Αποχωρισμοί

ΗΜουν η μονη που θα πηγαινα ιδιωτικο απο την παρεα μου... Ενιωσα λιγο απομακρυσμενη στην αρχη ομως μετα αρχισαμε να βρεθομαστε συχνα με μερικες φιλες μου.... με αλλες ομως εχουμε χαθει τελειως

Εγω τωρα που 8α αλλξω σχολειο ενιωσα καπως τις τελευταιες μερες. Με τα πιο πολλα ατομα ειμασταν μαζι 9 χρονια και ειναι λιγο καπως...

Tom Marvolo Riddle έγραψε:Κάτι που όλοι ανεξαιρέτως βιώσαμε.
Μεταβαίνοντας από το γυμνάσιο στο λύκειο,ή από το δημοτικό στο γυμνάσιο,όλοι μας χάσαμε κάποιες παρέες που δεν θέλαμε να χάσουμε.
Το ερώτημα είναι,εσείς πως νιώσατε όταν σας συνέβη κάτι τέτοιο..;
Και το δεύτερο ερώτημα είναι,πως το αντιμετωπίσατε..;

ΣΣ.Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην jate.Ήταν η μούσα που με ενέπνευσε

ΣΣ;



Βασικά...Όχι, όλα τα @!#!@#!@ εκεί ήταν. Μου λείπουν όλα τα δημοτικά τα χρόνια.

εγω μετακομισα μολις τελειωσα το δημοτικο. Βασικα μπορω να πω πως ηταν απο τις πιο δυσκολες περιοδους της ζωης μου γιατι ενιωσα οτι εχανα τον κοσμο μου, στην ουσια ομως μου βγηκε σε καλο η μετακομιση γτ στο δημοτικο με συμαθουσαν ελαχιστοι και γενικα ειχα περασει πολυ δυσκολα. στο γυμνασιο και στο λυκειο δε χρειαστηκε να αποχωριστω κανεναν γιατι πηγαμε ολη η παρεα μου μαζι.

αλλα επειδη υπαρχει μια πιθανοτητα - μεγαλη- του χρονου να μετακομισω στην κυπρο , ειληκρινα δεν εχω ιδεα πως θα αντεξω να χασω τους ανθρωπους μου

Geo123 έγραψε:ΣΣ;

Σημειωση Συγγραφεα :P

εγω στο δημοτικο νταξει δεν νοιαζομουνα και τοσο πολυ γιατι τα παιδια που ειμασταν μαζι δεν ειμασταν και οι καλυτεροι φιλοι
τουλαχιστον ο μοναδικος αποχωρισμος ηταν απο τον δευτερο καλυτερο μου φιλο που πηγε στο δημοσιο απεναντι απο το δημοτικο...εγω και ο αλλος καλυτερος μου φιλος ακολουθησαμε την σκληρη πορεια του ιδιωτικου
συνεχιζουμε ομως να βλεπομαστε καθε σαββατο για να βγαινουμε εξω και να διασκεδαζουμε...φυσικα εχουμε και νεους φιλους..τι νεους εδω και 3 χρονια εφοσον περασε το γυμνασιο...μια φορα βγηκαμε ολες οι παρεες να γνωριστουμε και περασαμε ωραια!μακαρι να ερχοταν και αυτος μαζι μας στο ιδιωτικο αλλα δεν μπορουσε..κριμας και θα περναγαμε σουπερ με την τριαδα ολοκληρωμενη

