Απολογισμός 2014

Αχ τι τέλειο τόπικ! <3 Πολλά άλλαξαν αυτόν τον χρόνο για μένα, φορουμικά και γενικά στην ζωή μου. Αν μπορώ να πω μία ηλικία, αυτή των 15 ήταν και θα είναι η ηλικία σταθμός για μένα.Αναθεώρησα πολλά πράγματα. Κυρίως ήταν η χρονιά που ωρίμασα πνευματικά, είδα τον κόσμο αλλιώς και άλλαξα γνώμη για πολλά πράγματα. Ήταν η χρονιά που βρήκα τον εαυτό μου. Η χρονιά που απελευθερώθηκα από τα δεσμά των γονιών μου και απέκτησα την δική μου προσωπικότητα. Μέσα σε έναν χρόνο έγραψα 600 ποιήματα, έμαθα κιθάρα, φυσαρμόνικα και κυρίως χορό. Κατάλαβα πως αν κάτι ήταν δικό μου, αυτό ήταν οτιδήποτε αφορούσε την τέχνη. Κρίμα που τα τεστ του Μπομπατόν συμπληρώθηκαν στην φρικαλέα ηλικία των 14. Τες πα. Και φορουμικά άλλαξαν πολλά πράγματα. Πιστεύω πως αποκολλήθηκα της ανώριμης συμπεριφοράς μου μέχρι τα 14, και είδα τους πάντες και τα πάντα με άλλο μάτι. Πήρα το πρώτο μου αξίωμα σαν καθηγητής το οποίο με συνάρπασε και έπειτα την επιμέλεια του κοιτώνα, κάτι που πραγματικά με ζει, δεν μπορώ να φανταστώ την μέρα μου δίχως σλύθεριν ή άμυνα! <3 Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η χρονιά θα μείνει, την αγάπησα, με στιγμάτησε, το γεγονός ότι ενώ όλοι οι φίλοι μου έφτασαν το 1,80 ενώ εγώ λόγω σκολίωσης έμεινα στο 1,63 , επίσης με έκανε να σκεφτώ και να φιλοσοφήσω πολλά πράγματα σχετικά με το τι έχει αξία τελικά στην ζωή. Ότι στερήθηκα 14 χρόνια, νιώθω ότι τα ανέκτησα σε έναν χρόνο μέσα.

2014 ήσουν και ακόμη είσαι μια άθλια χρονιά, που εύχομαι να μη ξαναγυρίσεις με άλλο νουμεράκι. Ελπίζω με το νέο έτος να αλλάξουν πολλά πράγματα, παρόλο που δε πιστεύω πως θα συμβεί, αν και προτίθεμαι να προσπαθήσω. Tουλάχιστον αυτό θα έρθει μαζί με ελευθερίαααααααααααα

Αν και δε νιώθω ιδιαίτερη αλλαγή, αν συγκρίνω τις δύο χρονιές βλέπω μεγάλη αλλαγή!
Αρχίζω και βελτιώνομαι με το καιρό ως προς το διάβασμα και συνεχίζω.
Έκανα πέρα τη πλειοψηφία των ανθρώπων που είχα γύρω μου, καθώς κατάλαβα πως πρέπει να έχει λίγους και καλούς.
Η επαφή με τους γονείς δε μπορεί να γίνει καλύτερη, οπότε έπαψα να προσπαθώ κι άρχισα να αδιαφορώ. Ειδικά φέτος με το θέμα των πανελληνίων, το οποία το έχω πάρει ζεστά. Δε πρόκειται να αφήσω κάποιον να μου καταστρέψει τη διάθεση.
Επισκέφθηκαν επιτέλους τη Θεσσαλονίκη! Εδώ και πολύ καιρό το σχεδίαζα και μονίμως κάτι συνέβαινε! Όμως πήγα φέτος δύο φορές.
Ως προς το φόρουμ τώρα, θεωρώ πως απέδειξα πως μπορώ να τα βγάλω πέρα σε αξιώματα. Αγάπησα παιδιά από το HarryWorld (Λάζαρε είσαι εδώ; Δεν εννοώ εσένα ) και γενικά πιστεύω πως έχω γίνει κι εγώ κομμάτι αυτής της οικογένειας.

Ρε γαμωτο, νιώθω οτι θα γράψω πάλι ενα ουδετερο ποστ του στυλ "ολα καλα, υπηρχαν και τα καλα και τα κακα, αλλα γενικα πιο πολλά ηταν τα καλα" και νομιζω τα ιδια εγραφα και πέρυσι και για καποιο λόγο αυτή η ιδέα μου φαίνεται αντιπαθητικη.

Αλλά τι να κανωωω, μου αρεσε το 2014.

Και για να κανω τη συγκριση με περυσι, αν το 2013 ηταν η χρονια της "προετοιμασιας" για την αλλαγή, το 2014 ήταν η αλλαγή, ατόφια, από τον πρώτο κιόλας μήνα.

