Σαίξπηρ

Πολύ γνωστά Ρωμαίος και Ιουλέτα !!
Δεν έχω διαβάσει βιβλίο αλλά έχω παρακολουθήσει πολλά έργα αυτό του περίφημου συγγραφέα!! .....

α) Βρήκα Ριχάρδο Γ' σε μετάφραση Ρώτα. Ναι, Ντούλα, ΠΡΩΤΑ έπαθα τριπλό οργασμό και ΜΕΤΑ πήγα στο ταμείο.
β) Έλα ρε Γιανούλα, για σένα:

Χθες η ΒΟΥΛΉ στην τηλεόραση είχε τον Οθέλλο , έκατσα κι είδα κάμποσο μέχρι που ήρθε και με σήκωσε ο πατέρας μου για να ασχοληθεί με τα αθλητικά του.

Μου αρέσουν τα: Όνειρο Θερινής Νυκτός, Το Ημέρωμα της Στρίγγλας, Μάκβεθ, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Οθέλλος, Αντώνιος και Κλεοπάτρα

και βέβαια... Ρωμαίος και Ιουλιέτα

Κορίτσια ξέρω πως μολύνω το τόπικ αλλά δείτε εδώ

Θρίλερ;

Μέχρι και εγώ τρομάζω. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί τελικά έχω σεβασμό για κάτι

^Μα αν είναι δυνατόν, πως έγινε αυτό;

Σπόιλερ:

αχαχαχαχαχα

Τι καμενιά είναι αυτή ρε?

Και πάνω απ' όλα πρωτότυπο 

όπως πάντα

Αυτό που θα πω θα είναι ιεροσυλία για πολλούς, αλλά δε με ενθουσιάζει ο Σαίξπηρ. Ειδικά στα δράματά του τον βρίσκω υπερβολικό για τα δεδομένα μου. (Εντάξει η αλήθεια είναι ότι ο συναισθηματικός μου κόσμος είναι λίγο φλατ.) Οι κωμωδίες του μ' αρέσουν περισσότερο.
Μέχρι τώρα έχω διαβάσει τα:
Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα
Πολύ Κακό για το Τίποτα
Όνειρο Θερινής Νυκτός
Ο Έμπορος της Βενετίας
Όπως σας αρέσει
Το Ημέρωμα της Στρίγγλας
Το χειμωνιάτικο παραμύθι, από κωμωδίες, τα:
Τρωίλος και Χρυσηίδα
Τίτος Ανδρόνικος
Ρωμαίος και Ιουλιέτα
Μάκβεθ
Άμλετ
Βασιλιάς Ληρ
Οθέλλος
Αντώνιος και Κλεοπάτρα, από δράματα
και μόνο το Βασιλιάς Ιωάννης από ιστορικά.
Σαν ρόλους, αγαπώ την Ηρώ από το Πολύ Κακό γα το Τίποτα γιατί ήταν ο πρώτος χαρακτήρας που έκανα ολοκληρωμένη (όσο μπορούσα) ανάλυση και την Ερμία από το Όνειρο Θερινής Νυκτός γιατί ήταν ένας από τους μονολόγους που είχα δώσει στις εξετάσεις μου!!
Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ την προσφορά του Σαίξπηρ στη λυρική ποίηση και το θέατρο, απλά δε με εκφράζει όσο άλλοι ρεαλιστές συγγραφείς. Τα ποιήματα του ωστόσο φέρνουν μόνο στο δικό μου μυαλό στοιχεία από ποιήματα του Ελύτη;

δε μαρεσει ΚΑΘΟΛΟΥ... Προσπαθησα να διαβασω το Ρωμαιος και Ιουλιετα...Απλα ελεος ηταν απαισιο... Το τελος ηταν τελειως φρικτο

Katherine Black έγραψε:δε μαρεσει ΚΑΘΟΛΟΥ... Προσπαθησα να διαβασω το Ρωμαιος και Ιουλιετα...Απλα ελεος ηταν απαισιο... Το τελος ηταν τελειως φρικτο

