For the Greater Good

Αναμφίβολα ο Ντάμπλντορ και ο Βόλντεμορτ σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο κάποιες φορές. Αλλά αυτό δεν τους καθιστά ούτε ίδιους ούτε διαφορετικούς. Αυτό που έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτή την ερώτηση (Πόσο διαφορετικοί και πόσο ίδιοι) ήταν το κοινό ελάττωμα που είχαν. Τον εγωισμό.
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν νομίζω πως ο Ντάμπλντορ μόχθησε για το ευρύτερο συμφέρον. Απλώς φάνηκε το αντίθετο. Κοιτούσε τον εαυτό του όπως και ο Χερτ.
Ο ένας έφτιαξε εφτά Πεμπτουσιωτές για να γίνει αθάνατος και ο άλλος έψαχνε τρία «θρυλικά» αντικείμενα για να γίνει αθάνατος. Μόχθησαν και οι δύο για την αθανασία, για προσωπικό τους δηλαδή όφελος. Με αυτές τους τις ενέργειες φαίνεται πως δρούσαν στο σκοτάδι.
Αλλά και οι δύο πέθαναν χωρίς να έχουν καταφέρει αυτό που τόσα χρόνια προσπαθούσαν. Αντιθέτως, το παιδί που ήθελαν να στείλουν στο θάνατο κατάφερε σε λιγότερο χρονικό διάστημα από εκείνους (στο 1/3) να καταφέρει εκείνα για τα οποία μοχθούσαν τόσα χρόνια. Και εδώ είναι η ειρωνεία. Εμμέσως και οι δύο ηττήθηκαν ολοσχερώς.

*Αν μου έρθει τίποτα άλλο θα συνεχίσω την παράγραφο.

^

Όλοι οι άνθρωποι είναι φιλόδοξοι. Λίγο, πολύ, ελάχιστα. Είναι ένα άκρως φυσικό στοιχείο στους ανθρώπους που μερικοί απλά το κρύβουν πολύ καλά.
Ο Ντάμπλντορ και ο Βόλντεμορτ, ναι, έμοιαζαν. Η διαφορά τους; Ο Ντάμπλντορ κατάλαβε νωρίς το λάθος του και προσπάθησε να συγκρατήσει την επιθυμία του για εξουσία. Και τα κατάφερε. Και άλλαξε.


Ποιος ήταν ο χαρακτήρας που ήρθε σε κόντρα με την οικογένεια του για τους δικούς του φιλόδοξους σκοπούς?

Αλήθεια; Δεν θα το έλεγα. Ο Ντάμπλντορ ήταν πολύ φιλόδοξος όταν ήταν νέος, ναι. όμως την οικογένειά του την έβαζε πάνω απ'όλα. Πόσες φορές όλοι μας -ΟΛΟΙ ΜΑΣ- έχουμε σκεφτεί πάνω σε νεύρα, θλίψη ή θυμό ότι μακάρι να είχαμε διαφορετική οικογένεια, ότι δεν θέλουμε να ξέρουμε τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν; Στοίχημα πως όλοι μας. Εάν κάποιος διαφωνεί ας μου το πει, ή να σωπάσει για παντα! Όμως ο Ντάμπλντορ αγαπούσε την οικογένειά του. Θρήνησε. Έκλαψε. Μετάνοιωσε. Τι απ'όλα αυτά έκανε ο Βόλντεμορτ; Τίποτα. Ο Ντάμπλντορ μετάνιωσε πικρά για όλες του τις σκέψεις και κινήσεις για το "ευρύτερο συμφέρον". Το μετάνιωνε ολόκληρη τη ζωή του και μέχρι τη τελευταία του ανάσα ήταν γεμάτος τύψεις, πεποισμένος ότι εκείνος ευθυνόταν για το θάνατο της μικρής του αδερφής. Και εδώ είναι που διαφέρει με τον Βόλντεμορτ. Στη καρδιά.


Ποιος δεν δίστασε χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους που τον περιστοίχιζαν σε σημείο αυτοί να πεθαίνουν?

Τι, τι, τι, τι, τι; Ποιον χρησιμοποίησε ο Ντάμπλντορ; Ποιον σκότωσε; Και δεν μιλώ για την Αριάννα, για τον θάνατο της οποίας είπα τη γνώμη μου παραπάνω.

Ποιος πέρασε μια ολόκληρη ζωή κοιτώντας τις ζωές των γύρω του και αποφασίζοντας για την μοίρα τους σαν να είναι πιόνια σε σκακιέρα?