Και νομίζω ήταν μια χρονιά που έγιναν πολλά πράγματα που ονειρευόμουν και ήθελα πολλά χρόνια. Σε κάποια πράγματα μπορώ να πώ ήταν η χρονιά που επιτέλους αρχισα να κάνω πραγματικότητα ονειρα και στόχους.


Ακόμα αντιπαθώ αυτό το ποστ και μου φαινεται σαν  καμπάνια Χριστουγεννιατικης χαζοδιαφήμισης.


Α, και φορουμιακά νιωθω και γω πλέον ένας ανενεργός μαθουσαλέξ του φορουμ.  


εντιτ: ΑΑΑΑΑ, και επισκέφτηκα και γω τη Θεσσαλονίκη ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (αλλο ένα ονειρο ζωής - και κοροϊδέψτε όσο θελετε εσεις οι Βοριοι, χουέστηκα - μονο ο Τζέο θα με καταλάβει. )

2014 ήσουν ένα μαύρο χάλι. Σίγουρα υπάρχουν χειρότερα και υπάρχουν και πάρα πολύ χειρότερα , αλλά ποτέ δε μου άρεσε η μοιρολατρική σύγκριση άσχημων καταστάσεων με σκοπό την ανάδειξη της λιγότερο κακής. Ποιος συμβιβάζεται με κάτι τέτοιο; Οπότε στα τσακίδια

2015 το φυλλοκάρδι μου τρέμει την είσοδό σου, αλλά τουλάχιστον για οτιδήποτε δεν έχει συμβεί ακόμη υπάρχει η ελπίδα πως θα είναι καλύτερο.

2014 , ήταν μια δύσκολη χρονιά αν και έγινε πολύ καλύτερη με την ένταξη μου στο φόρουμ .
Τι άλλο , τι άλλο ;
Πρέπει να ομολογήσω ότι θα μπορούσε να πάει καλύτερα , μάλιστα πολύ καλύτερα , αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και από τις χειρότερες χρονιές .
Υπήρχαν και καλές και κακές στιγμές και ελπίζω το 2015 να είναι γεμάτο μόνο με τις ευχάριστες

Πολύ, πολύ δύσκολη χρονιά. Από που να το πιάσω και που να τ'αφήσω. Συναισθηματικά χάλια, η επίδοσή μου έπεσε (το πρώτο μισό) στα πατώματα, τα οικονομικά μας σκ*τά. Πραγματικά δεν έχω περάσει δυσκολότερη χρονιά. Ακόμα.



Η αλήθεια είναι ότι αποκόμισα πολλά πράγματα. Και πραγματικά αισθάνομαι ωριμότερη από πέρυσι, πιο, να το πω, συνετή. σκέφτομαι τα πράγματα λίγο παραπάνω.
Και μετά από μια τεράστια κοιλιά που έκανα το '14, επανέρχομαι σε όλους τους τομείς, δυναμικά και με όρεξη. Κι ενώ με αγχώνουν πάρα πολλά πράγματα, πρώτη φορά αισθάνομαι σίγουρη, αν όχι γι'αυτά που θέλω, για τον εαυτό μου και τις δυνατότητές του.

Αν μετανιώνω κάτι στο 2014 είναι που σταμάτησα τη μουσική.
Θεέ μου, μου λείπει τόσο πολύ το πιάνο. Δεν έπρεπε να σταματήσω, έπρεπε απλά να φύγω απ' το ωδείο και να συνεχίσω κάπου αλλού.

Δεν ήταν όλα άσχημα. Γνώρισα την παρέα μου κια περάσαμε πάρα πολύ όμορφα. Ειδικά τα Χριστούγεννα.<3
Δέθηκα λίγο παραπάνω και με τις άλλες μου παρέες.
Τι να πω, μ'έχουν πιάσει οι αγάπες αυτές τις μέρες.

Καλές Γιορτές.<3

Νομίζω ότι ήταν καλή. Οχι, ήταν καλή, δεν θέλω να είμαι αχάριστος. Δεν υπήρξαν σοβαρά προβλήματα ή δύσκολες καταστάσεις. Εντάξει, στο σχολείο ανταλλάξαμε λόγια βαριά αλλά πλέον δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ να σώζω τους άλλους, να βγαίνουν λάδι και να είμαι εγώ ο μλκς. Το έκανα για πολλά χρόνια, φτάνει.

Στο σπίτι όλα καλά. Στο ρελαντί και με ηρεμία. Κάτι μπινελίκια που πέφτουν, δεν πιάνονται.

Το 2014 είχε αποχωρήσεις και επανασυνδέσεις. Μένω στο δεύτερο. Οι επανασυνδέσεις είναι οι σπουδαίες, οι δύσκολες και οι απαιτητικές. Τα Χ τα ρίχνουμε πιο εύκολα.

