Πώς νιώθετε που μεγαλώνετε;

Νοσταλγώ τις μέρες που τρέχαμε σαν τα αγρίμια στην αυλή παίζοντας κυνηγητό.Τα παιδικά χρόνια δεν μπορούν να αντικατασταθούν από καμία άλλη ηλικία στην ζωή του ανθρωπου.

Έχω ένα πρόβλημα με το 19. Δεν μπορώ να δεχτώ πως σε 3 μήνες θα είμαι επισήμως 19 χρονών.Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως στα 19 θα ήμουν σοβαρή και κατασταλαγμένη αλλά καμία σχέση.Γενικά νιώθω περίεργα που μεγαλώνω,νιώθω πως πρέπει κάτι να κάνω,κάτι ουσιαστικό αλλά δεν ξέρω τί και πώς.

Νιωθω υπεροχα που μεγαλωνω..Σε 5 μηνες και 7 μερες θα γινω 18

Ειναι τοοοοσο υπεροχο συναισθημα αυτο
Βεβαια μου λειπουν καποιες στιγμες απο την παιδικη μου ηλικια Ειδικα απο το Δημοτικο και το Γυμνασιο

Αν και πιστευω πως θα εφηβικα και τα φοιτητικα χρονια ειναι τα καλυτερααααααα

Ντάξει είχα φρικάρει λίγο όταν θα γινόμουν 17 αλλά κατά τα άλλα ακόμα δεν έχω θέμα. Όταν θα μπει το 2 στην πρώτη θέση της ηλικίας μου θα αρχίσω να το σκέφτομαι περισσότερο

Tom Marvolo Riddle έγραψε:Ντάξει είχα φρικάρει λίγο όταν θα γινόμουν 17 αλλά κατά τα άλλα ακόμα δεν έχω θέμα. Όταν θα μπει το 2 στην πρώτη θέση της ηλικίας μου θα αρχίσω να το σκέφτομαι περισσότερο

Και να μπει το "2" εσυ δε θα μοιαζεις με τιποτα

Σπόιλερ:

Εγώ γιατί δε νιώθω καμία αλλαγή που σε 2 μήνες γίνομαι 18;

Αstοria Greengrass έγραψε:

Tom Marvolo Riddle έγραψε:Ντάξει είχα φρικάρει λίγο όταν θα γινόμουν 17 αλλά κατά τα άλλα ακόμα δεν έχω θέμα. Όταν θα μπει το 2 στην πρώτη θέση της ηλικίας μου θα αρχίσω να το σκέφτομαι περισσότερο

Και να μπει το "2" εσυ δε θα μοιαζεις με τιποτα

Σπόιλερ:

\|||/

Σπαμερ^

Σπόιλερ:

Τον Φεβρουαριο γινομαι 18,αλλα δεν νιωθω καμια ιδιαιτερη αλλαγη

Δεν νιώθω κατι συγκεκριμένο. Βασικα δεν το καταλαβαίνω καν! Απλά καθε ενα χρόνο αλλαζω ηλικία. Πραγματικά δεν νιώθω να ωριμάζω ορ σαμθινγκ. Και δεν ειναι καλό αυτο.

χαλια !!!!
ποσες φορες εχω ονειρευτει οτι ειμαι σαν τον πητερ παν

Αντιλαμβάνομαι διαφορετικά κάποια πράγματα,βλέπω κάτι από πολλές οπτικές γωνίες και σκέφτομαι ότι τα πράγματ που κάνω επιρεάζουν και τους γύρω μου

Μου αρέσει που πλέον μεγαλώνω και είμαι λίγο πιο ανεξάρτητη από την ηλικία του δημοτικού(την οποία δεν κρύβω πως ώρες ώρες νοσταλγώ) που θα έπρεπε για το οτιδήποτε να ρωτάω τους γονείς μου και να είμαι πάντα μαζί τους. Πιστεύω πως η εφηβική ηλικία στην οποία και βρίσκομαι τώρα, αδικείται εντελώς στην Ελλάδα... Οι έφηβοι σε χώρες όπως την Αμερική, ζουν εντελώς διαφορετικά. Οδηγούν αυτοκίνητο από τα 16, έχουν καλύτερους και ωραιότερους τρόπους διασκέδασης, το σχολείο τους είναι ασύγκριτα καλύτερο απ' της Ελλάδας και γενικά περνάνε καλύτερα απ' τους Έλληνες έφηβους που περνάνε τις χειμωνιάτικες ημέρες τους κλεισμένα μέσα σε ένα φροντιστήριο να γράφουν 1000 πράγματα τα οποία στην τελική μετά το σχολείο δεν χρησιμεύουν απολύτως πουθενά... Με λίγα λόγια θα προτιμούσα να μεγαλώσω στην Αμερική ή στην Αγγλία. Όμως όσο ζούμε στην Ελλάδα δεν μου αρέσει τόσο πολύ που μεγαλώνω εδώ...

