρι όχι επειδή νοιάζεται για αυτόν αλλά για τον γιό της.Θέλει πάση θυσία να μπεί στο Χόγκουαρτς,να βρεί τον Ντράκο και η μοναδική ευκαιρία είναι να πει ψέμματα στον Βόλντεμορτ ότι πέθανε για να τερματιστούν οι συγκρούσεις και να μειωθεί ο κίνδυνος.Αρα ερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι η Ναρκίσσα δεν νιώθει τύψεις και σώζει τον Χάρι,απλά αυτή η κινησή της,την εξυπηρετεί.Γι'αυτό μιλάω για ωφελιμισμό.Όσο για τον αν πίστευε πιά στην ιδεολογία και τις αποφάσεις του Βόλντεμορτ δεν είμαι και τόσο σίγουρος.Ήδη απο το 6ο βιβλίο η Ναρκίσσα αμφισβητεί τις αποφάσεις του Λόρδου και φαίνεται να παραιτείται απο τις περιχαρακώσεις που επέβαλλε.Και στο 7ο βιβλίο και ο Λούσιους έχει αμφιβολίες για την έκβαση των γεγονότων.Δεν είναι πια ο θανατοφάγος των 5 πρώτων βιβλίων,μέσα στην απόλυτη βεβαιότητα της δυναμεώς του και της ανωτερότητάς του αλλά κάποιος που αναγκαστικά σέρνεται μέχρι την αρένα.

Minerva McGonagall έγραψε: Και πάμε στο επίμαχο:
Κατ΄αρχήν, μειώνεις παραπάνω από όσο θα πρεπε την αγάπη του για τη Λίλυ. Μέχρι το τέλος της ζωής του προστάτης του ήταν η ελαφίνα. Δεν ήταν απλά η ανάμνηση μιας γυναίκας, ήταν μια αγάπη που αφορούσε το παρόν και το μέλλον του. Την αγαπούσε ακόμα, δεν είχε σημασία που πέθανε. Κι αν εσύ το βλέπεις ως μια απλή αφορμή, εγώ το βλέπω αιτία για όλα. Δεν είχε φίλους, δεν αγάπησε ποτέ κανέναν άλλον άνθρωπο, και κυρίως καμία άλλη γυναίκα. Δεν ήταν απλό χαστούκι, δεν αγαπούσε το Χάρι, τα έκανε όλα για κείνη. Στον Χάρι έβλεπε πάντα τον Τζέιμς, σχεδόν τον απεχθανόταν. Δεν έπαιζε πια και σε αυτό τον ηθοποιό τόσα χρόνια, ήταν αλήθεια, του το είπε και κατάμουτρα. Έτσι κι αλλιώς ούτε καμία ένδειξη αγάπης ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΑΡΙ έχουμε, και ξέρουμε οτι είχε πολλά απωθημένα με τον Τζέιμς.
Δεν έχουμε δει πουθενά τον Σνέιπ να αλλάζει ιδεολογικά, δεν έχουμε δει πουθενά τον Σνέιπ να μας δίνει έστω ένα σημάδι οτι ασπαζόταν την ιδεολογία του τάγματος. Πρώτο και μοναδικό του μέλημα ήταν ο Χάρι. Δεν μπορώ να δω τον αγώνα και την προσπάθεια που μου περιγράφεις, ούτε την εναντίωση στο κίνημα του Βόλντεμορτ ιδεολογικά τουλάχιστον. Και δεν τον μισούσαν μόνο αυτοί, κι αυτός τους μισούσε. Και όσο για την αντιπάθεια που προξενούσε δεν θα τον λυπηθώ καθόλου, ήταν επιλογή του, το είπες κι εσύ. Δεν είδε τα λάθη του στο σύνολο, δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει καλύτερος άνθρωπος, δεν προσπάθησε ποτέ να ανοίξει γέφυρες με τους άλλους ανθρώπους, δεν προσπάθησε ποτέ να βρει και να βελτιώσει αυτά που τον κάνουν αντιπαθή. Το διάλεξε ναι, άρα δεν αξίζει καμία λύπηση. Το μόνο που έκανε ο Σνέιπ ήταν να τα δώσει όλα στον ένα και μοναδικό άνθρωπο που βρέθηκε κοντά του και τον πλησίασε. Κι επειδή δεν μπόρεσε να αντέξει το οτι ευθυνόταν για το θάνατό της, τουλάχιστον συνέχισε αυτό που εκείνη προσπάθησε βάζοντας το κορμί της μπροστά στο παιδί. Να σώσει το Χάρι. Αυτό που θα έκανε κι εκείνη. Τώρα στο οτι άλλαξε στρατόπεδο, άλλαξε γενικά, αγάπησε το παιδί, δεν πιστεύω τίποτα. Δε μας έχει δείξει κάτι τέτοιο.