Ενα πράμα που έμαθα: άσε την επανάσταση για τους εργολάβους, εσύ δούλεψε με τα μικρά που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Ξύπνα τους ανθρώπους με χάδι και όχι με κλωτσιές. Θα ξυπνήσουν καλύτερα και πιο σίγουρα.

Νομίζω πως έσπασε η γκίνια των προηγούμενων χρόνων που ήταν πολύ πιο δύσκολες χρονιές. Έγιναν καινούρια πράγματα όπως το να μπω στην σχολή μου που υπεραγαπώ αυτό που κάνω!!! Βρήκα επιτέλους χρόνο γενικά να ασχολειθώ με πράγματα που πραγματικά με ενδιαφέρουν. Με το τέλος του 2014 ίσως βλέπω πλέον καθαρά που πρέπει να παω και με τι να πιαστώ κάτι που μου δίνει μεγαλύτερη δύναμη!!! Απολογισμός στα προσωπικά θα έλεγα πάρα πολύ καλά. + Ιούνιο περιμένουμε και το ανιψάκι πως και πως!!!

Φορουμ φυσικά οτι μπήκα τον Μάρτιο σε ένα πολύ ζεστό περιβάλλον με παλιούς και νέους γνώριμους. Γνώρισα πολύ αξιόλογα παιδιά που με κάποιους ελπίζω να βρεθεί ο χρόνος και ο τόπος που θα τα πούμε επιτέλους και απο κοντά όπως κανονίζαμε!!! και φυσικά η θέση της επιμελήτριας που την αγαπώ πολύ και ελπίζω να την κρατήσω και να κάνω σωστή δουλειά!!!!

νομιζω η ρανια τα λέει καλύτερα και πιο περιεκτικά απο οπως αλλιώς γράψω εγώ για το 2014 μου.

Το 2014 ήταν μια καταπληκτική χρονιά από πολλές απόψεις! Αλλαγή κατοικίας, νησί και μάλιστα παραμεθώριος, νέες εμπειρίες.. τέλειο σχολείο, τέλεια τάξη, τέλειοι συνάδελφοι...μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβρης! Τον μισώ αυτό το μήνα!!!Νομίζω οι περισσότεροι περιπλανούμενοι δάσκαλοι τον μισούν, γιατί σου παίρνει όσα έχτισες την προηγούμενη χρονιά, σχολείο, τάξη, φίλους, συναδέρφους...καθημερινότητα και φέρνει στη θέση τους  καινούρια. Εμένα ο Σεπτέβρης φέτος λοιπόν μου έφερε μια κεραμίδα γιατί αλλαξα 3 σχολεία (γαμώ το ΥΠΕΠΘ) και στο τέλος πήρα το ολοήμερο, που δεν μου αρέσει καθόλου σαν τάξη γιατί πολύ απλά ΔΕΝ είναι τάξη. Είναι babysiting, με πιο πολλές φωνές και πολύ λιγότερη δημιουργικότητα...και χωρίς δημιουργηκότητα εγώ χάνομαι. Επίσης είσαι μόνος σου με τα παιδιά, δεν βλέπεις συναδέλφους και δεν έχεις ευκαιρίες συνεργασίας. Και εγώ χωρίς συνεργασία...κάτι μου λείπει. Και ξαφνικά ήρθε το μαγικό π.μ. του Σοραζαλ που έλεγε ότι με δέχτηκαν ως καθηγήτρια στο φόρουμ. Δε φαντάζεστε τη χαρά μου!!! Ότι μου λείπει από τη σχολική μου τάξη το αναπληρώνει το μάθημα της ιστορίας, σε ένα βαθμό οκ, αλλά σε μεγάλο. Το πόσο ανυπομονώ κάθε φορά να αρχίσω να φτιάχνω το βίντεο, να το ποστάρω, να λάβω τις εργασίες σας...δεν υπάρχει! Σας ευχαριστώ λοιπόν που μου κάνετε παρέα εδώ στο νησί και που χάρη σε εσάς η δημιουργικότητά μου εξελίσεται, βελτιώνεται και βγαίνει προς τα έξω όπως έχω ανάγκη να κάνω! Σας αγαπώ πολύ!!

^ σας μυρίζομαι όσους έχετε ανάγκη για παρέα και να προσφέρετε και σας τσακώνω.

Εφάκι!

Phineas Nigellus Black έγραψε:νομιζω η ρανια τα λέει καλύτερα και πιο περιεκτικά απο οπως αλλιώς γράψω εγώ για το 2014 μου.

Χαχαχαχ ρε ναι αυτό βασικά!

Εφάκι υπέροχο ποστ <3

Ας ξεκινήσουμε από τους αριθμούς.