Εντάξει, μη γίνεσαι μηδενιστική. Είναι όντως πολύ σπουδαίος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, έκανε καινοτομίες για την εποχή του στο κομμάτι της δομής των έργων του και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για διάφορους σπουδαίους καλλιτέχνες όλων των τομέων. Ακόμα και την αγγλική γλώσσα επηρέασαν τα έργα του.
Ούτε κι εμένα με τρελαίνει, αλλά μην υποβαθμίζουμε και την προσφορά του. 

hrw black-snape έγραψε:

Katherine Black έγραψε:δε μαρεσει ΚΑΘΟΛΟΥ... Προσπαθησα να διαβασω το Ρωμαιος και Ιουλιετα...Απλα ελεος ηταν απαισιο... Το τελος ηταν τελειως φρικτο

Εντάξει, μη γίνεσαι μηδενιστική. Είναι όντως πολύ σπουδαίος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, έκανε καινοτομίες για την εποχή του στο κομμάτι της δομής των έργων του και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για διάφορους σπουδαίους καλλιτέχνες όλων των τομέων. Ακόμα και την αγγλική γλώσσα επηρέασαν τα έργα του.
Ούτε κι εμένα με τρελαίνει, αλλά μην υποβαθμίζουμε και την προσφορά του. 

ουπσι σορρυ...  ναι ηταν καλος αλλα ηταν λιγο χαζο το τελος...

^ Ναι, παραήταν ρομαντικό- δραματικό- λυρικό και για τα δικά μου γούστα. Και όχι μόνο στο συγκεκριμένο.. Γενικά δε με ταξιδεύει ιδιαίτερα το κλίμα που δημιουργεί ο Σαίξπηρ στα έργα του και ιδίως στις τραγωδίες του...

Σπόιλερ:

Το Ρωμαίος και Ιουλιέτα σαν ρομάντζο δεν το θεωρώ και τόσο πρότυπο γιατί κράτησε τρεις μέρες, οι πρωταγωνιστές ήταν παιδιά, και πέθαναν έξι άνθρωποι. Δηλαδή ναι. Αλλά θα ήθελα να πάω στη Βερόνα να δω το φημισμένο μπαλκόνι από κοντά.
Το αγαπημένο μου από όσα έχω διαβάσει είναι ο Τίτος Ανδρόνικος, μ' αρέσει η διαστροφή του. Πολύ κοντά μετά έχω Μάκβεθ και Άμλετ.
Η πλάκα είναι ότι δεν έχω διαβάσει κανένα ιστορικό αλλά έχω δει τα μισά σε κάτι εκδοχές του BBC με Jeremy Irons και λοιπούς και μου αρέσουν περισσότερο απ' τις τραγωδίες και τις κωμωδίες παρόλο που είναι φουλ προκατειλημμένα και γεμάτα γλείψιμο.

^έλα τώρα πες ότι αναθεώρησες στην σχέση σου με τον Shakespeare μετά τον Hollow Crown    

Όχι πάντα μ' άρεσε, απλά το Hollow Crown μ' έκανε να προσέξω και τα ιστορικά

έτσι παιδί μου έτσι,σημαντικό πράγμα η ιστορία   

Cassandra Black έγραψε:Όχι πάντα μ' άρεσε, απλά το Hollow Crown μ' έκανε να προσέξω και τα ιστορικά

