Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

όταν προσπαθείς επίμονα να προστατεψεις καποιον που αγαπάς με όλη σου την ψυχή απ'το πόνο διαρκώς και καταλήγεις να του προκαλέσεις εσύ τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί μαι ακρδια να αντέξει τι μπορείς να κάνεις;
Ποιες επιλογές έχεις ώστε να τον βοηθήσεις αλλά και για να βοηθήσεις τον εαυτό σου;

"Μαζί τα φάγαμε."
Τον κακό σας τον καιρό!
Όχι, δεν τα φάγαμε μαζί. Υπήρχε κ υπάρχει ακόμη καλός και δίκαιος κόσμος. Δεν έφαγαν όλοι, δεν λιγουρεύονταν καν. Ακόμη και τώρα, δεν προσπαθούν να σε εξαπατήσουν σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν. Δεν τους αρέσει το εύκολο χρήμα, η κλεψιά. Τους αρέσει να έχουν καθαρή συνείδηση και φίλους, με όλη την σημασία της λέξης.
Δεν έφαγαν, αλλά έφταιξαν. Γιατί γνώριζαν εσένα κ εσένα κ εσένα που τρώγατε και δεν μίλησαν από δειλία. Ναι, έφταιξαν, αλλά δεν έφαγαν. Γι αυτό βουλώστε το και κόψ'τε αυτή την ηλίθια φράση, που είπε ένας ακόμη πιο ηλίθιος άνθρωπος, που την έχετε κάνει ψωμοτύρι.

Γιατι παντα αυτοι που αγαπας και θες να εισαι μαζι τους φευγουν μακρια σου;
Σημερα ας πουμε εφυγαν οι κολλητες μου. Και δεν ειναι μονο απλα κολλητες...Τις νιωθω αδερφες μου. Ειναι τοσο διαφορετικες αλλα εμενα μου φαινονται ιδιες... Και οι δυο καταπιεσμενες απο την καθημερινοτητα και τους γονεις τους και τα αδερφια τους και τα μαθηματα... Δεν εχουμε περασει ουτε ενα καλοκαιρι χωρις τσακωμους και διαφωνιες κι ομως καθε φορα που φευγουν ειμαστε ολο και πιο δεμενες. Αλλα μου λειπουν. Και μετα πρεπει να βρω εναν τροπο για να μην θυμαμαι οτι ηρθαν. Και καθε φορα που με περνουν ή τις περνω τηλεφωνο γινεται πιο δυσκολο να ξεχασω οτι πηραν και να μην με πιασουν οι λυγμοι και ανοιξουν οι βρυσες και τρεχει το δακρυ ποταμι...Οπως τωρα ... Και μετα θα τις δω τα Χριστουγεννα και αν...ή και τις Αποκριες...αμα παω Λαμια...και μετα το Πασχα...και υστερα το αλλο καλοκαιρι...... Καθε χρονο το ιδιο μοτιβο... Αλλα αυτο δεν μπορει να συνεχιστει για παντα... και θα τις χασω... Και θα τις ξαναδω ισως σε κανα Παμε Πακετο στον Αλφα. Θελω πισω τις "αδερφες" μουυυ

Angelika-Lavender Black έγραψε:Γιατι παντα αυτοι που αγαπας και θες να εισαι μαζι τους φευγουν μακρια σου;
Σημερα ας πουμε εφυγαν οι κολλητες μου. Και δεν ειναι μονο απλα κολλητες...Τις νιωθω αδερφες μου. Ειναι τοσο διαφορετικες αλλα εμενα μου φαινονται ιδιες... Και οι δυο καταπιεσμενες απο την καθημερινοτητα και τους γονεις τους και τα αδερφια τους και τα μαθηματα... Δεν εχουμε περασει ουτε ενα καλοκαιρι χωρις τσακωμους και διαφωνιες κι ομως καθε φορα που φευγουν ειμαστε ολο και πιο δεμενες. Αλλα μου λειπουν. Και μετα πρεπει να βρω εναν τροπο για να μην θυμαμαι οτι ηρθαν. Και καθε φορα που με περνουν ή τις περνω τηλεφωνο γινεται πιο δυσκολο να ξεχασω οτι πηραν και να μην με πιασουν οι λυγμοι και ανοιξουν οι βρυσες και τρεχει το δακρυ ποταμι...Οπως τωρα ... Και μετα θα τις δω τα Χριστουγεννα και αν...ή και τις Αποκριες...αμα παω Λαμια...και μετα το Πασχα...και υστερα το αλλο καλοκαιρι...... Καθε χρονο το ιδιο μοτιβο... Αλλα αυτο δεν μπορει να συνεχιστει για παντα... και θα τις χασω... Και θα τις ξαναδω ισως σε κανα Παμε Πακετο στον Αλφα. Θελω πισω τις "αδερφες" μουυυ