Πλην ένας, συν ένας. Σε ένα διάστημα μίας εβδομάδας χάσαμε την ισορροπία μας και την ξαναβρήκαμε.
Παππού, λείπεις. Στην γιαγιά, στην μαμά, στις θείες, στην Μ. Και σε εμένα φυσικά. Αλλά σε αυτές περισσότερο, δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Βλέπεις, εγώ δεν είχα την ευκαιρία να σε μάθω όπως έπρεπε, και πρέπει να μάθεις κάποιον για να σου λείψει τόσο πολύ. Θες ήταν τα χιλιόμετρα, θες ήταν η υγεία σου ή οτιδήποτε άλλο, έφυγες πριν προλάβω να καταλάβω πόσο υπέροχος ήσουν. Και η ηλικία που κατάλαβα, μέσα από τα λόγια της μαμάς μου, πόσο τρομερά έξυπνος και πρωτοποριακός ήσουν για την εποχή σου ήταν ακριβώς η ηλικία που δεν άντεξες άλλο. Δεν πειράζει. Δεν θα ευχηθώ να είχες μείνει περισσότερο, δεν θα ήθελα να σε βλέπω να υποφέρεις κι άλλο. Εγώ έχω φτιάξει στο μυαλό μου μια εικόνα για εσένα, ίσως όχι αυτή που γνώρισα, αλλά σίγουρα αληθινή και αυτή επιλέγω να θυμάμαι.
Αυτή η ισορροπία που προανέφερα δεν ήταν ολοκληρωτική. Ήρθε άλλωστε από διαφορετική πλευρά του σογιού. Σε όλους θα λείπεις, αλλά η αλήθεια είναι πως εγώ σχεδόν το ξεχνάω όταν βλέπω το χαμόγελο στο πρόσωπο της γιαγιάς και του παππού όταν βλέπουν το δισέγγονό τους. Ένα τόσο μικρό πλασματάκι που δεν έχει ιδέα τη χαρά μπορεί να φέρει. Ακόμα και εμένα, που δεν τα πάω καλά με τα παιδιά, με έχει κερδίσει. Και μπορεί εσένα να σε έχασα πριν σε μάθω, παππού, αλλά με αυτό το παιδάκι δεν θα γίνει έτσι. Θα το ζήσω, θα το χορτάσω και ελπίζω μια μέρα αυτό να έχει να μιλάει για εμένα από εμπειρίες.

Μπορεί όσον αφορά την οικογένεια να έχασα και να κέρδισα, αλλά όσον αφορά τους φίλους μόνο για κέρδος μπορώ να μιλάω. Γενικά, στην κοινωνική μου ζωή πήρα ένα μεγάλο μάθημα, που θα προσπαθήσω να το κρατήσω κοντά μου για πάντα. Μην προσποιείσαι ότι είσαι κάποιος άλλος για να ταιριάξεις με κάποια άτομα, γιατί στην διαδρομή μπορεί να χάσεις τον εαυτό σου. Προσκολλήσου σε αυτό που είσαι, κατανόησε τον εαυτό σου και κάποια στιγμή θα βρεις τους ανθρώπους που θα σε αγαπούν ακριβώς για αυτό. Εγώ τους βρήκα. Και είμαι καλά, πραγματικά καλά. Κάποτε αυτά τα άτομα τα είχα μόνο εδώ μέσα. Και ίσως γι' αυτό έχω απομακρυνθεί από το φόρουμ τελευταία, επειδή τώρα που τους βρήκα και εκεί έξω θέλω να τους χορτάσω. Αυτό δε σημαίνει πως δεν σας αγαπάω το ίδιο. Είχα την ευκαιρία να συναντήσω κάποιους και να νιώσω πιο έντονα τη νίκη απέναντι σε όλους αυτούς που επιμένουν πως "φιλία μέσω ίντερνετ δεν υπάρχει". Υπάρχει και είναι τόσο αγνή και αληθινή. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά πίσω από κάποιες οθόνες υπάρχουν και άτομα που θα ξαγρυπνήσεις μιλώντας τους και μία προσωπική ευχή σου για τη νέα χρονιά είναι να είναι καλά. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη που υπάρχουν τέτοια άτομα στην ζωή μου, κάποιοι από εδώ, κάποιοι όχι. Τους αγαπάω όλους τόσο πολύ και μπορεί μερικές φορές τα πράγματα να είναι δύσκολα, αλλά... this is my family. I found it, all on my own. It's little and broken, but still good.

Το καλοκαίρι αποδείξαμε για άλλη μια φορά περίτρανα πως για να περάσεις καλά δεν χρειάζεσαι θάλασσα, καλή παρέα χρειάζεσαι. Και την είχα και ανυπομονώ για τον επόμενο Αύγουστο. Να μαζευτούμε στην πλατεία, να κουκουλωθούμε με ζακέτες και να παίξουμε τίτσου.

