Φιλοσοφικές αναζητήσεις και προσωπικές σκέψεις

Όλοι κάνουμε λάθη. Πόσοι όμως βγαίνουν μπροστά και τα παραδέχονται;
Στους ανθρώπους που ζητάνε κάτι παραπάνω από μία συγγνώμη μόνο διαγραφή αξίζει.

Δεν έχω αυταπάτες, ξέρω πως πάει καιρός που προσπαθώ να σηκωθώ και το μόνο που κάνω είναι να κυλιέμαι ακόμη περισσότερο μέσα στη λάσπη.

Σηκώνομαι για λίγο, ίσα να πάρω μια ανάσα, και δωσ' του πάλι πίσω. Πονέσανε τα γόνατά μου, ματώσαν απ' το πέσιμο.

Αλλά ξέρεις κάτι;

Δε θα δεις ούτε σταγόνα από το αίμα μου. Θα πέφτω και θα πέφτω και θα πέφτω, κι όσο θα πέφτω το πείσμα μου θα σηκώνεται μέχρι να φτάσει στα ύψη. Και θα σηκωθώ... Μέχρι να ξαναπέσω. Αλλά θα χω γίνει πραγματικός μαχητής.

Ποιον πάω να κοροϊδέψω;

Δεν μπορώ να κανω τίποτα ολόσωστο. Προσπαθω για λίγο και το χάνω. Δεν εχω την δυναμη να συνεχίσω. Και το χανω και τους απογοητεύω.

Πονάω! Αλλα είμαι μονη μου. Γιατι θελει κοπο το να γινεις καλά! Και δεν υπάρχει κανείς να με στηριξει,να με βοηθησει. Ειμαι ολομόναχη.

ΚΆΝΕ ΚΑΤΙ! ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ!

Συγνώμη. Αλλα βαρέθηκα να προσπαθώ, μ'ακούς; Βαρέθηκα να ειμαι η μονη. Το κανω οσο ζω, και δεν αντέχω αλλο.

Απλά,βαρέθηκα.

Μη μ' ερωτάς. Το ανέκφραστον μυστήριον του θανάτου μην ερευνάς...

Ποσες οι μερες μας, να αναρωτιωμαστε τι παει εκει, πως παμε, ειναι καλυτερα; Τοσο πολυπλοκο το συμπαν, χωρις να πιστευουμε, πως ο υλικος κοσμος μας ειναι εδω, και υπαρχεικ ται, κατι περα απο τη ζωη!

Δεν οδευουμε προς την ανυπαρξια!

ΥΓ: Ο Στιχος ειναι απο την ωδη του Ανδρεα Καλβου, Εις Θανατον.

Σπόιλερ:

"Και κάνεις ακόμα παρέα μαζί της?"
"Χμ,βασικά που και που.Από μακριά και αγαπημένα.Τόσα χρόνια την ξέρω,δεν είναι σωστό."
"Είσαι γενικά ευαίσθητος άνθρωπος."
"Χμ,ναι εντάξει χαχ."
"Όχι εντάξει.Μην υποτιμάς τον εαυτό σου."
"Οτι πεις.xD"
"Είσαι πως να το πω βρε παιδί γλυκιά,βασικά αγνή!"
"Χαχ,ναι ε?"
"Ναι.Ξέρεις έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους,αλλά εσύ έχεις αυτό το καθαρό βλέμμα.Κοιτάς τον άλλον και έχεις καθαρότατο βλέμμα."
"Αχ,τι καληηη που είσαι"
"Όχι αλήθεια.Ας πούμε η Α. καμία σχέση μ'εσένα.Εκείνη θα πει γεια κορίτσια,τι κάνετε και τέλος.Εσύ θα ρωτήσεις και πως περάσαμε κλ.Θα νοιαστείς παραπάνω τι κάνει ο άλλος.Να δεις πως είναι."
"Ναι,βασικά όντως έχεις δίκιο.(:"
"Είδες? (:"

Όταν άτομα που με ξέρουν μόνο 3-4 μήνες,μπορούν να με ψυχολογούν τόσο καλά και να μου λένε τόσο καλά λόγια δεν μπορώ παρά να τους πω ευχαριστώ.

Πήξαμε πια από ώριμους και δήθεν λογικούς και ξερόλες.
Κρατήστε τις μαμωσυμβουλές για τον εαυτό σας, είναι τόσο θεωρητικές όσο η άζωη ζωή σας.
Σκάστε πια.

Κάθε δύση φέρνει μια ανάμνηση.
Κάθε ανατολή μια ελπίδα.
Ανάμεσα στη δύση και την ανατολή
υπάρχουν ώρες χωρίς ήλιο.

Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη μάσκα του "καλού παιδιού", που νομίζουν όλοι, ότι είναι κάποιος άνθρωπος.
Γιατί στο τέλος θα απογοητευτείς ανακαλύπτοντας ότι είναι ένας άλλος, που δε θα αναγνωρίζεις και που κρύβεται πίσω από τη μάσκα αυτή μόνο για να σε πληγώσει.

Γιατί τελικά είναι πολύ σκληρό να βλέπει κανείς ότι απομακρύνεται από μια καρδιά, στην οποία κατείχε άλλοτε την πρώτη θέση.

Tί θα πει δε σε νοιάζει ρε φίλε;
Δηλαδή έλεος πια,σε άλλον πλανήτη ζεις εσύ;
Τελικά η Ελλάδα δεν τρώει τα παιδιά της,εκείνα την τρώνε.
ΑΣΤΟΔΙΑΛΟ.