Δεν μειώνω καθόλου τον θάνατο της Λίλυ.Εκφράσεις όπως "γερό χαστούκι" και "υπαρξιακός συγκλονισμός" για εμένα είναι θέματα που άπτονται στην ουσία της ζωής ενός ανθρώπου,που είναι σχεδόν τα θεμέλια της ύπαρξης.Απλά δεν γίνεται να σχετικοποιήσω ένα τέτοιο γεγονός ή να το βάλω στο περιθώριο της ζωής ενός ανθρώπου.Επίσης δεν το βλέπω σαν αφορμή αλλά σαν αφετηρία,το κρίσιμο εκείνο δευτερόλεπτο που χρειάστηκε ο Σνέιπ για να δει καθαρά πια τι κακό είχε κάνει.Όσους είχε σκοτώσει ως θανατοφάγος τους αντιμετώπιζε ως "γενικότερες απώλειες".Ο θάνατος όμως ενός ανθρώπου που αγάπησε,αγαπούσε και θα πέθαινε αγαπώντας τον,ήταν γι'αυτόν το απόλυτο ξεγυμνωμά του,η στιγμή που είδε ποιός πραγματικά ήταν.
Για το θέμα του μίσους απο και προς τον Σνέιπ το έγραψα και λίγο παραπάνω.Δεν γινόταν διαφορετικά.Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.Εκείνος ζούσε και η Λίλυ έλιωνε στον τάφο.Εκείνος ανέπνεε και αυτή είχει ήδη πάρει την τελευταία της ανάσα.Δεν το συγχώρεσε ποτέ αυτό στον εαυτό του και αποφάσισε ότι δεν του άξιζε καμιά ευτυχία πλέον.Είμαι σίγουρος ότι χαρακτήρες σαν τον Σνέιπ τιμωρούν πάντα τον εαυτό τους σκληρότερα απ'ότι θα τους τιμωρούσαν οι άλλοι.Δεν θα έριχνε καμία γέφυρα επικοινωνίας με τον άλλο κόσμο,δεν θα ένιωθε καμία ευτυχία και για τίποτε.Ήθελε να τον μισούν επειδή πίστευε ότι του άξιζε.Ήθελε να τον μισούν γιατί αυτή πίστευε ότι θα ήταν η τιμωρία του.Ήθελε να τον μισουν γιατί αυτός ζούσε και η Λίλυ όχι.Δεν σου τα γράφω για να τον λυπηθείς ούτε για να δικαιολογήσω τον χαρακτήρα του αλλά γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.Δες και τον Άμπερφορθ πόσο τιμωρούσε τον εαυτό του για τον θάνατο της Αριάννας.Ένας θλιβερός μισάνθρωπος σαν το Σνέιπ να κλαίει κάτω απο το πορτραίτο της αδελφής του.Μαριλένα,όσο και αν δεν μας αρέσει,υπάρχουν και αυτοί οι χαρακτήρες.Οι άνθρωποι που βρήκαν το φώς της ύπαρξης και το νόημα της σε έναν και μοναδικό άνθρωπο.Και μετά το τίποτα.Ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά και συνεχίζουν να χτυπάνε αλύπητα τον εαυτό τους.Δεν κάνουμε την αγιογραφία του Σνέιπ γιατί πολύ απλά δεν ήταν άγιος.Δεν τον δικαιολογούμε για να τον δικαιολογήσουμε αλλά για να τον καταλάβουμε.
Κάποτε είχα δει μια συγκλονιστική ταινία,τον "Άνθρωπο Ελέφαντα" του Ντέιβιντ Λίντς.Υπάρχει μία σκηνή όπου η νοσοκόμα του γιατρού έχει μια στιχομυθία με τον Χόπκινς (ο γιατρός) για το αν μπορεί να αγαπήσει κανείς ένα τέτοιο τέρας.Ξέρεις τι απάντησε η νοσοκόμα; Ότι "αφού τον φροντίζω,τον νοιάζομαι,του δίνω φαγητό,τον προσέχω,ναι,τον αγαπώ!"Γιατί να μην αγάπησε και ο Σνέιπ τον Χάρι; Έκανε τα πάντα για αυτόν,απλά δεν το έδειξε ποτέ και δεν το είπε ποτέ.Μισούσε τον Τζέιμς αλλά γιατί να μισούσε και τον Χάρι; Επειδή έτσι έδειχνε; Επειδή δεν ήταν ο στοργικός καθηγητής; Πρέπει όλα να είναι τόσο αφθαλμοφανή και γεμάτα τυπικότητα; Πρέπει να έχουμε και τα τόσα κλισέ ακόμα και σε αυτό το συναίσθημα; Και σάμπως η αγάπη είναι "αυτό κι'αυτό κι'εκείνο" και πέραν τούτων τίποτα; Ξεφύγαμε πάλι αλλά είναι μέσα στο θέμα μας πιστεύω.

