Τελείωσα και την Γυάλινη Πόλη (πάμε αργάαα και σταθερά!
) και ίσως ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο. Πραγματικά, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΟ που με μύησες στον μαγικό κόσμο των shadowhunters!
Λοιπόν. Ο Βάλεντάιν μου θυμίζει τόοοοσο τον Βόλντι και κάθε φορά που λέγανε περί αγάπες και λοιπά, εγώ ήμουν: "πφ, αφού ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ!"
Ο δήθεν-Σεμπάστιαν-τελικά-Τζόναθαν, ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν αυτός που φαινόταν από την αρχή. Αλλά 'γω το ξερα ότι το φλερτ Κλέρι-Τζεις δεν θα καταλήξει φιάσκο και το περίμενα κάτι να είχε πάει στραβά, οπότε το ήξερα, το ήξερα, το ήξερα ότι κάτι είχε παίξει με τους δυο τους!
Εντάξει, δε, οταν η Κλέρι αναγνώρισε τον Σεμπάστιαν υποφιάστηκα ότι ήταν ο χαμένος της αδερφός, ενώ όταν το αίμα του είχε χάλια γεύση βεβαιώθηκα.
Η Ίζαμπελ είναι ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΗ που νοιώθω περήφανη που έχω ποστ με το :Isabelle Lightwood έγραψε:...
Η Κλέρι μερικές φορές μου τη δίνει στα νεύρα, αλλά άλλες φορές είναι τόσο καλούλα μωρέ που τις τα συγχωρώ. Αν και όταν επέστρεψε η Τζόσλιν, αντί να της τα ψάλλει, έπρεπε να την κάνει μια μεγάααλη αγκαλιά πρώτα
.
Ο Σάιμον... είπαμε, ας έμενε αρουραίος, PLEASE ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ!
Αυτά σε γενικές γραμμές, η Κασσάνδρα Κλερ γράφει καταπληκτικά, με επιβλητικό μα και τόσο ήρεμο τόνο, κενά στην ιστορία δεν υπάρχουν, με την κατάλληλη δόση μυστηρίου και σασπένς.
Love you, shadowhunters, XXX.
Ή μάλλον, όπως είπε και η ΘΕΑ Ίζαμπελ:
ΧΟΧΟΧΟΧΟΧΟΧΟΧΊζαμπελ.