Πώς νιώθετε που μεγαλώνετε;

σιγα σιγα νιωθω πως μεγαλωνω και νιωωθω λιγ9 0αραξενα

Lucy Weasley έγραψε:Οι έφηβοι σε χώρες όπως την Αμερική, ζουν εντελώς διαφορετικά. [...]και γενικά περνάνε καλύτερα απ' τους Έλληνες έφηβους

Σε ποια πολιτεία, με τί οικογενειακό μπακγκράουντ, με τί οικονομική κατάσταση; Η Αμερική είναι τεράστια χώρα και αποτελείται από πραγματικά κάθε είδος ανθρώπου, οπότε πριν προβείς σε γενικεύσεις καλό θα ήταν να γνωρίζεις λίγο περισσότερα πράγματα.

@RtVaVa έγραψε:Δεν ξέρω.

Μου άρεσε η ζωή που είχα ως τώρα, μου άρεσε ο εαυτός μου... Και τώρα (ξανά)αλλάζω.
Δεν ξέρω πώς να αισθανθώ...

Αναθεώρηση: Πρέπει να αλλάξω την ερώτηση για να απαντήσω.
Πώς νιώθεις, Άρτεμις, που μικραίνεις;


Βασικά επειδή ζω μια περίοδο στην οποία αλλάζω παραστάσεις, τρόπο αντιμετώπισης των άλλων, αρχίζω να βλέπω πώς είναι να δουλεύω π.χ., πρέπει να φροντίσω μόνη μου τον εαυτό μου, προς το παρόν εκ του ασφαλούς επειδή δεν καλύπτω τα δικά μου έξοδα... Νιώθω ότι απογοητεύομαι όλο και περισσότερο απ' τον εαυτό μου και ότι δεν είμαι αρκετά μεγάλη ώστε να ανταπεξέλθω. Τώρα αν θα μεγαλώσω ποτέ και σε ποιους τομείς... Δεν το γνωρίζω! Τουλάχιστον χαίρομαι που έχω αρχίσει να μαθαίνω τί θέλω από τους άλλους ανθρώπους σε προσωπικό επίπεδο, όσο κατανοώ τις δικές μου ανάγκες. Γενικά χαίρομαι την ζωή μου, γαμάτη είναι.

λαλαλα   

ρε

Εχω σχεδον 3 μηνες που εκλεισα τα 18 αλλα ακομα τωρα αρχισα να νιωθω ενηλικη. Και οχι και εντελως εφοσον παντου κυκλοφορω με καποιον αλλα δεν εχει σημασια. Επιτελους αρχισα να κανω πραγματα μονη μου, οπως πχ την διορθωση τον στοιχειων μου λογω λαθους στο αφμ. Μεχρι και περσι αυτο θα το εκανε ο πατερας μου και λογικα μεσω του λογιστη. Εγω δεν θα εμπλεκομουν καθολου γιατι οι γονεις -ειδικα οι ελληνες γονεις- εχουν το κακο συνηθειο να μην εμπιστευονται τα παιδια τους και να τα θεωρουν ικανα για ορισμενα πραγματα. Μα για να μαθεις δεν πρεπει να ξεκινησεις καποια στιγμη να τα κανεις μονο σου; Για ποσα χρονια ακομα μπορουν να σε προστατευουν οι γονεις; Να σε κλεισουν σε ενα μεταξενιο κουκουλι και να μην σε αφηνουν να βγεις. Καθε μερα ειναι ενας αγωνας, καθε μερα ειναι ρισκο. Το οτι εισαι ενηλικος σημαινει οτι αυτο το ρισκο πρεπει να το παρεις μονος σου. Ναι, να εχεις την στηριξη της οικογενειας σου (στον αγωνα σου) αλλα η τελικη ευθυνη για οτι κανεις πρεπει να ειναι δικη σου γιατι η ζωη ειναι δικη σου και οχι των γονιων σου.