κάτι που να μην αδικείται στην Ελλάδα υπάρχει;
για να μην είμαι εκτός θέματος...νιώθω μέτρια που μεγαλώνω

Ούτε χαίρομαι ούτε λυπάμαι. Κάτι ενδιάμεσο..

Σήμερα κατέβασα τα βιβλία μου από τη βιβλιοθήκη. Στην αρχή ήμουν χαρούμενη γιατί θα έμενε χώρος για τα εξωσχολικά. Τελικά, γέμισα ένα ράφι με εξωσχολικά και έχω 4 ράφια τελείως άδεια και τα βιβλία που είχα τον τελευταίο 1,5 χρόνο για παρέα κλείστηκαν σε 5 χαρτοκούτια για να πάνε στην αποθήκη.
Ένιωσα μία μελαγχολία καθώς τα έβαζα στα χαρτοκούτια. Σαν ένα μέρος του εαυτού μου να έφευγε. Θέλω να πω, υπήρχαν μερικές σημειώσεις στα αρχαάι από πρώτη γυμνασίου. Δεν ένιωσα μελαγχολία για το σχολείο ή κάτι τέτοιο, απλά μία γενική μελαγχολία και πέρναγε από το μυαλό μου συνεχώς η σκέψη πως μεγάλωσα, πως σε 2 μήνες φεύγω και πως είμαι σε ένα νέο στάδιο της ζωής μου.
Δεν πίστευα ποτέ πως θα το πω αυτό, αλλά θεωρώ πως θα μου λείψουν κατά κάποιο τρόπο αυτά τα χρόναι του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Συμπερασματικά, τα αισθήματα που μου προκαλεί το γεγονός πως μεγαλώνω είναι αμφισημικά μεταξύ τους. ΝΙώθω μεν χαρά και ενθουσιασμό για την καινούρια ζωή μακριά από την Άρτα, το Πανεπιστήμιο και τις νέες εμπιρείες, μα ταυτοχρόνως νιώθω και μία μελαγχολία, μία ελαφριά θλίψη θα μπορούσα να πω.

Και χαιρομαι και λυπαμαι!Απο την μια χαιρομαι που μεγαλωνω διοτι θα εχω περισσοτερες ελευθεριες,θα φτασει η στιγμη που θα παω να σπουδασω και θα κανω οτι θελω και τετοια ΑΛΛΑ
ρε γαμωτο μου λειπουν και τα χρονια που ημουν πιο μικρος και μονο που σκεφτομαι οτι οταν εγω θα παω 20 τα αδερφια μου θα εχουν τριανταρισει δεν ξερω γιατι αλλα τρελαινομαι
Δεν ξερω γιατι αλλα αυτο με στεναχωρει περισσοτερο!Ημουν παντα πολυ μικρος και τα αδερφια μου μεγαλα και με καθοδηγουσαν και ζουσαμε μαζι στο σπιτι και ολα αυτα σκεφτομαι πως θα δεν θα μιλαμε τοσο συχνα οσο παλια τωρα που θα μεγαλωσουν και θα παντρευτουν η κατι τετοιο
Βασικα νιωθω πως σπαμαρω αυτην την στιγμη γιατι μιλαω για τα αδερφια μου αλλα γουατεβερ

Νιώθω ότι μεγάλωσα απότομα. Για παράδειγμα τα 3 χρόνια του γυμνασίου πέρασαν αστραπιαία. Σαν χθες μου φαίνεται που πήγα πρώτη μέρα στο γυμνάσιο εντελώς άπειρος και τώρα συλλέγω δυνάμεις για τον τελευταίο σταθμό της σχολικής μου ζωής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το λύκειο.

Νιώθω ότι μεγαλώνω ταχύτατα και δεν έχω κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου. Εννοώ ότι αφήνω τις μέρες να παιρνούν θεωρώντας ότι έχω αμέτρητες ακόμα να ζήσω. Όταν τελειώσουν κι εκείνες όμως, δεν θα θεωρώ το ίδιο.

