Πώς νιώθετε που μεγαλώνετε;

Περισσότετες είναι οι κακές , ειδικά όταν ζεις σε ένα περιβάλλον που αναγκάζεσαι να μεγαλώσεις πιο γρήγορα...

ακριβως. πιο πολλες ευθυνες , παρα καλο.

Δεν είναι μόνο οι ευθύνες... είναι και το αίσθημα του να είσαι παιδί... όπως τα αστεία που κάνεις με την παρέα σου (τσιόφτες, όποιος κατάλαβε κατάλαβε...), ή τα διάφορα κους κους του σχολείου, ή το πως θα μιλήσεις σε κάποιον μεγαλύτερο που τώρα απετούν από εσένα σεβασμό, το αίσθημα του να θέλεις να αντιδράσεις χωρίς κάποιο λόγο, να επαναστατήσεις... όλα αυτά κάποτε θα φύγουν...............

anaStaCia13 έγραψε:μ αρεσει που μεγαλωνω ομως οταν σκεφτομαι τα χρονια στο δημοτικο με πιανει καταθλιψη.. στο γυμνασιο ολα ειναι σοβαροτερα..σου φερονται αυστηροτερα..αναγκαζεσαι να ωριμασεις θες δεν θες..εγω παντως δεν θελω!!!!

Agreed .

Ανυπωμουνύσα να πάω γυμνάσιο και τώρα θέλω να πάω δημοτικό.
Δεν λέω. Εν μέρει είναι ωραίο να είσαι στην προ-εφηβεία.
Πάω σινεμά με τους φίλους μου , βγαίνω βόλτες πάω να φάω χωρίς να έχω την μάνα μου πάνω απ'τον κεφάλι μου να προσέχω μην λερωθώ.

Απ'την άλλη όμως...μου λύπουν αυτά. Βγαίνω και τώρα με την μάνα μου αλλά...Δεν είναι το ίδιο. Εντάξει , αυτό ίσως μου την σπάει λίγο. Αλλά μου λύπει από τότε που ήμουν ΠΙΌ μικρός΄.

εχει η καθε εποχη την χαρη της...γενικα πρεπει ολα να τα δεχομαστε σιγα σιγα...δεν εχω κανα προβλημα αλλα αν μπορουσα θα εμενα παντα 6 δημοτικου....

χάλια....θέλω να μείνω παιδί....

Μα δεν μεγαλώνω εγώ... οι άλλοι μικραίνουν

^ Ναι, δε μεγαλώνεις! Απλά μου ρίχνεις 2 κεφάλια!


Δε μ' αρέσει Θέλει παραπάνω φροντ

Σπόιλερ:

:P

Σπόιλερ:

το να μεγαλώνει κάπιοιος είναι μια φυσιολογικά διαδικασία, άρα νιώθω φυσιολογικά!!!

Λίγο περίεργα...
Μετράω τα χρόνια και δεν το πιστεύω!
Όλα γίνονται τόσο γρήγορα!
Με πιάνουν απροετοίμαστη!
Edit:Κοιτάω στον καθρεύτη. Δεν με αναγνωρίζω πλέον!

Η ελεθευρία που θέλω να έχω πάει μαζί με τις ευθύνες, άρα θα πω πως αυτό δεν είναι πρόβλημα για μένα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν έχω πια φίλους!
Παλιά όλοι ενδιαφερόταν να παίζουμε και να περνάμε καλά. Τώρα μόνο εγώ ενδιαφέρομαι για αυτά! Όλες/όλοι μιλάνε για αγόρια/κορίτσια και βλακείες!!!!

πραγματικα γινονται ολα τοσο γρηγορα...μελαγχολω οταν το σκεφτομαι αλλα ετσι ειναι δεν θα παθω και καταθλιψη επειδη περνανε τα χρονια...

η αληθεια ειναι πως περνανε παρα πολυ γρηγορα. μπορει να μου λενε για ενα γεγονος που εγινε πριν 2-3 χρονια και εγω να νομιζω οτι συνεβη πριν λιγους μηνες η περσι τον ιδιο καιρο.
Βεβαια, ειναι φυσιολογικο να μεγαλωνουμε, αλλα με θλιβει καπως το γεγονος οτι θα μεγαλωσω και οτι θα εχω πολυ σοβαροτερα προβληματα απο οτι τωρα. Δυστυχως!

Χμμμ..Οταν ημουν πιο μικρη, στο γυμνασιο, ανυπομονουσα να τελειωσω το σχολειο κλπ. Τωρα που μενει μονο ενας χρονος ειμαι "που παω τωρα?"..Λιγο χαμενη αλλα οκ,αντιμετωπιζεται ευκολα..