Πως νιώθω; Σκατά

Μου αρέσει η ζωή μου όπως είναι και δεν θέλω να την αλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Μου αρέσει το σπίτι μου, το κρεβάτι μου, οι γονείς μου, η αδερφή μου, η οικογένεια μου, οι κολλητές μου, η παρέα μου, το σχολείο μου, το χωριό μου. Μου αρέσει η ρουτίνα μου. Το να με ξυπνάει η μαμά του πρωί, να καθόμαστε στα ίδια μέρη στο σχολείο ή ακόμα και να γελάμε με τα ίδια και ίδια πράγματα και να λέμε τα ίδια πράγματα για κάθε γκομενάκι.. Μου αρέσει που ξέρω σε ποια καφετέρια θα πάμε για καφέ, ή σε ποιο κλαμπ θα βγούμε, ακόμα και το τι θα παραγγείλουμε. Μου αρέσει το άγχος για κάθε διαγώνισμα και το διάβασμα, και οι πολλές ασκήσεις και οι αντιγραφές και όλα
Και μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η φάση της ζωής μου που δεν θέλω να την χάσω με τίποτα

Και ούτε θέλω να φύγω και να πάω σε ένα σπίτι που δεν μου αρέσει, και σε μια πόλη ξένη που δεν θα ξέρω ούτε πως να κυκλοφορήσω ούτε θα έχω κανέναν φίλο ή ώστε κάποιον γνωστό, και δεν θα έχω την μαμά μου ή τις φίλες μου, και θα είμαι μόνη. Εντελώς μόνη.
Και ειδικότερα αν δεν θα καταφέρω να περάσω εκεί που θέλω, θα πρέπει να αντέξω και μια άθλια σχολή που δεν όρεξη να πάω και να βλέπω τα όνειρα μου να γίνονται στάχτη

Με φοβίζει ότι θα πρέπει να είμαι ανεξάρτητη, γιατί από όλα τα άτομα που πρέπει να ανεξαρτητοποιηθούν εγώ θα είμαι η χειρότερη, αλλά κυρίως με φοβίζει η μοναξιά και η αλλαγή συνηθειών.

Σε νιώθω όσο τίποτα Αλεξάνδρα.Προσωπικά έχω φρικάρει, γιατί ξέρω πως σε λιγότερο από δυο χρόνια δε θα πηγαίνω σχολείο. Είναι κάτι που το κάνω από τότε που με θυμάμαι. Αν δε πηγαίνω σχολείο τότε τι θα κάνω;

Μόνο εγώ νιώθω...πιο ελεύθερη σιγά σιγά και ανυπομονώ να τελειώσω από το σχολείο και να φύγω από δω;   

Το σχολείο και θα το νοσταλγήσω και θα στεναχωρηθώ που τελείωσε, αλλά όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν και νομίζω θα ακολουθήσουν καλύτερα (μπορεί και όχι και σε δύο χρόνια από τώρα να γυρίσω και να μουτζώσω τον εαυτό μου γι'αυτό αλλά οκ) και γενικώς όποια φιλία είναι να κρατήσει δε περιμένω να διατηρηθεί μέσω του σχολείου.
Έχοντας αλλάξει κιόλας φέτος σχολείο δε νιώθω...τίποτα. Αγαπώ και το παλιό και το τωρινό, αλλά δεν νιώθω άσχημα που θα τα αφήσω.

Ανυπομονώ να είμαι the boss of my own life και πραγματικά πιστεύω ότι, μιας και μπορώ να γίνω ψυχαναγκαστικά οργανωτική, μπορώ να τα καταφέρω μια χαρά (με τη μαμά στο τηλέφωνο, έστω).

εμενα μου αρεσει....!!! η καθε ηλικια εχει την δικη της ομορφια!!!

Πονεμενο θεμα.  

Περαν απτην πλακα ομως, δε με τρομαζουν τοσο οι αλλαγες η τα μεταβατικα σταδια που πρεπει να περασω, αλλα το οτι ο καιρος περνα και δε προλαβαινω "να ζησω τη ζωη μου στο επακρο" που λενε. Υπαρχουν τοσα πολλα πραγματα που θελω να κανω και να μαθω και συνεχως νιωθω πως ο χρονος μου ειναι περιορισμενος. Ασε που εαν περασει αρκετος καιρος, αρχιζω και σκεφτομαι οτι ισως να ειναι πολυ αργα για το ταδε και για το ταδε. Ενω μαρεσει η φιλοσοφια του "ποτε δεν ειναι αργα", δε μπορω να το εφαρμοσω στη ζωη μου ευκολα. Ισως επειδη δεν ειμαι τοσο καλη στο να παιρνω ρισκα? Γκριφιντορ σου λεει μετα.    Το σχολειο δε με προβληματισε τοσο οταν τελειωσε και μπορω να πω πως ενιωσα μια ανακουφιση. Εννοειται οτι μου λειπει αυτη η ανεμελια του να αγχωνεσαι μονο για το διαγωνισμα της επομενης μερας κτλ, αλλα σταματησα να νιωθω ανεμελη και πριν τελειωσουν τα σχολικα χρονια. Με τρομαζει ο χωρος της εργασιας γιατι νιωθω τοσο νεα κι απειρη που δε θα μπορω να ανταπεξελθω στις ευθυνες. Και δεν μαρεσει να πιανω κατι στα χερια μου και να μην το κανω τελεια. Με φοβιζει η αποτυχια και απογοητευομαι ευκολα. Εαν επρεπε να περιγραψω πως νιωθω σε δυο λεξεις, θα ελεγα φοβισμενη και περιεργη για το πως θα εξελιχθω.   

