Τι θα σας λειψει απο το σχολειο;

Αποφοιτοι! (or whatever it's name) ολοι εδω!
Μετα απο τοσα και τοσα χρονια υπομονης που αλλοτε θελαμε κι'αλλοτε οχι να τελιωσουν τα σχολεια.. Τελικα πως σας φανηκε η τελευταια μερα/χρονια/στιγμη που συνηδειτοποιησατε οτι.. τερμα πια?? Ηταν οι αντιδρασεις σας αυτες που περιμενατε? Λυπηθηκατε, χαρηκατε, κλαψατε, πλανταξατε ?? Τι σας εμεινε απο το σχολειο και τι θα σας λειψει?


Expess yourselves μυστηρια πλασματα

Ωραίο τόπικ, ας απαντήσω
Τελείωσα το λύκειο πριν από 6 χρόνια αλλά αυτό που ένιωσα βασικά ήταν... ανακούφιση. Ούτε χάρηκα, ούτε λυπήθηκα, ούτε τίποτα απ' αυτά. Έβλεπα τους άλλους γύρω μου να πλαντάζουν στο κλάμα που δεν θα ξανάβλεπαν τους φίλους τους κάθε μέρα και γω ήμουν σε φάση pokerface κι αναρωτιόμουν αν είμαι η μόνη που μισεί τους πάντες
Έκτοτε το μόνο που μου έχει λείψει είναι η παρέα μου. Έχω κόψει επαφές εδώ και χρόνια μαζί τους, αλλά έχω μάθει κάποια πράγματα για τις περισσότερες που δεν μου άρεσαν και λυπάμαι που καταλήξαμε έτσι. Μόνο με τη μία κάνω περισσότερη παρέα πλέον και χαίρομαι που δεν έχει αλλάξει προς το χειρότερο

Τιποτα.
Ειδικα απ'το λυκειο, το μονο που θα μου λειψει ειναι που δεν εκανα κανενα αρθρο που να το κραζω.

Τωρα,αν ποτε φτασω να αναπολω τις απιστευτες ωρες βαρεμαρας σε καποια μαθηματα και το πρωινο ξυπνημα, please kill me .


Δεν εχω προβλημα με τη γνωση και τα λοιπα, αλλα ετσι οπως ειναι τα σχολεια, προτιμω τη 'δια βιου' .

Οι αντιδρασεις μου οταν τελειωσα το σχολειο ηταν πολυ... ρηχες. Ουτε χαρα, ουτε λυπη, ουτε τιποτα, σα να κοιμομουνα ενα πραγμα. Αλλα ευτυχως δεν ειμαι η μονη, τρεις μηνες μετα τπ συνηδειτοποιησα οτι δεν προκειται να ξαναπαω στο λυκειο, και η απαντηση της κολλητης μου οταν της το ανακοινωσα με υφος "κοιτα να δεις' ηταν 'δοξα τω θεω'

Πω είμαι η μόνη που αγαπούσα (και αγαπάω ) το σχολείο μου;
Μία κρίση συναισθηματισμού με έπιασε στη γιορτή των Χριστουγέννων αλλά στην αποφοίτηση δεν έκλαψα. Ούτε ήθελα να κλάψω.

Μετά το σβήσιμο του προηγούμενού ποστ που προσωπικά το έγραψα μόνο και μόνο για να σπάσουμε λίγη πλάκα διότι από οποιαδήποτε πλευρά να το κοιτάξει κάνεις κωμικό ήταν . Θα ομολογήσω ότι από το σχολείο θα μου λείψουν οι συμμαθητές μου που αν και δεν τους συμπαθούσα όλους ο καθένας είχε κάτι ξεχωριστό που τον καθιστούσε μοναδικό . Αν προσέβαλε κάποιον το προηγούμενο ποστ που θαρρώ πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να μου το πει .

