από Dragon The Grey Πεμ Δεκ 19, 2013 4:48 pmΣήμερα έτυχε να επισκεφτώ με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες της Χριστουγεννιάτικης γιορτής το σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες της πόλης. Μακάρι να έβλεπα παιδιά και εφήβους καθηλωμένους σε αναπηρικά καροτσάκια, γιατί αυτό περίμενα όταν άκουσα τον τίτλο. Πήγαμε λοιπόν να παρουσιάσουμε εκεί την γιορτή μας, να δώσουμε λίγη χαρά σε αυτά τα παιδιά, που λικνίζονται στα μονοπάτια της κοινωνικής απόρριψης, που για μια χρωμοσωμική ανωμαλία περνάνε τόσα. Είχαμε ετοιμάσει και δωράκια με γλυκά γι' αυτούς, με τα λεφτά που μας περίσσεψαν.
Βγάζω από την θήκη το λάπτοπ και το στήνω στο τραπέζι για να αρχίσει η προβολή βίντεο και να ξεκινήσουν τα χορευτικά. Κι εκείνη την ώρα φεύγει ένα μικρό κοριτσάκι από τα χέρια του καθηγητή που πάσχιζε να το κρατήσει υπό έλεγχο, και έρχεται κατά μέρους μου. Και λυπήθηκα που δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Έπρεπε να χαμογελάσω, να το ρωτήσω το όνομά του ή να το πάρω και να το πάω πίσω από κει που ήταν. Τελικά ήρθε η δασκάλα και το τράβηξε λες και ήταν λάστιχο.
Ξεκινάει λοιπόν η γιορτή. Χαίρομαι που αν και το πόστο μου δεν είναι ενεργό (χειρισμός ηλεκτρονικού υπολογιστή), η γιορτή μετέδωσε μια λάμψη στα ματάκια τους. Η χαρά στα βλέμματά τους μου έδινε ζωή, μου έδινε δύναμη να βγάλω ό,τι κακό έχω μέσα μου, και να συνειδητοποιήσω ότι ευτυχία είναι απλώς ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά, και μια σταλιά αγάπη. Κάναμε ένα διάλειμμα μετά την παρουσίαση της γιορτής μας όπου πήγαμε να φάμε τα καλούδια που αυτοί είχαν ετοιμάσει.Λυπάμαι, γιατί παρατήρησα πως πολλοί, όπως κι εγώ που δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ, έτρωγαν με δυσπιστία αυτά που είχαν ετοιμάσει, λες και θα κολλούσαν κάποια αρρώστια. Λυπάμαι γιατί θεωρήσαμε όλοι πως τάχα είμαστε ανώτεροι από εκείνους, επειδή απλώς εγώ έχω μια στάλα περισσότερο IQ. Γιατί αδυνατούσαμε να καταλάβουμε πως δεν είμασταν άνισοι, αλλά διαφορετικοί. Και πιότερο λυπάμαι γιατί ήξερα οτι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτό. Γιατί ήξερα πως το μόνο που θα έκανα όταν γυρνούσα σπίτι ήταν να γράψω κάνα δυο ποιήματα γι' αυτήν την εμπειρία, και τίποτα παραπάνω. Μα τι να σου κάνουν 2 αράδες στίχων;; Μπορούν να διορθώσουν κάτι δυο αράδες;; Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Αυτά τα παιδιά θα παραμείνουν στην απόρριψη και απομόνωση της κοινωνίας, δεν θα επιτύχουν τίποτα στην ζωή τους, ακριβώς εξαιτίας μας.
Αλλά η στιγμή που μου έμεινε ήταν όταν ο Γιωργάκος, ένα μικρό παιδάκι με σύνδρομο down, ήρθε κι έκατσε στην ποδιά μου. Τώρα πια ήξερα όμως. Δεν ήμουν όπως στην αρχή. Αρχίσαμε να του μιλάμε όλα τα παιδιά, το χάιδεψα, ξέροντας πως λίγη αγάπη είναι αρκετή, αρκετή για να νιώσω εγώ λίγο καλύτερα, ότι δεν έπραξα εσφαλμένα. Έπειτα μόλις τελείωσε η γιορτή, το σήκωσα, το πήγα στον δάσκαλο, κι ένιωθα καλά, ωραία, γέμισε λίγο η σκάρτη η ψυχή μου, η ρουτίνα μου κάπως άλλαξε.