Αυτό ακριβώς ηθελα να γράψω..

Maraki Jane Frecoule έγραψε:

Angelika-Lavender Black έγραψε:Γιατι παντα αυτοι που αγαπας και θες να εισαι μαζι τους φευγουν μακρια σου;
Σημερα ας πουμε εφυγαν οι κολλητες μου. Και δεν ειναι μονο απλα κολλητες...Τις νιωθω αδερφες μου. Ειναι τοσο διαφορετικες αλλα εμενα μου φαινονται ιδιες... Και οι δυο καταπιεσμενες απο την καθημερινοτητα και τους γονεις τους και τα αδερφια τους και τα μαθηματα... Δεν εχουμε περασει ουτε ενα καλοκαιρι χωρις τσακωμους και διαφωνιες κι ομως καθε φορα που φευγουν ειμαστε ολο και πιο δεμενες. Αλλα μου λειπουν. Και μετα πρεπει να βρω εναν τροπο για να μην θυμαμαι οτι ηρθαν. Και καθε φορα που με περνουν ή τις περνω τηλεφωνο γινεται πιο δυσκολο να ξεχασω οτι πηραν και να μην με πιασουν οι λυγμοι και ανοιξουν οι βρυσες και τρεχει το δακρυ ποταμι...Οπως τωρα ... Και μετα θα τις δω τα Χριστουγεννα και αν...ή και τις Αποκριες...αμα παω Λαμια...και μετα το Πασχα...και υστερα το αλλο καλοκαιρι...... Καθε χρονο το ιδιο μοτιβο... Αλλα αυτο δεν μπορει να συνεχιστει για παντα... και θα τις χασω... Και θα τις ξαναδω ισως σε κανα Παμε Πακετο στον Αλφα. Θελω πισω τις "αδερφες" μουυυ

Αυτό ακριβώς ηθελα να γράψω..

Σε καταλαβαινω απολυτωωως!

Τελικά έτσι είναι η ζωή..!Για να βρώ τον πρίγκηπα,πρέπει να ψάξω πολύ ανάμεσα στους βατράχους!

Μιλάτε για πράγματα κ καταστάσεις που δεν ζήσατε ποτέ και τις φοβάστε, σαν τις ξέρετε... γιατί;

Και εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι που σου έρχεται η ψυχρολουσιά!
Τι νόημα έχουν οι Πανελλήνιες?Σιγά το πράγμα!
Τι νόημα έχουν τα λεφτά?Έχει ο Θεός.
Τι νόημα έχουν τα ψώνια?

Θα ήθελα κάτι παραπάνω από πολύ να είχα ζήσει έναν ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ Ιούλιο όπως όλα τα παιδιά στην ηλικία μου.Να σκεφτόμουν τους καλούς βαθμούς που έγραψα,να κανόνιζα αβέρτα τις βόλτες και τα μπάνια με τις φίλες μου,να αγόραζα καινούργιο μαγιο...ότι κάνουν όλοι βρε παιδί μου!

Όταν οι γονείς σας είναι μαζί,και πάνω απ'όλα είναι καλά σωματικά αλλά κυριώς ΨΥΧΙΚΑ και γελάνε,να μην σας νοιάζει ΚΑΜΙΑ ΣΚΟΤΟΥΡΑ.Να θεωρείται πως είστε οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο.Πως είστε γεμάτοι.Να μην παραπονεθείτε ποτέ για τα χρήματα που δεν σας έδωσαν,ή για το πως σας φωναξαν ή για τ'οτι σας παραμέλησαν λίγο.Ότι σας έκριναν άσχημα ή οτι δεν συμμερίζονται τα όνειρά σας.Πριν ανοίξετε το στόμα σας και πείτε κάτι κακό σκεφτείτε ποιος σας φροντίζει όταν είστε άρρωστοι,ποιος σας αγάπάει χωρίς να σας έχει ζητήσει ποτέ αντάλαγμα και στην τελικη ποιος σας μεγάλωσε.Να είστε ευτυχισμένοι ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα στην ζωή σας δεν πάνε καλά.