Τι άλλο; Ταξίδεψα, έγραψα. Νομίζω πως έγινα, αν όχι καλύτερος, τουλάχιστον άνθρωπος. Ανάπτυξα προσωπικότητα, άποψη. Και αυτό το καταλαβαίνω από τα πιο απλά πράγματα, από την συμπεριφορά των άλλων προς εμένα. Από το χιουμοριστικό αλλά περήφανο "Εγώ πάντως τον άντρα σου θα τον προειδοποιήσω να μην σου πηγαίνει πολύ κόντρα γιατί θα τα βρει σκούρα" του μπαμπά μου, μέχρι το απλό αλλά περιεκτικό "Μεγάλωσες" του ξάδερφού μου. Δεν κατάλαβα πότε το "Μαμά, μπορώ να πάω;" έγινε "Μαμά, πάω" και η έκπληξη και ανησυχία έγινε ένα απλό "Καλά να περάσεις, λεφτά έχεις;". Ευχαριστώ τους γονείς μου για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν, πραγματικά. Νιώθω ελεύθερη και ασφαλής ταυτόχρονα και νομίζω πως αυτό λέει πολλά.

Σας εύχομαι ολόψυχα να έχετε όλοι ένα ευτυχισμένο 2015. Και να χαμογελάτε, δεν κοστίζει και μπορεί στ' αλήθεια να κάνει τα πράγματα καλύτερα.

Αντίο 2014. Μέσα από όλα, ήσουν υπέροχο.

Δεν θα πω αν ήταν καλή ή κακή,ακόμη και να το ήθελα,δεν θα μπορούσα.Όμως ξέρω στα σίγουρα πως το 2014 ήταν η πιο γεμάτη χρονιά που θυμάμαι.
Θα μπορούσα να την παρομοιάσω με ένα πιτόγυρο.Είχε μέσα από όλα.
Νεύρα,συγκινήσεις,ευτυχία,απογοήτευση,επιτυχία,ξανασμιξίματα,γέλιο,κλάμα,αγάπη.
Αλλά νομίζω πως αυτό που έκανε την διαφορά είναι το γεγονός ότι έμαθα πολλά πράγματα.Για τη ζωή,για τους γύρω μου,για μένα.
Έμαθα καταρχάς ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι γεμάτος φίλους,που είναι έτοιμοι να σε βοηθήσουν,να σου σταθούν,να σε σηκώσουν ξανα στα πόδια σου.Αλλά ότι υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων που τρέφονται αποκλειστικά από την αποτυχία και την δυστυχία τους για να νιώσουν λίγο καλύτερα με το θλιβερό και ψεύτικο εγώ τους.Και το έμαθα καλά,με τον πιο άσχημο τρόπο που θα μπορούσα να το μάθω.ίσως όμως να είναι καλύτερα έτσι,ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπο σε κάνει να χωνεύεις κάποια πράγματα μια και καλή.
Και μετά από αυτό το χαστούκι και την απομάκρυνση μου απο όλους τους τοξικούς ανθρώπους που είχα μαζέψει γύρω μου,κάπου εκει,άρχισα να έχω αυτοπεποίθηση.Άρχισα να κοιτάζομαι στον καθρεφτη και να χαμογελάω.Άρχισα να μ'αρεσω,κάτι που ίσως να μην είχα νιώσει και ποτέ.Άρχισα να πιστεύω σε μένα.
Μάιος.Το ατύχημα με το αμάξι.Έζησα από θαύμα και βρήκαμε όλοι σώοι και αβλαβείς από το αυτοκίνητο.Μεγάλη ζημιά.Στήριξη από πουθενά.Δεύτερο χαστούκι.
Και μετά,ο Ιούνιος.Κι εγώ καθισμένη μπροστά σε μια οθόνη να πατάω το έντερ,έχοντας συμπληρώσει τα στοιχεία μου.Πως στο διάολο θυμόμουν απ'εξω τον κωδικό υποψηφίου;
Και η οθόνη άσπρισε και μετά γέμισε νούμερα.Το κομπιουτεράκι,γρήγορα.16.1.
Χίλια κάτω από την ψωνισμένη καλή μαθήτρια της κατεύθυνσης,την "φίλη" μου,που δεν έχανε ευκαιρία να με μειώνει για το ότι έκανα μόνο 4 ωρες φροντιστήριο την βδομάδα και διάβαζα πολύ λιγότερο από εκείνη.Χίλια πάνω από την "κολλητή",που είχε μάθει όλο το βιβλίο παπαγαλία και αντέγραφε ευθαρσώς από όλους όσους κάθονταν γύρω της,παρα τους επιτηρητές.16.1  Κοντά και πάνω από όσους με ταπείνωναν εδώ και έξι χρόνια,επειδή δεν μάθαινα απ'έξω το μάθημα.Πόσο διασκεδαστικό να τους κοιτάζεις να μελετούν το χαρτί στο σημείο που γράφει το όνομα σου.Να βλεπουν τον βαθμό στην έκθεση,στην ιστορία.Βάλτε την παπαγαλία και την περιφρόνηση σας εκεί που ξέρετε.
Δεν είμαι ψωνάρα,ποτέ δεν υπήρξα,ποτέ δεν είχα τετοια αισθήματα.Δεν ήταν ψώνιο,ήταν ικανοποίηση.Ήταν δικαίωση σε μένα,που κρατούσα το στόμα μου κλειστό και τα λόγια μου μετρημένα.Ήταν χαστούκι σε αυτούς,που περπατούσαν ένα χρόνο κορδωτοί με την μύτη στα ουράνια.Είναι ωραίο να δίνεις χαστούκια.
Και έπειτα ήταν ο πατέρας μου με το "μπορούσες και καλύτερα",λες και εγώ δεν είχα παρατηρήσει τα βουρκωμένα του μάτια και την πνιχτή του φωνή και η μητέρα μου,ένα χαρούμενο γύφτικο σκεπάρνι.
Και εσύ. Για σένα τι να πω;Ήσουν πάντα εκεί,είσαι πάντα εκεί και θα είσαι για πολύ καιρό ακόμη.Και προσπάθησα.Ήρθαν και ψηλοί με κοιλιακούς και ξανθοί με γαλανά ματια και κανείς ρε π*στη δεν είχε αυτό που έχεις εσύ,ούτε μπόρεσαν ποτέ να με κανουν να νιώσω όπως εσύ.Μόνο όταν επέστρεψες κατάλαβα πόσο μου είχες λείψει,και κάθομαι τώρα και σκέφτομαι τι στο διάολο έκανα ένα χρόνο χωρίς εσένα.Επέστρεψες και ήταν πραγματικά,σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα.