Όταν έφυγα από το δημοτικό για να πω την αλήθεια χάρηκα που δε θα ξανάβλεπα κανέναν τους. Δεν τους ήθελα και δε με ήθελαν. Στο γυμνάσιο πάει κάπως αλλιώς. Όλα τα παιδιά εκεί είναι μαζί από το δημοτικό. Είχαν τις κλίκες τους , ήξεραν ο ένας τον άλλον και μου ήταν αρκετά δύσκολο να γίνω ''φίλη'' με αυτά τα άτομα. Μετά κατάλαβα πως ούτε εκείνους τους ήθελα. :P
Για να είμαι ειλικρινής δε μπορώ να περιμένω για να φύγω από το γυμνάσιο. Απλά δεν κολλάω με τα περισσότερα άτομα. Καμία σχέση. Δε λέω, θα μου λείψουν οι πλάκες που κάναμε στο μάθημα και γενικά οι όλες κουλές φάσεις από το γυμνάσιο που πηγαίνω, αλλά τις περισσότερες φορές νιώθω πως δεν κολλάω εκεί μέσα.. Άρα... φυγαμε και χωρίς τύψεις.
Το κακό είναι πως δε θα 'μαι με τα ''αδέρφια'' μου. Δηλαδή με τα άτομα που κατάφερα να συμπαθήσω (ή ίσως και να αγαπήσω) σε αυτό το σχολείο.

Γενικά δεν έχω πρόβλημα με τους αποχωρισμούς... Ίσως και να μου αρέσουν..

Στο καλό να πάνε, το καράβι δεν θα τους περιμένει για να γεμίσει.

Μα πως στο καλό δεν πόσταρα σε αυτό το θέμα;

Στο Δημοτικά πέρασα αρκετά καλά,αλλά τα νεύρα μου ήταν -τις περισσότερες των περιπτώσεων- τσατάλια απο κάποιες συγκεκριμένες που μου την έμπαιναν συνέχεια και χωρίς λόγο, με αντέγραφαν, με με με. Πχ έπαιρναν κάτι και αμέσως με ρωτούσαν: "Σου αρεσει η καινούργια μου μπλούζα;" και αν δεν το πρόσεχες κάηκες ή όταν έπαιρνες εσύ κάτι δεν χρειαζόταν καν να το αναφέρουν,ενώ αυτές έκαναν πασαρέλα ολόκληρη. Γενικά με εκμεταλλευόταν επειδή ήμουν πολύ καλοπροαίρετο και συγχωρούσα εύκολα. Τα υπόλοιπα παιδιά ήταν πολύ εντάξει,αλλά εκείνες μου έκανα την ζωή μαρτύριο ώσπου στην πέμπτη επαναστάτησα :P και τις έβαλα στη θέση τους.
Γενικά χάρηκα που έφυγα. Ήταν ευχάριστα και ξέγνοιαστα χρόνια, αλλά δεν το αλλάζω με τίποτα το Γυμνάσιο. Και πιστεύω και το Λύκειο που θα ακολουθήσει θα είναι κάτι παρόμοιο.
Ή μάλλον όχι χαρηκα,πετούσα από τη χαρά μου γιατί θα ήμουν σε διαφορετικό τμήμα από αυτές και θα ηρεμούσα ολοκληρωτικά. :

Tom Marvolo Riddle έγραψε:Στο καλό να πάνε, το καράβι δεν θα τους περιμένει για να γεμίσει.

Άκυρο...
Τελικά είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί όσο βρισκόμαστε στο σχολείο. Και ειδικά όταν μέχρι τώρα νόμιζες ότι είχες το περιθώριο να πεις κάποια πράγματα... που τελικά δεν πρόλαβες και ούτε θα προλάβεις ποτέ να πεις... Πολύ άσχημο συναισθημα.

ο μεγαλος αποχωρισμος για μενα ηταν απο το ενα δημοτικο στο αλλο στην τριτη δημοτικου διοτι με αυτα τα παιδια ημουν απο τον παιδικο και νομιζω οτι ηταν και οι μοναδικοι μου πραγματικοι φιλοι. Μετα στο αλλο δημοτικο ολοι ειχαν τις παρεες τους και εγω δεν ειχα καπου θεση. βεβαια γνωρισα ατομα τα οποια πραγματικα αγαπαω αλλα δεν κανουμε ιδιαιτερη παρεα (και μολις συνειδητοποιησα οτι τους ξερω 9 χρονια και με τους 3 ειμαι μαζι σε ολα τα τμηματα απο τοτε μεχρι σημερα!) μετα στο γυμνασιο ειχα καποιες "φιλες" που με παρατησαν ακριβως τη στιγμη που αρχιζα να πιστευω οτι επιτελους βρηκα καποιον με τον οποιο μπορω να κανω παρεα.Τωρα στο λυκειο απλα ανυπομονω να τελειωσει μπας και ξεφυγω απο το μεικ απ κραγιον βασανισμος γκομενου και παλι απ΄την αρχη