Ποιος έκανε αρκετές φορές διακρίσεις ανάλογα με τις συμπάθειες του?

Ποιος αποφάσισε να στείλει ένα παιδί στο θάνατο πολλάκις?

Ποιος έστηνε δολοπλοκίες πίσω από την πλάτη εχθρών και οπαδών?

Μιλάμε για το ίδιο άτομο, έτσι; Για τον ίδιο Ντάμπλντορ;
Ο Ντάμπλντορ είχε έναν μόνο εχθρό: τον Βόλντεμορτ. Όποιος είχε τον ίδιο εχθρό, ήταν στο ίδιο στρατόπεδο με τον Ντάμπλντορ. Και ο Ντάμπλντορ δεν ήταν ούτε ηλίθιος, ούτε κορόιδο. ήταν δυναμικός και όπως κάθε σωστός αρχηγός είχε σχέδια. Έξυπνα και πονηρά.
Διακρίσεις δεν έκανε ποτέ και το πιστεύω ακράδαντα. Παράδειγμα; Δέχτηκε τον Τομ Ριντλ με ανοιχτές αγκάλες στο Χόγκουαρτς, τον βοήθησε πάρα πολύ να ενταχθεί στη κοινωνία των μάγων, παρά το...χμ... "παράξενο" παρελθόν του παιδιού. Τώρα κάποιος θα μου πει "όμως ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε πραγματικά..." και επαναλαμβάνω: Ο Ντάμπλντορ δεν ήταν ηλίθιος. Έκανε τόσα γι'αυτόν χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ. Το "αντάλαγμα"; Έλλειψη εμπιστοσύνης, κρατούσε επιφυλάξεις.

Ποτέ, ποτέ δεν θα συγκρίνω αυτούς τους χαρακτήρες ξανά. Ο καθένας ήξερε τις επιλογές του. Ήξερε και τις επιπτώσεις. Και έπραξε ανάλογα.

Πολύ ενδιαφέρον topic!

Ο Ντάμπλντορ και ο Βόλντεμορτ είχαν το χάρισμα να πείθουν τους ανθρώπους να ενεργούν σύμφωνα με τα σχέδια τους,να εκμεταλλεύονται ευκαιρίες που τους παρουσιάζονταν και να διαμορφώνουν καταστάσεις.
Ο Βόλντεμορτ είχε την ικανότητα να γοητεύει τους γύρω του και να τους χειραγωγεί.Εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες και τα κατώτερα ένστικτά τους για να πάρει αυτό που θέλει.Όπως με τον Σλάγκχορν,την Χετζμπάιμπα και τον διευθυντή Ντίπετ στην υπόθεση με τον Χάγκριντ.Αργότερα όταν πλέον γίνονται γνωστές οι απόψεις του και αναλαμβάνει δράση με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας,χρησιμοποιεί τον φόβο για να ελένξει.
Ο Ντάμπλντορ ξέρει να παρουσιάζει στους ανθρώπους την πραγματικότητα όπως είναι,κάνοντας τους να πιστέψουν πως αν ενεργήσουν σύμφωνα με τα σχέδιά του,θα είναι το καλύτερο γι αυτούς.Ο 17χρονος Ντάμπλντορ δε θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει και βία για να πετύχει αυτό που θεωρούσε σωστό.Όταν ο Σνέιπ έρχεται να τον προειδοποιήσει για την προφητεία,κάνει τον Σνέιπ να πιστέψει ότι θέλει και αντάλλαγμα.Όταν προσπαθεί να τον πείσει να προστατέψει τον Χάρι,"εκμεταλλεύται" την αγάπη του Σνέιπ για τη Λίλη,υπενθυμίζοντας ότι έχει τα μάτια της.Στο τέλος ο ίδιος ο Σνέιπ λέει πως νιώθει ότι τον χρησιμοποίησε.
Επίσης φροντίζει να μεταφέρει στον Χάρι μόνο τις απαραίτητες πληροφορίες κάθε φορά,ακόμα και όταν ο Χάρι νιώθει απογοηευμένος.Επιπλέον τον στέλνει να πάρει την ανάμνηση του Σλάγκχορν και ο Χάρι "χρησιμοποιεί" την ανάμνηση της μητέρας του για να το καταφέρει.Στην ουσία ο Χάρι τον χειραγωγεί όπως ο Τομ Ριντλ.Η διαφορά είναι ότι ο σκοπός του Χάρι,για τον οποίο ενεργεί,είναι διαφορετικός και σωστός.Επίσης στοχεύει στην συμπάθεια του καθηγητή για τη μητέρα του,ενώ ο Βόλντεμορτ στόχευε στην φιλαρέσκεια του Σλάγκχορν για να πάρει αυτό που ήθελε. Ακόμα ο Χάρι υιοθετεί αυτή τη συμπεριφορά με τον Ρον και το Φέλιξ,κάνοντάς τον να πιστέψει αυτό που εκείνος θέλει,όπως και με τον Γκρίπχουκ και το σπαθί αργότερα.