Σεπτέμβρης.Ο αέρας μυρίζει απόλυτη ελευθερία.Όμορφο συναίσθημα.Μοναδικό.
Και μετά Οκτώβρης,Νοέμβρης,κι εγώ να φτάνω στο σημείο να αγαπώ αυτό που τόσο φοβόμουν και απέφευγα.

2014 ήσουν τόσο όμορφα γεμάτο.Και μακάρι να σου μοιάσει λίγο και το νέο έτος.

Καλως ήρθες 2015

To 2014 λοιπόν... δεν μπορώ να κάνω τη διάκριση για το αν ήταν η καλύτερη ή η χειρότερη ως τώρα χρονιά. Οι καλύτερες και οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου ήταν μέσα σε αυτή τη χρονιά όμως, οπότε θα πω απλά πως ήταν η πιο σημαντική. 

Ξεκίνησε άσχημα. Ξεκίνησε με άγχος, νεύρα, κούραση, διάβασμαδιάβασμαδιάβασμα. Συνέχισε με περισσότερο άγχος, περισσότερα νεύρα, περισσότερη κούραση, άτομα που δεν έχαναν ευκαιρία να μου επαναλαμβάνουν ότι "δεν μπορώ". Υπήρχαν βέβαια και κάποια -λίγα- άτομα που δεν έχαναν ευκαιρία να μου επαναλαμβάνουν ότι "όχι μόνο μπορώ,αλλά και θα το κάνω", και χάρη σε αυτά μπόρεσα. Αυτά για το πρώτο μισό του χρόνου, μέρες ίδιες και απαράλλαχτες που έκρυβαν όμως αυτές τις πολύτιμες μικρές στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς. Πέντε λεπτά μέσα στον ανοιξιάτικο ήλιο, ένα τηλεφώνημα τα μεσάνυχτα ή στις πέντε το πρωί, μια ζεστή αγκαλιά, στιγμές που υπήρχαν για να μας δίνουν δύναμη όταν μας τελείωνε. 

Έγινα 18 και πέρασα την περίοδο του τώρα-πια-μπορώ-να-κάνω-ό,τι-θέλω-και-δεν-θα-ρωτήσω-κανέναν. Έκανα πολλά πράγματα με αυτή τη λογική στο νου μου, πράγματα τρελά, πράγματα που μέχρι τότε μου απαγόρευαν. Και χαίρομαι που κοιτώντας πίσω δεν μετανιώνω για κανένα από αυτά. 

Άλλαξα τη γνώμη που είχαν αρκετοί άνθρωποι για μένα, και στους περισσότερους η αλλαγή αυτή δεν άρεσε. Όταν έχεις συνηθίσει να βγαίνεις από πάνω, να αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που θεωρείς πως δεν θα σου αντιμιλήσει και θα αποδεχτεί ό,τι κι αν του πεις, δεν σου αρέσει να σου αλλάζουν τα δεδομένα. Και ακόμα θυμάμαι εκείνη τη φράση που ειπώθηκε μέσα σε μια αίθουσα φροντιστηρίου, λίγες μόλις μέρες πριν τις πανελλήνιες. 
-Τι έγινε Κατερίνα; Μιλάς κι εσύ;
και πριν προλάβω να απαντήσω,
-Να ξέρετε, κύριε Χ., ότι η Κατερίνα μιλάει. Μπορεί να μην μιλάει πολύ, αλλά όταν πρέπει να πει κάτι θα το πει κι ας μην σας αρέσει. Ιδίως αν δεν σας αρέσει. Όταν αποφασίσει να σε κάνει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, δεν σε σώζει τίποτα...
Ικανοποίηση. Δεν είμαι αυτή που νομίζουν. Είμαι πολύ καλύτερη από αυτό που νομίζουν. Δεν είμαι αυτή που θέλουν και χαίρομαι τόσο γι' αυτό. Και καλά θα κάνουν να θυμούνται πως όταν έχω δίκιο θα το βρω ο κόσμος να χαλάσει, και όταν πιστεύω κάτι θα το πω κι ας μην αρέσει.