Απο το Δημοτικο μου εχουν λειψει οι σχολικες εκδηλωσεις, απο το Γυμνασιο καποιοι μαθητες και καθηγητες που εχω να δω 3 χρονια και απο το Λυκειο νομιζω θα μου λείψουν όλα αυτα που καναμε ολοι μαζι. Να φτιαχνουμε τον κηπο, να βαφουμε τοιχους, να ζωγραφιζουμε τοιχους, να γραφουμε ευχες. Σα κενα μας που κανουμε μ@λ@κιε$ ολοι μαζι... Να σχολιαζουμε τους καθηγητες και αλλα τετοια

Καλά για Δημοτικό δεν μιλάω καν.Είναι κάτι που θα νοσταλγώ για πάντα.Γιατί ναι μεν είχαμε μαθήματα αλλά με ελαφρύ ρυθμό.Οι εκδρομές που μας πήγαιναν,τα ένα σοροοοοοοο παιχνίδια που παίζαμε,το ότι ήμασταν όλα τα παιδάκια μια παρέα,αυτή η αθωότητα,οι καλές μας κυριές,η ευχαρίστηση κ όχι δυσαρέσκεια του να πηγαίνεις σχολίο.
Από το γυμνάσιο ΤΙΠΟΤΑ.
Πέρσι τώρα από το Λύκειο,συνειδητοποίησα ότι μου έλειπαν πράγματα.Καταρχάς το να είναι το σχολείο 5 λεπτά με τα πόδια. Αχ να ήτανε έτσι και το Πανεπιστήμιο. Το ότι ήμασταν λίγα παιδιά και γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας.Η βαβούρα,η φασαρία και οι βλακείες. Στο Πανεπιστήμιο είσαι λίγο στυλ"τώρα σε ΑΕΙ,να είμαστε σοβαροί κλ" ενώ στο σχολείο όταν επρόκειτο για βλακεία όλοι ήμασταν μέσα.Μου λείπουν αυτές οι στιγμές που καθόμουν στο ίδιο θρανίο με την αδερφή μου,και γράφαμε η μία στο βιβλίο της άλλης,και κρατιόμασταν να μην γελάσουμε με αποτέλεσμα να μην κοιτιόμαστε. Οι ώρες της Γυμναστικής που ή παίζαμε βόλευ ή πηγαίναμε και λιαζόμασταν στα παγκάκια.Οι στιγμές του στυλ"Τι έχουμε τώρα?" "Παγώνη!" "ααα,οκ χαλαρά.Θα ανέβουμε σε 10 λεπτά" Που μας ήξεραν όλοι οι καθηγητές με τα μικρά μας,η πολύ μικρότερη πίεση σε σχέση με το Γυμνάσιο.Τους είχαμε πάρει τον αέρα. Αφού ο διευθυντής μεγάλωσε το 2ο διάλειμα γιατί και καλά δεν προλαβαίναμε να φάμε και να μπούμε στην ώρα μας στο μάθημα .Οι τετραήμερες και μονοήμερες. Όταν γκρινιάζαμε όλη η τάξη μαζί,και έτσι γλυτώναμε κάποιοι διαγώνισμα.
Όταν τελειώσαμε δεν χάρηκα ούτε λυπήθηκα.
Αλλά ναι γενικότερα μου λείπει η αισθησή του.

γλιτωσατε διαγωνισμα λογω γκρινιας; για πες το κολπο!!

Elliza Cullen έγραψε:γλιτωσατε διαγωνισμα λογω γκρινιας; για πες το κολπο!!

Χαχχαχ ναι!εε στην γκρίνια μας δεν αντισκέκονταν.
Αρχίζαμε να μιλάμε ΟΛΟΙ μαζί,και να παραπονιόμαστε ΟΛΟΙ μαζί,και να λέμε δεν προλάβαίνουμε,λυπηθείτε μας,πιο μετά να έχουμε διαβάσει καλά,ελάααατε κύριε,θα σας δώσουμε άσπρη κόλλα κλ.
Είχε πολύ πλάκα και έπιανε!