Mrs Lovett έγραψε:
Όταν στο 7ο βιβλίο ακούει τον Φινέα να αποκαλεί την Ερμιόνη λασποαίματη,ο Σνέιπ εξαγριώνεται και λέει να μη ξανααναφέρει αυτή τη λέξη μπροστά του.

Εδώ συμφωνούμε στο ότι κάτι έχει αλλάξει στον Σνέιπ.Αν δεν ενδιαφερόταν και για το θέμα με τους μαγκλογεννημένους απλά θα το προσπερνούσε ως μη γενόμενο.Το γεγονός ότι αντιδρά στο άκουσμα της λέξεως σημαίνει ότι συμμεριζόταν τις απόψεις για το μέγα ζήτημα ανόθευτων-μαγκλογεννημένων και έχει ήδη αφήσει πίσω του το μαύρο παρελθόν στο θέμα.

Mrs Lovett έγραψε:.Μπορεί με τόσα που είχε περάσει να μην μπορούσε να γίνει ο πιο ευχάριστος άνθρωπος στον κόσμο,αλλά λόγω της αδυναμίας του να αποδεχτεί αυτά που του συνέβησαν,δεν εμπιστεύθηκε ποτέ κανέναν και φερόταν σκληρά.Αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος για την καχυποψία στο πρόσωπό του.Ο Ντάμπλντορ του έδωσε την ευκαιρία ν αποκαλύψει την καλή του μεριά κι αυτός αρνήθηκε.Η εγωιστική του περηφάνεια τον έφαγε.Γι αυτό και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε αληθινά για τον Χάρι,ο οποίοςήταν ζωντανή απόδειξη της απόρριψη που πήρε από τη Λίλη,όχι μόνο επειδή του θύμιζε τον Τζέιμς.

Είπα την αποψή μου στο θέμα λιγάκι παραπάνω.Άρα δεν θεωρώ ότι μιλάμε για εγωιστική υπερηφάνεια αλλά για προσωπική αυτοτιμωρία.Γι'αυτό και αρνείται κάθε προσπάθεια απο μέρους του Ντάμπλντορ να ανασκευαστούν όλες οι καχυποψίες και η έχθρα στο προσωπό του.Και για τον Χάρι πιστεύω ότι νοιάστηκε πραγματικά και τον αγάπησε με τον τρόπο του.Οπότε μπορεί ακόμα και ο ίδιος ο Ντάμπλντορ να αναρωτιέται για το αν αγάπησε πραγματικά τον Χάρι αλλά τα γεγονότα δείχνουν ότι -αν και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αγάπη με λουλούδια και φιλάκια- ότι στην ουσία του πράγματος τον αγάπησε.

Amycus έγραψε:Θα μπορούσε να εξαφανιστεί και να μην μετέχει πλέον σε κανένα στρατόπεδο και όχι να είναι διπλός πράκτορας

Mrs Lovett έγραψε:Δε θα μπορούσε ν εξαφανιστεί.Όχι μόνο εξαιτίας των τύψεων.Θεωρώντας δεδομένη την γενναιότητα του Σνέιπ,θα συνέχιζε μέχρι να εκδικηθεί τον μάγο,που σκότωσε τον άνθρωπο που αγαπά.Δεν πάλευε για κάποια δικαιώματα των μάγων με την ευρεία έννοια,γιατί απλά ήταν πολύ απασχολημένος με την κακιά του μοίρα.