εγω εχω χασει καποια ατομα απο το δημοτικο που ειμασταν φιλοι αλλα δεν στεναχωριεμαι ιδιαιτερα επισης ενας φιλος μου μετακομισε στο τελος της πρωτης γυμνασιου αλλα ουτε εκει στεναχωρηθηκα ιδιατερα γενικα δεν εχω αυτο που λεμε κολλητος απλα φιλους με τους οποιους κανω παρεα και περναμε καλα

Εγώ στο δημοτικό δεν είχα και τα πιο ευχάριστα χρόνια της ζωής μου. Βασικά χαίρομαι που αποχωριστήκαμε με τα παιδιά αυτά, γιατί κανείς τους δεν άξιζε. Μερικοί απ' αυτούς είναι ακόμα στο σχολείο μου, και ήταν και στο γυμνάσιο, αλλά ευτυχώς σε άλλη τάξη και δεν μιλάμε καν. Όμως, δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ η 3η γυμνασίου, ήταν η καλύτερη χρονιά. Είχαμε δεθεί με τους συμμαθητές μου και τους συμπαθούσα πολύ τους περισσότερους. Φέτος είναι μερικοί παλιοι συμμαθητές μου στην τάξη μου, αλλά μου λείπουν ακόμα οι άλλοι. Δεν μπορώ να συνηθίσω ακόμα την καινούρια μου τάξη, που δεν χωνεύω σχεδόν κανέναν. Ο κολλητός μου και μερικοί φίλοι μου είναι στο σχολείο μου αλλά δεν έχει σημασία αυτό, αφού δεν θα χαλάσουμε τη φιλία μας επειδή θα αποχωριστούμε. Δεν μας ένωσε το σχολείο, έτσι κι αλλιώς.

Θέλω να εξομολογηθώ ότι ο αποχωρισμός μου με τα παιδιά της περσινής τάξης, ήταν δύσκολος. Αν και αρκετοί μείνανε στο γενικό, χωριστήκαμε στα τμήματα. Ακόμα μου λείπουν, ήμασταν ένα φοβερά αγπημένο και παλαβιάρικο τμήμα, είχαμε δεθεί... Βέβαια στην πόλη μας είναι πολύ εύκολο να βρεθείς με όποιον θέλεις, μια σταλιά είναι, αλλά μου λείπει πραγματικά η ατμόσφαιρα του Γ1. Ειδικά οι καπετάν φασαρίες μας, ο Γιάννης και ο Αποστόλης που πήγαν ΕΠΑΛ.

Και η ώρα των γερμανικών... τι όμορφα που ήταν!

Δεν τελείωσε ακόμη η σχολική χρονιά, απομένει ένας τελευταίος μήνας που πρακτικά σημαίνει ότι μέχρι τις αρχές Ιουνίου κανείς δεν θα χαθεί με κανέναν, αλλά δεν νομίζω να είναι κάποιος τόσο αφελής ώστε να το πιστεύει αυτό. Η αλήθεια είναι πως εδώ και 2 μήνες έχουμε αρχίσει να χανόμαστε, αφού το σχολείο περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις πανελλήνιες.
Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν η τελευταία μου ως μαθητής. Το γλυκό συναίσθημα του οριστικού αποχωρισμού που διακατέχει όλους μας, ώθησε την μεγάλη πλειοψηφία της τρίτης να έρθει την τελευταία μέρα στο σχολείο, να δει για μία ακόμη φορά τους συμμαθητές με τους οποίους μπορεί να μην υπήρχε κάποιο στενό δέσιμο, όμως υπήρχε άλλου είδους συμπαράσταση-όλοι περάσαμε από την ίδια διαδικασία.
Είναι ο καιρός που το άγχος μας έχει εγκαταλείψει και πλέον σκεφτόμαστε το καλοκαίρι που έρχεται, τα χρόνια ως φοιτητές ή, στην περίπτωση αποτυχίας, την επόμενη χρονιά. Όμως οι εξετάσεις δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό που πίστευα πως αποτελεί βασικό τους στόχο καθ' όλη τη χρονιά-δεν μας αποξένωσαν. Μπορώ να πω πως στην τρίτη λυκείου δέθηκα με κάποιους ανθρώπους περισσότερο από ποτέ, πέρασα όσο πιο άνετα μπορεί να περάσει κάποιος αυτή τη χρονιά, και ξέρω πως πολλά άτομα που δεν θα ξαναδώ σύντομα θα μου λείψουν. Και δεν είναι ζήτημα αριθμών, σίγουρα στο πανεπιστήμιο μπορείς να γνωρίσεις περισσότερους ανθρώπους με τους οποίους ίσως και να αποκτήσεις στενότερες σχέσεις. Είναι το γαμώτο που καταλαβαίνεις πως ένα κομμάτι της ζωής σου φτάνει στο τέλος του, που μπορεί μέχρι τώρα να μην έγιναν όλα όπως τα ήθελες, όμως όπως και να έχει έφτασε κι εσένα ο καιρός σου για τον πρώτο μεγάλο αποχωρισμό.
Πάει και το σχολείο, σειρά έχει η υπόλοιπη ζωή...
Μεγαλώνουμε φίλε μου...

