..:::Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ:::..

όχι και εμείς οι άλλοι πως θα την διαβάσουμε????μια χαρά ε΄ναι εδώ!!!Τέλειο συνέχισε το!!!νόμιζα ότι μας είχες ξεχάσει... :P

Βασικά είναι ανάλογα την όρεξη... όταν έχω όρεξη γράφω...

Ευχαριστώ πολυ πάντως!!!

Λίγη από την συνέχεια...

********************************************************

Οι μέρες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα για όλους, το καλοκαίρι έφυγε και ο χειμώνας πήρε την θέση του. Όλα τα παιδιά ετοιμάζονταν για τις σχολές τους. Έτσι και η Ζωή, είχε βρει πλέον σπίτι στην Θεσσαλονίκη, όχι τίποτα σπουδαίο, μια γκαρσονιέρα, αρκετά ευρύχωρη όμως, με μια κρεβατοκάμαρα, μπάνιο, κουζίνα και ένα πολύ ευρύχωρο σαλόνι. Το μόνο που την ξετρέλαινε στο νέο της σπίτι ήταν όμως ότι βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και όχι το μέγεθός του, αλλά ήταν σίγουρη ότι και το μέγεθος θα ήταν πολύ χρήσιμο αργότερα.
Όπως είπα και πριν, οι μέρες πέρασαν γρήγορα και η μέρα του αποχωρισμού δεν άργησε να έρθει… Η Ζωή βρισκόταν στο καράβι περικυκλωμένη από τους συμμαθητές της που είχαν έρθει να την χαιρετήσουν. Ανάμεσά τους, δυστυχώς, δεν ήταν η κολλητή της η Μαρία, η οποία είχε αναχωρήσει πριν τρεις μέρες για το Λονδίνο. Φυσικά η Ζωή την συνόδεψε μέχρι το αεροδρόμιο, αν και οι υπόλοιποι συμμαθητές της την αποχαιρέτησαν στο λιμάνι.
-Να προσέχεις ρε και να μην μας ξεχάσεις… να στέλνεις κανένα μήνυμα που και που. Είπε βουρκωμένη η Άννα – Μαρία.
-Ναι βρε, είπε η Ζωή και την αγκάλιασε, είναι δυνατόν ποτέ να σας ξεχάσω? Άλλωστε δεν θα είμαι δα και τόσο μακριά και σας περιμένω να έρθετε να με δείτε στην Θεσσαλονίκη!!!
-Σίγουρα θα έρθουμε, έχει πολύ γαμάτες γκόμενες, αν έχεις και καμιά καλή συμφοιτήτρια… Είπε ο Βλάσσης.
-Ναι ρε μην ανησυχείς κάτι θα κάνω και για σένα. Είπε η Ζωή γελώντας.
Στην συνέχεια φίλησε και αγκάλισε ξεχωριστά τους φίλους της και επιβιβάστηκε στο πλοίο γεμάτη έξαψη για την νέα ζωή που την περίμενε εκεί, ψηλά, στην άγνωστη πόλη που τόσο ήθελε να περάσει και τα είχε καταφέρει…!

Μμμμ. Γράφεις καλά... Η ιστορία μου κάνει για reunion πράγμα που μου αρέσει, αλλά θα δούμε τι θα παίξει...
Είναι λίγο κάπως να βάζει τη συνέχεια λίγο λίγο, αλλά επειδή πέρασα τα ίδια και ξέρω πως είναι, δεν υπάρχει πρόβλημα...
Συνέχισε...

Sev έγραψε:Μμμμ. Γράφεις καλά... Η ιστορία μου κάνει για reunion πράγμα που μου αρέσει, αλλά θα δούμε τι θα παίξει...
Είναι λίγο κάπως να βάζει τη συνέχεια λίγο λίγο, αλλά επειδή πέρασα τα ίδια και ξέρω πως είναι, δεν υπάρχει πρόβλημα...
Συνέχισε...

Βασικά ούτε εγώ ξέρω τι θα γίνει στο τέλος ή πως θα εξελιχθεί. Μπορεί και να το τελειώσω και ξενέρωτα. Δεν ξέρω... τεσπα σ'ευχαριστώ πάρα πολυ...