Μπορεί,αν και δεν το πιστεύω,να ήταν πολύ απασχολημένος αλλά αυτό δεν αλλάζει την τροπή των πραγμάτων.Τα δικαιώματα των μάγων,ο αγώνας κατά του Βόλντεμορτ και ο Χάρι είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα που δεν ξεχωρίζει το ένα εύκολα απο το άλλο.Με αυτήν την ευρεία έννοια θα πρέπει να δεχτούμε ότι και ο Χάρι ήθελε εκδίκηση για τον θάνατο των γονιών του και δευτερευόντως για τα διακαιώματα των μάγων.Το ένα μπλέκει με το άλλο,κίνητρα και αφορμές γίνονται ένα και τελικά η αφετηρία του καθενός μοιάζει να μας βάζει στην σωστή κατεύθυνση.

Σπόιλερ:

Πραγματικά όμως δε με ενδιαφέρει καθόλου αν τιμωρούσε τον εαυτό του ή όχι. Έκανε τις επιλογές του και απώθησε τους γύρω του, οπότε οι γύρω του δε του χρώσταγαν τίποτα, οπότε δεν τον αδίκησαν. Να τον καταλάβω; Τον καταλαβαίνω μια χαρά. Να τον δικαιολογήσω όμως όχι. Έτσι κι αλλιώς έτσι ήταν και πριν το θάνατο της Λίλυ, επιφανειακά και σε θέματα συμπεριφοράς δεν άλλαξε καθόλου, αντίθετα, έγινε πιο επιθετικός απέναντι στους μαθητές του για να βγάλει κάπου τα απωθημένα που του είχε αφήσει ο Τζέιμς, και να δείξει οτι επιτέλους είχε γίνει ισχυρός και πως μπορούσε να επιβάλλει εξουσία. Και αυτό δεν είχε καμία σχέση με αυτοτιμωρία. Και αν αισθάνθηκε πως του άξιζε να είναι στον τάφο αντί για τη Λίλυ, αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή του άξιζε. Και όχι μόνο για το λόγο που πιστεύει εκείνος. Πήρε το χαστούκι του επειδή ο Βόλντεμορτ επέλεξε τη γυναίκα του Πότερ, και γι' αυτό τον πείραξε, αλλά ακόμη κι αν είχε επιλέξει τον Νέβιλ, και πάλι ο Σνέιπ θα ευθυνόταν για το θάνατο ενός αθώου παιδιού. Ή μιας μάνας που θα είχε κάνει την επιλογή της Λίλυ και ενός πατέρα. Έτυχε να καταλάβει τι έκανε επειδή το θύμα ήταν η Λίλυ, και έτσι κατάλαβε ποιος ήταν και τι έκανε. Και δε θέλω να γίνομαι σκληρή επειδή είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια και όλα ήταν μια αλυσιδωτή αντίδραση, αλλά κι εγώ αν αγαπούσα έναν και μοναδικό άνθρωπο και ευθυνόμουν για το θάνατό του, τα χειρότερα θα πίστευα για μένα. Αλλά τους υπόλοιπους πραγματικά δεν πιστεύω πως τους συμπαθούσε και ούτε τους συμπάθησε ποτέ, και μιλάω για το τάγμα. Θες επειδή είχαν ευτυχισμένες ζωές και τους ζήλευε; Θες επειδή τα αισθήματα ήταν αμοιβαία; Θες επειδή δεν είχαν και το καλύτερο παρελθόν, ή επειδή εκείνοι, αντίθετα με αυτόν είχαν κάνει εξ αρχής τις σωστές επιλογές στη ζωή τους; Όπως και να το πάρεις δε νομίζω πως απομακρυνόταν λόγω αυτοτιμωρίας. Απλά είχε ήδη δημιουργήσει κακά προηγούμενα και η ζωή δεν του έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσει από το μηδέν.
Όσο για το τελευταίο, διαφωνώ. Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την αγάπη, αλλά όταν είναι αληθινή μόνο δημιουργεί, ποτέ δεν καταστρέφει. Τον Χάρι τον εκφόβιζε, του φερόταν άσχημα, τον ρεζίλευε μπροστά στους άλλους και αυτό εγώ δεν το δέχομαι για αγάπη. Ίσως στην πορεία να απέκτησε ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά ο Χάρι ήταν η ζωντανή απόδειξη της απόρριψης της Λίλυ.

Μπορεί,αν και δεν το πιστεύω,να ήταν πολύ απασχολημένος αλλά αυτό δεν αλλάζει την τροπή των πραγμάτων.Τα δικαιώματα των μάγων,ο αγώνας κατά του Βόλντεμορτ και ο Χάρι είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα που δεν ξεχωρίζει το ένα εύκολα απο το άλλο.Με αυτήν την ευρεία έννοια θα πρέπει να δεχτούμε ότι και ο Χάρι ήθελε εκδίκηση για τον θάνατο των γονιών του και δευτερευόντως για τα διακαιώματα των μάγων.Το ένα μπλέκει με το άλλο,κίνητρα και αφορμές γίνονται ένα και τελικά η αφετηρία του καθενός μοιάζει να μας βάζει στην σωστή κατεύθυνση.