Η πρώτη διαφορά μεταξύ Ντάμπλντορ και Βόλντεμορτ ήταν ότι είχαν διαφορετικό τρόπο χειραγώγησης.Ο πρώτος καταφέρνει να τους κάνει να πιστέψουν σ ένα σκοπό για το ευρύτερο συμφέρον,άρα κερδίζει πιστότερους οπαδούς,σεβασμό και αφοσίωση.Ο δεύτερος χρησιμοποιεί τον φόβο και υπόσχεται δύναμη,άρα κερδίζει οπαδούς οι οποίοι ενδιαφέρονται για την ικανοποίηση ιδιοτελών σκοπών.
Η δεύτερη διαφορά τους είναι πως ο 17χρονος Ντάμπλντορ είχε αμφιβολίες για τις πράξεις του και ένιωθε αγάπη για τον Γκρίντελβαλντ.Ο Βόλντεμορτ δεν είχε ποτέ αμφισβητήσει τον ευατό του και δεν νοιαζόταν για κανένα άνθρωπο.Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η δύναμη και να είναι ο μόνος που θ ανακαλύψει τα μυστήρια της μαγείας.
Τρίτη και σημαντικότερη διαφορά είναι ότι ο Ντάμπλντορ έβλεπε στον ευατό του ελαττώματα.Το σπουδαιότερο είναι ότι αναγνώρισε τα λάθη του και προσπάθησε να τα διορθώσει αποκτώντας μία σωστή αντίληψη για το ποιο είναι το ευρύτερο συμφέρον,με αποτέλεσμα πραγματικά να σωθούν ανθρωποι.Ο Βόλντεμορτ αρνήθηκε να νιώσει τύψεις για οτιδήποτε,με αποτέλεσμα να μην κατανοεί τίποτα πέρα από τη δική του λογική και το στενό πεδίο ερευνάς του.

Όσον αφορά το ευρύτερο συμφέρον εξαρτάται πως το ερμηνεύει κάποιος.Ποιο είναι το ευρύτερο συνφέρον;Ο 17χρονος Ντάμπλντορ πίστευε πως οι πράξεις του θα ευνοούσαν το συμφέρον όλων των μάγων χωρίς διακρίσεις.Όμως κίνητρο γι αυτό το σκοπό,ήταν η φιλαρεσκειά του και το δικαίωμα του να κυβερνήσει.Τα κίνητρά του θα οδηγούσαν σε μία κατοχή των μάγων και ακόμα χειρότερα των Μαγκλ,αφού θα επιβάλλονταν με τη βία στις όποιες αντιδράσεις.Αυτό φυσικά και δεν ήταν για το ευρύτερο συμφέρον των ανθρώπων.Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ κοντά στο στόχο του Βόλντεμορτ.
Ο μετανιωμένος Ντάμπλντορ προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από έναν εξουσιομανή.Έχει τη σωστή αντίληψη για το τι σημαίνει ευρύτερο συμφέρον.Γι αυτό οι πράξεις που γίνονται, χρησιμοποιώντας τη διορατικότητά του και την εξυπνάδα του,είναι κατανοητές εν καιρώ πολέμου.Τώρα αν αυτές οι πράξεις δικαιολογούνται,εξαρτάται από το πως χειρίζεται τις καταστάσεις.Δηλαδή από την κρίση του.Τον Σνέιπ τον χρειαζόταν.Ένας κατάσκοπος είναι χρήσιμος κάτω από αυτές τις συνθήκες.Έβαλε το χεράκι του ώστε να κάνει ο Σνέιπ τη σωστή επιλογή,αλλά τον έσωσε και από τον ευατό του.
Νοιαζόταν για τον Χάρι.Αν ήταν ένας ψυχρός υπολογιστής,θα τον σκότωνε στο υπουργείο Μαγείας,όταν ο Βόλντεμορτ χρησιμοποίησε τη σύνδεση μεταξύ του ευατού του και του Χάρι.Ο Ντάμπλντορ ήξερε ότι ο Χάρι έπρεπε να πεθάνει και ταυτόχρονα είχε μια ελπίδα ότι θα ζούσε από την προστασία της Λίλη.Το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.Θα ήταν ένα βήμα πιο κοντά στην εξόντωση του Βόλντεμορτ και στη σωτηρία εκτοντάδων ανθρώπων.Όμως σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν εν ψυχρώ εκτέλεση.Ο Ντάμπλντορ έδειξε εμπιστοσύνη στον Χάρι και δε του στέρησε το δικαίωμα να είναι δικιά του η απόφαση για το τι θα κάνει.
Σε τέτοιες καταστάσεις,παίζουν ρόλο τα κίνητρα κάτω από τα οποία ενεργεί κάποιος.Ο Ντάμπλντορ,αλλά και ο Χάρι,είχαν σεβασμό για τη ζωή,αλλά κάποιες πράξεις και θυσίες,είναι αναγκαίο να γίνονται για το κοινό καλό.Το βασικό είναι να προσπαθείς να κρατάς κάποιες ισορροπίες.

