Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Μου ειναι αδιανοητο να υπαρχουν δυο τοσο διαφορετικες αποψεις πανω στο ιδιο θεμα που και στους δυο η δικια τους αποψη φαινεται να ειναι η αυτονοητη.
Τελικα ποσο διαφορετικοι μπορει να ειναι δυο ανθρωποι?
Ποσο διαφορετικες αποψεις να εχουν?
Και τι συνεβαλε στην διαμορφωση των τοσο διαφορετικων αξιων και αποψεων?
Και τελικα ποιος εχει δικιο? Αν εχει κανεις απο τους δυο...
Μολις τωρα επιβεβαιωσα στον εαυτο μου, οτι οι ανθρωποι, μπορει να ανηκουν στο ιδιο ειδος και να μοιαζουν εξωρετικα, αλλα ειναι τοσο διαφορετικοι που ουτε το φανταζομουν.

Τέλη Απριλίου ήταν.Κουκουλώθηκα ήρεμα με τα παπλώματα,χαμογελασα και δάκρυσα σιωπηλά.
Εχθές συναίβει το ιδίο.Δάκρυσα,καθώς όλα μέσα στην νύχτα ήταν ήσυχα και ήρεμα.Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα.Τα δάκρυα κυλούσαν,όπως και οι αναμνησεις μέσα στο μυαλό μου.Και άκουγα πάλι την ίδια μελωδία.
Αυτά τα δάκρυα δεν ήταν θλίψης.Ούτε στεναχώριας.Ούτε θυμού.Ούτε συγκήνησης.Ούτε χαράς.
Ήταν δάκρυα νοσταλγίας και φόβου.

Μερικές φορές εύχομαι να μην ήμουν τόσο συναισθηματική...
Μερικές φορές,δεν υπάρχει πιο αβάσταχτο πράγμα απο το να σου λείπει κάποιος...

Μερικές φορές η αλήθεια με τρομάζει υπερβολικά.

Οκέι λοιπόν. Η Μαρία είναι πάντα το τόσο δυσάρεστο και αρνητικό και κακό και σιχαμερό και άθλιο και μονότονο άτομο που μεταδίδει αρνητική ενέργεια και τα βλέπει όλα μαύρα. Η Μαρία φυσικά φταίει για όλα, η Μαρία είναι μονόχνωτη και ξενέρωτη. Φυσικά. Για όλα η Μαρία. Και γι' αυτό, και επειδή η Μαρία είναι άχρηστη και ειρωνική και κακότροπη και και και δεν έχει καθόλου φίλους. Και γι'αυτό έδιωξε τους πάντες από κοντά της, γι'αυτό είναι τόσο κλειστή και γι'αυτό έχει να πάει βόλτα γύρω στο 3μηνο. Επειδή είναι τόσο τραγικά απαίσια και κακότροπη και μονόχνωτη. Ευχαριστώ που με έκανες να συνειδητοποιήσω πως δεν πρέπει να κάνω φιλίες. ''Γιατί μεταδίδεις συνέχεια τόσο αρνητική ενέργεια''. Ναι ρε 'συ. Εγώ είμαι μόνιμα μέσα στη μοίρλα και λοιπά. Και το μόνο που μου μένει για παρέα εν τέλει είναι το λευκό χαρτί μπροστά μου. Ευχαριστώ που μου το υπενθύμισες αυτό.

Τι ωραία που ήταν εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ, πάνω στην κούνια, μέσα στο απαλό φως του φεγγαριού που ήμασταν μαζί.

Και γελούσες, και με περίμενες, μου έκανες παρέα... και όλο γελούσες. Σήμερα που πέρασα από εκεί, νύχτα πάλι, μου θύμισε την περσινή βραδιά.
Σε έψαχνα ολη μέρα σήμερα, αλλά δεν ήσουν πουθενά. Νόμιζα πως σε είδα κάπου μπροστά στην βιβλιοθήκη, κοιτούσα επίμονα τα άτομα που πέρασα για σένα με την ψηλόλιγνη φιγούρα, αλλά φυσικά δεν ήταν εσύ. Δεν 'έλαμπαν' τόσο παράξενα όσο εσύ, ούτε κατά διάνοια.

Ακόμα είσαι εδώ, σωστά; Μπορούμε να επαναλάβουμε για μια τελευταία χρονιά τις όμορφες στιγμές που μου χάρισες πέρσυ;

Δεν ξέρω που είσαι, δεν έχω το κουράγιο να σου μιλήσω, αλλά μου λείπεις.

Το γαμ**ο να πρέπει να κοιμηθείς στις διακοπές, για να έχεις κουράγιο να σηκωθείς για το αυριανό μάθημα. -.-
Όσο κι αν σου αρέσει το μάθημα, διακοπές=άραγμα και συ βαριέσαι Ανθή. Ξύπνα, Ανθή. Αφού δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα, πρέπει να 'χεις κάτι να γκρινιάξεις ρε βόδι;

Οκ, ήταν μερικά μη-παραγαωγικά δευτερόλεπτα διαλόγου με το κούφιο μου κεφάλι. Μην μου δίνετε σημασία.