Ναι όμως ο Χάρι ήταν αναγκασμένος να σκοτώσει τον Βόλντεμορτ, γιατί αν δεν το έκανε θα πέθαινε ο ίδιος. Τα κίνητρά του δεν ήταν το ίδιο αμφισβητήσιμα. Αυτό το πιστεύεις πιο εύκολα από το : "Θα κάνω τα πάντα για να σώσω το γιο της γυναίκας που αγάπησα."

Όταν στο 7ο βιβλίο ακούει τον Φινέα να αποκαλεί την Ερμιόνη λασποαίματη,ο Σνέιπ εξαγριώνεται και λέει να μη ξανααναφέρει αυτή τη λέξη μπροστά του.
Μπορεί το γεγονός αυτό να ήταν ανάμνηση της συμπεριφοράς του προς τη Λίλη,αλλά μέσα του μία αλλαγή υπήρξε.Και παρόλο που τάχθηκε με το Βόλντεμορτ αρχικά,δε πιστεύω ότι ήταν φανατισμένος με την ιδεολογία του(αν και τις προκαταλήψεις του τις είχε από τη μητέρα του)αλλά με την αίσθηση ότι ανήκε κάπου,καθώς οι οπαδοί του ήταν οι μόνοι που τον δέχτηκαν.Όχι ότι δεν είχε ευθύνη,αλλά η συμπεριφορά του ήταν μια αλυσιδωτή αντίδραση όλων όσων είχε περάσει.Ομως συμφωνώ πως έπρεπε να μην εγκλωβιστεί τόσο στο προσωπικό του δράμα και να καταλάβει με τι είδους άτομα είχε να κάνει

Να δεχτώ οτι κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει, δεν ήταν όμως σε καμία περίπτωση το ίδιο με το τάγμα, που αποτελούνταν από ανθρώπους που είχαν σκοπό της ζωής τους αυτό το πράγμα.
Και νομίζω οτι οι θανατοφαγικές ιδέες είχαν αρχίσει να τον επηρεάζουν αρκετά ωστε να χτυπήσει στη Λίλυ την καταγωγή της και να θέλει να παραδώσει ένα αθώο μωρό στο θάνατο. Μπορεί όλα αυτά να προέρχονται από προσωπική φιλοδοξία για να ξεχωρίσει, αλλά έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι θανατοφάγοι είχαν, ο καθένας τους ιδιοτελείς σκοπούς του.

Τώρα ποιός μειώνει τον θάνατο της Λίλυ όταν γράφεις ότι "Πήρε το χαστούκι του επειδή ο Βόλντεμορτ επέλεξε τη γυναίκα του Πότερ, και γι' αυτό τον πείραξε...".Αυτό ήταν το θεματάκι με τον Σνέιπ; Ότι ο Βόλντεμορτ απλά επέλεξε την Λίλυ και ο Σνέιπ του κράτησε μουτράκια και του κάκιωσε λες και του βούτηξε το παγωτό την ώρα του διαλλείματος; Μπορεί να ισχύει για τον Τζέιμς,όχι όμως και για τον Βόλντεμορτ.Δεν είναι το ίδιο.Αν απλά πείραξε τον Σνέιπ το ότι ο Βόλντεμορτ σκότωσε την γυναίκα που αγαπούσε δεν θα έκανε τίποτα απο όλα αυτά που έκανε.Το πιθανότερο να την έκανε με ελαφρά ή να γινόταν ένας τριτοτέταρτος θανατοφάγος απο αυτούς που απλά ακολουθούσαν.Δεν θα έσκαγε παραπάνω και το ξέρεις.Μιλάμε για τον Σνέιπ.