Έμαθα τόσα υπερβολικά πολλά πράγματα μέσα σ'ένα μήνα.Αλλά το καλύτερο?Αντιμετώπισα "σχεδον" τον μεγαλυτερο μου φόβο.Και παράλληλα μου δημιουργήθηκε και ένας καινούργιος.Και τελικά υπάρχουν πράγματα σ'αυτή την ζωή που δεν μπορούμε ΚΑΝ να φανταστούμε.Δεν πάει το μυαλό μας.

Χαζή Μαρία θα έπρεπε να το έχεις αντιλθει!Πως?Ημουνα μικρη!Δεν το φαντάστηκα...να τώρα οι συνέπειες.

Και εκεί που τα μάτια μου είναι θολά(παράπονο πολύ παράπονο μέχρι να συνηθίσω την ιδέα) κάποιος μου πιάνει το χέρι.Με τραβάει απαλά,με απομακρύνει από το σπίτι.Βγαίνουμε στην αυλή,στον καφτό ήλιο,δεν μπορώ όμως να σταματήσω.Ακόμα θολά μάτια.Τελικά την κοιτάω.Η θεία μου.Μιλάει...Μιλάει...με παρηγορει.
"Κάνατε μια βουτιά στα βαθιά"ΠΟΙΑ ΒΑΘΙΑ?? Αυτό ήταν πτώση στην μέση του Ειρηνικού!
Μιλάει...Τα καστανοπράσινα ματια της βουρκώνουν καθώς λέει ότι στα δύσκολα η οικογένεια πρέπει να είναι ενωμένη.Βουρκώνει όταν λέει ότι εγώ και η αδερφή μου ήμασταν η πρώτη της χαρά.Πάλι θολά τα μάτια μου,αλλά από ευτυχία.Με αγκαλιάζει.

Παράλληλα με μισώ που πίστευα το Πάσχα ότι μας έχουν ξεχάσει όλοι.Που είχα τόσα νεύρα και νόμιζα πως δεν μας υπολογίζουν.
Αυτή ίσως να ήταν η πολυτιμότερη ανάμνηση μου από το καλοκαίρι.Μου έλειψε τόσο να βγάζω συναισθηματά μου στο hw.Αυτή την στιγμή βέβαια θα το έκανα στο μπλογκ μου αλλά άλλη φορά,αφού δεν μπορώ να λύσω το θέμα με τους κωδικούς.-.-
ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕΣ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟ HW ΜΟΥ!!!

Γιαγιάκα,Αγαπημένη μου θεία,Ε. και Ε. αν δεν ήσασταν εσεις θα είχαμε καταρεύσει.Θα είχα καταρεύσει.Θα σας χρωστάω για πάντα.Όχι τόσο για την υλική υποστήριξη,αλλά κυριώς για την ΨΥΧΙΚΗ.Σας αγαπώ όσο δεν παίρνει.

Και να...εμαθα να πλενω,να σιδερωνω,να μαγειρευω.Για ενα μηνα.Να σκουπίζω,να ξεσκονίζω,να πληρώνω λογαριασμούς,να ψάχνω για δουλεια......

Ούφ ήθελε υπερανθρωπη προσπάπεια για να πάω εκε'ι.....
Δεν βαριέσαι.Όλα μπήκαν σε μια τάξη πάλι.Έτσι νομίζω δηλαδή.(Γιαγιάκα μου λείπεις!)
Τα αναλάβαμε πάλι όλα εμείς.Η διαχείρηση των χρημάτων και των φαρμάκων σ'εμάς!

"Δεν υπάρχουν παιδιά σαν και εσας""Άλλες στην θέση τους θα έκαναν πάρτι.Μπράβο στις εγγόνες σου.Και έρχονται και σου κάνουν και παρέα.Και περνάνε και στο Πανεπιστήμιο.Μπράβο."
Πφ με συγκινούν όλοι.Αλλά τι να το κάνεις?Λες και αυτά τα λόγια θα αλλάξουν τα πράγματα.Θέλει χρόνο....