Στο δημοτικό ήταν χάλια μέχρι την πέμπτη δημοτικού γιατί είχαν μαζευτεί όλα τα μικρομέγαλα και δεν τα πήγαινα καλά με κανέναν. Μετά όμως έκανα μια πολύ καλή φίλη και προσπάθησα κάπως να τους βάλω στη θέση τους. Βέβαια η Στ' τέλειωσε κάπως άδοξα και στενοχωρήθηκα μόνο για την κολλητή που προανέφερα γιατί θα μετακόμιζα και δε θα την έβλεπα συχνά. Τελικά δεν χρειαζόταν να στενοχωριέμαι γιατί οι καλές φιλίες διατηρούνται και εκτός σχολείου και είμαστε ακόμα σαν αδελφές.
Στο Γυμνάσιο τώρα... Είμαστε μια φουρνιά μαθητών που όλο μας ανακάτευαν: Στην Α' ήμουν πολύ ευχαρηστημένη με το τμήμα μου και όταν στη Β' έκαναν τα τμήματα 4 λόγω γρίπης έκλαιγα, αν και αργότερα αποδείχτηκε πόσο "καλό" ήταν τελικά το πρώτο μου τμήμα. Φέτος όμως ήταν η καλύτερη χρονιά! Ξανάγιναν 3 τα τμήματα αλλά με διαφορετικό τρόπο κι έτσι βρήκα φιλίες και δεν είχαμε καμία ψωνάρα. Είχαμε πολύ όμορφες στιγμές και αύριο που θα είναι η τελευταία μου μέρα στο γυμνάσιο νομίζω ότι θα κλάψω. Δε θέλω να τους αποχωριστώ...