Έτυχε να καταλάβει; Απλά έτυχε; Θα ήθελα να σου πω ότι στην ζωή τυχαίνει να κερδίσεις το λαχείο και όχι να καταλάβεις τα μεγάλα σου λάθη.Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.Αν "τυχαίνει να καταλάβεις",τότε όλοι όσοι κατάλαβαν,είχαν απλά ή εξαιρετική ζωδιακή μέρα ή έφαγαν ένα καλό πρωϊνό και τους ήρθε η συναίσθηση των πεπραγμένων τους.Μα τώρα σοβαρολογείς; Χρησιμοποιείς στην ίδια πρόταση το "έτυχε" και την "Λίλυ"; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένεις να περιθωριοποιείς την μεταστροφή του Σνέιπ.Σε όλους πάντα κάτι σπουδαίο γίνεται και αλλάζουν.Κάποιος πεθαίνει,κάποια ανίατη ασθένεια χτυπάει την πόρτα,κάτι διαλύεται για πάντα.Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή τους είναι σχετική επειδή υπάρχει εξωτερικό κίνητρο και όχι αυτόματη εσωτερική αφύπνιση; Δεν μπορώ να μειώσω την αξία της αλλαγής επειδή δεν το αποφάσισαν κάποια στιγμή απο μόνοι τους αλλά επειδή κάποιο καμπανάκι χτύπησε.Εκτός και αν κάνεις δίκη προθέσεων.

Όσο για το θέμα της συμπεριφοράς του πρίν και μετά δεν έχω να προσθέσω κάτι.Και πριν δεν τον ενδιέφερε να γίνει αρεστός και μετά επίσης.Αν και για το πριν δεν έχουμε και πολλά στοιχεία -υποθέσεις κάνουμε- ,για το μετά απλά όλο αυτό επιδεινώθηκε.Εγώ πιστεύω ότι ήταν συνέπεια της αυτοτιμωρίας του,εσύ απλά όχι.Δεν υπάρχει λόγος να διαφωνήσουμε περαιτέρω.

Minerva McGonagall έγραψε:Τον Χάρι τον εκφόβιζε, του φερόταν άσχημα, τον ρεζίλευε μπροστά στους άλλους και αυτό εγώ δεν το δέχομαι για αγάπη. Ίσως στην πορεία να απέκτησε ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά ο Χάρι ήταν η ζωντανή απόδειξη της απόρριψης της Λίλυ.

Επιμένεις στα άσχημα του Σνέιπ σε σχέση με τον Χάρι ενώ εγώ στα καλά.Και αν εγώ δεν θέλω σε καμία περίπτωση να φτιάξω την αγιογραφία του Σνέιπ και να τον ανακηρύξω όσιο εντούτοις δεν θα θεωρήσω ότι ο Σνέιπ είναι η ενσάρκωση του Βεελζεβούλ επί γης.Και εδώ θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε.Μετράμε διαφορετικά τα πράγματα.

Amycus έγραψε:Άρα δεν θεωρώ ότι μιλάμε για εγωιστική υπερηφάνεια αλλά για προσωπική αυτοτιμωρία.Γι'αυτό και αρνείται κάθε προσπάθεια απο μέρους του Ντάμπλντορ να ανασκευαστούν όλες οι καχυποψίες και η έχθρα στο προσωπό του.Και για τον Χάρι πιστεύω ότι νοιάστηκε πραγματικά και τον αγάπησε με τον τρόπο του.

"Πολύ καλά.Αλλά δε θα το πεις ποτέ,ποτέ Ντάμπλντορ!Θα είναι το μυστικό μας!Ορκίσου!Δεν αντέχω...Ειδικά το γιο του Πότερ...Θέλω τον λόγο σου!"

