Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν νομίζεις πως κάτι μεγάλο θα συμβεί και το συναίσθημα που αποκτάς μετά, αφού τελικά δεν συμβεί.

Παράπονο καθηγητή σε προγραμματισμένη υποβολή ερωτήσεων κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης των πορισμάτων :
Εδώ δεν κάνουμε διάλογο!

Καταλαβαίνω πως έχετε άγχος για το αν ο μαθητής σας θα απαντήσει ικανοποιητικά στην ερώτηση. Καταλαβαίνω πως οι απόψεις σας διαφέρουν από τις δικές μας. Ωστόσο από τη στιγμή που το συνέδριο είναι μαθητικό και οι ερωτήσεις επιτρέπονται , δεν έχετε κανένα, μα κανένα δικαίωμα να λέτε ό,τι σας κατέβει για να μην απαντήσει ο μαθητής σας στο ερώτημα, το οποίο στο κάτω κάτω ήταν από τα καλύτερα που τέθηκαν!
Ειλικρινά η συμπεριφορά ορισμένων καθηγητών είναι απαράδεκτη. Το καλύτερο θα ήταν να παρακολουθούν από το διαδίκτυο το συνέδριο, όπως έκαναν όλοι όσοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν.

Και τα συγχαρητήριά μου σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν, όχι μόνο για την προσπάθειά τους, αλλά και για τις ιδέες τους.

Α ναι, τώρα είμαι αγενής που λέω την αλήθεια.
Εσύ έτρεχες στο Μαραθώνα όλη μέρα και μετά φταίω εγώ που αργήσαμε να φάμε.
Εσύ μου ζητάς να κάνω πράγματα που δόξα τους Εφτά χέρια έχεις και μπορείς να κάνεις μόνος σου ενώ κάνω κάτι άλλο και μετά φταίω εγώ.
Πολύ ωραία, αν είναι να ντρέπεστε για μένα πείτε το. Να φύγω απ' το σπίτι, να πιάσω μια δουλειά κι ούτε να σας ενοχλώ ούτε να με ενοχλείτε. Αφού είμαι ΤΟΣΟ αγενής και απολίτιστη.

Μήπως τελικά η ευτυχία δεν είναι εκεί που νομίζουμε πως ανήκουμε και την περιμένουμε υπομονετικά αλλά είναι δίπλα μας και χρειάζεται να της δώσουμε μια ευκαιρία;

Ολο και πιο πολυ νιωθω αποκομμενος, και νομιζω πως κανεις δεν με συμπαθει πραγματικα, και παλι τα ιδια συναισθηματα με τοτε.

Gellert έγραψε:Ολο και πιο πολυ νιωθω αποκομμενος, και νομιζω πως κανεις δεν με συμπαθει πραγματικα, και παλι τα ιδια συναισθηματα με τοτε.

Αν κάποιος δεν μπορεί να σε συμπαθήσει είναι γιατί δεν μπορεί να δει τιποτα παραπάνω απο αυτο που βλέπουν τα μάτια του.

Τότε δεν σου κάνει. Δεν χρειαζόμαστε τους ανθρωπους που βλέπουν οτι και οι αλλοι. Δεν θα μας καταλαβουν ποτε. Πάντα θα επιμένουν να κρίνουν εικόνες. Η αλήθεια ομως δεν βρίσκεται στις εικόνες αλλά στα συναισθήματα και τις ιδέες.

Και εσύ ξεχειλίζεις κι απο τα δύο.

Gellert έγραψε:Ολο και πιο πολυ νιωθω αποκομμενος, και νομιζω πως κανεις δεν με συμπαθει πραγματικα, και παλι τα ιδια συναισθηματα με τοτε.

Κι εγώ αισθάνομαι έτσι...και το χειρότερο είναι πως όταν βγαίνω έξω νιώθω να με κοιτάνε παράξενα, λες και έχω κάτι παράξενο πάνω μου...φταίει μάλλον που έχω ένα σωρό φόβους και ανασφάλιες, προσπαθω να τα αποβάλλω όλα αυτά, αλλά όλα μου φάινονται βουνό και δεν μπορώ... θέλω να απαλευθερωθώ αλλά νιώθω πολλά σχοινιά να με τραβάνε προς τα πίσω και δεν μ'αφήνουν...