και μεις τα εχουμε κανει αυτα σε μερικους καθηγητες αλλα δεν πιανει...

συνειδητοποίησα οτι τελος το σχολείο,θα ξαναπάω μονο για τις εξετασεις.Δεν μπορώ να πω οτι χαίρομαι ή λυπάμαι βασικά δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, δεν ήμουν δεμένη με αυτό.Είμαι σε αυτο το σχολείο απο τα μέσα της περσινής χρονιάς(β λυκείου) αλλα δεν το βλέπω σαν σχολείο μου, το θαρανίο μου είναι κενό δεν εγραψα τιποτα σε αυτό όλη τη χρονιά παρα μονο στο τελος και τα εσβησα, απο την ταξη μου δεν θα μου λειψει ούτε ενα άτομο και γενικότερα απο ολο το σχολείο ίσως μου λείψουν λιγακι δύο άτομα.Βασικά απο αυτό το σχολείο δεν θα μου μείνει καμία ανάμνηση.Ωστόσο όταν έφυγα πέρσυ απο το προηγούμενο σχολείο μου είχα στεναχωρηθεί πολύ.Ακόμα μου λείπει το θρανίο μου,η διπλανή μου,οι πλάκες που κάναμε κατα τη διάρκεια του μαθήματος με τις απο πίσω, οι σελιδοδείκτες που κολάγαμε στους μπροστινούς,οι φορες που παιζαμε θαρρος ή αληθεια, οι χοροι του σχολείου, η μονοημερη μας, και απο καθηγητες θυμαμαι τον θεολογο μας (ηταν παπας και του παιρνανε τα παιδια αυτο το καπελο που εχει και το φοραγανε),τη φιλολογο μας, το μαθηματικο μας και τις ιδιαιτερες αποψεις του, τη χημικο μας και την αγαπη της για το μαθημα της που καταφερε να τη μεταδοσει και σε μας... Αφου αλλαξα σχολειο εκανα κοπανες τις τελευταιες ωρες για να επισκεπτομαι το παλιο μου.Ακομα και φετος αν πηγα καποιες φορες που σχολουσα νωριτερα.Καθε φορα που πηγαινω συγκινουμαι.
το γυμνασιο δεν θα μου λείψει και πολύ.Ισως το μαθημα ενός καθηγητή που τον δουλεύαμε επειδή ελεγε καποιες περίεργες ατακες που σημειώναμε(ω ναι τις έχω ακομα!!) και που καναμε διαφορες βλακειες όπως να βγαζει μια κοπελα το παπουτσι της να το αφηνει στην εδρα και αλλα.Βλακειες καναμε και στα μαθηματικα π.χ να πεταμε το φαγητα μεσα στην ταξη(νομιζω ενα σαντουτσ που ειχαμε κατεληξε στο τοιχο).
Δημοτικο δεν θελω να θυμαμαι,αλλα θυμαμαι.Ηταν χάλια.Στην έκτη ήθελα να φυγω και να μην ξαναγυρίσω.Εφυγα πραγματι.Στο γυμνασιο πηγα σε αλλο σχολειο.Γρηγορα όμως μου πέρασε αυτο και ήθελα να ξαναγυρίσω στην παλια μου ταξη, πραγμα που εκανα οταν αλλαξα σχολειο στο λυκειο και που τελικα μετανιωσα (πραγματικα αν μετανιωνω κατι σε ολα τα σχολικα μου χρόνια είναι αυτό).

