από Amycus Σαβ Ιουλ 15, 2017 5:02 am
Να σου πω κάτι που έλεγε η γιαγιά μου, "τρώγοντας έρχεται η όρεξη". Αναφέρομαι στον Σνόου. Φαίνεται πάντα ότι δεν θέλει, ότι τον σέρνουν σε μία συνθήκη, στην οποία τελικά υποτάσσεται, σαν ένα είδος υπακοής σε ανώτερη θέληση. Δεν ήθελε να γίνει ο Άρχοντας Διοικητής αλλά δεν είχε και κανένα πρόβλημα να εκλεχθεί τελικά (με μια πανούργα σκευωρία που κατέστρωσε ο Σαμ, κάτι που δεν φάνηκε στην σειρά αλλά ήταν ξεκάθαρη στο βιβλίο), δεν είχε σκοπό να αναλάβει το Γουΐντερφελ αλλά τελικά ανακηρύσσεται και βασιλιάς του Βορρά. Γενικώς δίνει την αίσθηση του άγεται και φέρεται αλλά πάντα τελικά απολαμβάνει αυτό που γίνεται. Το γεγονός απο μόνο του με κάνει να πιστεύω ότι τελικά, θα διεκδικήσει τον Σιδερένιο Θρόνο, ειδικά αν επιβεβαιωθεί το σενάριο περί της καταγωγής του και θα το κάνει γιατί πάντα τον κατατρέχει το σύνδρομο του μπάσταρδου. Πιστεύει ότι όσο ατιμώθηκε όλα αυτά τα χρόνια όντας ένα νόθο παιδί, τόσο του αξίζουν οι τιμές και οι δόξες σαν εξόφληση μιάς αδικίας. Ο Τζον όμως δεν αισθάνεται τόσο αδικημένος όσο παραγκωνισμένος. Ο αδικημένος δεν θα διεκδηκήσει, θα περιμένει μοιρολατρικά να αποκατασταθεί. Ο παραγκωνισμένος όμως, θα υψώσει ανάστημα για να πάρει αυτό που πιστεύει ότι του ανήκει.
Ο Τύριον έχει το μυαλό. Είναι το τέλειο παρασκήνιο, κοντά στην Νταινέρυς θα διαπρέψει. Αν όντως δεν είναι Λάννιστερ, αυτό είναι κάτι που οι Καστερλιώτες δεν το ξέρουν. Αλλά τελικά, τι τον εμποδίζει να είναι και το Χέρι του Βασιλιά και Άρχοντας του Κάστερλυ Ροκ;