Γιατί πολύ απλά όταν οι γονείς δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους ερχεται η σειρά σου να τους φροντίσεις όπως έκαναν εκείνοι όλα αυτά τα χρόνια.
Απλά μωρε με πιάνει συχνά το παράπονο.Και ζηλεύω τόσο τις ξέγνοιαστες φίλες μου.

Ίσως το μόνο που θα ήθελα απλά τώρα είναι να υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος σ'αυτό το σπίτι που να μπορεί να με φροντίσει ψυχικά.Γιατί όσο και αν δεν μου φαίνεται νιώθω ακόμα παιδί.Θα αρχίσω να επισκέπτομαι πιο συχνά την θεία μου όπως με παρακάλεσε...<3

Είμαι ξαπλωμένη.Περνάει δίπλα μου.Μου απλώνει το χέρι της.Το πιάνω στοργικά.Δεν το αφήνω.Σκύβει και με φιλάει απαλά στο μέτωπο.....

-Πάλι με αφήνετε μόνο μου ε?
-Μην μου το κάνεις πιο δύσκολο βρε παππού!Φιλί?

Όλα θα πάρουν τον δρόμο τους όπως μου είπανε.
Θα ξανά έρθω μόνιμα πια από Σεπτέμβρη.Καληνύχτα hw!


ps θα μισω για πάντα τα νοσοκομεία ακόμα και αν σου κάνουν καλό!

Θα ηθελα κι εγω να ζησω ενα φυσιολογικο καλοκαιρι με ηρεμια και γαληνη...Με τους φιλους μου....με την οικογενεια μου....με τους ανθρωπους που αγαπω και ειναι σημαντικοι για μενα ρε παιδι μου...Αλλα απ'οτι φαινεται αυτο που θελω και ζηταω ειναι παρα πολυ για τους γυρω μου...

πώς γίνεται να νιωθώ τόσο δυνατά έναν πόνο που δεν είναι δικος μου;Που ανήκει σε έναν άνθρωπο που ξερω πάρα πολύ λίγο..

Γινεται να γυρισω τον χρονο πισω και να ζησω τις τελευταιες δεκα μερες ξανα και ξανα? Οχι ε? Γιατι ρε γαμωτο?

Μέτρια βαρύτητα- Είναι το στάδιο με τη μεγαλύτερα διάρκεια, από 2 εώς 10 χρόνια. Στο στάδιο αυτό οι νοητικές ικανότητες συνεχώς μειώνονται και παρουσιάζονται επίσης και διαταραχές της συμπεριφοράς. Οι ασθενείς περιπλανώνται άσκοπα, γίνονται εριστικοί και αρχίζουν να έχουν ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις. Η προσωπική υγιεινή και φροντίδα μειώνεται ενώ πολλοί έχουν μεγάλες μεταπτώσεις στη διάθεση για φαγητό, από την βουλιμία στην άρνηση πρόσληψης τροφής. Ο ασθενείς χρειάζεται πλέον συνεχή φροντίδα. Οι ασθενείς στο στάδιο αυτό έχουν εμφανώς πρόβλημα που γίνεται εύκολα αντιληπτό. Οι άνθρωποι που τους φροντίζουν έχουν πια εξοικειωθεί με τις αλλάγες στη συμπεριφορά. Γνωρίζουν ότι ο ασθενής δεν μπορεί να προσανατολιστεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι, περιπλανάται και βηματίζει άσκοπα και έχει μεγάλες μεταπτώσεις στη διάθεση: από την απόλυτη ηρεμία σε θυελλώδεις καυγάδες. Οι ασθενείς σʼαυτό το στάδιο κινδυνεύουν από ατυχήματα λόγω αδυναμίας συντονισμού των κινήσεων τους και χρειάζονται βοήθεια για να ντυθούν, να πλυθούν και να φάνε.