Το νιλωθω,γιατί βλέπω τις απόψεις μου και τα γούστα μου να αλλάζουν ριζικά όσο ωριμάζω και μεγαλώνω...αλλά δε θέλω...μακάρι να ήμουν ακόμη νηπιαγωγείο!!!

Harry James Potter έγραψε:Νιώθω ότι μεγάλωσα απότομα. Για παράδειγμα τα 3 χρόνια του γυμνασίου πέρασαν αστραπιαία. Σαν χθες μου φαίνεται που πήγα πρώτη μέρα στο γυμνάσιο εντελώς άπειρος και τώρα συλλέγω δυνάμεις για τον τελευταίο σταθμό της σχολικής μου ζωής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το λύκειο.

Νιώθω ότι μεγαλώνω ταχύτατα και δεν έχω κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου. Εννοώ ότι αφήνω τις μέρες να παιρνούν θεωρώντας ότι έχω αμέτρητες ακόμα να ζήσω. Όταν τελειώσουν κι εκείνες όμως, δεν θα θεωρώ το ίδιο.

+1

νιωθω ακριβως το ιδιο! Ξαφνικα συνειδητοποιησα οτι έχω αλλάξει και προσπαθω ακομα να καταλαβω ποτε και πως εγινε...

Κατ' αρχάς τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι τελείως αυτό που είπε η Μαρίνα και ο Νικόλας. Κοίτα να δεις, νόμιζα πως ήμουν μόνος.
Η αλήθεια είναι πως τρέμω στην ιδέα αυτή. Μέχρι πριν λίγο καιρό ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο και να σηκωθώ να φύγω από το σπίτι να πάω να σπουδάσω Πάτρα (στη περίπτωση που πέρναγα). Όμως τώρα κάθομαι και συλλογίζομαι πόσα πράγματα θα χάσω και δε πρόκειται να ξαναβρώ.
Τη στέγη και τη φροντίδα των γονιών μου - ξέρω πως θα την έχω, όμως όχι με τον ίδιο τρόπο -, το κράξιμο από καθηγητές όταν μας βλέπουν με τσιγάρο στα διαλείμματα, την συνεχή μου ανάπτυξη και τη παρέα. Όχι κάποια συγκεκριμένα. Γενικά τη παρέα. Πλέον, το βλέπω τελείως αντίθετα.
Αν περάσω εκεί που θέλω, στη Πάτρα, θα είμαι μόνος μου σε μια ξένη πόλη, χωρίς να ξέρω κατατόπια. Αποπροσανατολίζομαι πολύ εύκολα και πραγματικά πιστεύω ότι θα πάω κάποια μέρα super-market και μετά θα ψάχνω δύο ώρες το σπίτι μου, με αποτέλεσμα να πάρω τηλέφωνο τον σπιτονοικοκύρη να μου πεις πως να πάω , το γεγονός πως θα είμαι μόνος μου. Όχι απλώς και μερικά βράδια που θα δουλεύει ή θα έχει βγει ο πατέρας μου, αλλά κάθε βράδυ όταν πέφτω για ύπνο.
Επαναλαμβάνω, όλα αυτά σε περίπτωση που περάσω.
Από την άλλη, αν δε περάσω θα μείνω Αθήνα περιμένοντας να πάω φαντάρος ή να ξαναδώσω πανελλήνιες (ανάλογα) και δε θα κάνω τίποτα. Είναι ωραίο να κάθεσαι αραχτός και να έχεις ελεύθερο χρόνο που να μη ξέρεις τι να τον κάνεις, άλλα αν δε νιώθεις πως έχει ένα σκοπό στη ζωή σου, τι να το κάνεις;
Και πάει αυτό, ας πούμε πως περνάει η φοιτητική ζωή. Μετά; Θα πρέπει να πιάσω ένα σπίτι, να παντρευτώ, να κάνω παιδιά; Να μείνω μόνος με ένα σκύλο και να είμαι ο περιζήτητος, εκθαμβωτικός εργένης του παγκρατίου; Και μετά να πεθάνω μόνος;
Οι φίλοι μου; Αν τους χάσω. Σε ποια πλατεία θα πηγαίνω με τη ψυχή στο στόμα για μισή ώρα για να μη φάω παντόφλα από το πατέρα μου, μετά το φροντιστήριο;
Γενικά σκέφτομαι πόσα πράγματα θα αλλάξουν.
Η αλήθεια, όμως, είναι πως ενα πράγμα με ηρεμεί.
Όταν ήμουν 11-12, ανησυχούσα για το πόσο θα έχω αλλάξει μέχρι τα 17 μου. Τι χαρακτήρα θα έχω διαμορφώσει και πως θα συμπεριφέρομαι σε διάφορες καταστάσεις - ήθελα να μείνω ο ίδιος. Πολλές φορές σκέφτομαι πως άλλος ήταν εκείνος ο μικρός, κοντός, προέφηβος Γιώργος κι άλλος αυτός που είμαι τώρα.
Δε ξέρω τι άλλο. Κάτι θα ξέχασα, σίγουρα. Αλλά μην αγχώνεστε, θα ξανάρθω.

