Αν ήσασταν πρωτοετείς...

ωραίο topic...εμ, υποθέτω πως θα είχα λίγο άγχος αλλά πιο πολύ θα είχα ενθουσιαστεί από το γεγονός ότι θα βρισκόμουν εκεί, θα γνώριζα καινούριους φίλους κ θα μάθαινα τόσα πράγματα σε μια σχολή όπως το Χόγκουαρτς. τα συναισθήματά μου θα ήταν λίγο αντιφατικά, θα ένιωθα δέος κ αγωνία, αλλά κ χαρά και προσμονή γι' αυτά που θ' ακολουθήσουν. στο καπέλο της επιλογής θα μίλαγα μόνο εφόσον μου έλεγε κάτι που δεν μου ταίριαζε και διαφωνούσα. αν έβλεπα ότι αυτά που έλεγε συμφωνούσαν με τον χαρακτήρα μου κ γενικότερα μ' αυτά που πιστεύω για μένα δεν θα είχα κάποιο λόγο ν' αντιδράσω στην απόφασή του. τα συναισθήματά μου μετά την επιλογή θα ήταν πολύ έντονα. θα ήμουν αρκετά συγκινημένη. εκτός κ αν με είχε βάλει κάπου που δεν μου ταίριαζε οπότε... πάααει το καπέλο... θα ζητούσα να μ' αλλάξουν

Καταρχάς όταν θα επιβιβαζόμουν στο Χόγκουαρτς Εξπρές δεν θα ανησυχούσα τόσο πολύ για το καπέλο επιλογής, αλλά για τους καθηγητές. Κάποιοι δεν θα είχαν καλή φήμη στους μαθητές και αυτό σίγουρα θα το συζητούσαν στο τρένο.

Όταν θα ήμουν μέσα στη βαρκούλα θα είχα έκφραση θαυμασμού για το κάστρο. Το πόσο μεγάλο είναι και επιβληκτικό.

Θα είχα αρχίσει να μιλάω σε κάποια παιδιά για όλη τη διαδικασία της επιλογής. Δεν θα είχα αγχωθεί για την διαδικασία.Ίσα-ίσα το καπέλο εντοπίζει τα χαρακτηριστικά σου και σε τοποθετεί στον κοιτώνα που ταιριάζει περισσότερο με τον χαρακτήρα σου. Δεν θα έλεγα στο καπέλο που θα ήθελα να είμαι. Όλοι οι κοιτώνες αντανακλούν την προσωπικότητα σου.

Στο τέλος της επιλογής στον όποιον κοιτώνα και να ήμουν θα ένιωθα περήφανη. Θα είχα και πολύ αγωνία για να δω πώς θα ήταν η αίθουσα αναψυχής και να γνωρίσω τον επιμελητή μας και τους άλλους συμμαθητές μου!

^^^^Με κάλυψες απόλυτα!

Σπόιλερ:

εγω δεν θα ενιωθα αγονεια επειδη θα ηξερα οτι θα με βαλει στον αγαπημενο μου κοιτωνα στο :raven2:

Δεν θα μπορούσα να κρατηθώ ακίνητος από το τρέμουλο...

εγω παντως θα αφηνα το καπελο να αποφασησει μονο του!!!

Εγω θα του ελεγα να μην με βαλει στο Slytherin...

Θα περνούσε όλη μου η ζωή μέχρι εκείνη τη στιγμή μπροστά από τα μάτια μου. Θα αποτελούσε στίγμα στη ζωή μου. Θα ήμουν αγχωμένος πάρα πολύ, αλλά θα προτιμούσα να μην μιλήσω στο καπέλο, να απολαύσω τη στιγμή, όσο δύσκολη και αν ήταν. Μετά την επιλογή, όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα, θα ήμουν ανακουφισμένος.

Θα φοβόμουν
Θα φοβόμουν πολύ
Ειδικά αν είχα δύο πανέμορφους αδερφούς που θα με φοβίζουν ότι θα αντιμετωπίσω καλικατζαρο.