πιστεύω οτι το να μεγαλώνεις σημαινει οτι ωριμαζεις. Παιρνεις τη ζωη σου στα χερια σου, αποκτας μεγαλυτερη πειρα, γινεσαι ανεξαρτητος, όσο τουλαχιστον ειναι στα πλαισια των δυνατοτητων σου και το προσπαθεις. Γι αυτο εκνευριζομαι οταν ακουω ατακες του στυλ "γερασα" απο 20-25 χρονών ανθρωπους.   Εκνευριζομαι γενικότερα όταν ακούω οποιονδηποτε που εχει την στοιχειώδη υγεία να λέει οτι γέρασε και να υποννοεί ότι "η ζωη ειναι για τους νέους". Μπορω να το καταλάβω μόνο αν κάποιος ενδιαφέρεται μόνο για την νεοτητα και την ομορφια, που σε αυτη τη περιπτωση το βλέπει εντελως ρηχα το όλο θέμα. Αν η ζωή είναι μόνο για τους νέους, τοτε ας πετάξουμε ολους τους ηλικιωμένους σε κανεναν γκρεμο ή ας πάμε να πεσουμε μόνοι μας οταν περασουμε τα -αντα αφού το έχουμε σα δεδομένο οτι οταν γεράσουμε δε θα ειμαστε ικανοι για τιποτα και θα καθομαστε να κλαιμε τη μοιρα μας.

Στην αρχαία Ελλάδα αποκτουσαν καποια πολιτικά αξιώματα μόνο μετα απο μια συγκεκριμένη ηλικια, αυτη των 50. Δε βλέπω το λόγο για τον οποίο στην συγχρονη εποχη έχουμε δωσει τοση βαρυτητα στο σωμα, στη νεότητα λες και δεν υπάρχει τιποτα πέρα απο αυτά και μας φοβιζουν τοσο πολύ τα γηρατειά λες και το μονο που θα απομεινει οταν μεγαλωσουμε θα ειναι τυψεις, απωθημένα και ανικανοτητα να βελτιώσουμε ο,τιδηποτε στη ζωή μας.   Στο χέρι του καθενός είναι να βάλει στόχους και να τους εκτελέσει ή να διατηρήσει μια κάποια καλή υγεία -τουλάχιστον στο βαθμό που μπορεί να περασει απο το χέρι του- ή να βελτιώσει τις διαπροσωπικές του σχεσεις και ο,τι λάθη έχει/ θα κανει. Με λιγα λόγια, στο χερι του καθενος είναι να διαμορφώσει τη ζωή του οπως τη θελει. Η ζωή δεν τελειώνει στα 30.  Και ούτε είναι σωστό να αντιμετωπιζουμε τους ηλικιωμένους σαν "τελειωμένους" και μετα με τη σειρά μας να νιώθουμε και εμείς ετσι όταν θα φτάσουμε στην αναλογη ηλικία. 

Προσωπικά το πρότυπό ηλικιωμένης που έχω στο μυαλό μου είναι αυτή από το "μπαμπά μην τρέχεις": "Και πες στον Χαρο, θα πάω εγώ, όταν γουστάρω". 

Απλα αυτο να πω οτι ειναι κατι πολυ ελληνικο. Οι ξαδερφες της μαμας μου ειναι 35 ( ; ) και 41 και με τρια παιδια αλλα ακομα πιστευουν οτι ειναι νεες και βγαινουν, δουλευουν, κανουν νεα πραγματα, μαθαινουν νεα πραγματα. το συνειδητοποιησα οταν πανω σε μια συζητηση αυτη που ειναι 41 ειπε πως "μα ειμαι ακομα νεα"

Επισης γερασα εχω πει εγω μερικες φορες αλλα αναφερομαι πνευματικα κυριως. Συγκεκριμενα το ολο κοιμαμαι 8 το βραδυ και ξυπναω 4 το ξημερωμα οταν 6 επιανα δουλεια μου φαινοταν πολυ γεροντιστικο   

Μα αυτο ακριβως. Στα 40 σου δε θεωρεισαι γερος.