Μετά από τόσα χρόνια, θα είναι πολύ παράξενο να χτυπάει κάπου ενά κουδούνι και να μην είναι για μένα... Θα μου λείψει το σχολείο, ίσως να 'μαι κι απ' τους λίγους που θα τους λείψει, δεν ξέρω. Εγώ πάντως μεγάλωσα, ωρίμασα εκεί μέσα. Το σχολείο μου έδωσε όλα όσα οι γονείς μου δεν μπόρεσαν να μου δώσουν. Δεν με έκρινε για τα λάθη μου, δεν με μάλωσε, ποτέ δεν ένιωσα σκουπίδι. Καθηγητές και συμμαθητές, μου άπλωσαν μια αγκαλιά από χέρια για να σηκωθώ και να συνεχίσω. Μου είπαν: "δεν πειράζει, ξαναπροσπάθησε" και "το ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Πιστεύω σε σένα". Και αν εξαιρέσουμε τις άσχημες στιγμές που χαρακτηρίζοταν απλά από "άσχημους" ανθρώπους, πέρασα υπέροχα. Το σχολείο μου έδωσε όσες ευκαιρίες χρειαζόμουν. Χωρίς αυτό, θα ήμουν ένα εγωιστικό, κακομαθημένο σκατό. Το πιστεύω αυτό. Έμαθα να μοιράζομαι και να μιλάω, να βοηθάω, να συμμετέχω. Όλο αυτό με άλλαξε. Οι καθηγητές μου υπήρξαν πηγή απογοήτευσης και έμπνευσης-οι πρώτοι προσωποποιούσαν αυτό που ποτέ δεν θα ήθελα να γίνω και οι δεύτεροι αυτό που θέλω να είμαι/γίνω και τους ευχαριστώ όλους.
Γνώρισα θαυμάσιους ανθρώπους που θέλω να μείνουν δίπλα μου σε όλη μου την ζωή.

Από τη στιγμή που άκουσα το κουδούνι του τελευταίου αγιασμού ως μαθητής, ήξερα πως θα μου λείψει το σχολείο... Εντάξει, για ένα διάστημα 3-4 εβδομάδων αφού τελείωσαν οι πανελλήνιες έλεγα πως ήταν καιρός για ένα διάλειμμα, αλλά το Σεπτέμβρη σχεδόν ζήλεψα που η αδερφή μου θα βρισκόταν για μια ακόμη φορά στα θρανία..
Αυτό που μου λείπει πιότερο είναι η ξεγνοιασιά και το καλαμπούρι βέβαια με την παλιοπαρέα... Επίσης η πιο "ανθρώπινη" σχέση μαθητή-καθηγητή και η αμεσότητα που πολλές φορές υπήρχε στην τάξη...
Σαφώς η φοιτητική ζωή δε συγκρίνεται με τη μαθητική, αλλά υπάρχουν αναντικατάστατα κομμάτια της τελευταίας που τα λησμονώ...

Οι πρωτες μερες της νεας σχολικης χρονιας. Η ολη κατασταση με την παρελαση απο καθηγητες στην ταξη και τα σχολια που καναμε πισω απο την πλατη τους σε καθε διαλλειμμα.

^κι εγώ όταν έφυγα έτσι ήμουν Τάσο, ακόμα και τώρα αν με ρωτήσεις πάλι NOTHING θα σου πω  

Και γω η αληθεια ειναι δεν μπορουσα να πιστεψω οτι θα μου λειψει κατι. Μιλουσαμε χθες με τον Παντελη που θα πηγαινε να εφοδιαστει σχολικα και ζηλευα (με την καλη εννοια) γιατι ειναι κατι που κανω ολη μου τη ζωη και δεν θα το ξανακανω.

^Μπλιαχ, απαπαπα ούτε αυτό θα μου λείψει  

Elliza Cullen έγραψε:Και γω η αληθεια ειναι δεν μπορουσα να πιστεψω οτι θα μου λειψει κατι. Μιλουσαμε χθες με τον Παντελη που θα πηγαινε να εφοδιαστει σχολικα και ζηλευα (με την καλη εννοια) γιατι ειναι κατι που κανω ολη μου τη ζωη και δεν θα το ξανακανω.

Το μόνο πράγμα που μου άρεσε. 

Προς το παρόν και μένα δεν μου έχει λείψει τίποτα απολύτως. Θα δείξει στην πορεία.