Tom Marvolo Riddle έγραψε:Δεν τελείωσε ακόμη η σχολική χρονιά, απομένει ένας τελευταίος μήνας που πρακτικά σημαίνει ότι μέχρι τις αρχές Ιουνίου κανείς δεν θα χαθεί με κανέναν, αλλά δεν νομίζω να είναι κάποιος τόσο αφελής ώστε να το πιστεύει αυτό. Η αλήθεια είναι πως εδώ και 2 μήνες έχουμε αρχίσει να χανόμαστε, αφού το σχολείο περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις πανελλήνιες.
Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν η τελευταία μου ως μαθητής. Το γλυκό συναίσθημα του οριστικού αποχωρισμού που διακατέχει όλους μας, ώθησε την μεγάλη πλειοψηφία της τρίτης να έρθει την τελευταία μέρα στο σχολείο, να δει για μία ακόμη φορά τους συμμαθητές με τους οποίους μπορεί να μην υπήρχε κάποιο στενό δέσιμο, όμως υπήρχε άλλου είδους συμπαράσταση-όλοι περάσαμε από την ίδια διαδικασία.
Είναι ο καιρός που το άγχος μας έχει εγκαταλείψει και πλέον σκεφτόμαστε το καλοκαίρι που έρχεται, τα χρόνια ως φοιτητές ή, στην περίπτωση αποτυχίας, την επόμενη χρονιά. Όμως οι εξετάσεις δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό που πίστευα πως αποτελεί βασικό τους στόχο καθ' όλη τη χρονιά-δεν μας αποξένωσαν. Μπορώ να πω πως στην τρίτη λυκείου δέθηκα με κάποιους ανθρώπους περισσότερο από ποτέ, πέρασα όσο πιο άνετα μπορεί να περάσει κάποιος αυτή τη χρονιά, και ξέρω πως πολλά άτομα που δεν θα ξαναδώ σύντομα θα μου λείψουν. Και δεν είναι ζήτημα αριθμών, σίγουρα στο πανεπιστήμιο μπορείς να γνωρίσεις περισσότερους ανθρώπους με τους οποίους ίσως και να αποκτήσεις στενότερες σχέσεις. Είναι το γαμώτο που καταλαβαίνεις πως ένα κομμάτι της ζωής σου φτάνει στο τέλος του, που μπορεί μέχρι τώρα να μην έγιναν όλα όπως τα ήθελες, όμως όπως και να έχει έφτασε κι εσένα ο καιρός σου για τον πρώτο μεγάλο αποχωρισμό.
Πάει και το σχολείο, σειρά έχει η υπόλοιπη ζωή...
Μεγαλώνουμε φίλε μου...

Ποο συγκινηθηκα Σκεφτομαι και εγω πως θα ναι οταν τελιωσει το σχολειο οριστικα

Χτες ηταν η τελευταια μας μερα... και με λυπη μου παραδεχομαι οτι δεν ενιωσα ουτε ενα ιχνος λυπης που αποχωριζομαι τους συμμαθητες μου αντιθετα ευχομουν να περασει η ωρα να φυγω και να μην τους ξαναδω στη ζωη μου

στην αλλαγη απο δημοτικο σε γυμνασιο υπητχε ενας μεγαλος αποχωρισμος... οσοι ηταν στο 2ο δημοτικο πηγαιναν στο 3ο γυμνασιο.. εκτος απο μενα... επειδη μενω εξω απο τον Πυργο θα πηγαινα στο 2ο... δεν πειραζει...καταλαβα πως ο Πυργος ειναι πολυ μικρος τελικα και καποιες στιγμες νιωθω τυχερος που δεν πηγα στο 3ο που προσπαθει ανεπιτυχως να γινει κολλεγιο και ουτς μια καταληψη δεν ξερουν να κανουν...

Έχω βιώσει αποχωρισμούς στο γυμνάσιο από το δημοτικό.Αυτός που με έκανε να χαρώ πάρα πολύ ήταν που δεν ήμουν στο ίδιο τμήμα με τις χειρότερες εχθρούς μου.Όμως υπήρξε και ένας οδυνηρός.Ο κολλητός μου εκτός του ότι πήγε σε άλλο τμήμα,έφυγε για Γερμανία.Βέβαια αυτό θα γινόταν και έκτη να πηγαίναμε και δευτέρα αλλά ο αποχωρισμός ήταν πιο σκληρός

Εγώ δεν έχω βιώσει ποτέ χαρά ούτε λυπή για αποχωριτισμό. Έχουμε μόνο ένα Γυμνάσιο αρά αναγκιστικά θα ήμουν με όλους τους φίλους, εχθρούς και μισητούς ότι και να κάνω.

Όπως είχα γράψει σ'ένα παλιό μου ποστ εδώ μόνο ένα αποχαιρετισμός μου είχε φανεί λίγο δύσκολος γιατί μετακόμισα.Αλλά ήταν πολύ ελαφρής και εύκολος να ξεπεραστεί.