---
Τελικό στάδιο


Στα τελικά στάδια της Νόσου Alzheimer ο ασθενής παρουσιάζει τα εξής συμπτώματα:

- Δεν μπορεί πλέον να κάνει μόνο του μπάνιο, να φάει, να ντυθεί ή να πάει τουαλέτα.
- Ενδέχεται να καθηλωθεί στο κρεβάτι ή σε αναπηρικό καροτσάκι.
- Χάνει την ικανότητα μάσησης της τροφής.
- Χάνει εύκολα την ισορροπία του και μπορεί να πέφτει συχνά.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερα μεγάλη σύγχυση κατά τις βραδινές ώρες και έχει αϋπνίες.
- Δεν μπορεί να επικοινωνήσει λεκτικά.
- Έχει ακράτεια ούρων.

Not so funny after all, father.

Συμπάσχω...^Το καλό στην δικιά μας περίπτωση είναι ότι έφυγε γρήγορα οπότε δεν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθεί και να μείνει για χρόνια "φυτό".

Τις τελευταίες μέρες καθόμασταν όλοι στο οικόπεδο του Β. που η γιαγιά του είχε βάλει καναπέδες και τραπέζι, βλέπαμε από την τηλεόραση του Κ. με ρεύμα απ' το σπίτι του Α. με μια παραπληγική μπαλαντέζα που 'ταν δεν ξέρω κι εγώ πόσα μέτρα, πειράζαμε τη Μ., η Ε. φώναζε στον Σ. επειδή δεν την άφηνε να του στρίψει τσιγάρα για να μη χαλάσει τον καπνό, ο Χ. φώναζε στη Μ. όποτε καθόταν στη γωνία του, ο Σ. μου έδινε σε καθημερινή βάση το φούτερ του επειδή έκανε κρύο και άκουγε τα περί αστεριών, DOD και FF που λέγαμε με τον άλλον Σ., τον Κ. και τον Ο. με ένα ύφος που περιμένεις να δεις από παιδάκι πέντε χρονών που ακούει μαγεμένο κι ας κοντεύει τα 20! Ο Κ. μιλούσε Πολωνικά κι εγώ έκανα τη μετάφραση στα Ιαπωνικά, η Τ. κατάφερε να βραχνιάσει Αύγουστο μήνα αλλά και πάλι ήταν μαζί μας, η Δ. ... Η Δ. ήταν η γλυκιά και καλή και μικρή μας Δ. που πάντα αγαπάμε όλοι μας τόσο πολύ και αν και τώρα θα πάει γ γυμνασίου εμείς την έχουμε σαν το πιο μικρό της οικογένειας που όλοι το φροντίζουν...
Είναι τόσο υπέροχο να ξέρω πως κάθε χρόνο όλοι είναι εκεί γιατί τους αγαπώ τόσο πολύ! Θα μαλώσουμε, θα φωνάξουμε, θα ξεσηκώσουμε όλα τα μαγαζιά της περιοχής, δε θα αφήσουμε άνθρωπο να κοιμηθεί μέχρι τις 4-6 το πρωί και θα πάμε όλοι μαζί στα σπίτια μας γελώντας δυνατά. Είναι υπέροχο να έχεις τέτοιους φίλους. Υπέροχο...
Άντε να τελειώσουμε όλοι με τις εξετάσεις να κατασκηνώσουμε στο σπίτι του Σ. στη Σκωτία!

Ανόητο,ΧΑΖΟ 2012.ΣΕ ΜΙΣΩ με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Τώρα που μου πήρες ότι πιο πολύ αγαπούσα στην ζωή μου,σε μισώ.Σταμάτα πια να μου δίνεις τόσσες πίκρες.Δεν το αξίζω...Σταμάτα το.
Φτάνει πια.Τώρα που μου έδωσες την χαριστική βολή ευχαριστήθηκες?
Απαρηγόρητη οτιδηποτε και αν μου πουν.Στο δ***λο πια 2012.
Πόσα πια να αντέξει ένα άτομο σαν και εμένα?Τρομάζω να σκεφτώ τι μου επιφυλλάσει το επόμενο καλοκαίρι.Και για μια υπέροχη στιγμή εχθες νόμιζα πως όλα ήταν όμορφα και πως ξανά ήμουν ευτυχισμένη.
Χαζό 2012.

ps:Ποτέ δεν ξέρει ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον.