Είχα διαβάσει ένα σχόλιο που έκανε η Ρόουλινγκ κάποτε,σχετικά με το σχέδια του Βόλντεμορτ και του Ντάμπλντορ για το Elder Wand.Είχε πει ότι παρά τις δολοπλοκίες και τα μεγάλα προσεκτικά σχέδια των δύο αντρών,δεν καταφέρνουν να έχουν τα πάντα υπό τον έλεγχό τους.Δεν καταφέρνουν να κινούν πάντα τα νήματα,παρόλο που μπορεί να θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα.Η ιστορία καθορίστηκε από ένα μκρό και απλό γεγονός που συνέβη χωρίς να έχει σχεδιαστεί,εξαιτίας των επιλογών δύο αγοριών,του Χάρι και του Μαλφόι.

Και ο Βόλντεμορτ και ο Ντάμπλντορ λατρεύτηκαν απο πολλούς όταν ήταν ακόμη μαθητές.Εξαιρετικά εφυείς,εξαιρετικά προικισμένοι μάγοι,κατόρθωσαν να κάνουν μια αυλή γύρω τους.Καθηγητές,μαθητές,φίλοι,γνωστοί δημιούργησαν ψευδαισθήσεις μεγαλείου και κυριαρχίας σε δύο παιδιά,κακά τα ψέμματα.Είτε αλληλογραφείς με "όλα τα σημαντικά ονόματα της εποχής" είτε γύρω σου υπάρχει ένας κύκλος απολύτης πίστης και αφοσίωσης,δεν υπάρχει περίπτωση να μην χαθεί η ισορροπία και το μέτρο του τι πραγματικά είσαι και τι είσαι προορισμένος να πραγματοποιήσεις στην ζωή σου.

Φουσκωμένοι σαν τα παγώνια αποφάσισαν πως θα ήταν οι καταλύτες για αλλάξουν τις ζωές όλων στερώντας τους κάθε δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή.Συνονθύλευμα ματαιοδοξίας,αλαζονείας,εγωισμού,μεγαλείου και παράνοιας.Σε αυτό δεν διαφέρουν σε τίποτα απολύτως.

Μέχρι που η Αριάννα πεθαίνει.Και όλα αυτά που ο Ντάμπλντορ αξίωνε ως υποχρεωτικά για όλους,γίνονται απλά πραγματικότητα.Είδε κατά πρόσωπο όλες τις μεγαλαυχίες του και τα μεγαλεπήβολα σχέδια του.Ας είμαστε ειλικρινείς.Αν τα σχέδια του Ντάμπλντορ και του Γκρίντελβαλντ εφαρμόζονταν,θα πέθαινε κόσμος.Η Αριάννα ήταν το πρώτο θύμα.

Και εδώ αλλάζουν όλα.Ο Ντάμπλντορ καταλαβαίνει τι επρόκειτο να προκαλέσει.Τύψεις,ενοχές,θλίψη και πόνος γίνονται η καινούργια μόνιμη συντροφιά του.Και σε αυτό διαφέρει απο τον Βόλντεμορτ.Ο Ντάμπλντορ άλλαξε,ο Βόλντεμορτ παρέμεινε ένα δεκαεξάχρονο τυφλωμένο για δόξα αγόρι,με πάθος για την αθανασία που θεωρούσε συνώνυμο της δόξας.Ο Ντάμπλντορ κατάλαβε πόσο κακό μπορεί να προκαλέσει ένας μεγάλος μάγος με τέτοιες απόψεις.Στροφή 180 μοιρών και αυτό που ήταν το δικό του ευρύτερο καλό,λαμβάνει καινούργιες διαστάσεις.Μέχρι πριν ήταν οι δικές μου μεγαλομανίες,τώρα είναι η εξασφάλιση του δικαιώματος στην ζωή όλων των ανθρώπων,μάγων και μη.Η δυνατότητα να ζουν χωρίς ένας να αποφασίζει για αυτούς.

