...Το λοιπόν... Έκανα τα αδύνατα δυνατά επί 3,5 ώρες για να μπω στο φόρουμ χωρίς να κολλήσει το pc, για δύο δευτερόλεπτα για να κάνω κόπι-πέιστ τη συνάντησή μου με τον Βίντικτο... (αι πρόμις, θα προσπαθήσω να το φτιάξω το πρόβλημα, και ο θεός βοηθός
Σχεδιάζω το μεγάλο μου καμ μπακ!)
Που λέτε!
Πήγα Γιάννενα και συνάντησα τον Χάρηω
Όπως προανέφερε ο μπρο, έκοψα το "Χάρης" και τον φώναζα συνέχεια "my Lord", ως γνήσια Bella <3
Βρε Χάρη, ρε συ αλήθεια με βρίσκεις Μπέλλα? <3 Θενκ για βρε <3
Πρέπει να ομολογήσω ότι πιο αναπαυτικό μαξιλάρι από τον Χάρη δεν υπάρχει... Στα φοβερά και τρομερά ναυτάκια ήταν ο μόνος που με κράτησε από το να κοιμηθώ, αν και 27 παιδιά, το μόνο για το οποίο μιλούσαν εκέινη τη στιγμή ήταν ο Βίντικτος.
Πάντως, αφού δεν έφαγε ξύλο (ξέρει αυτός από ποιον)
Αν θες να ξέρεις, αδερφούλη, μετά επακολούθησε ανάκριση...
Μοιραστήκαμε μαζί υπέροχες στιγμές της φιλολόγου να ξεσαλώνει στα ναυτάκια, του ξέρει-αυτός-ποιου να θέλει να σφάξει τον Χάρη, μιας συμμαθήτριάς μου να ξεσαλώνει μαζί με τη φιλόλογο και μιας άλλης να παίρνει όρκο πως ο Χάρης είναι 20-21.
Σχεδιάζαμε να βγούμε, πάντως, να ρίξουμε κρούσια και αβάντες σε μαγκλ περαστικούς, γιατί δεν ήθελα να με πάρουν χαμπάρι στο μαγαζί... Αλλά δεν το κάναμε, γιατί έχουμε και μια εικόνα να κρατήσουμε, κύριος!
Και μετά, ήρθε το θρίλερ.
Να βλέπεις και να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Έπρεπε να βρούμε ο ένας τον άλλο στην πολη για να συναντηθούμε (τζίζας κράιστ εντ χιζ μάδερ...). Μετά απί μια ώρα ψαξίματος, επικών οδηγιών μέσω τηλεφώνου και εσωτερικού βρισίματος, βρεθήκαμε
Και περπατήσαμε κάτω από τα επικά δέντρα που όχι, δεν έριχναν καθόλου λουλούδια, και κάτω από την τρομερή βροχή ψάχνοντας καταφύγιο....
Και, φυσικά, για τρεις μέρες όλο μου το σχολείο, από τους μαθητές μέχρι τους καθηγητές, μιλούσαν για τον αδερφό μου και μόνο...
Τουλάχιστον γλίτωσε το ξύλο, αλλά εγώ δε γλίτωσα τα μούτρα και την ανάκριση...
Θα ξανάρθω, my Lord, και θα συναντηθούμε, που αλλού?
Στο ρολόι.
ή στην πίτα του παππού
ή στα Goodys