Υπέροχο τόπικ.-
Λοιπόοοοοοοοοον, στο δημοτικό άλλαζα ΣΥΝΕΧΕΙΑ διπλανούς/ές!
Από το θρανίο είχε περάσει κυριολεκτικά όλη η τάξη.
Στην α' ήμουν με μια από τις τότε καλές μου φίλες, μέχρι που της δασκάλας της ήρθε να μας αλλάξει θέσεις στην τάξη και κάθε τρεις και λίγο αλλάζαμε.
Στη δευτέρα είχα την ίδια δασκάλα, άρα γινόταν το ίδιο.
Στην τρίτη τον περισσότερο καιρό καθόμουν με την Αλεξάνδρα, πολύ καλό κοριτσάκι και πάνω απ' όλα ήσυχο. Δεν την άκουγα πολλές φορές κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Στη συνέχεια με τη Μαργαρίτα , που 1000 φορές τη μέρα μου έλεγε να γίνουμε κολλητές.
ΟΧΙ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ.
Στην τετάρτη έριξα τρελό γέλιο. Αρχικά καθόμουν με την κολλητή μου, τη Μαρίνα, αλλά μετά πήγε Ναύπλιο (πω, κλάμα και κακό και από τις δύο!), οπότε έκατσα με τον Γιώργο. Όντας καθάρματα και οι δυο μας, περνούσαμε υπέροχα.
Γελούσαμε κάθε μέρα, αλλά μερικές φορές σκοτωνόμασταν κιόλας, κυρίως επειδή ώρες ώρες έλεγε εξυπνάδες και με εκνεύριζε (ο καλύτερος διπλανός σε όλο το δημοτικό - ευτυχώς που δε θα το δει ποτέ αυτό, θα έτρωγα το δούλεμα της ζωής μου).
Στην πέμπτη καθόμουν ή με τη Μαριλένα ή με τη Διονυσία ή με τη Ματίνα, όπως και να 'χει με όλες μάλωνα, με καμία δεν τα πήγα ποτέ καλά, κυρίως επειδή ήμουν ΣΝΟΜΠ και επειδή δεν έσκαγαν ποτέ μέσα στο μάθημα. Έλεος πια!
Στην έκτη καθόμουν πάλι με τη Διονυσία, αλλά μπροστά μου είχα τον Γιώργο και τον Σωτήρη, άρα λέγαμε καμιά βλακεία και περνούσε η ώρα.
Το θρανίο το χωρίζαμε με τα κορίτσια συνήθως, καμία δεν ήθελε να "μπαίνει" στο χώρο της άλλης.
Στο γυμνάσιο και στα 3 χρόνια καθόμουν με την κολλητή μου, την οποία υπεραγαπώ! Βασικά, αρχικά καθόμουν με τον Τζέρι, αλλά μετά πήγε και έκατσε με τον Αλέξη (νομίζω του είπα να πάει να κάτσει αλλού για να κάτσω εγώ με την Εύη, αλλά τέλος πάντων.
) Δε χωρίζαμε θρανία και αρκετές φορές μιλούσαμε, αλλά επειδή ήμασταν #1 και #3 στην τάξη κανείς δε μας έλεγε τίποτα, ΧΑ! Κοροϊδεύαμε καθημερινά η μία την άλλη και τους καθηγητές!
Εγώ την πρόσεχα (κυρίως έδιωχνα ένα παιδί, τον γνωστό σε μερικούς από εδώ Αλέξη, που την ενοχλούσε, αφού εκείνη ήταν τόσο ήσυχη που τον ανεχόταν και δεν έλεγε τίποτα
) κι εκείνη με μάζευε όταν με έπιαναν τα νεύρα μου (με τον ίδιο Αλέξη συνήθως).
Στα διαγωνίσματα συνήθως διαβάζαμε και οι δύο, αλλά πάντα, μα πάντα βοηθούσαμε η μία την άλλη αν χρειαζόταν. Επίσης είχαμε ειδικές κινήσεις για ό,τι θέλαμε πχ για το τι ώρα ήταν, σε πόση ώρα βγαίναμε, τι θα τρώγαμε μετά και διάφορα τέτοια.