Τελικά ο δυσκολότερος ήταν αυτός της τρίτης Λυκείου προς το Πανεπιστήμιο.
Και θα πω κάτι που ίσως να το έχουν ξαναδιαβάσει πολύ...Με τους καθηγητές και με τα παιδιά από το σχολείο δεν ήμουν δεμένη ιδιαίτερα.Ήμουν όμως με τους καθηγητές και τα παιδιά από το φροντηστήριο.Και μετά από 6 μήνες,που τελείωσαν οι Πανελλήνιες μου λείπουν ακόμα.Κάθε μέρα.Και όλο και κάτι θα πω για αυτούς.Όλο και κάτι θα μου τους θυμίσει.Όλο και ένα τηλέφωνο θα τους πάρω προσπαθώντας να εκμηδενίσω οποιαδήποτε απόσταση.Πολύ δύσκολος αποχαιρετισμός...Θυμάμαι που πέρναγαν οι μήνες,και πέρναγαν,και απλά δεν ήθελα να περάσουν.Δεν ήθελα να σταματήσω να τους βλέπω.Δεν ήθελα να έρθει το τέλος.Τι ειρωνεία...Τώρα που ξαναδίνω ανυπομονώ πως και πως να περάσουν οι μήνες.Τον Απρίλιο κοίταγα απλά γύρω μου και σκεφτόμουν ότι"Δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο."Και ρούφαγα κάθε στιγμή,κάθε γέλιο,κάθε αγκαλιά,κάθε ανάμνηση.Και το λέγαμα όλοι"Δεν θέλουμε να τελειώσουμε..."
Αλλά όλοι μεγαλώνουν κάποια στιγμή σωστά?
Είχε έρθει η ώρα να πάρει ο καθένας τον δρόμο του.
Και ίσως να ήμουν από τα λίγα άτομα που δεν έπλεα σε πελάγοι ευτυχίας όταν τελείωσα τις Πανελλήνιες.
Η απόσταση πονάει ρε γμτ.:/
Ποτέ δεν πίστευα ότι το συναίσθημα των εξετάσεων,το συναίσθημα πως μετά δεν θα έβλεπα τον άλλον κάθε μέρα θα με έκανε να δεθώ τόσο μαζί του.
Σε κάθε τελευταίο μάθημα,απλά σηκωνόμασταν και αγκαλιαζόμασταν ομαδικά.Και για λίγα λεπτά δεν μιλάγαμε...Κλαίγαμε απλά.Όχι μόνο εμείς.Αλλά και οι καθηγήτριες μου.Ξέρετε,αυτή η εικόνα του να έχω αγκαλιάσει την κυρία της Εκθεσής μου και να κλαίμε θα μου μείνει για πάντα.Γιατί πρώτη φορά ένιωσα πως είναι να έχεις προσπαθήσει με κάποιον μαζί,να έχετε βάλει ένα στόχο παρέα,να έχεις βιώσει παρόμοια συναισθήματα με αυτόν,να έχεις γελάσει μαζί του δυο χρόνια,και ξαφνικά να πρέπει να τον αποχαιρετήσεις.Γιατί πολύ απλά έτσι πρέπει.Γιατί πολύ απλά ήρθε η ώρα να μεγαλώσεις.Να πας σ'ένα μεγαλύτερο κτίριο.Στο Πανεπηστίμιο.Να χαράξεις τον δικό σου δρόμο.Αλλά να θυμάσαι πάντα ότι σου δίδαξαν.Να θυμάσαι δηλαδή πως είναι να ανυπομονείς να κάνεις μάθημα.Πως είναι να κοιτάς την καθηγήτρια στα μάτια και να χαίρεσαι να την ακούς.Πως είναι να χαράζεις παρέα με τους συμμαθητές σχέδια για το μέλλον.Για ένα μέλλον που όμως δεν θα είστε παρέα κάθε μέρα.
Κάποιος είναι στην Κρήτη.Άλλο στην Θεσσαλονίκη.Άλλος στην Καλαμάτα.Το φροντ. έκλεισε.Ο κάθε καθηγητής είναι αλλού.
Καιρός να χαράξουμε την δική μας πορεία.

