έχω ένα κακό ας το πούμε να κρίνω τους ρόλους από την εμφάνιση και τις πρώτες ατάκες τους. Τέλος πάντων εγώ νόμιζα ότι ο βεην θα ήταν ένας κλασσικός μαλακας πιρατης που θα μας έσπαγε μπαλιδια κ θα ήταν ο μαμιας της γειτονιάς, αλλά αποδείχτηκε ότι ήταν χαρακτήρας με βάθος και σοβαρές επιλογές. Παρόλο που φαινόταν reckless, διακρίνω μέσα από τις επιλογές του ένα ήθος, έναν κώδικα τιμής και αυστηρά όρια για το μέχρι που θα πήγαιναν τα πράγματα. Φοβήθηκα ότι η σχέση του με την Ελενορ ίσως να γινόταν το κλισέ της κάθε σειράς, ότι θα γινόταν προσωπικό με την ρομαντική, παθολογική έννοια του όρου, ακόμα κι αν οι σκηνές τους ήταν μετρημένες, κι ας ήλπιζα ότι στο τέλος θα καταλήξουν μαζί. Παρόλο όμως που η Ελενορ σέρβιρε τον Βεην σε πιατέλα για όλο το Νασσαου ακόμα περίμενα κάποιο δάκρυ να πέσει, κάποιο γράμμα, κάποια ανάμνηση, ακόμα κι όταν παντρεύτηκε τον ροτζερς, ακόμα και στην τελευταία της πνοή, περίμενα να δω
κάτι. Μια αναλαμπή, μια ανάμνηση της, κάτι που θα μου αποδείκνυε πως όντως τον αγάπησε και έκανε μια δυσκολη επιλογή για να σώσει το Νασσαου έτσι όπως αυτή θεώρησε σωστό, ότι της λείπει, ότι το μετάνιωσε. Τζιφος. Υποθέτω ότι τελικά η Ελενορ παρέμεινε παθολογικά παντρεμένη με το wellbeing του Νασσαου. Ή απλά οι σεναριογράφοι δεν ήθελαν η σειρά να είναι περί ενός ρομάντζου μεταξύ μιας υψηλού επιπέδου και ενός ρεμαλιου πειρατή.
Το οποίο με κάνει να περάσω στον Φλιντ και τα δικά του ρομάντζα.
Τα δικά του ήταν πιο σημαντικά και καταλυτικά στην εξέλιξη της σειράς, μα γενικά, ότι έκανε ο Φλιντ ήταν σημαντικότερο όλων των άλλων πλοκων, ακόμα και όταν οι χαρακτήρες που τον έκαναν σημαντικό τον έκαναν cast aside και diminish. Ο Τζον Σίλβερ σε κάποια φάση στο 2ο κύκλο θαρρώ ή 3ο έλεγε στον Μπίλι ότι ο Φλιντ έχει την ικανότητα ότι φαντάζεται και νιώθει μέσα του να το κάνει πράγματικοτητα. Έχει πχ θυμό μέσα του, μας ρίχνει στην καταιγίδα. Θέλει να πάει εκεί, θα μας φέρει όλους στα μέτρα του. Και είχε δίκιο.
Παρά τον εγωισμό του, την περηφάνια του, την αλαζονεία του, την χειριστικοτητα του, δεν μπορώ να του προσδώσει λάθη, να τον πω μαλακα ή κακό και υπαίτιο των κακων που ακολούθησαν. Ο Φλιντ κουβαλούσε το βάρος του να έχεις πάντα δίκιο, να είσαι καλύτερος από τους άλλους. Η αλαζονεία του ήταν που δεν του επέτρεψε να μην θέλει πάντα να είναι ο καπετάνιος, ο ηγέτης, και για να το κάνει θα χειριζοταν τους πάντες και τα πάντα προς όφελος του. Δεν μπορώ όμως να τον κατηγορήσω ούτε για αυτό. Μπροστά μου έβλεπα έναν άνθρωπο κινούμενο από την εμπάθεια και την θλίψη για όσα του στερήθηκαν στον δρόμο. Με πρώτο και σημαντικότερο την απώλεια του Τόμας Χάμιλτον. (εντωμεταξυ δεν περίμενα με την καμμία ότι η απώλεια του ήταν και ρομαντικής φύσης, όταν είδα το φάσωμα μεταξύ τους ήμουν ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΟΧΙ).
Το μόνο ελάττωμα που δικαιολογώ να δώσει κάποιος στον Φλιντ είναι η εμπάθεια λοιπόν, αν και δεν το ασπαζομαι. Για μένα είχε δίκιο στα πάντα που έκανε, πάντα έβρισκα ότι ο τρόπος που χειριζοταν τις καταστάσεις ήταν ο σοφότερος και για μένα είμαι μαζί του σε όλα. Με έπεισε, μου το απέδειξε, με κέρδισε πως το λένε
Μάλλον επειδή θεωρώ την εμπάθεια άξιο συναίσθημα βάσει του οποίου μπορείς να πράξεις
Ταυτίζομαι πολύ μαζί του και παραμένει ο αγαπημένος μου χαρακτήρας.
Όσον αφορά τον Σίλβερ, νομίζω τα λόγια είναι περιττά. Ο Σίλβερ είναι ο καθένας που το βάζει στόχο να επιζήσει, να χωθεί σε καταστάσεις, απλά στην πορεία βρήκε το σπίτι του με τους πειρατές. Βρήκε τον δικό του κώδικα ηθικής και τον σέβομαι πολύ για αυτό.
Από την άλλη, στο τέλος μας έμεινε ο Ρακαμ και θυμήθηκα μια από τις ευστοχοτερες ατάκες τις σειράς, δια στόματος Τσαρλς Βεην: Είτε θα σας σκοτώσουμε (Ρακαμ και Ανν) είτε μια μέρα όλοι μας θα δουλεύουμε για εσάς.
Και εν τέλει έτσι έγινε
από Mirabelle Salvatore Δευ Φεβ 22, 2016 9:27 pm
