^Όντως ευχάριστο και αστείο. Από κει και πέρα έχω πολλές αμφιβολίες και ενστάσεις...
Καταρχάς να πω ότι δεν είχα ιδέα για την τηλεοπτική σειρά.
Από την περίοδο προώθησης της ταινίας, πριν βγει στους κινηματογράφους, περίμενα να δω ένα έπος, μία από τις καλύτερες δουλειές του Burton, κάτι ανάλογο με το Sweeney Todd.
Στην συνέχεια, όταν βγήκε, είδα τις μέτριες κριτικές (που, πείτε το καλό, πείτε το κακό, πάντα δίνω σημασία) και ο ενθουσιασμός μου κόπηκε μαχαίρι.
Σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα, σίγουρα όμως δεν ήταν και σκουπίδι.
Ένα μεγάλο μείον της ταινίας για εμένα ήταν η διασκευή του σεναρίου, που, ναι μεν έβγαζε νόημα, έβγαζε όμως και μάτι ότι ήταν μία πετσοκομμένη ιστορία. Και όταν μιλάμε για μία σειρά, αυτονόητο είναι ότι ο κάθε χαρακτήρας αναπτύσσεται στην διάρκειά της και στο τέλος της ολοκληρώνεται. Στην ταινία δεν φάνηκε αυτό.
Υπήρχαν πολλοί χαρακτήρες και σχεδόν κανένας, ούτε καν ο Μπάρναμπας (που έδινε την αίσθηση ακομα και κομπάρσου, χωρίς να έχει τον ρόλο-κλειδί στην ταινία), δεν είχε μία συνέχεια ή μία αναπτυξη. Και πάλι καλά που αυτό το έσωσε το πολύ καλό καστ.
Ένα δεύτερο μεγάλο μείον ήταν το μοντάζ. Οι σκηνές μου έμοιαζαν ασύνδετες μεταξύ τους, που έπερναν θέση στην ταινία μόνο και μόνο για να πετάξουν την ατάκα τους ή να εντυπωσιάσουν με τα πλάνα τους. Αυτό βέβαια μπορεί να οφείλεται και στο κακομεταχειρισμένο σενάριο, αλλά είναι αδυναμία και του σκηνοθέτη.
Μπόρει όμως να οφείλεται και στην ιδέα του Μπάρτον, όπως διάβασα, να μεταφέρει στην ταινία του το όλο κλίμα σαπουνόπερας, με τα απλά μονοκόματα πλάνα της, το οποίο εν μέρη δικαιολογείται, κυρίως για το ρίσκο και την τρέλα του σκηνοθέτη, παρά για το αποτέλεσμά του.
Στα θετικά τώρα σίγουρα μπαίνουν τα κοστούμια, τα σκηνικά και οι ηθοποιοί, από τον πρώτο και κυριότερο μέχρι τον τελευταίο και πιο ασήμαντο. Όλοι, ο καθένας τους, ήταν μία εξέχουσα φιγούρα, άψογα εκτελεσμένη, που έδεναν με τα τοπία και τα σκηνικά, και σου έδιναν την αίσθηση ότι μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, όπου οι χαρακτήρες δεν είναι απλοί και συνηθισμένοι.
Δεν θα ξεχάσω το εκπληκτικό πλάνο της Κάρτερ με το κάτασπρο πρόσωπό της και το καροτί μαλλί μέσα στο γκρίζο και μουντό ιατρείο της να κοιτάει κατευθεία μέσα στην κάμερα, καθώς απευθύνεται στον Μπάρναμπας... Ή την γιαγιά οικονόμο, που σε κάθε σκηνή έδινε ρέστα.
Με λίγα λόγια, σίγουρα μου άρεσε, πέρασα ωραία και θα την ξαναδω, κι όχι μόνο μία φορά ακόμα, αλλά σίγουρα με απογοήτευσε ο Μπάρτον, που δεν μπόρεσε να βρει ένα ρυθμό και να βάλει βάθος και εκπλήξεις και ανατροπές στην ταινία του.
Δεν ήταν εκπληκτική, δεν ήταν αριστούργημα, ήταν απλή και ευχάριστη. Κι αυτό για τα υψηλά στάνταρ που έχει θέσει ο Μπάρτον στον εαυτό του, είναι απογοητευτικό.
Πω, πρώτη φορά με προβλημάτισε έτσι μία ταινία