Έγραψα λιγούλι ακόμα:

*************************************************************

Μετά από αρκετές ώρες ταξιδιού η Ζωή έφτασε στο κατώφλι της πόρτας όπου θα περνούσε τα φοιτητικά της χρόνια. Τα συναισθήματα της ήταν ανάμεικτα, λύπη που είχε αφήσει τόσους ανθρώπους πίσω της, αγωνία για το τι θα την περιμένει στην καινούρια της ζωή αλλά περισσότερο απʼ όλα χαρά που θα σπούδαζε το στοιχείο της, την μουσική!!! Έμενε σε μία πολυκατοικία με αρκετούς ορόφους. Στον όροφό της υπήρχαν δύο διαμερίσματα τα οποία δεν είχαν νοικιαστεί ακόμα. Η Ζωή ήταν σίγουρη πως θα νοικιάζονταν από φοιτητές αφού η περιοχή που είχε διαλέξει για να μείνει είχε πολλές εστίες άρα και φοιτητές γύρω από αυτές.
Η Ζωή βολεύτηκε σπίτι της και απόλαυσε την ελευθερία της. Ύστερα πήρε την Μαρία να της πει ότι έφτασε:
-Έλα Μαράκι μου, τι κάνεις???
-Καλά είμαι ρε φιλενάδα εσύ?
-Εγώ μόλις μπήκα στο καινούριο μου σπίτι… Αχ είναι πάρα πολύ ωραίο.
-Χαίρομαι που τʼ ακούω, η πόλη πως είναι? Έχει πολύ κόσμο?
-Βασικά δεν ξέρω, απʼ ότι είδα όταν ερχόμουν ναι έχει αρκετό…
-Καλά και γιατί κάθεσαι μέσα? Πήγαινε μια βόλτα να δεις τι παίζει!!!
-Αυτό θα κάνω, μετά όμως, τώρα θα μου πεις εσύ πως περνάς στο Λονδίνο.
-Αχ είναι θεϊκά, μακάρι να ήσουν εδώ… Βέβαια έχω παρέα μια κοπέλα, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι εσύ.
-Για πες ποια είναι?
-Την λένε Christie και είναι από την Γαλλία, μένει δίπλα μου και είμαστε στο ίδιο έτος. Το καλοκαίρι λέω να την φέρω στο νησί να την γνωρίσεις.
-Σίγουρα!!! Λοιπόν μικρή μου σʼ αφήνω να πάω βολτίτσα, θα τα πούμε το πρωί που θα σε πάρω τηλέφωνο. Περιμένω να μου εγκαταστήσουν και την γραμμή asdl για να μιλάμε κάθε μέρα. Άντε βρε καλά να περνάς μου λείπεις χαζό!!
-Κι εμένα μου λείπεις ρε. Άντε τα λέμε αύριο και να προσέχεις… Μάκια.
-Φιλιά.
Η Ζωή έμεινε σκεφτική μετά το σύντομο τηλεφώνημα με την Μαρία. Ύστερα ντύθηκε και βγήκε να δεί επιτέλους την αγαπημένη της πόλη…

Excellent! Σύμπτωση, έχω κι εγώ μια φίλη που τη λένε Ζωή και θέλει να σπουδάσει μουσική! Αλλά παίζει βιολί.

Όντως σύμπτωση!!! Καλή επιτυχία της εύχομαι!!!

Θα της το πω

8α μ κανει κανεις τ περιληψη τς ιστοριας γτ βαριεμαι ν διαωαζω.....?

Πολύ καλό συνεχισέ το.....