Γιωργο, πιστεψε με αμα περάσεις Πατρα απο παρέες άλλο τιποτα. Γενικά στη φοιτιτική σου ζωή δε θα σου λειψουν οι παρέες. Οπου καιι να περασεις. Και με όσους θελεις να κρατησεις επαφή, θα κρατήσεις, αν το θες και το προσπαθησετε.

Τωρα, για τον προσανατολισμο και τα λοιπά, σε μια καινουρια πόλη είναι μεχρι να τα μαθεις. Σε ενα-δυο μηνες το πολύ θα έχεις μάθει όλες τις πλατείες της Πατρας απέξω, κοβω το κεφάλι μου.- 




Αυτα για τωρα.   
θα περάσω να γραψω και γω εδω καποια στιγμή που θα μπορω να σκεφτω κατι να γραψω για αυτο το θέμα, γιατι τωρα κοιτάω τον κερσορα να περιμενει και δε μου ερχεται τιποτα. :p xD

^^Νομιζω παντως πως το εχεις αντιμετωπισει σχετικα καλα το ολο θεμα. Και συμφωνω και με την Ποπη με αυτα που σου ειπε.

Βεβαια εγω πιστευω οτι μετα το Λυκειο ειναι αναποφευκτο να "χαθειτε" με τους φιλους σου. Και αυτο το λεω εγω που τα 2 απο τα 4 ατομα της παρεας μου ειχαν σταματησει το λυκειο στην Α Λυκειου και ομως μεχρι και φετος το καλοκαιρι καναμε παρεα. Δεν μας κρατουσε κοντα το σχολειο. Δεν μεναμε φιλοι επειδη βλεπομασταν καθε μερα. Και νομιζα οτι γι αυτον τον λογο θα μεναμε φιλοι ακομα και μετα το Πανεπιστημιο. Ημουν αισιοδοξη. Κακως. Δεν εχει περασει ενα εξαμηνο απο τοτε που η μια κοπελα πηγε για σπουδες και εχουμε χαθει. Τους τελευταιους 2 μηνες αντε να εχουμε βγει 4 φορες. Δεν απαντανε στα τηλεφωνα, δεν μπαινουν skype. Και ολα αυτα ενω γνωριζουν οτι μετα απο τα χριστουγεννα και για τα επομενα 10, 20, 50 χρονια θα βρισκομαι αυστραλια.

Οποτε ναι, οι παρεες χανονται. Και μεχρι και πριν μερικες μερες ημουν απιστευτα θυμωμενη και εκνευρισμενη με τα παιδια αυτα. Αλλα συνειδητοποιησα οτι ειναι κατι που γινεται ετσι και αλλιως οποτε με τον θυμο και τα νευρα δεν προκειται να πετυχω κατι.

Αλλα το καλο ειναι οτι θα δημιουργησεις νεες παρεες στο πανεπιστημιο. Και αν δεν περασεις και οπως λες μεινεις στο σπιτι για να ξαναδωσεις ή να πας στρατο τοτε παλι θα κανεις νεες παρεες. Οι φιλιες του στρατου απο οσο ξερω ειναι αυτες που δεν χανονται.

Milady D' Hiver έγραψε:

Βεβαια εγω πιστευω οτι μετα το Λυκειο ειναι αναποφευκτο να "χαθειτε" με τους φιλους σου. Και αυτο το λεω εγω που τα 2 απο τα 4 ατομα της παρεας μου ειχαν σταματησει το λυκειο στην Α Λυκειου και ομως μεχρι και φετος το καλοκαιρι καναμε παρεα. Δεν μας κρατουσε κοντα το σχολειο. Δεν μεναμε φιλοι επειδη βλεπομασταν καθε μερα. Και νομιζα οτι γι αυτον τον λογο θα μεναμε φιλοι ακομα και μετα το Πανεπιστημιο. Ημουν αισιοδοξη. Κακως. Δεν εχει περασει ενα εξαμηνο απο τοτε που η μια κοπελα πηγε για σπουδες και εχουμε χαθει. Τους τελευταιους 2 μηνες αντε να εχουμε βγει 4 φορες. Δεν απαντανε στα τηλεφωνα, δεν μπαινουν skype. Και ολα αυτα ενω γνωριζουν οτι μετα απο τα χριστουγεννα και για τα επομενα 10, 20, 50 χρονια θα βρισκομαι αυστραλια.

