Φανταστικοί Φίλοι :Ρ

δε θελω να στον πληγωσω αλλακ αυτος ψιλοασχημος ναι :

Fleur Delacour έγραψε:Είχα μία φανταστική φίλη την Τζένη ήταν ξένη και μιλάγαμε στα ξένα. Φυσικά δεν ήξερα καμία ξένη γλώσσα τότε, οπότε έλεγα ό,τι μου κατέβαινε :P Αλλά ήταν κοσμογυρισμένη, πήγαινε σε δεξιώσεις και μου έλεγε πως τα περνούσε, πήγαινε ταξίδια και μου έλεγε τι έβλεπε :P
Αλλά έκανα και φανταστικούς διαλόγους με τις κούκλες μου και ήμουν και πολύ πειστική σε σημείο που ένας γείτονας είχε πάθει σοκ όταν ανακάλυψε πως μιλούσα στην κούκλα. Από τον τρόπο που μιλούσα νόμιζε πως πράγματι ήταν κάποιος μαζί μου. :P

Σοφία η δική σου ήταν ξένη και μιλούσε ξένα; χαχαχα τι τέλειο :P
Μίλα μου λίγο ξένα
Πες μας και μας τι έκανε το Τζενάκι στα ταξίδια

Σορρυ παιδια,εγω δεν ειχα ποτε φανταστικο φιλο.
Δηλαδη τι κανεις? Μιλας στον βροντο, η μιλας στον εαυτο σου?

Εγώ από ότι θυμάμαι τα περισσότερα από μέσα σου τα λες, αλλά όταν είσαι μόνος τον βάζεις μια χαρά να κάτσει απέναντί σου και να παίξετε :P
Ένα διάστημα προσπαθούσα να τους συστήσω και στον αδερφό μου :P

Μπαα, εγω τον αδερφο μου οταν ηταν μικρος δεν τον πηγαινα. Μια φορα ειχα προσπαθησει να τον πνιξω!

Κατάλαβες; Γι' αυτό είναι πιο πρακτικοί οι φανταστικοί φίλοι και να τους πνίξεις δεν υπάρχει πρόβλημα :P

ego opos eipa kai pio pano alla xoris leptomeries eixa ena
itan dyo vsk
ena agori o jerry
kai ena koritsi i emma
ipoti8ete pos den gnorizontan kai ego i8ela na tous ta ftia3o
alla mia fora tin emma tin patise ena autokinito kai apo tote den tin 3anada
kai ego eimouna pistiki otan milousa mazi tous
me rotouse i giagia mou se pio milao kai tis elega kano proves gia to 8eatriko tou sxoliou

εχω εχω αλιθινα φιλιο και που ειναι φανταστοιλος

Εγώ δεν είχα φανταστικούς φίλους αλλά όταν ήμουν περίπου 10 χρονών και διάβασα πρώτη φορά την τριλογία του κόσμου φανταζόμουν ότι είχα δαιμόνιο. :P

Εγω ειχα φανταστικό φιλο! Βασικα πολλους! Και ηταν ήρωες της Μαρβελ! Και μιλουσαμε, και θυμαμαι ο Μπατμαν πετουσε

Λοιπόν, εγώ ΠΑΝΤΑ το έβρισκα χάσιμο χρόνου να προσποιείσαι ότι έχεις έναν αόρατο φίλο δίπλα σου.Με τον εαυτό μου δεν είχα πρόβλημα να μιλάω (ούτε τώρα έχω ) αλλά σε ένα αόρατο παιδάκι παραήταν κουραστικό.Καταρχάς, περιμενά απάντηση και απάντηση δεν έπαιρνα.Κατα δεύτερον, βαθιά μέσα μου το ήξερα ότι δεν υπήρχε συνομιλητής οπότε ένιωθα περισσότερο ηλίθια από πριν.

Γι αυτό το πήρα απόφαση κάποια στιγμή να ξεκόψω επαφές με την μακάρι-να-πάρει-χρώμα-και-να-μοιάζει-περισσότερο-με-άνθρωπό-παρά-με-την-ινβιζιμπλ-γουμάν φανταστική φιλενάδα μου, και να επικεντρωθώ στον εαυτό μου.

Διστυχώς αυτό το κουσούρι μου έμεινε (μαζί με τα υπόλοιπα βασικά) και που και που όταν αγχώνομαι κάνω και υπερηχητικούς διαλόγους με τον εαυτό μου, σε φάση που να μπουκάρει η μάνα μου στο δωμάτιο και να απαιτεί να κλείσω το τηλέφωνο (του οποίου η ύπαρξη αγνοείται)

Αυτά.... :P

Ούτε εγώ είχα φανταστικούς φίλου. Κι εγώ μονολόγους έκανα.