Και μετά, οι Πανελλήνιες. Η πίεση αυξήθηκε μέσα σε δυο βδομάδες, αλλά ταυτόχρονα μειωνόταν με κάθε μάθημα που έσβηνα από τη λίστα. Εκείνες τις μέρες δεν άφηνα κανέναν να με επηρεάσει. Εκείνες τις μέρες άκουσα τα χειρότερα λόγια, από ανθρώπους που βασιζόμουν στο ότι θα με υποστηρίξουν, και με έκαναν να τους δω αλλιώς. Οι ξέγνοιαστες μέρες πριν βγουν οι βαθμοί. Τα μπάνια, οι βόλτες, τα χαμόγελα...πράγματα που μου είχαν λείψει τόσο πολύ. Η απογοήτευση όταν τελικά βγήκαν τα μόρια, και ταυτόχρονα η δικαίωση και η ικανοποίηση που οι κόποι μου απέδωσαν. Περίπου. Το υπέροχο καλοκαίρι που ξαφνικά απλωνόταν μπροστά μου, γεμάτο από ελπίδες και άπειρες άδειες μέρες που με περίμεναν να τις κάνω ό,τι θέλω, και είχα ξεχάσει τι σημαίνει μια άδεια μέρα. Πέρασα όμορφα. Πολύ όμορφα. 
Η μέρα που θα μάθαινα πού πέρασα. Που το λάθος στο μηχανογραφικό με είχε γεμίσει ξανά με άγχος, άγχος ότι θα μείνω στην Αθήνα. Και δεν ήθελα, δεν ήθελα καθόλου. Ο εκνευρισμός με κάθε refresh της σελίδας των αποτελεσμάτων που εξακολουθούσε να μην δέχεται τα στοιχεία μου. Και το ξαφνικό refresh που εμφάνισε στην οθόνη το όνομα, τη βαθμολογία, τη σχολή και την πόλη μου. Φοβόμουν να κοιτάξω την πόλη, αλλά όταν το έκανα ένιωσα και πάλι αυτή τη δικαίωση. Δεν μπορούσα, ε; Κοίτα να δεις που μπόρεσα...

Από εκείνη τη μέρα η ζωή άρχισε να μου φαίνεται πιο όμορφη. Μετρούσα τις μέρες για να φύγω και όταν τελικά μπήκα στο τρένο, με δάκρυα μεν από εκείνο τον αποχαιρετισμό στο σταθμό, ήξερα πως είχα μια ευκαιρία να αφήσω πίσω τα πάντα και να αρχίσω πάλι. Και άρχισα, και ήταν όμορφο..τόσο όμορφο. Δεν με ένοιαζε πια τίποτα από όσα με απασχολούσαν πίσω στην Αθήνα. Ετοίμαζα το σπίτι μου και περπατούσα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και προσπαθούσα να αποδεχτώ το ότι δεν ήμουν εκεί για διακοπές. Περίμενα ένα άτομο, και ήρθε. Ακόμα δεν ξέρω αν ήξερα ή όχι, αν πίστευα ή όχι. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο. Έγινα πιο ανεξάρτητη και βρήκα την ελευθερία που μου έλειπε. Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά. Η απόσταση από την παλιά μου ζωή με έκανε να δω πως άτομα που περίμενα ότι δεν θα χάσω, σταμάτησαν να νοιάζονται με το που έφυγα, και πως άτομα που δεν περίμενα ποτέ έμειναν στη ζωή μου.

Και εκεί, μέσα σε όλη αυτή την ευτυχία και την αισιοδοξία ότι βρήκα επιτέλους αυτά που έψαχνα, η ζωή αποφάσισε για άλλη μια φορά να μου δώσει ένα γερό χαστούκι. Ο έρωτας έφυγε. Την επόμενη μέρα, έφυγε και ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο. Ο κόσμος μου ξαφνικά μετατράπηκε σε σημεία που είχε καθήσει και αντικείμενα που είχε αγγίξει και ρούχα που είχε φορέσει και ανθρώπους που είχε αγαπήσει, μισήσει, νιώσει, γνωρίσει και ένα πιάνο που σώπασε. Χανόμουν. Έκανα καιρό να κοιμηθώ, ακόμα περισσότερο να κοιμηθώ ήσυχη. Μετάνιωσα, κι ας μου έλεγαν ότι δεν μπορούσα να έχω κάνει κάτι. Ξέρω πως μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα, και δεν το έκανα, αφήστε με ήσυχη λοιπόν.