Θα ειχα παρα πολυ ανχος...
Οχι δεν μαλλον δεν θα μιλουσα στο καπελο αλλα ποιος ξερει...
Στο τελος θα ημουνα χαρουμενη σε οποιον και να πηγαινα...
Βασικα ετσι πιστευω θα γινοταν τα πραγματα...

Τι μαμάτο τόπικ???
Λοιπόν εγώ όταν ανέβαινα στο Χόγκουαρτς Εξπρές δεν θα σκεφτόμουν τπτ άλλο από το Χόγκουαρτς, το τι θα υπάρχει εκεί, πως θα περάσω, τι θα κάνω, πως είναι κλπ κλπ Σίγουρα θα γνώριζα κάποια παιδιά και θα μιλούσαμε οπότε οποιαδήποτε ελάχιστη "ποσότητα" άγχους θα εξαφανιζόταν. Σίγουρα βέβαια θα αναρωτιόμουν τι γίνετε με τους καθηγητές, με τους κοιτώνες αλλά τπτ παραπάνω.

Φυσικά όταν ανέβαινα σε μια βαρκούλα με μερικά παιδάκια ακόμη σίγουρα θα ένιωθα δέος και θαυμασμό για αυτό το τόσο μοναδικό θέαμα (εννοώ μέσα στο μαύρο σκοτάδι ένα υπέροχο μεγάλο κάστρο μα πολλά παράθυρα και φώτα μέσα) , χαρά (γιατί πηγαίνω σε αυτό το μοναδικό κάστρο) και σίγουρα περισσότερη ανυπομονησία (για το τι θα συναντήσω εκεί).

Στη διαδρομή λίμνη - Μεγάλη Αίθουσα σίγουρα θα είχα για 1η φορά λίγο αγχος αλλά θα σκεφτόμουν ότι είναι να γίνει θα γίνει και νόου πρόμπλεμ. Στο τέλος όταν θα καθόμουν στο σκαμνάκι με το καπέλο στο κεφάλι θα είχα σίγουρα αγωνία αλλά θα άφηνα το καπέλο να επιλέξει μονο του

Καταρχας θα ειχα παρα πολυ ανχος θα μιλουσα στο καπελο και μετα θα περνουσα υπεροχα

Μεγάλη απάντηση :P (Πλακίτσα βέβαιαααα)
Άγχος γιατί καλέ??? Και όχι στο καπέλο μην μιλήσεις όταν πας να μπεις εκεί που αξίζεις.

γιατι εσυ δεν θα ειχες,,, εννοω οτι προκειτε να σου πουν το κοιτωνα σου θα στεκεσε εκει πρωστα σε ολους και θα σου λεει ποιος εισαι

Και βέβαια όχι. Αν διάβασες την απάντηση μου θα το καταλαβαινες. Συμφωνώ ότι όλη η πορεία στο Χόγκουαρτς και τι θα γίνει εξαρτάται από αυτό και είσαι και μπροστά σε τόσο κόσμο... αλλά ότι είναι να γίνει θα γίνει οπότε κανένα πρόβλημα

Δεν νομίζω να ήμουν υπερβολικά αγχωμένη αλλά σίγουρα θα μιλούσα στο καπέλο της επιλογής για μα μην με βάλει ατο Σλίθεριν.

Θα είχα άγχος για το σε ποιόν κοιτώνα θα είμαι και θα έλεγα στο καπέλο να με βάλει οποσδήποτε στο Γκρίφιντορ....!!!!
(ή αν δεν ήθελε έστω στο Ράβενκλοου)....

εγώ δν θα είχα άγχος κ θα ήμουν ευχαριστημένος όπου κ να με έβαζε έτσι κ αλλιώς πιστεύω ότι ξέρω τι είμαι κ δν θα μ το άλλαζε ένας κοιτώνας..αν κ θα ήμουν σαν χαζοχαρούμενο που θα πήγαινα στο χογκ..