Δεν άντεχε να ξέρουν ότι θα προστάτευε το γιο του εχθρού του,μετά από όσα του έκανε.Δέχομαι ότι η αυτοτιμωρία ήταν ένας παράγοντας για την αδυναμία εμπιστοσύνης και την απομόνωση,αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.Η σκληρότητά του ήταν αποτέλεσμα των όσων είχε περάσει.Δε μπορούσε να ξεπεράσει το παρελθόν,ούτε το μίσος του. Υποσυνείδητα ήθελε να τον μισούν, γιατί κι αυτός μισούσε τον ευατό του;Μπορεί.Όμως κι αυτός τους μισούσε.
Επίσης,δεν καταλαβαίνω πως να φαίρεσαι άσχημα σε παιδιά που δεν έχουν την εξουσία ν αντιδράσουν και να βγάζεις πάνω τους τ απωθημένα σου,είναι αυτοτιμωρία.
Ο Χάρι δεν ένιωθε ενοχές για τον θάνατο του Σείριου;Αλλά ας μη το πάω εκεί γιατί δεν ήταν παρόμοιες καταστάσεις.
Όμως ο Ντάμπλντορ δεν ένιωθε υπεύθυνος για τον θάνατο της αδελφής του;Από τα δικά του λάθη πέθανε και είδαμε πόσο τον βασάνιζαν οι τύψεις του στο 6ο.Όμως έμαθε να ζει με τις τύψεις κι ας δέχτηκε την περιφρόνηση του αδελφού του στα νεανικά του χρόνια και ας τον παράτησε και ο Γκρίντελβαλντ‎,ο άνθρωπος που εμπιστευόταν.Είχε τη δύναμη και την ικανότητα να κατανοήσει πως οι άλλοι άνθρωποι δε του έφταιγαν σε τίποτα.Γι αυτό και έγινε σπουδαίος δάσκαλος.Κάπου διάβασα ότι η Ρόουλινγκ είπε για τον Ντάμπλντορ, πως με το χιούμορ του κρατούσε τους άλλους σε απόσταση.Γι αυτό δεν εμπιστεύτηκε στον Χάρι την ιστορία της ζωής του και απάντησε πως στον καθρέφτη του Έριζεντ βλέπει να του χαρίζουν ένα ζευγάρι κάλτσες.Αυτό είναι μόνο αυτοτιμωρία.Η μοναξιά του.
Ο Σνέιπ είναι τραγικός χαρακτήρας και τον λυπάμαι πραγματικά,αλλά ποτέ δεν ανέβηκε στα μάτια μου ως χαρακτήρας,όπως ο Ντάμπλντορ.
Όσο για τον Χάρι,πιστεύω πως ούτε καν τον συμπάθησε,πόσο μάλλον να τον αγάπησε.Τον προστάτευε για τη δική του εξιλέωση και για να μην πάει χαμένη η θυσία της Λίλη.Στην καλύτερη περίπτωση,με τα χρόνια να του περνούσε αδιάφορος.
Ο Ντάμπλντορ λέει στον Σνέιπ "Τελικά το συμπάθησες το αγόρι" ο Σνέιπ απαντάει περιφρονητικά "Αυτόν;" και μετά ξεπετάγεται μια ελαφίνα από το ραβδί του.

Amycus έγραψε:Τα δικαιώματα των μάγων,ο αγώνας κατά του Βόλντεμορτ και ο Χάρι είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα που δεν ξεχωρίζει το ένα εύκολα απο το άλλο.Με αυτήν την ευρεία έννοια θα πρέπει να δεχτούμε ότι και ο Χάρι ήθελε εκδίκηση για τον θάνατο των γονιών του και δευτερευόντως για τα διακαιώματα των μάγων

Η αφετηρία για τον Χάρι ήταν ο θάνατος των γονιών του αλλά δεν έμεινε εκεί.Εξοργιζόταν με κάθε τι που δεν ήταν δίκαιο.Νοιαζόταν για τους γονείς του Νέβιλ,για τον θάνατο του Σέντρικ και γενικότερα για το καθεστώς τρόμου που επικρατούσε.Νομίζω στις σκέψεις του Χάρι φαίνεται αυτό "ο Βόλντεμορτ είναι υπεύθυνος για όλα,αυτός έχει καταστρέψει τόσες ζωές" σκέφτεται κάπου στο 4ο.
Ο Σνέιπ μπορεί ν άλλαξε κάποιες αντιλήψεις,αλλά παραήταν κλεισμένος στον μικρόκοσμό του-γι αυτό και τόσο δυσπρόσιτος-για να σκεφτεί το ευρύτερο συμφέρον.

Τώρα ποιός μειώνει τον θάνατο της Λίλυ όταν γράφεις ότι "Πήρε το χαστούκι του επειδή ο Βόλντεμορτ επέλεξε τη γυναίκα του Πότερ, και γι' αυτό τον πείραξε...".Αυτό ήταν το θεματάκι με τον Σνέιπ; Ότι ο Βόλντεμορτ απλά επέλεξε την Λίλυ και ο Σνέιπ του κράτησε μουτράκια και του κάκιωσε λες και του βούτηξε το παγωτό την ώρα του διαλλείματος; Μπορεί να ισχύει για τον Τζέιμς,όχι όμως και για τον Βόλντεμορτ.Δεν είναι το ίδιο.Αν απλά πείραξε τον Σνέιπ το ότι ο Βόλντεμορτ σκότωσε την γυναίκα που αγαπούσε δεν θα έκανε τίποτα απο όλα αυτά που έκανε.Το πιθανότερο να την έκανε με ελαφρά ή να γινόταν ένας τριτοτέταρτος θανατοφάγος απο αυτούς που απλά ακολουθούσαν.Δεν θα έσκαγε παραπάνω και το ξέρεις.Μιλάμε για τον Σνέιπ.