Από την Α' μέχρι τη Γ' γυμνασίου καθόμουν μαζί της! Πω, τι καλούλα, πόσο μου λείπει!
Μερικές φορές καθόμουν και 1-2 μέρες με άλλα παιδιά για πλάκα, επειδή βαριόμουν στην ίδια θέση.
Αλλά το Ευάκι ήταν, είναι και θα είναι πάντα σταθερή αξία!
Στα αγγλικά (επειδή δεν ήμασταν στο ίδιο τμήμα) αρχικά καθόμουν με την Ελμίνα, αλλά μετά ήθελε να πάει στο τελευταίο θρανίο για να κοιμάται, άρα έκατσα στο πρώτο θρανίο με τον Γκας. Άλλη λατρεία από εκεί. Ο Γκας έμεινε 2 χρόνια Αγγλία και 2 Αμερική πριν έρθει στη Γ' γυμνασίου στην Ελλάδα κι έτσι τον λάτρεψα αμέσως, είχα κάποιον να συνεννοούμαι!
Ακόμα στα αγγλικά μιλάμε!
Κάθε φορά που είχαμε αγγλικά περνούσαμε υπέροχα.
Στην Α' λυκείου στην αρχή καθόμουν με μια κοπέλα, που μετά αποδείχτηκε πολύ φυτό (
) κι έτσι αποφάσισα να τη στείλω στο μπροστινό θρανίο και να κάτσω με τη Νάγια. Η Νάγια , λοιπόν, είναι από τα πιο ό,τι να 'ναι άτομα στο σχολείο και γι' αυτό καθόμαστε μαζί και φέτος.
Ζωγραφίζουμε το θρανίο μαζί, μιλάμε ΣΥΝΕΧΕΙΑ, σε κάθε μάθημα (ενώ προσέχουμε παράλληλα άμα μας έρθει) και χωρίς να μας καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές.
Πέρυσι με βοηθούσε στα διαγωνίσματα των μαθηματικών και της χημείας όταν το χρειαζόμουν κι εγώ τη βοηθούσα στα αρχαία, στη λογοτεχνία, στη γλώσσα και γενικότερα σε ό,τι χρειαζόταν.
Όπως κι εκείνη, αν δε βαριόταν την προηγούμενη ημέρα και είχε κάνει κάνα σκονάκι της προκοπής.
Πίσω μας είχαμε τη Φλώρα με τη Χρυσούλα και είχαμε κάνει μια τετράδα εντελώς στον κόσμο της.
Φέτος κάθομαι πάλι με τη Νάγια στα μαθήματα γενικής παιδείας, ίδιο θρανίο, αλλά η Φλώρα έφυγε και η Χρυσούλα κάθεται μπροστά με τη Γεωργία. Συνήθως η Γεωργία είναι αυτή που μαζεύει εμένα και τη Χρυσούλα όταν μας πιάνει υστερικό γέλιο και η Νάγια με σκουντάει όταν ζωγραφίζω και με κοιτάει καλά καλά ο καθηγητής (συνήθως ο μαθηματικός) του οποίου το μάθημα αγνοώ.
Στην κατεύθυνση κάθομαι με τη Μελίνα, όπως και στο ελεύθερο σχέδιο και πραγματικά απορώ πως με ανέχεται! Σήμερα πχ της έγραφα συνέχεια ατάκες από το ΧΠ και μαζί με τη Φλώρα της λέγαμε "It's the WOOD that makes it GOOD
" . Και τέτοιες φάσεις γίνονται κάθε μέρα.
Στα αρχαία και στα λατινικά βοηθάμε η μία την άλλη όποτε χρειάζεται, στη φιλοσοφία αγνοούμε μαζί την καθηγήτρια και στο σχέδιο ζωγραφίζουμε και λέμε ό,τι βλακεία μας κατέβει.
Γενικά νομίζω πως δεν είχα σοβαρά προβλήματα ποτέ με τους διπλανούς και τις διπλανές. Μάλλον ήμουν τυχερή σε αυτόν τον τομέα.