Οποτε ναι, οι παρεες χανονται. Και μεχρι και πριν μερικες μερες ημουν απιστευτα θυμωμενη και εκνευρισμενη με τα παιδια αυτα. Αλλα συνειδητοποιησα οτι ειναι κατι που γινεται ετσι και αλλιως οποτε με τον θυμο και τα νευρα δεν προκειται να πετυχω κατι.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Απλά και γω ήθελα να πιστεύω ότι δεν είναι το σχολείο που κρατάει τις παρέες. Οτι αυτό που άκουγα απο όλους οτι "μετά το σχολείο θα χαθήτε" δεν ισχύει - ή τουλάχιστον δεν θα συνέβαινε σε εμένα. Οτι τελοσπάντων υπάρχει κάτι παραπάνω να ενώνει τις παρέες από ένα κτηριο στο οποίο ξερουν οτι θα συναντηθουν καθε μέρα και ότι τοσα χρόνια φιλιων, παρεων και κολλητων ειναι αρκετα για κρατησουν και μετά από αυτο, οταν δεν θα υπάρχει σαν δεδομένο οτι θα δεις τον αλλο καθημερινά και θα πρέπει να πάρεις πρωτοβουλία για να συναντηθείτε.
Αλλά και πάλι, όσο και να με εκνευρίζει και μένα και να μου φαίνεται γαϊδουριά να γινεται αυτό, εχω δει και περιπτώσεις που κρατιουνται φιλιες για πολλα χρονια μετα το σχολειο/τις σπουδες/την μετακόμιση. Απλά πρέπει να το προσπαθήσεις, γιατί το πιο πιθανό είναι να γίνει το αντίθετο. Αυτό ειναι που με εκνευρίζει. Το οτι φταινε οι αποστασεις ή οτι δεν βρισκει ο ενας τον αλλο στο τηλεφωνο, το βλέπω σαν δικαιολογία. Και ειδικά απο τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι τροποι να επικοινωνησουν και να κανονισουν να συναντηθουν. Και στην τελική, υπάρχουν και τα κουδούνια. Και έστω, σε περιπτωση που δεν μενουν κοντά, τα τηλέφωνα, το φέισμπουκ κτλ. Τι στο καλό, στον 21ο αιωνα ζουμε. Δεν είναι ότι θα χρειαστεί να κάνουν σήματα καπνου.  


Μαρίνα, δεν τα λέω για την περιπτωση σου αυτά, μιλάω γενικά - απλά έτυχε να με εκφράζει απόλυτα το ποστ σου.

Ναι, ναι το καταλαβα απο την αρχη.  

Αυτο το "δεν θα συμβει με εμας" ηταν πραγματικα κατι που πιστευα. Και μεσα σε μερικους μηνες λιγο πολυ διαλυθηκαμε. Λιγο το οικονομικο, λιγο οι υποχρεωσεις, λιγο ο καιρος.... εχουμε καταντησει να μην βγαινουμε και οταν βγαινουμε να μην εχουμε θεματα να μιλησουμε. Αποξενωθηκαμε. Προσπαθω να φερνω "θεματα" αλλα ειναι λιγακι αδικος κοπος. Η φιλια δεν θα πρεπε να ειναι κατι τοσο δυσκολο. Ναι, πρεπει να προσπαθεις για να την κρατησεις αλλα υπαρχουν και καποια ορια.

Και πανω στο ερωτημα του τοπικ, παρατηρω στον εαυτο μου να αντιμετωπιζει διαφορετικα τα οικονομικα και τα εξοδα. Ποτε δεν ξοδευα αβερτα αλλα τωρα τα 5 ευρω για το εισητηριο του λεωφορειου τα σκεφτομαι. Και αυτο μου φαινεται ενα βημα προς την ωριμανση. Οτι προσπαθεις να σκεφτεσαι το καθετι γιατι ξερεις οτι τα παντα εχουν συνεπειες και οτι εχεις υποχρεωσεις. Δεν μπορεις να συνεχισεις να εισαι ανεμελος και να κανεις 24/7 ο,τι σου καπνισει...