Μαζί με τον Ντάμπλντορ,αποφασίζουν και άλλοι μάγοι να συστρατευθούν στον αγώνα για το ευρύτερο καλό.Δεν αναγκάστηκαν,δεν εξαπατήθηκαν,δεν χαλιναγωγήθηκαν,απλά κατάλαβαν ότι η θυσία τους είναι αναγκαία.Αντίθετα με τον Βόλντεμορτ που ξέρουμε τις μεθόδους προσχώρησης στις τάξεις των θανατοφάγων.Οπότε δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για πιόνια,παρά για συναγωνιστές στο κοινό μέτωπο εναντίον του Βόλντεμορτ.

Τέλος,ο Ντάμπλντορ δεν ζήτησε τίποτα που δεν πρόσφερε και ο ίδιος στον αγώνα.Δεν απαίτησε θυσίες ενώ ο ίδιος έμενε στα μετόπισθεν.Δεν έστειλε σε μάχες ενώ αυτός απολάμβανε ηρεμίας και ασφάλειας.Δεν ζήτησε να πεθάνει κανείς φροντίζοντας ταυτόχρονα την δική του ζωή.Κρατήθηκε μέχρι το τέλος με όποιο κόστος ώσπου να εξασφαλίσει σε όλους αυτό που ο ίδιος εννοούσε πια ως ευρύτερο συμφέρον.

