Πρώτον υπήρχαν κάτι φάσεις όπου η γλώσσα ξωτικωνανωορκ, μου την έδινε πάρα πολύ στα νεύρα δεν ξέρω γιατί, πάλι καλά που είχε μετάφραση από κάτω.
Δεύτερον, τι ωραίες αρσενικές παρουσίες εκεί μέσα, απ'τον τοξότη με τα τρία κουτσούβελα να πούμε,
μέχρι στο νάνο βασιλιά και τον πατέρα του Λέγκολας ρε φίλε.
Δεν θα μιλήσω για τα brothers ... ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ.
Τρίτον , στη σκηνή με την Γκαλάντριελ πραγματικά φίλε χέστηκα πάνω μου, πραγματικά όμως.
Ταχυπαλμία με έπιασε.
Όταν ένιωσα το 'σκοτάδι' να πλησιάζει κούρνιασα στο πλευρό της Ντούλας κι περίμενα το τέλος.
Το τέλος ήρθε
Αλλά το χειρότερο πλήγμα για μένα ήταν ο θάνατος του βασιλιά που έστω κι αργά κατάλαβε το σφάλμα του, η σκηνή με τον Μπίλμπο στο προσκεφάλι του ήταν τόσο συγκινητική μιλάμε.
(Αν δεν ήταν κι αυτή η ξινή ψιλομύτα από δίπλα, πραγματικά μου ήρθε να της αστράψω μια σφαλιάρα όλη δικιά της, ούτε να θρηνήσουμε δηλαδή κυρά μου, ΟΥΣΤ ΑΠΌ ΕΚΕΊ ΒΌΔΙ !!!
)
Άλφριντ ή αλλιώς ο Λούι της κακιάς ώρας απ'τους Σωματοφύλακες, μιλάμε η απόλυτη ακυρίλα στο έργο αλλά είχε κι τις στιγμές του.
Λουκ Έβανς , χάρηκα που σε αυτό το έργο
δεν έχασε τον γιο του, είναι σημαντικό αυτό.
Εντελώς αδιάφορος μιλάμε ο Ορλάντο αλλά για τα ακροβατικά του αξίζει χειροκρότημα.
Και τέλος μπορείτε να μου λύσετε μια απορία, :
ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΛΕΣ "ΝΑΙ ΨΟΦΑ! ΚΑΚΟΣ ΨΟΦΟΣ ΝΑ ΣΕ ΠΙΑΣΕΙ!" ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ , ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΝΑΙ ΓΛΥΤΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΔΑΥΤΟΝ , ΠΕΤΑΓΕΤΑΙ ΤΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ ΑΠ'ΤΟΝ ΠΑΓΟ (Ο ΑΛΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΑΙΝΙΑ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΒΑΛΤΟ) ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΟΨΟΧΟΛΙΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΤΡΕΙΣ ΚΙ ΛΙΓΟ ;;;!!!! ΔΛΔ ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΜΕ ΚΩΜΑ ΔΕΝ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!.