Η πόλη ήταν γεμάτη φως και κόσμο… Άνθρωποι ανά δύο ή ανά παρέες περνούσαν από δίπλα της, χαρούμενη και γελώντας. Ξαφνικά η Ζωή ένιωσε πολύ μόνη της, και έτσι ήταν. Δεν είχε κανέναν σε ολόκληρη την πόλη που να μπορεί να πει μια κουβέντα. Κάθισε σε μια καφετέρια η οποία ήταν γεμάτη, παράγγειλε και κοίταξε γύρω της, όλοι είχαν κάποιον που να συζητούν. Εκείνη καθόταν μόνη της λες και ήταν κάτι το αποκρουστικό. Ένιωσε αόρατη, ήταν δυνατόν να ήθελε τόσο καιρό να πάει σε αυτή την πόλη και τώρα που βρισκόταν εκεί ένιωθε ξένη? Ξαφνικά ήθελε να μείνει μόνη της… πλήρωσε και έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω της γιατί πάλι θα έπαιρνε την απογοήτευση της μοναξιάς!!! Άρχισε να περπατάει μόνη της… ένιωσε πολύ καλύτερα, θυμήθηκε τις μοναχικές της στιγμές στο νησί, περπατούσε δίπλα στην θάλασσα και έκανε όνειρα… ακριβώς όπως τώρα, μόνο που εκείνα τα όνειρα είχαν, εν μέρει, εκπληρωθεί εκτός από δύο, τα κυριότερα… να καταξιωθεί στο επάγγελμά της και το άλλο δεν το είχε εκμυστηρευτεί ποτέ σε κανέναν, ούτε καν στην κολλητή της την Μαρία. Ήθελε να βρει έναν άνθρωπο που να την αγαπάει και να της δίνει κουράγιο στις δύσκολες στιγμές. Ποτέ δεν είχε κάνει μια τέτοια σχέση. Όλοι ήθελαν να περάσουν καλά…
Με αυτές τις σκέψεις γύρισε σπίτι της, εκεί όμως την περίμενε μια έκπληξη που δεν την περίμενε τόσο σύντομα…

Ωραία. Κορύφωση του ενδιαφέροντος. Για να δούμε την έκπληξη. Πολύ σύντομο όμως...

Sev έγραψε:Ωραία. Κορύφωση του ενδιαφέροντος. Για να δούμε την έκπληξη. Πολύ σύντομο όμως...

Οκ μόλις σκευτώ ποιά θα είναι θα την γράψω!!!

LeStrange έγραψε:8α μ κανει κανεις τ περιληψη τς ιστοριας γτ βαριεμαι ν διαωαζω.....?

Δυστυχώς πρέπει να την διαβάσεις!!!

Και η συνέχεια... σίγουρα δεν είναι οτι περίμενε ο Σεβ :

Η Ζωή αντίκρισε στην είσοδο της πολυκατοικίας της πράγματα, πολλά πράγματα, που όπως αποδείχτηκε, μάλλον ανήκαν σε μια κοπέλα που μόλις είχε μετακομίσει στο διπλανό διαμέρισμα ή τώρα μετακόμιζε. Την λέγανε Έλσα και ζούσε μέχρι πριν από λίγες μέρες στην Χαλκίδα. Είπαν τα τυπικά με την νέα της συγκάτοικο και άφησε την κοπέλα να τακτοποιηθεί στον χώρο της.
Η Ζωή έκλεισε την πόρτα πίσω της, χαρούμενη που επιτέλους η μοναξιά της έλαβε τέλος σʼ αυτή την ατελείωτη πόλη, που ξαφνικά της φάνηκε τέλεια!!! Δεν θα ήταν πια μόνη, ούτε θα ήταν η μοναδική που ήταν μακριά από το σπίτι και τους φίλους της. Άνοιξε το ραδιόφωνο και ξάπλωσε… Άκουγε τον εκφωνητή μέχρι που αποκοιμήθηκε πιο ευχαριστημένη από ποτέ!!!

Όταν είδα το ποστ σου, νόμιζα ότι απαντούσες σε κάποια ερώτηση μέλους. Τούτη η συνέχεια είναι πολύ κούτσικη...

Sev έγραψε:Όταν είδα το ποστ σου, νόμιζα ότι απαντούσες σε κάποια ερώτηση μέλους. Τούτη η συνέχεια είναι πολύ κούτσικη...

Το ξέρω, σορρυ!!!

γτ αργείς???συνέχισε now!!!

Οι μέρες περνούσαν και η Έλσα είχε γίνει η καλύτερη φίλη της Ζωής, χωρίς βέβαια η τελευταία να ξεχνάει την Μαρία που καθημερινά μιλούσαν στο τηλέφωνο ή στο ίντερνετ. Η Έλσα ήταν στο έτος της Ζωής στην ίδια ειδικότητα, στην φωνητική, το μόνο που άλλαζε ήταν το μουσικό όργανο που έπαιζε η κάθε μία. Η Έλσα έπαιζε ντραμς και η αλήθεια είναι πως ήταν κορυφαία στο είδος της. Είχε τις ίδιες διακρίσεις με την ζωή και η κοπέλα αναρωτιόταν πώς δεν την είχε γνωρίσει αφού συμμετείχαν στους ίδιους διαγωνισμούς!!
Η πρώτη εξεταστική πέρασε με την Ζωή αριστούχο.