Ωραιο τοπικ !
Απο μια μερια φαινεται και οι δυο τους να εχουν τον ιδιο τροπο σκεψης.Ομως εαν το πολυσκεφτεις διακρινεις ευκολα την διαφορα μεταξυ τους.
Καταρχας ο Νταμπλντορ ηταν πολυ φιλοδοξος οπως και ο Τομ.Μονο που δεν ηρθε ποτε σε ριξη με την οικογενεια του για τις φιλοδοξιες του.Οταν πεθανε η μητερα του αυτος ηταν που εγκατελειψε την καριερα του για να αναλαβει την οικογενεια του.Θα μπορουσε παρα πολυ απλα να εξαφανιστει και να αρχισει να συναντιεται με μεγαλους μαγους για να γινει διασημος σε ολους.Ακομη και λιγο πριν τον θανατο του οταν ηπιε το φιλτρο που προστατευε το ψευτικο μενταγιον του Σλιθεριν ο Νταμπλντορ συνγχισμενος θυμιθηκε την ημερα που η Αριανα πεθανε και απο οτι θυμαμαι ηταν απιστευτα λυπημενος οταν εκανε αυτες τις σκεψεις.
Ο Νταμπλντορ ποτε δεν κυνηγησε την αθανασια.Την δυναμη ισως ομως οχι την αιωνια ζωη.Τους Κληρους του Θανατου τους ηθελε απλως και μονο για να μην πεσουν σε λαθος χερια.Ωραια,στην αρχη τους αναζητουσε για να αποκτησει παντοδυναμια ομως αργοτερα κατεληξε να τους ψαχνει για να μην τους βρει πρωτος ο Βολντεμορτ.Αλλωστε αυτο φαινεται απο το γεγονος πως εκεινος ηταν που εδωσε στον Χαρι τον αορατο μανδυα αλλα και απο το γεγονος οτι ποτε του δεν χρησιμοποιησε για προσωπικο του οφελος την δυναμη του Φονικου Ραβδιου παρα μονο για καλο.Επειτα ο Νταμπλντορ γνωριζε για την υπαρξη των πεμπτουσιωτων και αν ηθελε την αθανασια τοτε πολυ απλα θα εφτιαχνε εναν.Οχι μονο δεν εφτιαξε καποιον πεμπτουσιωτη για τον εαυτο του αλλα δεχτηκε οπως και ο Χαρι να θυσιαστει για την πτωση του Σκοτεινου Αρχοντα.Θα μου πειτε,ουτως ή αλλως θα πεθαινε εξαιτιας του καταραμενου δαχτυλιδιου που ειχε φορεσει.Και παλι ομως θα μπορουσε να φτιαξει εναν πεμπτουσιωτη ωστε να μην χρειαστει να πεθανει.Ισως και να το ειχε σκεφτει να το κανει,ομως ο Νταμπλντορ εχει κατι που ο Τομ δεν διαθετει.Εχει αυτοσυγκραντηση.Ξερει ποτε ειναι το σωστο και ποτε το λαθος.Δεν εφτιαξε πεμπτουσιωτη,γιατι ηξερε πως ηταν λαθος να χρησιμοποιησει μαυρη μαγεια.Χρησιμοποιουσε τον λογο στις διαμαχες του,γιατι ηξερε πως ηταν λαθος να εκμεταλευτει την μαγικη του δυναμη.
Καλα καλα η ιδεα πως ο Νταμπλντορ ηταν φιλοδοξος σαν τον Βολντεμορτ δεν στεκει.Ο Βολντεμορτ εκτος απο φιλοδοξος ηταν και ματαιοδοξος.Ο Νταμπλντορ δεν ηταν.Στο εβδομο βιβλιο,στο κεφαλαιο Η Ζωη και τα Ψεματα του Αλμπους Νταμπλντορ αναφερεται πως ο Νταμπλντορ σε ηλικια μολις 11 και 12 ετων μπορουσε να γινει υπουργος μαγειας.Για να μπορουσε τοσο μικρος να γινει υπουργος φανταζομαι πως και στην μετεπειτα εξελιξη του θα του παρουσιαστηκε αυτη η ευκαιρια.Ποτε δεν δεχτηκε,γιατι ηξερε καλα τις φιλοδοξιες του και μπορει να τυφλωνοταν απο την δοξα του.Ο Βολντεμορτ ειναι βεβαιο πως θα εκμεταλευοταν στο επακρο αυτην την ευκαιρια χωρις να τον νοιαζει τιποτα αλλο.
Ανεφερες πως ο Νταμπλντορ για να πετυχει τα σχεδια του χρησιμοποιουσε τους ανθρωπους γυρω του,σε σημειο μαλιστα να τους οδηγησει στον θανατο.Εαν εξαιρεσουμε την τελευταια παραγραφο και αφησουμε μονο αυτην που λεει πως χρησιμοποιουσε ανθρωπους για τα σχεδια του παλι υπαρχει λογικη.Ο Νταμπλντορ ηταν ενας ιδιουφειης και πανισχυρος μαγος.Ηταν ο μονος ανθρωπος στον κοσμο που θα μπορουσε να σχεδιασει κατι εναντιον του Βολντεμορτ.Οποτε οι υπολοιποι μαγοι ξεροντας το αυτο ηταν αναγκασμενοι να συμφωνησουν με τα σχεδια του Νταμπλντορ.Οσον αφορα αυτο που λες οτι οδηγησε ανθρωπους στον θανατο νομιζω πως αυτο εγινε ειτε αναγκαστικα ειτε και αθελα του.Ο Χαρι που ηταν ενα μελος του σχεδιου του Αλμπους επρεπε να θυσιαστει,γιατι τοτε ολα θα τελειωναν.Ο θανατος του Σνειπ απο την αλλη δεν νομιζω να ηταν απαραιτητα στα σχεδια του Νταμπλντορ,καθως εκεινη την στιγμη σκεφτοταν περισσοτερο εαν τελικα το σχεδιο του ειχε επιτυχια και οχι ποιος θα πεθανει ή οχι.Μην ξεχναμε πως ηταν οπαδος του ευρυτερου συμφεροντος,οπως και ο Γκελερτ.Και μην πειτε πως ο θανατος της Αριανας ειχε προσχεδιαστει απο τον ιδιο για να πετυχει τα σχεδια του,γιατι αυτο πλεον κατανταει συκοφαντια για τον ιδιο.
Γενικως ο Αλμπους Νταμπλντορ ηταν ενας φιλοδοξος αλλα ταυτοχρονα συγκροτημενος ανθρωπος που ειχε το <<γνωση σ΄αυτον>>και αυτο ακριβως του επετρεπε να βλεπει ποιο καθαρα απο τον Βολντεμορτ στην ζωη του και στο τελος κατεληξε να ειναι αυτος που τον κερδισε.Στην πραγματικοτητα οσο ιδιοι και αν μοιαζουν αυτοι οι δυο χαρακτηρες,προκειτε για το ακριβως αντιθετο.Ο Βολντεμορτ συμβολιζει το σκοταδι,το κακο,ενω ο Νταμπλντορ το φως,το καλο.Ετσι οπως το φως νικαει το σκοταδι και το εξαφανιζει ετσι και ο Νταμπλντορ καταφερε να νικησει το κακο,δηλαδη τον Βολντεμορτ.