Kαμιά φορά τρομάζω με τον τρόπο που σκέφτομαι και καθησυχάζω τον εαυτό μου με ψέματα.
Ήμουν χάλια και ήθελα να περάσω καλά για λίγο.Οκ αλλά για πόσο ακόμα θα γίνεται αυτό;
Τώρα βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο πριν το διασκέδαζες,στο λένε ότι κάνεις μ@λ@κίες αλλά δεν το παραδέχεσαι.
Το κακό είναι ότι θα το ξανακάνεις.
Το χειρότερο;Δεν θα νιώσεις ποτέ καλύτερα.

I want you dead.
No, I want you forgotten.
Hell, no... I just want you gone...
What if... What if I just want you here?
No, it's just a dream...

Waking from the dream... So sick of you... So fucking sick of everything...

Άτιμο πράγμα η ζήλεια. Άτιμο και παρανοϊκό. Και όταν δεν έχεις δικαίωμα να ζηλεύεις, γιατί δε σου ανήκει κανένας και τίποτα από όσα ζηλεύεις, είναι διπλά παρανοϊκό.
Και διπλά αφόρητο ακόμα και για τους γύρω σου

Ειναι για μενα, για τους γυρω μου αβασταχτη η πραγματικοτητα!

Ως ποτε;

Ίσως πρέπει να σταματήσεις να με κρίνεις και να με ρωτάς γιατί άλλαξα,
και να δεις γιατί άλλαξες εσύ...

Αφού μετά από τόσα χρόνια φιλίας θα έπρεπε να ξέρεις ότι δεν υπάρχει πιο σταθερό άτομο από μένα, ούτε
στη συμπεριφορά ούτε στις επιλογές.
Γιατί δηλαδή, επειδή ξύπνησα; Επειδή είδα καθαρά πλέον το πρόβλημά σου και στο είπα ανοιχτά;
Επειδή σταμάτησα να είμαι δειλή;
Επειδή μίλησα;

Ψάξε λοιπόν, να βρεις το λόγο που άλλαξες, κι όταν τον βρεις, ένωσε τα σπασμένα κομμάτια.

Και έλα.
Εγώ θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω, και όπως παλιά θα σε κοιτάξω με το βλέμμα το γνώριμο,
το αληθινό.

Μη γυρνάς ποτέ την πλάτη σε ανθρώπους που χαίρονται έστω με ένα χαμόγελό σου και πάψε να σέρνεσαι σε ανθρωπους που δεν βρίσκουν χρόνο να σπαταλίσουν για πάρτη σου.

Να σας συστήσω την καλύτερή μου φίλη. Από 'δω η ζήλεια. Είναι κόρη της ανασφάλειας η οποία μου συμπεριφέρεται σα να είναι δική μου μητέρα οπότε τα πάω πάρα πολύ καλά και με τις δύο.

Δυστυχώς το να λες κάτι,στον εαυτό σου και τους άλλους,δεν το κάνει αλήθεια.
Δυστυχώς από αυτό το μαμημένο συναίσθημα δεν μπορείς να κρυφτείς.

Ναι με πονάει που σας βλέπω να είστε μια χαρά, να προχωράτε και να περνάτε καλά. Και εγώ να πασχίζω να διατηρήσω σταθερή την ψυχολογική μου κατάσταση. Με πονάει γιατί υποτιθεται οτι θα έπρεπε να ήμουν εκει,μαζί σας. Και αυτο είναι τόσο αδικο.

Δεν το έχω ξεπεράσει, και δεν νομίζω να το κανω σύντομα.

Δε θα αργήσει να έρθει η μέρα που θα κουραστώ να είμαι η μόνη που προσπαθεί να συντηρήσει αυτή τη σχέση. Και όταν έρθει αυτή η μέρα, 10 χρόνια στιγμών και αναμνήσεων θα μετατραπούν σε ένα τίποτα. Αξίζει;

Προσπάθησε κι εσύ λίγο, δεν μπορώ να παλεύω μόνη μου.

Μα ποιος ΘΕΛΕΙ να μεγαλώσει τέλος παντων;;;

Η φωτεινή επιγραφή "Μα@@@ας" έσβησε. Παρακαλώ απευθυνθείτε αλλού.

Να αγαπάτε τη μητέρα σας. Και να μη της μιλάτε άσχημα. Και να της λέτε πως την αγαπάτε. Όλοι. Δεν ξέρετε πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα τη δείτε.

Και εσύ δεν ήρθες. Και στο είπα πως φοβάμαι. Μου είπες δεν υπάρχει λόγος. Και εσύ ρώτησες τι κάνω και είπα καλά. Μετά ανατρίχιασα με 'σένα εκεί δίπλα. Και συ ήρθες. Και σένα θα δω μετά. Εσένα δεν είδα και με σένα μίλησα. Εσύ σκέφτεσαι; Εσύ δεν αντέδρασες και γω χάρηκα. Εσένα ρώτησα. Εσύ το ξεκίνησες. Και εγώ δεν ξέρω για ποιον εσύ γράφω... εσύ;


No light, no light in your bright blue eyes
I never knew daylight could be so violent
A revelation in the light of day
You can't choose what stays and what fades away
And I'll do anything to make you stay

No light, no light

Tell me what you want me to say

Κάθομαι και νοσταλγώ την τελευταία μου μέρα στην Αθήνα, την Ελισάβετ και τον τρόμο που της μετέδωσα, την Ελισάβετ και τη βόλτα στο κέντρο, την Ελισάβετ και το παγκάκι στο Ίλιον, και σκέφτομαι πως θέλω να απαγάγω την Ελισάβετ και να την κρατήσω κοντά μου μέχρι να τη βαρεθώ

Have you ever been in love? Horrible isnʼt it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. You build up all those defenses, you build up a whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life… You give them a piece of you. They didnʼt ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isnʼt your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like ʽmaybe we should just be friendsʼ turns into a glass of splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. Itʼs a soul-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart- pain. I hate love.
-Neil Gaiman