Μια μέρα, λοιπόν, η Έλσα χτύπησε το κουδούνι της φίλης της ενθουσιασμένη:
-Έλα ρε Έλσα τι έγινε και χτυπάς το κουδούνι σαν δαιμονισμένη?
-Βρήκα μια ανακοίνωση στον πίνακα της σχολής που λέει για μια οντισιόν.
-Και λοιπόν?
-Είναι από ένα συγκρότημα, ψάχνουν να βρουν τραγουδίστρια και ντράμερ και μάντεψε ποιους σκέφτηκα ότι πρέπει να δοκιμάσουν?
-Έχεις δίκιο…πρέπει να δοκιμάσουμε!!! Είπε η Ζωή γελώντας στην φίλη της.
Έτσι άρχισαν να ετοιμάζονται πυρετωδώς για την πολυπόθητη ακρόαση. Ίσως αυτή να ήταν η ευκαιρία τους για αναγνώριση και έπρεπε να της αδράξουν όσο ήταν καιρός. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας όμως δεν είχαν την ίδια ενθουσιώδη κατανόηση, φώναζαν ώσπου μια μέρα ο διαχειριστής απείλησε τις δυο κοπέλες ότι αν δεν σταματήσουν να δημιουργούν φασαρία θα τους έκανε έξωση. Έτσι οι δυο φίλες έκανα πια τις πρόβες τους στην ταράτσα της πολυκατοικίας…

Η μέρα της οντισιόν δεν άργησε πολύ να έρθει, ήταν σε μια αρκετά μεγάλη αίθουσα ενός ξενοδοχείου. Το συγκρότημα απαρτίζονταν από τρία αγόρια, πολύ «ψωνισμένα», που η Ζωή δεν τα πήρε και με πολύ καλό μάτι. Ειδικά ο ένας είχε έναν αέρα λες και του άνηκε όλος ο κόσμος. Ήταν ψηλός, αδύνατος, με γαλανά μάτια, μελαχρινός και είχε το ύφος του Brad Pitt.
Είχε αρκετό κόσμο και από ότι παρατήρησε η Ζωή, υπήρχαν και πάρα πολλές κοπέλες, καμία από τις οποίες δεν διέθετε ιδιαίτερο ταλέντο, τουλάχιστον στο τραγούδι. Την Έλσα την πήρανε αμέσως, αφού ήταν η μοναδική ντράμερ που εμφανίστηκε και με τα πολλά ήρθε η σειρά της Ζωής.
Ένας κύριος γύρω στα 38 πήρε το φυλλάδιο με τα στοιχεία της Ζωής:
-Γεια σου Ζωή, με λένε Παύλο και είμαι ο μάνατζερ του συγκροτήματος. Από ότι βλέπω είναι η πρώτη φορά που συμμετέχεις σε κάποιο συγκρότημα έτσι?
-Μάλιστα, ξέρετε έμενα σε νησί και δεν είχα πολλές ευκαιρίες.
-Βλέπω όμως, πως έχεις διακριθεί σε πολλούς διαγωνισμούς.
-Μόνο σε όσους με ενδιέφεραν.
-Μάλιστα. Να σε ακούσουμε λοιπόν?
-Βέβαια.
Ο κύριος Παύλος συνεννοήθηκε με τα υπόλοιπα παιδιά – μία εκ των οποίων ήταν και η Έλσα – και άρχισαν το τραγούδι που είχαν κάνει τόσες πολλές φορές πρόβα τα δυο κορίτσια, Το Bleeding Love της Leona Lewis.
Για να μην μακρηγορώ όλοι ενθουσιάστηκαν με την φωνή της και ο κύριος Παύλος τηςείπε πως θα την έβλεπε αύριο μαζί με την Έλσα για να γνωριστούν και με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Η τελευταία ανακοίνωση δεν χαροποίησε ιδιαίτερα την κοπέλα που είχε την αίσθηση ότι και τα τρία παιδιά την κοιτούσαν κάπως υπεροπτικά.
Οι δυο κοπέλες έφυγαν από τον τόπο της οντισιόν, κυριολεκτικά πετώντας από την χαρά τους.
-Δεν το πιστεύω ότι μπήκαμε και οι δύο!!! Είπε ενθουσιασμένη η Έλσα.
-Τι δεν πιστεύεις ρε Ελσάκι? Ειδικά εσύ δεν υπήρχε περίπτωση να μην έμπαινες, ήσουν η μόνη ντράμερ!!
-Έχεις δίκιο αλλά κι εσύ ήσουν η μόνη που άξιζε από όλες αυτές εκεί μέσα.
-Βάζω στοίχημα ότι είχαν μαζευτεί όλες για να κάνουν εντύπωση σε αυτά τα ψώνια του συγκροτήματός μας.
-Γιατί τους λες έτσι?
-Έλα τώρα, μην μου πεις μως δεν πρόσεξες το ύφος τους. Ήταν υποτιμητικό λες και ανήκαμε σε μια τάξη πολύ κατώτερη από αυτούς και μας κάνανε χάρη που μας έδιναν την ευκαιρία να συνυπάρξουμε μαζί τους!!
-Ναι ρε αλλά τελικά δέχτηκαν να είμαστε στο ίδιο συγκρότημα.
-Νομίζεις ότι ήταν στο χέρι τους? Ο κύριος Παύλος κανονίζει γιʼ αυτά!!
-Τέλος πάντων… Σημασία έχει ότι ΜΠΗΚΑΜΕ!!!!!!
Τα δυο κορίτσια άρχισαν να πανηγυρίζουν και να χοροπηδάνε σαν μικρά παιδιά μέσα στην μέση του δρόμου, με τους περίεργους περαστικούς να τις κοιτάνε αδιάφορα. Ύστερα γύρισαν στο σπίτι τους να κάνουν τις εργασίες της σχολής που ήταν ατελείωτες και πολύ απαιτητικές.