θα προσπαθουσα να αποδιξω στα ψωνια του σλιθεριν οτι δεν ειμαι αδυναμη!!!!θα ειχα ψηλα το κεφαλι και θα μιλουσα στο καπελο!!!θα του φωναζα:ΓΚΡΙΦΙΝΤΟΡ!!!ΓΚΡΙΦΙΝΤΟΡ!!!!!!!!!!ενω ταυτοχρονα θα ελεγα και το πατερ ημων για να μη με βαλει χαφλ παφλ!!!!

θα [λαδωνα] το καπελο της επιλογης και θα του ελεγα να με βαλει ΓΚΡΙΦΙΝΤΟΡ...............

Θα είχα αρκετό άγχος επειδή δεν θα ήθελα να μπω σε κάποιο κοιτώνα όπου δεν θα ήθελα καθόλου Σλίθεριν.Τα πόδια μου θα έτρεμαν από όταν θα έβγαινα από το Χόγκουαρτς Εξπρές.Μέχρι να μπω μέσα θα ήμουνα λες και είχα πάρκινσον.Ένα-ένα τα παιδιά έμπαιναν σε κοιτώνες που θα ήθελα και εγώ να μπω.Η ΜακΓκόναγκαλ φωνάζει το όνομά μου.Τα πόδια μου ήταν λες και τους είχα βάλει μέσα κομπρεσέρ.Όταν προχώρησα προς το Καπέλο της Επιλογής,έκατσα στο σκαμπό και το Καπέλο είπε:Σλίθεριν.Εγώ άρχισα να φωνάζω και να βρίζω το Καπέλο.Τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν θυμός,νεύρα,στενοχώρια.

Μην σας τύχει...

Το σίγουρο είναι ότι θα είχα πόλύ άγχος!

Ταυτόχρονα όμως θα ενιωθα ενθουσιασμένη για το μαγικό ταξίδι που θα ξεκίναγε και ανυπόμονη για τη διαδικασία της επιλογής!

Εγώ όταν θα ανέβαινα στο Χόγκουαρτς Εξπρές δεν θα αγχωνόμουν ιδιαίτερα.Απλά θα κοιτούσα να βρω κανέναν συμμαθητή μου για να αρχίσω να γνωρίζω άτομα.Βέβαια όσο περισσότερο θα φτάναμε στο Χόγκουαρτς,τόσο εγώ θα λουζόμουνα απο ιδρώτα.

Όταν θα άρχισα να διασχίζω την Μαύρη Λίμνη με μία απο τις βάρκες που βρίσκονται εκεί θα άρχισα να νοιώθω δέος και θαυμασμό για το ένδοξο κάστρο.Θα ένοιωθα κατά κάποιον τρόπο σαν να γύρισα πίσω στον Μεσαίωνα,αντικρίζοντας το.

Όταν η καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ ή οποιοσδήποτε καθηγητής έβγαινε να μας καλωσορίσει θα ένοιωθα μιά νευρικότητα καθώς και ένα μυρμίγγιασμα σε όλο μου το κορμί.Θα σκεφτόμουνα επείσης πως τώρα όλα αρχίζουνε.

Τέλος,όταν θα ερχότανε η στιγμή της επιλογής το πως θα έπρατα θα εξαρτιόταν απο το τι θα ήξερα για το Καπέλο της Επιλογής.Εάν δεν γνώριζα τίποτα για αυτό θα τα άφηνα όλα πάνω(αμφιβάλω βασικά αν θα καταλάβαινα γιατί το φόρεσα ),εάν όμως ήξερα και για το Καπέλο και για τους κοιτώνες θα φρόντιζα να επιρεάσω την επιλογή του ώστε να με βάλει στον κοιτώνα που επιθυμώ εγώ.

Ύστερα απο όλα αυτά,καθώς και το πλούσιο φαγοπότι στο οποίο θα ένοιωθα τέλεια,θα πήγαινα με τους υπόλοιπους πρωτοετής στα υπνοδωμάτια του κοιτώνα μου,σκεφτόμενος πως απο αύριο θα αρχίσουνε τα μαθήματα της σχολής.Θα ένοιωθα σαν να άρχιζε για εμένα μιά καινούρια μεγάλη περιπέτεια.

Θα ειχα αγχος.
Αν δεν εμπαινα στο Σλυθεριν...