Χριστούγεννα. Πρωτοχρονιά. Δεν μου έκαναν αίσθηση φέτος. Δεν κατάλαβα καν τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Και ξαφνικά, η χρονιά τελειώνει. Τελείωσε. Τόσο όμορφη, τόσο άσχημη. Έμαθα τόσα πράγματα.

Έμαθα να πιστεύω στον εαυτό μου. 
Έμαθα να πιστεύω στους άλλους. Δεν είναι κακό να στηρίζεσαι σε κάποιον άλλο πού και πού. 
Έμαθα ποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά δίπλα μου. Είναι λίγοι, αλλά αποφάσισα ότι είναι αρκετοί. 
Έμαθα πως δεν είναι κακό να αναπροσαρμόζεις τον ρόλο κάποιου ατόμου στη ζωή σου. Για την ακρίβεια, είναι απαραίτητο. Αν στην προετοιμασία μιας παράστασης δώσεις σε έναν καλό ηθοποιό ένα ρόλο, που τελικά δεν του ταιριάζει, μόλις το καταλάβεις δεν τον πετάς από την παράσταση. Του βρίσκεις έναν άλλο ρόλο. Και να ξέρεις, θύμωσα όταν με κατέκρινες γι'αυτό. Επειδή εσύ δεν θα το έκανες, επειδή εσύ το θεωρείς λάθος, έπρεπε εγώ να κόψω κάθε επαφή μαζί του; Άντε γεια. Ζωή μου.

Εσένα, σε μισώ που ενώ ήσουν πάντα το στήριγμα και το πρότυπό μου, κατάφερες μέσα σε μια στιγμή να μου αλλάξεις την εικόνα που είχα για σένα. Εσένα, σ'ευχαριστώ που ό,τι και να γίνει βρίσκεις τρόπους να είσαι εδώ. Κι εσένα, για σένα νιώθω τόσο τυχερή που δεν έφυγες. Που συνεχίζεις να είσαι δίπλα μου, να μου μιλάς, να με βλέπεις, να με στηρίζεις. Θα μπορούσες να φύγεις, το πιστεύω, δεν σε υποχρέωνε κανείς να συνεχίσεις να είσαι εδώ μετά από αυτό, αλλά είσαι. 

Το 2014 είχε τα πάντα. Είχε κάθε κατάσταση, κάθε συναίσθημα. Ήταν η πιο γεμάτη χρονιά, έμαθα τον εαυτό μου και τους άλλους, έκανα όλα όσα έπρεπε να κάνω. Πάνω σε αυτά θα πατήσω για να μπορώ να ρθω του χρόνου και να πω πως και το 2015 ήταν έτσι.

Τι να πω για το 2014...Σίγουρα ήταν μια ξεχωριστή και γεμάτη χρονιά για μένα. Υπήρχαν καλές και κακές στιγμές.
Θα ξεκινήσω με τον Ιανουάριο που ήταν και ο πρώτος μήνας που μπήκα στη σχολή μου λόγω των καταλάψεων. Δεν περιμενα να την αγαπήσω τόσο. Χάρηκα πολύ που άφησα πίσω μου το σχολείο και κυρίως τα άτομα που ήταν εκεί, με τα οποία όπως και να το κάνουμε δεν ταίριαζα. Άφησα λοιπόν πίσω μου πολλά άτομα που δεν ήθελα στη ζωή μου, και διάλεξα ποια άξιζαν να μείνουν στη ζωή μου, ποια θα κρατούσα. Ήμουν πλέον πιο αισιόδοξη. Γνώρισα πολλά καινούργια άτομα, με τα οποία ταιριάζουμε πολύ και οι ώρες μαζί τους φαντάζουν σαν δευτερόλεπτα. <3 Είναι κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα και είμαι τόσο ευγνώμων που βρήκα τέτοια άτομα και τα έχω στη ζωή μου. Χαίρομαι που επιτέλους βρήκα τέτοιους φίλους. Είναι κάτι που εκτιμώ πολύ.
Επίσης το 2014 ήταν και η χρονιά που άλλαξα πιο πολύ. Πήρα την απόφαση οτι πρέπει μερικές φορές να κοιτάω τον εαυτό μου. Τσακώθηκα αρκετά, αλλά πήρα τη ζωή στα χέρια μου. Ήταν μια χρονιά ανεξαρτησίας. Είναι η χρονιά που βγήκα, διασκέδασα, γέλασα πιο πολύ. Και αυτό δεν θέλω να αλλάξει στο 2015. Πιστεύω οτι το 2014 ήταν πολύ διδακτικό για μένα, γι' αυτό ίσως η επόμενη χρονιά να είναι ακόμα καλύτερη.

Σε ευχαριστώ 2014 για όλα αυτά που μου έμαθες.