εγω απο την αλλη θελω να μεγαλωσω..γιατι ειναι παρα πολυ απλο θα κανω οτι θελω

απο την μια ειναι ελκυστικο και απο την αλλη δεν θες να χασεις την καθημερινοτητα σου

Χάλια!Νιώθω πως μεγαλώνω και έχω περισσότερες υποχρεώσεις και ευθύνες!

εγω νιωθω παραξενα! θελω να μεγαλωσω αλλα ταυτοχρονα θελω να παραμεινω ετσι οπως ειμαι η μικροτερη (!) πραγματικα δεν ξερω τι θελω

Από την μία το να μεγαλώνεις είναι τόσο όμορφο... Αποκτάς την ελευθερία που τόσο καιρό ζητούσες και δεν σου έδιναν, μαθαίνεις τον εαυτό σου μέσα από τα λάθη σου και επιτέλους μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις, όποτε και όπου το θέλεις, με όποιους θέλεις χωρίς να χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις σε κανέναν παρά μόνο σε εσένα τον ίδιο.

Από την άλλη είναι κάπως παράξενο όλο αυτό. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω για πότε πέρασε ο καιρός και κοντεύω τα 15 και έπειτα τα 18 και πάει λέγοντας.

Ίσως τώρα να μην σου αρέσει που πρέπει να είσαι προσκολλημένος στην οικογένειά σου, αλλά μετά θα έχεις εσύ την ευθύνη να φας, να έχεις χρήματα, να έχεις ένα κρεβάτι να κοιμηθείς. Πράγματα που μικρότεροι θεωρούμε απλά και δεδομένα.

Σε κάποια φάση σίγουρα θα θέλουμε να ξαναγίνουμε έφηβοι... Αλλά όπως λέω, κάθε ηλικία έχει τα καλά και τα άσχημά της.

νιώθω μικρά πονάκια και ενα τραβηγμα στις γάμπες....

σοβαρα τώρα δεν το νιώθετε και σεις?


ενταξει τώρα περα απ την πλάκα έναι κάπως παράξενο... Οχι το τι νιώθω που μεγαλώνω αλλά το οτι είναι τόσο διαφορετικά αυτα που νιώθω.... Τη μία νιώθω οτι ετσι και μείνω μεσα στο σπίτι θα σκάσω την ΄άλλη θελω να μ αφησουν όλοι στην ησυχία μου... Απ τη μια σκεφτομαι συνέχεια "Ποτε θα κλείσω τα 18 να φυγω απ αυτο το τρελάδικο ( ε, οκ ολοι το σκεφτομαστε που και που) και απ την άλλη θέλω να γυρισω το χρονο πίσω στο δημοτικο πχ και να τα ζήσω όλα ξανά,
ή ισως να αλλάξω και μερικα... Και έχω αλλάξει πολύ απο οταν ειμουν 12 η 13 πχ. Και δεν ξέρω αν μ αρέσει... Ολα ειναι πιο απλά οταν εισαι πιο μικρος... αλλά υπάρχουν και τοσα ωραία πραγματα που εχω ζησει στην εφηβεια... Γι αυτο ειναι λιγάκι μπερδεμενο

Α και οσο για τον Πιτερ Παν ειναι ο πιο cool παιδικος ηρωας ever. Μαζί με τον Looky. Αντε και τον Μικρο Πριγκιπα (ασχετο)

Εξαρτάται.Για κάποια πράγματα ωραία αλλά για κάποια άλλα άσχημα.Διευκρινήσεις;Κάποια άλλη στιγμή:P

Από τη μια είναι δύσκολο το να μεγαλώνεις. Σε αντιμετωπίζουν αλλιώς, έχει παραπάνω ευθύνες κλπ. Τότε λέω ότι θέλω να μείνω παιδί. Αλλά είναι και κάποιες φορές (όπως τώρα) που με κουράζει να με βλέπουν ως παιδί και να μην μπορώ να κάνω αυτά που ονειρεύομαι γι΄αυτό το λόγο. Τότε λέω"άντε να μεγαλώσω να μην εξαρτώμαι από κανέναν". Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάθομαι μόνη μου και δε θα χρειάζομαι κανέναν αλλά απλά θα είμαι ανεξάρτητη. Και το θέλω αυτό.
Γενικά είναι δίλημμα. Όλες οι ηλικίες είναι και όμορφες και δύσκολες με το δικό τους τρόπο.

Μ'αρέσει!! Είναι ωραίο. Αν και αν παραμεγαλώσω πολύ δεν θα μ'αρέσει..