Μιλάς για όνειρα κατεστραμμένα γνωρίζοντας πως -όχι αρκετά παλιότερα- κατέστρεψες τα δικά μου... Στις αδικίες της ζωής αναφέρεσαι, δε προβάλεις όμως τη μεγαλύτερη απ'όλες.
Ας σταματήσει το κρυφτό, εσύ δεν ήσουν που δε πίστεψες ποτέ; Κι επιτέλους, σταμάτα να παίζεις το θύμα, δεν είσαι. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχεις καν δικαίωμα να μιλάς.

Λυπάμαι που ακολούθησα τα δικά μου όνειρα, κι όχι τις δικές σου ελπίδες (γιατί ελπίδες ήταν). Ένα χρόνο πριν εσύ η ίδια με είχες ρωτήσει αν ήμουν πρόθυμος να ρισκάρω για κάτι τόσο ρευστό, ακριβώς όπως είπες πως εσύ δε θα το έκανες. Θα άξιζε τη προσπάθεια, δε νομίζω όμως οτι θα σου άξιζε εσένα. Μη το βλέπεις σαν εκδίκηση γιατί μόνο αυτό δεν είναι, δες το σαν απόφαση της στιγμής, παιχνίδι της μοίρας.

1.Συγνώμη...αλήθεια συγνώμη.Δεν ήξερα και της 2 πλευρές γι'αυτό είχα εκνευριστεί έτσι.Συνειδητοποίησα πόσο σας αγαπώ.Και μετά από αυτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών,αν και μου έχουν μείνει ακόμα κάποιες απορίες,υπόσχομαι να σας βλέπω πιο συχνά,το υπόσχομαι.

2.ΘΑ ΜΟΥ ΣΤΡΙΨΕΙ,ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΩ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ,ΚΑΙ ΝΑ ΛΙΩΣΩ ΣΕ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΣ,ΑΑΑΑΑΑ.

3."Μην κλαις αγάπη μου άλλο.Σώπα...Τώρα έχετε εμάς."'Ενα χέρι μου σκουπίζει τα δάκρυα από το πρόσωπο.Λόγια παράλληλα με μια αγκαλιά που κράτησε για αρκετά λεπτά.Καλή μου θειούλα...Αφού και εσύ κλαις.Και εσύ χάλια είσαι και με πονάει αυτό.
Αγκαλιές που διασταυρώνονταν με δάκρυα.
Ένα χέρι που το κρατάω σφιχτά.
Και αν νόμιζα ότι η 2/10/11 ήταν η χειρότερη μέρη της ζωής μου έκανα λάθος.
Και αν νόμιζα ότι ήταν η 10/6/12 πάλι έκανα λάθος.
Και αν νόμιζα ότι ήταν η 5/7/12 πάλι έκανα λάθος.
Η 29/8/12 ξεπέρασε κάθε όριο μου.Πρώτη φορά ένιωθα πως δεν με κράταγαν τα πόδια μου.Πρώτη φορά έτρεμα τόσο ανεξέλεκτα.Έχεις ασπρίσει μου είπανε.Τουλάχιστον δεν ήμουν η μόνη που ένιωθα έτσι.Όπου και να γύρναγα έβλεπα θλιμμένα πρόσωπα.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες,μπας και καταφέρω να ξεσπάσω λίγο,αλλά το αφήνω για το μπλογκ μου.
Με πόναγε όλο αυτό.Ηταν εξωπραγματικό.Δεν το χωνεύω.Δεν το πιστεύω.Ποιος να παρηγορήσει ποιον σε τέτοιες καταστάσεις?
Θα σε αγαπώ.Ήσουν το μοναδικό άτομο που αγαπούσα τόσο.Πιο πολύ και από τους γονείς μου.Γιατί τα πράσινα μάτια σου μου έλεγαν πάντα την αλήθεια.Θα σε αγαπώ.Θα σε θυμάμαι.
"Να θυμάστε ότι θα σας αγαπώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου."
"Και εγώ παππού μου.Πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ"
Ακούς?Πααααααααααααρα πολύ.Όπως όταν ήμουνα μικρή,και σου έλεγα παλα παλα παλα παλα παλα παλα πολύ.
Τώρα,τώρα λέγαμε ότι μας κάνεις πλάκα.Θα μπεις,θα πάρεις το κομπολόι,θα παίξουμε κουν καν,θα μου τραγουδήσεις και θα με πειράξεις.Θα με χτυπήσεις για πλάκα,θα μου βάλεις παγωμένο νερό στο πόδι,θα με γαργαλήσεις,θα μου πεις να φάμε καρπούζι,να αλλάξουμε τα νερά,να μην σ'αφησω και να κάτσω μέχρι να αρχίσει η σχολή.Και πολλά,και πολλά άλλα ακόμα.
Πάντα μίλαγα για εσένα.Σου είχα τεράστια αδυναμία.Και ήμουν περήφανή για εσένα.Γιατί ΖΟΥΣΕΣ την ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ.Μέσα στην ζωή και το χαμόγελο.Πάντα.