Μλκα διάβασε Ριχάρδο Τρίτο να χορτάσει η ψυχή σου

Είναι και τι μετάφραση διαβάζεις. Σε ένα νέο παιδί η μετάφραση του Ρώτα θα φανεί απίστευτα βαρετή. Και του Καρθαίου, πολύ ποιητική. Ωστόσο έχουν να δώσουν.
Για πιο νέες μεταφράσεις καλές είναι του Χατζόπουλου και του Μάτεσι.
Αλλά ο Χειμωνάς... ο Χειμωνάς είναι αριστουργηματικός. Το ίδιο και ο Δημητριάδης με το Μακμπέθ, αν πάρεις το πρωτότυπο και βάλεις δίπλα τη μετάφραση θα δεις ό, τι είναι ολόιδια.
Ο Χειμωνάς από την άλλη, έχει τον δικό του τρόπο να στα πει. Μετά από τον Χειμωνά, νιώθεις πως κανείς άλλος μεταφραστής δεν σε ικανοποιεί στον Σαίξπηρ. Ειδικά στον Άμλετ και στον Μάκμπεθ, που έχει μεταφράσει. Είναι σχεδόν δικά του έργα, και έχει μια εκρηκτική απλότητα να σου τα πει που παθαίνεις την πλάκα σου με την ευρηματικότητά του. Για μένα το να διαβάζω Χειμωνά γενικώς (διαβάστε και τις Βάκχες που έχει κάνει μετάφραση να πάθετε αμόκ) είναι σαν να βλέπω ένα τελετουργικό μπροστά μου. Κάτι τόσο προσεγμένο και πυκνό, σαν να έχω μόλις μπει στο μάθημα και όλοι έχουν αρχίσει ομαδικό αυτοσχεδιασμό και αυτό το πράμα βράζει μπροστά μου και να μην μπορώ να μπω γιατί είμαι ξένο στοιχείο και όλοι οι άλλοι είναι κ@υλωμένοι. Είναι εκπληκτικός.


Επιστρέφοντας τώρα στο θέμα.
Θέλω προτάσεις για ρόλους. Κάπου στο καλοκαίρι θα αρχίσω να δουλεύω μονολόγους. Τρεις-τέσσερις, σίγουρα. Όχι Οφηλία, όχι Ζαν Ντ'αρκ, γενικώς όχι "τρελούς". Έχω σκεφτεί Ιουλιέτα (τον μονόλογο με το δηλητήριο), λαίδη Μακμπέθ (τον μονόλογο που προσπαθεί να πείσει τον Μακμπέθ να διαπράξει φόνο). Ίσως ένα από τα ξωτικά (Πουκ-Άριελ). Ακούω προτάσεις.

Lady Macbeth ξέρεις ποιος μονόλογος μ' αρέσει (The raven himself is hoarse), αυτόν να κάνεις
Και Ταμόρα θα μ' άρεσε να σε δω για κάποιο λόγο

Ταμόρα; Τίτος Ανδρόνικος;

Καλός ο μονόλογος αλλά δεν είναι και αυτός γαμάτος;

Was the hope drunk
Wherein you dress'd yourself? hath it slept since?
And wakes it now, to look so green and pale
At what it did so freely? From this time
Such I account thy love. Art thou afeard
To be the same in thine own act and valour
As thou art in desire? Wouldst thou have that
Which thou esteem'st the ornament of life,
And live a coward in thine own esteem,
Letting 'I dare not' wait upon 'I would,'
Like the poor cat i' the adage?

Macbeth. Prithee, peace:
I dare do all that may become a man;
Who dares do more is none.

Lady Macbeth. What beast was't, then,
That made you break this enterprise to me?
When you durst do it, then you were a man;
And, to be more than what you were, you would
Be so much more the man. Nor time nor place
Did then adhere, and yet you would make both:
They have made themselves, and that their fitness now
Does unmake you. I have given suck, and know
How tender 'tis to love the babe that milks me:
I would, while it was smiling in my face,
Have pluck'd my nipple from his boneless gums,
And dash'd the brains out, had I so sworn as you
Have done to this.

Μαργαρίτα του Ανζού από τον Ερρίκο ΣΤ' και Κόνστανς,Ελενορ από τον Βασιλιά Ιωάννη,νομίζω ότι σου ταιριάζουν.Βασικά έχουν μονολογους?Δε θυμάμαι να σου πω την αλήθεια.

Δεν μπορώ να πάρω 2 ρόλους από ένα έργο ή 2 μονολόγους από ένα έργο
Αλλά ωραίες προτάσεις, ναι, έχουν μονολόγους