Οι δύο αυτοί μάγοι, είχαν πράγματι αρκετά κοινά. Παράδειγμα, η επιθυμία για αθανασία, να περνάει το δικό τους. Ήταν κι οι δύο εξαιρετικοί χρήστες τις μαγείας, αλλά ήταν και άτομα που λατρεύτηκαν πολύ από τους υπόλοιπους. Είχαν δύναμη, και κανείς δε μπορούσε να το αρνηθεί αυτό. Ήταν από τους μεγαλύτερος μάγους, όλων των εποχών. Γράφτηκαν στην ιστορία και δε ξεχάστηκαν ποτέ.
Το θέμα είναι πως ο ένας ήθελε να γίνει κυριάρχος του θανάτου, χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις που θα φέρει για να γίνει αυτό. Όπως, το να κάνει πεμπτουσιωτές, να πίνει το αίμα κενταύρου, να πάρει υπο τον έλεγχό του έναν άνθρωπο ώστε να πάρει τη Φιλοσοφική Λίθο ή να επηρεάσει ένα μικρό κορίτσι, ώστε να πετύχει το κοσπό του.
Απο την άλλη, ο Ντάμπλντορ, το προσπάθησε με τρόπο που ήταν δυνατό, χωρίς να πειράξει κάποιον, εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Απο την άλλη, αυτή η επιθυμία για αθανασία, ήταν πολύ εγωιστικό από μέρους του. Τον Ντάμπλντορ το ξέραμε ως έναν άνθρωπο, ο οποίο περιμένει τη ώρα του και προσπαθεί να κανει ό, τι εκείνος θεωρεί σωστό. Ήξερε τη δύναμη και την επιρροή που είχε στο Υπουργείο κι όμως δε τη χρησιμοποίησε. Ενώ, ο Βόλντεμορντ, αν και δεν είχε, προσπάθησε να εισβάλει σ' αυτό, ώστε να μη μπορεί τίποτα να τον εμποδίσει να πετύχει το σκοπό του.
Οι αλήθεια είναι ότι είχαν πολλές ομοιότητες, όμως αυτό δε τους κάνει ίδιους. Γιατί είχαν τις ίδιες επιθυμίες, όχι όμως τον ίδιο ζήλο να κάνουν οτιδήποτε για να πετύχουν το σκοπό τους. Ο ένας δολοφονούσα με μανία, ενώ ο άλλος προσπαθούσε να μη γίνει αντιληπτός και να μην αναμειχθούν άλλοι.

Μία θα είναι η απάντησή μου...:

Ο Άλμπους ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ (με όλες τις έννοιες) ενώ ο Βόλντεμορτ ΌΧΙ!!!

Isabelle Lightwood έγραψε:^  

Όλοι οι άνθρωποι είναι φιλόδοξοι. Λίγο, πολύ, ελάχιστα. Είναι ένα άκρως φυσικό στοιχείο στους ανθρώπους που μερικοί απλά το κρύβουν πολύ καλά.
Ο Ντάμπλντορ και ο Βόλντεμορτ, ναι, έμοιαζαν. Η διαφορά τους; Ο Ντάμπλντορ κατάλαβε νωρίς το λάθος του και προσπάθησε να συγκρατήσει την επιθυμία του για εξουσία. Και τα κατάφερε. Και άλλαξε.


Ποιος ήταν ο χαρακτήρας που ήρθε σε κόντρα με την οικογένεια του για τους δικούς του φιλόδοξους σκοπούς?

Αλήθεια; Δεν θα το έλεγα. Ο Ντάμπλντορ ήταν πολύ φιλόδοξος όταν ήταν νέος, ναι. όμως την οικογένειά του την έβαζε πάνω απ'όλα. Πόσες φορές όλοι μας -ΟΛΟΙ ΜΑΣ- έχουμε σκεφτεί πάνω σε νεύρα, θλίψη ή θυμό ότι μακάρι να είχαμε διαφορετική οικογένεια, ότι δεν θέλουμε να ξέρουμε τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν; Στοίχημα πως όλοι μας. Εάν κάποιος διαφωνεί ας μου το πει, ή να σωπάσει για παντα!    Όμως ο Ντάμπλντορ αγαπούσε την οικογένειά του. Θρήνησε. Έκλαψε. Μετάνοιωσε. Τι απ'όλα αυτά έκανε ο Βόλντεμορτ; Τίποτα. Ο Ντάμπλντορ μετάνιωσε πικρά για όλες του τις σκέψεις και κινήσεις για το "ευρύτερο συμφέρον". Το μετάνιωνε ολόκληρη τη ζωή του και μέχρι τη τελευταία του ανάσα ήταν γεμάτος τύψεις, πεποισμένος ότι εκείνος ευθυνόταν για το θάνατο της μικρής του αδερφής. Και εδώ είναι που διαφέρει με τον Βόλντεμορτ. Στη καρδιά.