Καλό ταξίδι.Δεν ξέρω πως θα είναι πια η ζωή μου χωρίς εσένα.Αλλά θα την προσπαθήσω.Για εσένα.

Γμτ,την προηγούμενη Δευτέρα μιλήσαμε.

Α,και σ'αγαπώ.Με όλο την δύναμη της ψυχής μου.Και όλους σας,που περάσαμε μαζί αυτή την δύσκολη στιγμή.Τελικά η οικογενειά μου ήταν πάντα εκεί.Στην Κόρινθο.Εγώ Το είχα ξεχάσει.Σας αγαπώ όλους.

Κι εμείς σε αγαπάμε πολύ μικρή μου μάγισσα^

Είναι τόσο λάθος, ασεβές, η κοπέλα έχασε τον αδερφό της και όλοι ξαφνικά την θυμηθηκαν, η άλλη ένα χρόνο φαίτος τη σνόμπαρε λες και της είχε κάνει τίποτα η κοπέλα και ξαφνικά της εκφράζει, δημωσίως βέβαια, μη χάσει, την αμέριστη συμπαράστασή της
Αν θες να βοηθήσεις πάρ' την τηλέφωνο, μίλα της έστο στο τσατ, μην το παίζεις ψυχόπονη έτσι να δουν όλοι πόσο καλή είσαι με τη συμμαθήτρια σου, έτσι να το δει όλο το φέις.

Το μισω, το μισω που γιατρευτηκα. Η πληγη δεν εκλεισε, και ουτε θα κλεισει, αλλα πλεον δεν αιμοραγει, και δεν μπορω να κανω τιποτα πια γαμωτο για να βγαλει αιμα ξανα! Ειμαι τρελος, ειμαι ηλιθιος και κολλημενος, αλλα νοσταλγω την περιοδο που οποτε ακουγα στο ραδιοφωνο live του αγαπημενου σου τραγουδιστη, ανατριχιαζα, διοτι μπορουσα να ξεχωρισω την δικη σου φωνη αναμεσα στις τοσες κοπελες απο το κοινο.

Τελικα εχουν δικιο που λενε οτι ο χρονος τα γιατρευει ολα, αλλα δεν θελω να γιατρευτω, δεν θελω να κλεισει η πληγη. 15 χρονια ειμαι καλα με αυτο. Και πλεον η πληγη αυτη ειναι το μονο που εμεινε απο εσενα!

Είναι πολύ άσχημο να έχεις δουλέψει, να έχεις προσπαθήσει, και εκτός του ότι η προσπάθειά σου κρίνεται άκαρπη να την υποτημούν, επειδή δεν βρήκες ανταπόκρηση σαν να μην προσπάθησες καν!
Και έτσι εκεί που ήταν οκ μαζί σου να σου ρίχνουν ένα άστο και χωρίς λόγο καν!
Τι κάνεις στην περίπτωση που θες να πείσεις τους άλλους ότι είσα ικανή και δεν έχεις την ευκερεία? Ή όταν για σένα το αποδικνύεις και θεωρείς ότι δεν το βλέπουν?
Ή όταν για μια μόνιμη αδυναμεία κάνεις ένα λάθος, μικρό, που κρίνεται τραγικά τεράστιο?

Και τελικά πάντα μετράει το αποτέλεσμα...τίποτα το ενδιάμεσο!

^ H προσπαθεια μετραει περισσοτερο

θα το δούμε μαζί σε λίγες μέρες