^Μαρινα εείσαι 18.   Μολις ενηλικιώθηκες. Απο που και ως που γερασες πνευματικα; Πνευματικα γερνανε μονο όσοι έχουν ανοια, τελος.  
εσύ αναφέρεσαι πιο πολύ στον τρόπο ζωής, που και αυτό ειναι θέμα προγραμματος και υποχρεώσεων, οχι γηρατειών.

Ε ναι ενταξει απλα εμεις στην Ελλαδα εχουμε συνδεσει οτι οταν καποιος κοιμαται τοσο νωρις και ξυπναει και νωρις ειναι μεγαλος-γερος.

Αυτο βασικα ηθελα να πω περισσοτερο. Οτι εχει περισσοτερο να κανει με την κοινωνια και τις αντιληψεις που εχουμε.

Απαίσια.Όταν ήμουν μικρότερη έκανα πώς και πώς να μεγαλώσω και να "είμαι ανεξάρτητη και να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω".Τώρα όμως έχω συνειδητοποιήσει πως ειδικά στις μέρες μας και ειδικά σε αυτή την χώρα δεν είναι τόσο εύκολα και απλά όσο νόμιζα.Δεν πιστεύω πως όταν έρθει η ώρα θα είμαι έτοιμη να βγω έξω στον κόσμο και να ζήσω μόνη μου.Δεν θέλω και δεν νομίζω ότι θα μπορώ να έχω τόσες ευθύνες και να παίρνω σημαντικές αποφάσεις.Φοβάμαι αρκετά..Βέβαια,εντάξει έχω κάποια χρόνια ακόμα μπροστά μου μέχρι να ενηλικιωθώ,αλλά είδη έχω μπει στον κόσμο των ευθυνών και του άγχους κυρίως λόγω του σχολείου.Και φοβάμαι επειδή γνωρίζω πως αυτό δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτά που πρόκειται να αντιμετωπίσω στο μέλλον.Γενικά μου λείπει αυτή η αθωότητα και η ανεμελιά της παιδικής ηλικίας και είμαι σίγουρη πως θα μου λείψει ακόμα περισσότερο.

Υπέροχα! Γίνεσαι ενεργός και ανεξάρτητος πολίτης της κοινωνίας σιγά-σιγά και λιθαράκι-λιθαράκι φτιάχνεις τον δικό σου δρόμο που θα ακολουθήσεις!

Ανεξαρτητοποιείσαι, και, πάνω απ' όλα, νιώθεις πιο ελεύθερος.

Εγώ ζεν τελω να μεγαλώσω

Εγώ όσο μεγαλώνω, νιώθω γιαγιά

Beatrice Lightwood έγραψε:Εγώ ζεν τελω να μεγαλώσω

Και εγώ .Δεν ξέρω τι παίζει μόλις κλείσω τα 18.Λες και υπάρχει ένας άλλος κόσμος,μια άλλη ζωή εκεί έξω Και εγώ φοβάμαι τον φούρνο και το τηγάνι

εγω προσωπικα σκατα, μακαρι να μενα στα 20..

Δεν νιώθω τίποτα το ιδιαίτερο πέραν απ' τις συνηθισμένες αλλαγές που όλοι κάποια στιγμή νιώθουμε,
Όπως ήμουν στα 22 είμαι κι στα 26, χαζό παιδί χαρά γεμάτο ας πούμε, φυσικά κι δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω στα χρόνια του σχολείου, μια χαρά είμαι εδώ που κάθομαι, αλλά αν μου έλεγες να μείνω αιωνίως στα 25 δεν θα με χάλαγε κιόλας.
Απλά αυτό που ίσως με ανησυχεί, κι ίσως είναι εκτός τόπικ είναι το γεγονός πως όσο περνούν τα χρόνια, φοβάσαι ότι δε θα καταφέρεις να κάνεις ποτέ κάποια πράγματα που επιθυμείς ή ότι στα 21 ας πούμε θα ήθελες να κάνεις κάτι που δεν θα μπορείς στα 30 ας πούμε. Παράξενο κάπως το ξέρω, αλλά είναι ίσως η μοναδική αίσθηση που έχω.