Δύσκολο να βιώνεις αποχαιρετισμό.
Πφ,νομίζω ότι ακόμα και από αυτά που λέω δεν πρόκειται να καταλάβετε ποτέ αν δεν το ζήσετε.
"Ας μην αποχαιρετιστούμε.Ας κάνουμε πως θα βρεθούμε και αύριο."
"Ναιιι!!Τα λέμε αύριο."
"Αύριο πάλι."

Αλλά τελικά δεν τα λέμε αύριο...

Πηγα σε αλλο γυμνασιο επειδη δεν ενιωθα ανετα να παω στο γυμνασιο της περιοχης μου.Δεν κολλαγα εγω εκει περα.Και για να πω την αληθεια ψιλοφοβομουν γιατι ηταν ενας καθηγητης καλλιτεχνικων που διδασκε εκει κανεναν αιωνα και τον ειχαν κυριολεκτικα τρελανει ομαδικα μαθητες και καθηγητες.
Κυριως ομως ηθελα μια αλλαγη.Ενιωθα ενα βαρος.Δε με χωρουσε ο τοπος.Απο το δημοτικο ημουν μοναχικη και κατσουφα επειδη ειχα φαει χοντρη αποριψη και γενικα δεν αντεχα αλλο!!!!!!!Χωρισα με μια απο τις λιγες φιλες που ειχα εκει και γραφτηκα σε ενα γυμνασιο του πειραια!!!!το ξεχωριστο με αυτο το σχολειο ειναι οτι ειναι θηλεων και δεν χρειαστηκε να ειμαι καποια αλλη οπως ηθελαν οι αλλοι!!!!Δεν το αντιμετωπισα καν!!Απλα το προσπερασα.Αλλα το βαρος και τη στεχνοχωρια ακομα τα νιωθω!!!!Η διπλανη μου λεει οτι φταιει αυτο το καταθλιπτικο το μωβ που ΠΑΝΤΟΥ υπαρχει στα ρουχα μου!!!!Τι να πω εμενα μου αρεσει παντως!!!!

^[ανούσιο σπαμ] Από όλα τα σχολεία του Πειραιά, στη Ράλλειο σε γράψανε; Και σιγά το γαμάουα σχολείο, το μόνο καλό είναι πως αφού 'ναι μόνο κορίτσια μπορείς να πας όπως να 'ναι χωρίς να ακούς χαζά σχόλια. [/σπαμ]



Ακόμα δεν τελειώσαμε τη β' λυκείου και έχουν φύγει αρκετά άτομα. Και από το σχολείο και γενικότερα. Δηλαδή είναι μέσα στην τάξη, αλλά ουσιαστικά μόνο σωματικά. Διαβάζουν για το φροντιστήριο ή για κάποιο άλλο μάθημα και αμέσως μόλις τελειώσει το 7ωρο εξαφανίζονται. Τελικά υπάρχει και αυτός ο "αποχωρισμός" στο σχολείο...

Λοιπον με μενα συνεβη ενα περιεργο μπουρδουκλωμα...

-Στο δημοτικο δεν ηθελα να παω στο γυμνασιο γιατι δεν ηθελα να χασω τις φιλες μου και οσο να'ναι φοβομουνα μπροστα στην καινουρια αρχη που με περιμενε . Τελικα οι πιο πολλοι απο την παρεα μου (δλδ τα παιδια που παιζαμε μαζι εννοω) πηγαν σε αλλο γυμνασιο -μαζι με την κολλητη μου (η μονη που πραγματικα μου ελειψε, αν και ειχαμε κρατησει μια καποια επαφη για λιγο καιρο)
-Στο γυμνασιο -και συγκεκριμενα στην τριτη γυμνασιου- ηθελα, ΗΘΕΛΑ, ΗΘΕΛΑ να παω λυκειο και οσο να ναι εκανα σαν τρελη μπροστα στη νεα αρχη που με περιμενε Και οχι γιατι δεν περνουσα καλα ή κατι τετοιο. Περνουσα ΤΕΛΕΙΑ! Στο γυμνασιο γνωρισα τις κολλητες μου, τις φιλες μου, τον 1ο μου ερωτα κουτουλου κουτουλου . Αλλα ολοι απ'το γυμνασιο μου πηγεναν στο λυκειο της γειτονιας, για το οποιο ακουγαμε ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ και ετσι ανυπομονουσα να παω. Φοβος να χασω τις φιλες δεν υπηρχε, αφου μεναμε ολες στην ιδια γειτονια και θα πηγεναμε στο ιδιο σχολειο.
-Οταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πηγαμε στο λυκειο, μου ειχε φυγει αυτή η μουρλα 'θελω-να-παω-ΣΤΟ-λυκειο-τωρα-γιουχου' και οταν αρχισε η χρονια σιγα σιγα αρχισα να καταλαβενω οτι... ανθρακας ο θησαυρος και ημουνα σε στιλ: 'γιατι-δεν-πηγα-σε-αλλο-λυκειο'. . Σιγα σιγα (βλεπε 1η-2α ) αυτο αρχισε να εξελισσεται σε 'θελω-να-γυρισω-στο-γυμνασιο' ωσπου εφτασα αισιως στην 3η λυκειου οπου ειμαι και παλι σε μια κατασταση "θελω-να-φυγω-ΤΩΡΑ '(αλλα αυτη τη φορα οχι πισω αλλα μπρος!! Οπως στο γυμνασιο που ηθελα να παω λυκειο. Τωρα θελω να παω Πανεπιστημιο!)