Μέσα Απριλίου ήταν όταν σου έλεγα το όνειρο μου.Το βλέμμα σου ήταν τρομαγμένο."Με έχουν ξαναδει έτσι." Χοζομάρες,σκέφτηκα.Τα όνειρα ποτέ δεν βγαίνουν αληθινά.Την επόμενη εβδομάδα κιόλας είχες σπαράξει στο κλάμα.
"Μαρία,το όνειρο..."μου είπες όταν με είδες και σ'αγκάλιασα.
Πριν δυο εβδομάδες σ'άκουσα ολοκάθαρα να ουρλιάζεις στο όνειρό μου.Ανησύχησα.Χαζομάρες,σκέφτηκα πάλι.Και σε σκεφτόμουν.Κάθε μέρα φοβόμουν για εσένα.
Σήμερα μου είπες ότι σου συνέβησαν πολλά άσχημα πριν δύο εβδομάδες.Και ήσουν χάλια.Και σκεφτόσουν εμένα,μήπως είδα κανένα άσχημο όνειρο πάλι.
Και πάγωσα ακούγοντας αυτά.

Όταν βλέπεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο να πονάει και στο όνειρο και στην πραγματικότητα,πονάς και εσυ αλλά απλά διπλή φορά.
Μπορώ να μην ξανα δω άσχημο όνειρο?

Kαλύτερα φυγάς, παρά σκυλάκι.-

Αύριο παίρνουμε βαθμούς. Τα έχω πάει άπατα. Αλλά θα το αντέξω. Και στο σπίτι να με κλείσει, και το πισί να μου πάρει,και το κινητό, δεν πρόκειται να μου πάρει 2 πράγματα. Την κιθάρα μου και τα βιβλία μου. Ούτε στο Βερολίνο μπορεί να μην με πάρει. Αυτή είναι ζωή! Όπως άντεξα όλο το χειμώνα κλειδωμένη μεσα για να είμαι πιο ελεύθερη το καλοκαίρι, έτσι θα αντέξω και το καλοκαίρι. Θα διαβάζω χημεία, τα βιβλία μου και θα παίζω μουσική. Αυτή είναι η ζωή μου έτσι κι αλλιώς. Τα υπόλοιπα ειναι γαρνιτούρες...

Είναι πιο δύσκολο το να ακούς την αλήθεια, ή το να λες την αλήθεια...;

Είναι πιο δύσκολο να λες την αλήθεια σε κάποιον άλλο ή το να παραδέχεσαι την αλήθεια στον ίδιο σου τον εαυτό...;

Άλλο επιλέγω με βάση το συναίσθημα, άλλο με βάση την ψωνάρα και άλλο με βάση το συμφέρον.
Η πρώτη επιλογή είναι αυθόρμητη, οι άλλες δύο απέχουν έτη φωτός από τον αυθορμητισμό. Και για αυτό, όπως κάθε φτιασίδι, δεν αντέχουν στον χρόνο.

Εκτιμάς κάποιο άτομο μόνο αφού το χάσεις..
Κι αν τύχει και το αποκτήσεις πίσω, έχει χαθεί το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησης που είχε αυτό το άτομο προς εσένα

Οι Δευτέρες είναι ξένες.
Οι Τρίτες είναι απρόσωπες.
Οι Τετάρτες βαρετές.
Οι Πέμπτες ανούσιες.
Οι Παρασκευές άνοστες.
Τα Σάββατα παράξενα.
Οι Κυριακές άθλιες.

Και εγώ στέκομαι και απλά κοιτώ...

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.
Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Μάνος Χατζιδάκις

[...]

Όλα πρέπει να τελειώσουν, ναι. Γιατί τότε καταλαβαίνεις τι σήμαιναν για 'σένα. Το στοίχημα είναι να ξέρει και ο άλλος ότι έπαιξε κάποιο ρόλο στη ζωή σου πριν φύγει. Θα προλάβεις;

Οι διαφημίσεις κοινωνικού περιεχομένου είναι γενικά πολύ συγκινητικές. Ιδιαίτερα αυτή με τη γιαγιά που περιμένει να την επισκεφθούν και δεν πάει κανείς και με το κοριτσάκι που το κακοποιούν οι γονείς του. Και βοηθάνε πολύ, νομίζω, στην ευαισθητοποίηση πάνω σε τόσο σοβαρά θέματα.
Αυτή όμως με την τύπισσα που την δέρνει ο άντρας της και συνέχεια λέει: "τελευταία φορά" και δεν κάνει τίποτα, μου βγάζει αντίθετα συναισθήματα. Έτσι μου 'ρχεται να την δείρω κι εγώ και να της πω: "Ποτέ θα ξυπνήσεις μωρή; Όταν θα σε στείλει στο νεκροτομείο; "
Δεν ξέρω αν φταίει η διαφήμιση που δεν περνάει σωστά το μήνυμα που θέλει να περάσει ή εγώ που με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που δέχονται παθητικά ακόμα και τη βία.
Δηλαδή με δυο λόγια δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι κουλή η διαφήμιση ή αν το πρόβλημα το έχω εγώ και είμαι αναίσθητη

"Στην ουσία φτιάχνεις κάτι και μετά αυτό φεύγει...Μερικοί νομίζουν ότι δεν είμαι ευγενική.
Δεν είναι αυτό.Απλά κάτι τελείωσε..."

Θα περιμένω για όσο χρειαστεί.Και θα είσαι εκεί,το ξέρω.Εσύ το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.Εσύ το καταλαβαίνεις καλύτερα από τον καθένα.Εσύ με νιώθεις καλύτερα από τον καθένα.
Είναι παράξενο.
Νιώθω σαν να ξέρουμε και οι δυο τι συμβαίνει.
Αλλά να μην τολμάμε να το πούμε.

-------

https://www.harryworld.org/viewtopic.forum?t=7786