Να σας πω ομως κάτι άλλο, μετά από μια προβολή μιας ταινίας στο σχολείο (Η ταινία ήταν το "Ένας υπέροχος άνθρωπος" όσοι το ξέρουν θα καταλάβουν οτι μιλάει για εναν σχιζοφρενή που έβλεπε 2 άτομα χωρίς να υπάρχουν"
Στην τάξη λοιπόν είχαμε πάντα 2 καρέκλες κενές. Κι όταν κάναμε φασαρία μετά από αυτήν την ταινία λέγαμε πλέον, ο Νίκος κι οΒαγγέλης κυρία ήταν όχι εμείς! Είναι άδικο να τα φορτώνεται πάντα σε μας... χααχαχα Πολύ γέλιο τότε!

Εγω ΠΟΤΕ δεν ειχα φανταστικο φιλο.Οτι ηθελα το ελεγα στον εαυτο μου και απαντουσα.
Τοσο ''γεια σου'' ημουν.

ms_padfoot έγραψε:
Διστυχώς αυτό το κουσούρι μου έμεινε (μαζί με τα υπόλοιπα βασικά) και που και που όταν αγχώνομαι κάνω και υπερηχητικούς διαλόγους με τον εαυτό μου, σε φάση που να μπουκάρει η μάνα μου στο δωμάτιο και να απαιτεί να κλείσω το τηλέφωνο (του οποίου η ύπαρξη αγνοείται)

Βασικα αυτο το κανω κι εγω. :P

Τι καλά και νόμιζα ότι ήμουν η μόνη που το έκανε αυτό :P
Είναι παρήγορο να σκεφτείς ότι αν εξ αιτίας αυτής της συνήθειας καταλήξεις στο Δαφνί, θα βρεθείς ανάμεσα σε φίλες :P

αν ηταν να εκλειναν ανθρωπους στο δαφνι για κατι τοσο συνηθισμενο, θα επρεπε να ανοιξουν ειδικο οροφο για ολους τους γνωστους μου :P

Madame Maxime έγραψε:Εγω δεν ειχα ποτε και δεν προκειται και να αποκτησω. :P

+1

Αυτό γιατί είχα και έχω ανθρώπους δίπλα μου για να μιλήσω ή να εμπιστευτώ κάτι.

και εγώ μιλούσα σε αρκουδάκια και τους ίχα και ονόματα

Poisonous_touch έγραψε:Οχι, εγω δεν ειχα φανταστικο φιλο. :P
Ακομα δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται καποιος να μιλαει σε ενα αορατο ον, που δεν υπαρχει. Λες και μιλαει στον εαυτο του. :P

^ Και εγώ αυτό ακριβώς πιστεύω! Αν και μιλάω στο εαυτό μου..

ειχα οταν ημουν μικρουλα. ελεγα πως ηταν ξωτικα που κατοικουσαν στο μπανιο του σπιτιου μου και τους ειχα βγαλει ονοματα. ενα ξωτικο πηγαινε στο Χογκουαρτς. αλλα μετα εκανα πως μου ειχε κανει πλακα γιατι μου ελειπε

ειχα 2.μα τους εβγαλα απο την μεση μεχρι που ηρθε η αδερφη μου!

εγω ειχα φανταστικο διδυμο
τον ελεγαν Πητερ και ημασταν πολυ αγαπημενα αδελφακια! Μετα που τελειωσαμε το δημοτικο βεβαια βρηκε κοριτσι και αρχισε να εμφανιζεται ολο και λιγοτερο μεχρι που εξαφανιστηκε. Αν τον δειτε ποτε πειτε του να τσακιστει να γυρισει κι οτι μου λειπει πολυ
Αυτο με τους διαλογους στο κεφαλι μου το κανω ακομα αλλα καμια φορα μου ξεφευγει και για τον ενα συνομιλητη μιλαω δυνατα με αποτελεσμα να εισπρατω παραξενα βλεμματα

Δεν ειχα φανταστικο φιλο. Οταν ηθελα να μιλησω σε καποιον,μιλαγα η' στον εαυτο μου η' στα αρκουδακια μου η' στη γατα που ειχα,τη Νελλυ.
Απο το γυμνασιο ομως μεχρι τωρα,πολλες φορες το βραδυ δημιουργω δαφορα φανταστικα σεναρια και συνομιλω με ατομα υπαρκτα αλλα και φανταστικα. Τις περισσοτερες συνομιλιες τις εχω κανει με τους εξης:Sirius Black, Edward Cullen,Ryan απο το CSI.

Ποτέ δεν είχα φανταστικό φίλο.Μιλούσα βέβαια και μιλάω ακόμα στον ευατό μερικές φορές αλλά δεν είναι το ίδιο....

Εγώ δεν είχα κάποιον φανταστικό φίλο...η μικρή αδερφή μου είχε.Ποτέ δεν θα ξεχάσω,κάποια Χριστούγεννα,που πήγα στο σαλόνι και την είδα να μιλάει μπροστά απο το τραπέζι.Την ρώτησα τι έκανε εκεί πέρα και μου είχε πει:''Μιλάω στον φίλο μου!Τώρα που είμαι μικρή είναι φανταστικός,όταν μεγαλώσω θα είναι αληθινός!''