Τέλος πάντων, η επίσκεψη θα μείνει αξέχαστη πιστεύω, θα το έχω πυξίδα της ψυχής μου, και μακάρι να ήμουνα 2α ή 1η,για να πήγαινα του χρόνου ξανά εκεί, να δω τα προσωπάκια τους, και να γεμίσει η ψυχούλα μου ξανά.
Βγάζω από την θήκη το λάπτοπ και το στήνω στο τραπέζι για να αρχίσει η προβολή βίντεο και να ξεκινήσουν τα χορευτικά. Κι εκείνη την ώρα φεύγει ένα μικρό κοριτσάκι από τα χέρια του καθηγητή που πάσχιζε να το κρατήσει υπό έλεγχο, και έρχεται κατά μέρους μου. Και λυπήθηκα που δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Έπρεπε να χαμογελάσω, να το ρωτήσω το όνομά του ή να το πάρω και να το πάω πίσω από κει που ήταν. Τελικά ήρθε η δασκάλα και το τράβηξε λες και ήταν λάστιχο.
Ξεκινάει λοιπόν η γιορτή. Χαίρομαι που αν και το πόστο μου δεν είναι ενεργό (χειρισμός ηλεκτρονικού υπολογιστή), η γιορτή μετέδωσε μια λάμψη στα ματάκια τους. Η χαρά στα βλέμματά τους μου έδινε ζωή, μου έδινε δύναμη να βγάλω ό,τι κακό έχω μέσα μου, και να συνειδητοποιήσω ότι ευτυχία είναι απλώς ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά, και μια σταλιά αγάπη. Κάναμε ένα διάλειμμα μετά την παρουσίαση της γιορτής μας όπου πήγαμε να φάμε τα καλούδια που αυτοί είχαν ετοιμάσει.Λυπάμαι, γιατί παρατήρησα πως πολλοί, όπως κι εγώ που δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ, έτρωγαν με δυσπιστία αυτά που είχαν ετοιμάσει, λες και θα κολλούσαν κάποια αρρώστια. Λυπάμαι γιατί θεωρήσαμε όλοι πως τάχα είμαστε ανώτεροι από εκείνους, επειδή απλώς εγώ έχω μια στάλα περισσότερο IQ. Γιατί αδυνατούσαμε να καταλάβουμε πως δεν είμασταν άνισοι, αλλά διαφορετικοί. Και πιότερο λυπάμαι γιατί ήξερα οτι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτό. Γιατί ήξερα πως το μόνο που θα έκανα όταν γυρνούσα σπίτι ήταν να γράψω κάνα δυο ποιήματα γι' αυτήν την εμπειρία, και τίποτα παραπάνω. Μα τι να σου κάνουν 2 αράδες στίχων;; Μπορούν να διορθώσουν κάτι δυο αράδες;; Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Αυτά τα παιδιά θα παραμείνουν στην απόρριψη και απομόνωση της κοινωνίας, δεν θα επιτύχουν τίποτα στην ζωή τους, ακριβώς εξαιτίας μας.
Αλλά η στιγμή που μου έμεινε ήταν όταν ο Γιωργάκος, ένα μικρό παιδάκι με σύνδρομο down, ήρθε κι έκατσε στην ποδιά μου. Τώρα πια ήξερα όμως. Δεν ήμουν όπως στην αρχή. Αρχίσαμε να του μιλάμε όλα τα παιδιά, το χάιδεψα, ξέροντας πως λίγη αγάπη είναι αρκετή, αρκετή για να νιώσω εγώ λίγο καλύτερα, ότι δεν έπραξα εσφαλμένα. Έπειτα μόλις τελείωσε η γιορτή, το σήκωσα, το πήγα στον δάσκαλο, κι ένιωθα καλά, ωραία, γέμισε λίγο η σκάρτη η ψυχή μου, η ρουτίνα μου κάπως άλλαξε.
Τέλος πάντων, η επίσκεψη θα μείνει αξέχαστη πιστεύω, θα το έχω πυξίδα της ψυχής μου, και μακάρι να ήμουνα 2α ή 1η,για να πήγαινα του χρόνου ξανά εκεί, να δω τα προσωπάκια τους, και να γεμίσει η ψυχούλα μου ξανά.
- Σπόιλερ:
- Δεν ήθελα να θέσω καποιο ερώτημα, απλώς ήθελα να μεταδώσω την εμπειρία μου, ίσως πρέπει να υπάρχει τόπικ για αυτό το θέμα, και συγνώμη αν σας κούρασα ή βρήκατε το κείμενο ανούσιο.
