από Nearly Headless Nick Τετ Απρ 08, 2020 8:56 am
Ούτε πολεμικοί ανταποκριτές, ούτε τίποτα. Να μου έρθει καμία ξωφαλτση, να μην ξέρω από που μου ήρθε. Το πολύ να γίνω εθελοντής με κάποιον τρόπο που δεν θα απειλείται η ζωή μου. Θα δώσω αίμα, που έκανα και μηδέν ρέζους, μια χαρά.
Αλλά ωραίο τοπικ, που ήταν κρυμμένο τόσα χρόνια;
Νομίζω πως δεν θα το προτιμούσα, καθαρά λόγω βίας και κίνδυνοι. Εγώ κάτι τέτοια τα φοβάμαι, είμαι δειλός. Αυτά όλα στην περίπτωση που δεν ήμουν υποχρεωμένος να πάω. Ίσως άλλαζα και χώρα.
Από εκεί και πέρα, εντός μάχης θα μου άρεσε να νιώθω μέλος ομάδας, για να νιώθω πως κάποιος φυλάει το νώτα μου. Δεν θα προτιμούσα δυάδα, αλλά γενικά την ομάδα με τα περισσότερα άτομα, γιατί γνωρίζοντας τον εαυτό μου σε περίπτωση άτυχης στιγμής για κάποιον άλλο, θα το έχω βάρος στη συνείδηση μου. Είτε γιατί μπορούσα να κάνω κάτι εφ όσον ήταν στόχος, είτε αν ήμουν εγώ ο στόχος και προσπάθησε να με σώσει ή να με καλύψει.
Σίγουρα στις αρχές θα ήμουν αρκετά κρυμμένος και μετά θα περνάγα δειλά δειλά στην επίθεση. Φαντάζομαι τον εαυτό μου κρυμμένο πίσω από βράχους και όχι σε 1v1. Όσο καλός μαγος κι αν ήμουν, θα με έτρωγε τελικά ο φόβος.