Αν ήσασταν πρωτοετείς...

Θα ημουν παρα πολυ αγχωμενη βασικα θα κοντευα και να λιποθυμησω στην διαδικασια με την επιλογη των κοιτωνων
Θα ειχα τεραστια αγωνια για το που θα με εβαζε το καπελο γιατι δεν θα ηξερα και πως να αντιδρασω αμα χωριζομουν απο τους φιλους που ισως ειχα κανει στην διαδρομη η ηδη ηξερα
Δεος αλλα και ενα αισθημα ανακουφισης θα με ειχε περικυκλωσει επειδη ειχαμε φτασει επιτελους στο Χογκουαρτς
Θα σκεφτομουν για κλασματα αν δεν κανω καλη εντυπωση σε καθηγητες και στα υπολοιπα παιδια τι θα γινει κι αν θα μεινω για παντα στην απομονωση αλλα με το που θα εβλεπα την πουτινγκα θα τα ξεχνουσα ολα

Ιδιαίτερο άγχος δεν θα είχα. Θα προσπαθούσα να απολαύσω την πρώτη μου μαγική είσοδο στο Hogwarts και θα έκανα φιλότιμες προσπάθειες να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου.
Το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ εκείνες τις ώρες θα ήταν για το τι με περιμένει από εδώ και πέρα. Είτε έχει να κάνει με φιλίες, τα μαθήματα και τους καθηγητές κτλ κτλ κτλ.  

Επίσης, δε νομίζω να ανησυχούσα τόσο για την επιλογή του κοιτώνα. Βέβαια θα έριχνα για κακό και για καλό μια προειδοποιητική στο καπέλο για τον κοιτώνα που δεν θα ήθελα τόσο να πάω. Αλλά σε κάθε περίπτωση και μόνο που θα είχα γίνει μέλος της μαγικής κοινότητας, δεν θα με ένοιαζε τόσο.

Εγώ πάλι πιστεύω ότι θα είχα πολύ άγχος ως πρωτοετής ιδιαίτερα για την διαδικασία της επιλογής αλλά και γενικότερα για τη ζωή στο Χόγκουαρτς από κει και πέρα, βέβαια εννοείται ότι θα Ένιωθα και ενθουσιασμένη ταυτόχρονα για όλα τα καινούρια πράγματα που θα μάθαινα για αυτόν τον κόσμο.