^Σήμερα έτυχε να ξεφυλλίζω το βιβλίο του Μπουσκάλια που έχω,και έλεγε ότι για να καταφέρουμε να αγαπήσουμε τους άλλους και να αγαπηθούμε από τους άλλους,πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Θέλω απλά να πω πως πήρα τον ρόλο που ήθελα στην φετινή θεατρική παράσταση του Λυκείου που γίνεται κάθε καλοκαίρι στο θέατρο στο Φρούριο! Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί πάντα, μα πάντα, απλά υποχωρούσα. Ήμουν στα παρασκήνια, γιατί ντρεπόμουν. Πάντα έπαιρνα ό,τι ρόλο περίσσευε -ή δεν έπαιρνα καθόλου-, από το δημοτικό. Χαίρομαι που επιτέλους μπορώ να βγω μπροστά και να με δει τόσος κόσμος.

^Συγχαρητήρια Ανθάκι!

Πόσες στιγμές χάνουμε από όλα εκείνα που δε θέλουμε να πούμε... Από τότε που δε θέλουμε ποτέ να βρισκόμαστε εκτεθειμένοι, και στη "μειονεκτική" θέση εκείνου που δείχνει όλα όσα νιώθει.
Δε σ έχω ανάγκη, απλά καμιά φορά μου λείπει που καταλαβαίνεις πάντα και που έχεις τόσο ζεστή αγκαλιά και που είσαι ο μόνος που αγάπησε τον Σνέιπ μου και όχι τον Τζέιμς. Ίσως και ο μόνος που τον κατάλαβε, ο μόνος που τον αντέχει.
Λυπάμαι μόνο που πλησιάζει η μέρα που θα φύγω και ξέρω πως δε θα μάθεις ποτέ πως σε υπολόγισα, δε θα σε ξαναδώ ποτέ και δε θα μάθεις πως ήσουν μια όαση στην πιο άθλια περίοδο της ζωής μου, πως ήσουν σημαντικός, και ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα να αποκαλέσω φίλο.
Αλλά θα ξέρεις πάντα πως εσύ ήσουνα δειλός κι εγώ βιάστηκα, πως εσύ στην πράξη δεν αντέχεις αυτά που θες και πως εγώ θέλω πάντα όλα αυτά που δεν μπορούν να γίνουν. Ή τα θέλω ακριβώς όταν δεν μπορούν να γίνουν, αλλιώς δεν τα θέλω καθόλου.
Λυπάμαι, μου λείπεις, δε σ' αντέχω, σε σιχαίνομαι, μου λείπεις ξανά. Μου λείπεις.

Εχω να δηλώσω ότι ο Χρήστος (δεν-ξέρω-για-ποιο-λόγο-επιμελητής-του-Ραβενκλοου) έχει κάνει διατριβή πάνω στα βοηθήματα της Γ' Λυκείου. Και πολύ φοβάμαι πως αν ρωτήσω, θα έχει κάνει και στης Β΄.

Χρήστο σ' αγαπάμεεεεεεεεε!

Merlin the Great έγραψε:

Gellert έγραψε:Ολο και πιο πολυ νιωθω αποκομμενος, και νομιζω πως κανεις δεν με συμπαθει πραγματικα, και παλι τα ιδια συναισθηματα με τοτε.

Αν κάποιος δεν μπορεί να σε συμπαθήσει είναι γιατί δεν μπορεί να δει τιποτα παραπάνω απο αυτο που βλέπουν τα μάτια του.

Αν δεν το κατάλαβες μόλις σε είπε άσχημο :blasé:
Ώρα να του κόψεις την καλημέρα, την καλησπέρα, την καληνύχτα και τον αέρα :blasé:
Γιατί εμείς οι Σλυθ τα ανεχόμαστε όλα αλλά δεν ανεχόμαστε σχόλια για τη μούρη μας, για μια μόστρα ζούμε κι εμείς ρε αδερφέ

Όλο λέω πως θα το κάνω και όλο δεν το κάνω. Φοβάμαι να το κάνω. Θέλω τόσο πολύ να απομονωθώ. Από όλους. Από όλα. Από τα πάντα. Να σταματήσω να ακούω τα άσχημα σχόλια για εμένα (δήθεν) πίσω από την πλάτη μου. Το κυριότερο. Να σταματήσω να δένομαι. Δένομαι τραγικά εύκολα. Αγαπάω τραγικά εύκολα κάποιον και δίνω πολύ εύκολα την εμπιστοσύνη μου. Όχι. Δεν πρέπει να το κάνω πια. People always leave. Πάντα κάποιος θα φύγει. Σημασία δεν έχει ποιος θα έρθει-όποιος έρθει θα φύγει και αυτός, κάποια στιγμή, είτε σύντομα είτε όχι. Σημασία έχει πως φεύγει. Και πως παίρνει ένα μέρος της ψυχής σου μαζί του. Υποτίθεται ότι είναι στην ανθρώπινη φύση να συμβιώνουμε, να αγαπάμε και να νοιαζόμαστε για τους άλλους. Screw this; I donʼt want to hurt anymore, even if hurting makes me being human being.

Δεν ξέρω τελικά πως να φερθώ.Ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Ποιον να υποστηρίξω.Ποιον να κατηγορήσω.Ποιον να συγχωρέσω.Ποιον δρόμο να πάρω.
Πως να μιλήσω.Πως να αντιληφθώ.Πως να εξηγήσω.
Τι λέξεις να διαλέξω.Τι ακριβώς πρέπει να πω.Τι είναι σωστό να πω.
Αν πρέπει να χαμογελάσω ή να κλάψω.Αν πρέπει να προσποιηθώ.Αν πρέπει να λυγίσω.Αν πρέπει να φοβηθώ.Αν πρέπει να βοηθήσω.Αν πρέπει να φωνάξω.Αν πρέπει να τολμήσω.Αν πρέπει να συγχαρώ.Αν πρέπει να δικαιολογήσω.Αν πρέπει να ξεχάσω.
Αν θα ακουστώ.Αν θα επηρεάσω.Αν θα παλέψω άδικα.

Στο είπα.Θα ξέρω τι έχεις να πεις πριν καν το πεις.Γιατί εγώ διάβασα όλο το σενάριο.Ενώ εσύ μόνο τους μονολόγους σου.Το μόνο που με ανησυχεί είναι αν θα μπορέσω να πω όλα όσο θέλω.Αλλά βλέπεις δεν γράφω εγώ το σενάριο.
Θα αλλάξω κάποια στιγμή παράσταση.Αυτή είναι υπερβολικά θλεβερή για τα γούστα μου...

Μα που να πάμε εδώ και χρόνια έχω παγώσει και λυπάμαι, που να πάμε;

I leave a big nightmare.

Τελικά νομίζω πως αρχίζω να γίνομαι και επίσημα παιδί χωρισμένων γονιών.
Πονάει πολύ.Πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.Πιο πολύ από ποτέ.Πιο πολύ από κάθετι.:/
Πονάει να χωρίζουν οι γονείς σου.
Έρχονται δύσκολες μέρες...Και πάνω που είχα πάρει τα πάνω μου με τους τελευταίους καλούς βαθμούς.

Πως γίναμε έτσι...

Πως?

*Και σε κάτι τέτοιες στιγμές σηκώνω το κεφάλι ψηλά.Όχι τώρα το λύγισμα.Όχι τώρα που βελτιώθηκα.Για εμένα είχα πει.Για εμένα ρε γμτ.Γιατί όπως μου είχε πει η Ανθή τον Οκτώβριο"Είναι άδικο να συμβαίνει κάτι τέτοιο σ'ένα άνθρωπο σαν εσένα." Και γι'αυτό επειδή το θεωρώ και εγώ άδικο να πληρώνω λάθη,και να κλαίω ενώ ποτέ δεν πείραξα κανέναν.Ποτέ δεν στεναχώρησα κανέναν.Γι'αυτό τον λόγο προσπαθώ ακόμα για εμένα.Και επειδή δεν πιστεύω ότι μου αξίζει να στεναχωριέμαι,ούτε να σκοτίζω το κεφάλι μου με τόσα πράγματα.Είμαι μόνο 18 και νιώθω λες και εγώ έχω φορτωθεί όλα τα προβλήματα και πως πρέπει να τα λύσω κιόλας.Γι'αυτό δεν ξέρω πως να φερθώ.Αλλά και γι'αυτό ακριβώς προσπαθώ να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση σαν κάτι φυσικό.Που όμως για εμένα είναι αφύσικο.Απλά αν καταρεύσω δεν θα βοηθήσω κανέναν.Ενώ αν παραμείνω δυνατή όχι μόνο εμένα θα βοηθήσω αλλά και όσους θέλουν να με βλέπουν χαμογελαστή και προσπαθούν γι'αυτό.Γιατί νιώθω πως έχω πολλά ακόμα να ζήσω,να κάνω και να δημιουργήσω.Και έχω ακόμα να μοιράσω και να μοιραστώ πολλές στιγμές με ανθρώπους.Έτσι κάνω σ'αυτές τις στιγμές.Σκέφτομαι όλους σ'όσους αγαπώ για να παραμείνω δυνατή.Για να πάρω λίγη ενέργεια από αυτούς.
Έτσι δεν κάνουμε εμείς οι μάγοι εδώ?
Δεν κρατάμε ψηλά το ραβδί και αντιμετωπίζουμε τα δεινά? *

ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟ.
Όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό

Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα.Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις.

Lily Luna Potter έγραψε:Εχω να δηλώσω ότι ο Χρήστος (δεν-ξέρω-για-ποιο-λόγο-επιμελητής-του-Ραβενκλοου) έχει κάνει διατριβή πάνω στα βοηθήματα της Γ' Λυκείου. Και πολύ φοβάμαι πως αν ρωτήσω, θα έχει κάνει και στης Β΄.

Χρήστο σ' αγαπάμεεεεεεεεε!

Και εγώ σας αγαπάω

Πρώτο ποστ στο τόπικ αυτό και μάλιστα όχι για να αναφέρω προσωπικές σκέψεις αλλά για να απαντήσω σε άλλο ποστ
Οκ θα πω και προσωπική σκέψη :θα θελα να χα δίδυμη σαν την αποπάνω κάποιες φορές που όλο πληθαίνουν ...αλλά αδερφή όχι αδερφό

Και Όλγα μην ανησυχείς θα παραιτηθώ σύντομα

Ποιος θα μου το λεγε τοτε, πριν 5 χρονια, που ολα μου ξινιζαν, και ολα τα ενιωθα εναντιον μου, πως θα τα νοσταλγουσα ολα τωρα. Το ανοιγμα του καινουργιου μαγαζιου, οι φιλοι μου, τοτε που εχασα εκεινη, τις βολτες, τους S1, το Χαλανδρι, το θεατρικο ο "Σπιουνος", το Χαλανδρι, και τοτε που εφυγε εκεινη....

Γιατι να ειμαι μια κινητη αποτυχια??

Γιατί εσύ; Γιατί τώρα; Γιατί;

Ορισμένες φορές σου τυχαίνουν πράγματα καλύτερα απο αυτό που αντέχεις.

Σε λάθος χρόνο.

Πιστεψε με, πονάει.

Τι είναι αγάπη;

Ακουσα τοσες και τοσες απαντήσεις σε αυτην την ερώτηση. Απο το "να ξερεις οτι σου κλεβει τις καραμέλες σου, και εσυ να συνεχιζεις να τις βάζεις στο ιδιο μέρος" μεχρι και "τα σκισμένα τα τσιγάρα στο τασάκι σου".

Γιατί ομως εγώ δεν μπορώ να περιγράψω την αγάπη; Ειτε αυτη ειναι ερωτική, ειτε φιλική, είτε οικογενειακή;

Κατι τετοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν εχω καταλαβει τι σημαινει αγαπη...γιατι αν δεν το εχω καταλάβει, τοσα χρόνια απλα εξαπατώ τον κοσμο.

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης για τον αυτοτραυματισμό. Self-harm you know. Αυτή τη μέρα, αλλά και τις εβδομάδες που ακολουθούν, οι άνθρωποι που έχουν αυτοτραυματιστεί στο παρελθόν, συνεχίζουν να το κάνουν ή το έχουν σκεφτεί σοβαρά σπάνε τα taboo και επιλέγουν να συζητήσουν για τις σκέψεις τους και την κατάστασή τους.
Μίλησα με τη φίλη μου αλλά δεν μπορώ να πω πως ένιωσα καλύτερα ή χειρότερα. Δεν ένιωσα τίποτα. Όπως είπε κι εκείνη, είναι "έξω από το θέμα" οπότε δεν μπορούσε να μου προσφέρει κάτι.