επισης να πω οτι στο λυκειο που παω ηταν καποια συγκεκριμενα ατομα που δεν ηθελα να ειναι και κυριως γι αυτο αλαξε η γνωμη μου. Βεβαια το λαθος ειναι ολο δικο μου που απλα δεν τα αγνοησα και οτι θα μπορουσα να παω σε αλλο λυκειο η απλα να μην τους δινω σημασια. Παντως δεν εχω παραπονο γιατι μετα απο μια χρονια φυγανε και αρχισα να απολαμβανω τη.. σχολικη μου ζωη χωρις να με νοιαζουν Γενικα ομως δεν εχω ζησει 'εντονους' αποχωρισμους μεχρι τωρα.. Μονο στο δημοτικο ημουν στενοχωρημενη που θα εχανα τους φιλους μου αλλα το ξεπερασα ευκολα οταν ειδα ποσο τελειο ηταν το γυμνασιο. Ο μεγαλυτερος αποχωρισμος μου ηταν με την κολλητη μου απ το δημοτικο -αλλα και παλι δεν μπορω να πω οτι ηταν αβασταχτος γιατι, οπως ειπα και πριν βλεπομασταν αρκετα συχνα για λιγο καιρο. Ο αποχωρισμος στο γυμνασιο για μενα δεν ηταν λυπηρος γιατι σχεδον ολοι πηγαμε στο ιδιο λυκειο. Βεβαια ως τμημα (το θρυλικο γ4 ) δεν θα ειμασταν μαζι και αυτο ηταν οντως λυπηρο... Πολλες φορες αργοτερα αναπολησα τις στιγμες μεσα στην ταξη που καναμε πλακα, που γελαγαμε, που, που που... Ολη αυτη την ατμοσφαιρα της ταξης μας Αλλα δεν εχασα σχεδον κανεναν απο την παρεα μου και ειμαι ευγνωμων γι'αυτο. Ειμαστε μαζι 6 χρονια, στο ιδιο σχολειο,στην ιδια ταξη,η ιδια τετραδα,στα ιδια θρανεια . Οποτε οχι, ουτε ο αποχωρισμος του γυμνασιου ηταν οδυνηρος. Περισσοτερο γλυκος θα ελεγα.. Οπως οταν αφηνεις πισω σου κατι ωραιο, που ομως εισαι ετοιμος να το αφησεις,χωρις λυπη αλλα και χωρις απωθημενα.

Και τωρα περιμενω ενας αλλο αποχωρισμο, που ισως να τον περιμενω ανυπομονα αλλα μου φαινεται θα ειναι οντως ο πιο σημαντικος... Δεν ξερω πως θα μου φανει, παντως τωρα το μονο που σκεφτομαι ειναι ποτε επιτελους θα τελειωσω το σχολειο και θα περασω Πανεπιστημιο! Τελειωσανε τα ψεματα, αρχιζει η ζωη...