Γιατί νομίζω πως δε με κατάλαβες; Όταν σου είπα εγώ οτι μειώνεις το θάνατο της Λίλυ, εννοούσα οτι ήταν ο λόγος που βοήθησε το χάρι. Όταν μίλησα εγώ για χαστούκι, εννοούσα οτι τότε άρχισε να καταλαβαίνει οτι ίσως δεν είχε πάρει τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή του. Είναι δύο διαφορετικά θέματα αυτά. Δεν του μούτρωσε και δεν του κάκιωσε, η Λίλυ είχε την ευκαιρία της να μείνει ζωντανή ούτως ή άλλως και ο Βόλντεμορτ δεν ήταν και κολλητός του Σνέιπ για να την παρακαλάει να φύγει από μπροστά. Και μεγάλη χάρη του έκανε του Σνέιπ,(γιατί η Λίλυ ήταν και στο τάγμα) και ο Σνέιπ το ήξερε. Και ναι, τον πείραξε επειδή είδε τον αγαπημένο του άνθρωπο να πεθαίνει και τότε ήρθε η συνειδητοποίηση. Αυτό είπα και άλλο κατάλαβες, αλλά επιμένω πως αυτό ισχύει.

Έτυχε να καταλάβει; Απλά έτυχε; Θα ήθελα να σου πω ότι στην ζωή τυχαίνει να κερδίσεις το λαχείο και όχι να καταλάβεις τα μεγάλα σου λάθη.Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.Αν "τυχαίνει να καταλάβεις",τότε όλοι όσοι κατάλαβαν,είχαν απλά ή εξαιρετική ζωδιακή μέρα ή έφαγαν ένα καλό πρωϊνό και τους ήρθε η συναίσθηση των πεπραγμένων τους.Μα τώρα σοβαρολογείς; Χρησιμοποιείς στην ίδια πρόταση το "έτυχε" και την "Λίλυ"; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένεις να περιθωριοποιείς την μεταστροφή του Σνέιπ.Σε όλους πάντα κάτι σπουδαίο γίνεται και αλλάζουν.Κάποιος πεθαίνει,κάποια ανίατη ασθένεια χτυπάει την πόρτα,κάτι διαλύεται για πάντα.Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή τους είναι σχετική επειδή υπάρχει εξωτερικό κίνητρο και όχι αυτόματη εσωτερική αφύπνιση; Δεν μπορώ να μειώσω την αξία της αλλαγής επειδή δεν το αποφάσισαν κάποια στιγμή απο μόνοι τους αλλά επειδή κάποιο καμπανάκι χτύπησε.Εκτός και αν κάνεις δίκη προθέσεων.

Λέμε σχεδόν το ίδιο πράγμα και σοβαρά τώρα, αυτό σε πείραξε; Και βέβαια έτυχε, γιατί αν ο Βόλντεμορτ είχε επιλέξει τον Νέβιλ, και αν δεν είχε πεθάνει η Λίλυ, ο Σνέιπ θα ήταν μια χαρά θανατοφάγος στο μέλλον και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τώρα αν σε πειράζει η λέξη τι να σου πω, δε βρίσκω άλλη. Έτυχε και ο Βόλντεμορτ επέλεξε τους Πότερ. Έτυχε και ήταν ο γιος της Λίλυ. Δε μειώνω τη μεταστροφή του, απλά έτσι έχουν τα πράγματα. Κάποιος πέθανε στην περίπτωσή μας και ναι, είναι σπουδαίο. Αλλά η "αυτόματη εσωτερική αφύπνιση" θα είχε πολλή μεγαλύτερη αξία.

Δεν συμφωνω! Ο Σνειπ παρ'όλο που υπήρξε άκρως κομπλεξικός έδειξέ τον πραγματικό του εαυτό μέσα από την αγάπη του για τη Λίλυ και μέσα από τη θυσία του για το γιο της, γιος του ανθρώπου που του είχε κάνει τη ζωή κόλαση στα εφηβικά του χρόνια μόνο και μόνο για να σπάσει πλάκα με τα φιλαράκια του( καλά ρεμάλια και αυτοί!). Όπως από ρεμάλια εξελίχθηκαν αυτοί σε γενναίοι και ικανότατοι μάγοι(το εννοώ), άτομα που έδωσαν τις ζωές τους για τη δικαιοσύνη και για να επικρατήσει το καλό, έτσι και ο Σνειπ από κοπλεξικός κατάφερε να το ξεπεράσει και να δείξει ποιος πραγματικά ήταν.