Ποιος δεν δίστασε χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους που τον περιστοίχιζαν σε σημείο αυτοί να πεθαίνουν?

Τι, τι, τι, τι, τι; Ποιον χρησιμοποίησε ο Ντάμπλντορ; Ποιον σκότωσε; Και δεν μιλώ για την Αριάννα, για τον θάνατο της οποίας είπα τη γνώμη μου παραπάνω.

Ποιος πέρασε μια ολόκληρη ζωή κοιτώντας τις ζωές των γύρω του και αποφασίζοντας για την μοίρα τους σαν να είναι πιόνια σε σκακιέρα?

Ποιος έκανε αρκετές φορές διακρίσεις ανάλογα με τις συμπάθειες του?

Ποιος αποφάσισε να στείλει ένα παιδί στο θάνατο πολλάκις?

Ποιος έστηνε δολοπλοκίες πίσω από την πλάτη εχθρών και οπαδών?

Μιλάμε για το ίδιο άτομο, έτσι; Για τον ίδιο Ντάμπλντορ;      
Ο Ντάμπλντορ είχε έναν μόνο εχθρό: τον Βόλντεμορτ. Όποιος είχε τον ίδιο εχθρό, ήταν στο ίδιο στρατόπεδο με τον Ντάμπλντορ. Και ο Ντάμπλντορ δεν ήταν ούτε ηλίθιος, ούτε κορόιδο. ήταν δυναμικός και όπως κάθε σωστός αρχηγός είχε σχέδια. Έξυπνα και πονηρά.
Διακρίσεις δεν έκανε ποτέ και το πιστεύω ακράδαντα. Παράδειγμα; Δέχτηκε τον Τομ Ριντλ με ανοιχτές αγκάλες στο Χόγκουαρτς, τον βοήθησε πάρα πολύ να ενταχθεί στη κοινωνία των μάγων, παρά το...χμ... "παράξενο" παρελθόν του παιδιού. Τώρα κάποιος θα μου πει "όμως ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε πραγματικά..." και επαναλαμβάνω: Ο Ντάμπλντορ δεν ήταν ηλίθιος. Έκανε τόσα γι'αυτόν χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ. Το "αντάλαγμα"; Έλλειψη εμπιστοσύνης, κρατούσε επιφυλάξεις.

Ποτέ, ποτέ δεν θα συγκρίνω αυτούς τους χαρακτήρες ξανά. Ο καθένας ήξερε τις επιλογές του. Ήξερε και τις επιπτώσεις. Και έπραξε ανάλογα.

συμφωνω απολυτος

ο νταμλντορ μπορει να σκεφτοταν οτι σκεφτοταν ο βολντεμορτ, αλλα μεχρι τα 20 του, απο εκει και μετα καταπολεμουσε τις σκοτεινες τεχνες

Το ξεκίνημά τους ήταν κοινό. Ηταν και οι δύο διψασμένοι για Δόξα και εξουσία και αναζητούσαν και οι δύο την Αθανασία. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα άλλαξαν. ενώ ο βόλντεμορτ παρέμεινε στάσιμος και σκότωσε τόσους ανθρώπους, ο ντάμπλντορ μετάνιωσε για τα λάθη του και τα προηγούμενα σχέδια του και έκανε ότι μπορούσε για το ευρύτερο καλό. Μία επίσης πολύ βασική διαφορά τους, είναι οτι ο ντάμπλντορ αγάπησε πολλούς ανθρώπους στη ζωή του και έκανε ότι μπορούσε Για να προστατεύσει αυτούς και όλους όσους μπορούσε, ενώ ο βόλντεμορτ τα μόνα πράγματα που αγάπησε ήταν η Δόξα και η εξουσία, και αυτές συνέχισε να υπηρετεί μέχρι το θάνατό του. Ήταν δύο χαρακτήρες τόσο όμοιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί.