Το πιο θλιβερό- τραγικό πρόσωπο

Προφανώς η «μάχη» δίνεται ανάμεσα σε Σέβερους και Σείριο ΑΛΛΑ προσωπικά, δεν μπορώ να δω κανέναν από τους δύο σαν «θλιβερό» πρόσωπο γιατί και οι δύο κράτησαν τόσο αξιοπρεπή στάση στη ζωή τους, που δεν μου άφηναν περιθώριο να τους λυπηθώ και ούτε νομίζω ότι θα ήθελαν.
Ναι, η ζωή του Σέβερους ήταν τραγική. Είχε άσχημες εμπειρίες, που τον οδήγησαν σε πολλές λάθος επιλογές και τελικά δε συγχώρεσε ποτέ τον εαυτό του γι' αυτό. Πίστευε ότι εξαιτίας του σκοτώθηκε το μοναδικό πρόσωπο που πραγματικά ένιωσε να είναι δίπλα του και σε όλη του τη ζωή προσπαθούσε να επανορθώσει αφήνοντας στην άκρη οτιδήποτε άλλο. Μέχρι και το τέλος του όμως δεν ήθελε κανένας να το ξέρει γιατί ακριβώς δεν ήθελε κανένας να τον λυπηθεί. Ήταν επιλογή του να είναι αντιπαθής γιατί θα θεωρούσε τον εαυτό του αναξιοπρεπή αν άρχιζε να κλαίγεται. Κι αν έδωσε τις αναμνήσεις του στο Χάρι, νομίζω ήταν κυρίως για να του δείξει το καθήκον του (να πεθάνει από το Βόλντεμορτ στο δάσος) και λιγότερο για να αναγνωριστεί η δική του προσφορά.
Και ο Σείριος είχε εξίσου τραγική ζωή, με επίσης άσχημα παιδικά χρόνια. Ζήτησε από τον καλύτερό του φίλο να εμπιστευθεί κάποιον που θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο. Ήταν διατεθιμένος να κυνηγηθεί αυτός ώστε ο Τζέιμς, η οικογένειά του αλλά και ο Ποντικοουράς να μείνουν στο απυρόβλητο και τελικά, παρά την αυτοθυσία του, απέτυχε. Μέσα σε μια μέρα έχασε και τους 3 φίλους του. Τον Τζέιμς γιατί πέθανε, τον Πίτερ γιατί αποδείχθηκε σκάρτος και τον Ρέμους γιατί πίστεψε στην ενοχή του. Πλήρωσε για κάτι που ούτε διανοήθηκε να κάνει και αναγκάστηκε να περάσει σχεδόν τη μισή του ζωή δίπλα στους Παράφρονες συν τις τύψεις που είχε για το αποτυχημένο σχέδιό του! Κι όταν κατάφερε να ξεφύγει από όλο αυτόν τον παραλογισμό, πριν προλάβει να το χαρεί, πέθανε! Πέθανε όμως περήφανα, στη μάχη, και δεν παραπονέθηκε ποτέ για όσα είχε τραβήξει, απλά ήθελε να προσφέρει στον Χάρι, αυτό που δεν κατάφερε να προσφέρει στον πατέρα του. Να τον προστατέψει και να τον βοηθήσει χωρίς να ζητά συμπόνιες και δάφνες.
Άρα κανένας από τους δύο δε μου βγάζει θλίψη. Ο Σνέιπ μου βγάζει αξιοπρέπεια και ο Μπλάκ αρχοντιά. Αντίθετα ο Ποντικοουράς ήταν η επιτομή της κακομοιριάς και της μικροπρέπειας. Ενώ η παιδική του ζωή δεν είχε τραγικά άσχημα γεγονότα (απ' όσο ξέρουμε) και βρισκόταν πάντα δίπλα στους καλύτερους από τους οποίους θα μπορούσε να διδαχθεί ώστε να γίνει και ο ίδιος πιο ικανός, προτίμησε να ζήσει στη σκιά τους. Ήταν επιλογή του να μη σταθεί στο ύψος των γύρω του και παρά τα θαυμάσια παραδείγματα που είχε στο κοντινό του περιβάλλον, ο ίδιος δεν προσπάθησε ποτέ να ξεφύγει από τη μετριότητα. Σε όλες της κρίσιμες στιγμές του, έκανε πίσω. Δείλιασε όταν οι Πότερ τον έκαναν φύλακα του μυστικού τους και δεν είχε καν το σθένος να υποστηρίξει το Βόλντεμορτ μπροστά στο Σείριο, το Ρέμους και το Χάρι! Ίσα- ίσα, επικαλέστηκε το πόσο καλός ΑΡΟΥΡΑΙΟΣ υπήρξε! Ακόμα κι όταν μπορούσε να εμποδίσει το Χάρι να το σκάσει, φοβήθηκε και δίστασε να το κάνει. Και το πλήρωσε επιτέλους... Οπότε για τα δικά μου δεδομένα, δεν ξέρω αν είναι τραγικός, αλλά αυτός είναι ο χαρακτήρας που μου φαίνεται πιο θλιβερός, πιο μίζερος, πιο αναξιοπρεπής και πιο μικρός από κάθε άλλον...