Πραγματικά ποιο το νόημα να προσπαθείς για κάτι που το βλέπεις, δεν θα δουλέψει, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ.

Αλλά απο την άλλη, πως θα ξερεις οτι δεν θα δουλέψει αν δεν το προσπαθήσεις;

Απλά κουράστηκα να ειμαι η μονη που προσπαθώ. Και έχω φτασει στο σημείο να διαπιστώνω, πως το να ειμαι θλιμμένη είναι μονο σπατάλη πολύτιμου χρόνου...

There's real fantasy, and there's wannabe fantasy.
When you take a well-known myth and ruin it just to sell, you're not an inspired author. You're a copycat and a sellout. Vampires sparkling? Beautiful zombies? Elves with no originality? Descendands of olympian gods, who are gods only by name and not by character? Come. On.
Try building your own world. Try making your own languages, your own races, your own names, your own effin' stories.
Real fantasy, the one called High Fantasy, is the one that will be remembered no matter how many years pass by. All the rest are just trends, and as trends, they fade away.

But now these days belong to past. I'm NOT anorexic. I just like skinny girls and boys. I'm NOT ruining my health. I eat normally.

So why don't you all shut the fuck up and let me study? The more you talk about it, the more I want to start counting my calorie-income.

Arcturus Regulus Black έγραψε:
Και Όλγα μην ανησυχείς θα παραιτηθώ σύντομα

Aν διανοηθείς να κάνεις κάτι τέτοιο παίρνω το 1ο λεωφορείο και έρχομαι να σε δείρω.

Τι τα θες αυτά; Ένα μάτσο σκουπίδια είναι! Γιατί δεν τα πετάς να κάνουμε λίγο χώρο στο συρτάρι;
Δεν τα πετάω.
Γιατί;
Δεν θέλω.
Σαν την αδερφή σου και εσύ -.- *φεύγει από το δωμάτιο*
Κοιτάω τα πράγματα που ανέφερε. 2 εισιτήρια αεροπλάνου, κάμποσα άλλα από τον ΟΑΣΘ, μερικά χιλιοκομμένα και τσακισμένα και τσαλακωμένα, 2 εισιτήρια, ένα προς και ένα από Θεσσαλονίκη. Τσαλακωμένα εισιτήρια για τον κινηματογράφο, το καθένα με χειρόγραφη ημερομηνία και τον τίτλο της ταινίας. Μία κάρτα Χριστουγέννων σε χρυσό φάκελο. Μία κάρτα με υπέροχες ευχές. Και άλλη μια κάρτα, μικροσκοπική, με επίσης όμορφες ευχές. Ένα καπέλο γενεθλίων από τα περσινά γενέθλια του κυρίου Κ. Εισιτήρια από το λεωφορείο που πηγαίναμε για μπάνιο το καλοκαίρι. Ένα καπάκι μπίρας. Ένα εισιτήριο θεάτρου. Τα πρώτα μου μολύβια 4Β. Κάτι χαζές ζωγραφιές από τα διαλείμματα με την Ελένη. Μερικά αραβικά νομίσματα που δεν έχουν αξία. Ένα μπουκάλι με πολύχρωμη άμμο, έστω και σπασμένο. Εισιτήριο από τη συναυλία της Μόνικα. Στίχοι από τραγούδια και ένα μάτσο χαρτιά με ποιήματα, ένα μάτσο χαρτιά με δικές μου ασυναρτησίες.
Για τη μαμά μου είναι σκουπίδια.
Για εμένα είναι θησαυροί και ένας ολόκληρος παράδεισος συνάμα, οι πιο όμορφες και αγαπημένες μου αναμνήσεις στοιβαγμένες στη γωνία του 1ου συρταριού του γραφείου μου, συμπυκνωμένες μέσα σε χαρτιά, εισιτήρια και ό,τι άλλο έχω.
Τα δικά μου πολύτιμα σκουπίδια.