Ωραίο και τουλάχιστον είναι (λίγο) μεγαλύτερο από το προηγούμενο

ε τοσες μέρες είχα να μπω, αυτό έλειπε να μην ήταν και μεγαλύτερο!!!

Ωραίο!!!

Η αυριανή μέρα δεν άργησε να έρθει, το ραντεβού με το συγκρότημα, που πλέον ήταν βασικά μέλη, κανονίστηκε για τις πέντε το απόγευμα. Έτσι οι δυο φίλες έχοντας τελειώσει με τις υποχρεώσεις στην σχολή τους κατευθύνθηκαν σε ένα στούντιο κοντά στην πλατεία Αριστοτέλους. Εκεί τους περίμενε ο κύριος Παύλος και δύο από τα τρία αγόρια που, χωρίς να χάσουν χρόνο, κούρδιζαν τα όργανά τους. Εκείνη την στιγμή τις πρόσεξε και ο Παύλος.
-Α, να και τα κορίτσια της παρέας…Τι κάνετε??? Είπε στις κοπέλες με ένα τεράστιο χαμόγελο.
-Ενθουσιασμένες κύριε Παύλο, τι άλλο??? Είπε η Ζωή.
-Θα με υποχρεώνατε αν με φωνάζατε Παύλο, ξέρετε δεν είμαι και πολύ μεγαλύτερός σας, μόνο δέκα χρόνια σας περνάω. Είπε εκείνος.
-Εντάξει τότε… Συμφώνησαν τα κορίτσια χαμογελώντας.
-Τέλεια, να σας γνωρίσω και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, ο Νίκος θα είναι στο μπάσο, ο Άλκης στην ηλεκτρική κιθάρα και ο … πού είναι ο Άρης παιδιά???
-Έρχεται έχει κολλήσει στην κίνηση Πωλ… ζητά συγνώμη. Είπε ο Νίκος.
-Τέλος πάντων, αυτή είναι η Έλσα, έδειξε την κοπέλα, και θα παίζει ντραμς μαζί μας και η Ζωή, αυτή την φορά έδειξε την Ζωή, η οποία θα είναι η φωνή του συγκροτήματός μας!
Ο Άλκης άνοιξε το στόμα του προφανώς κάτι να ρωτήσει αλλά δεν πρόλαβε, ένας εκκωφαντικός θόρυβος τον σταμάτησε. Έντρομοι όλοι γύρισαν προς την πηγή του θορύβου. Το αντιπαθητικό αγόρι που είχε προσέξει στην οντισιόν η Ζωή και που, προφανώς, ήταν ο Άρης, είχε εισβάλλει στην αίθουσα λαχανιασμένος.
-Σόρρυ που άργησα, πρόφερε πνικτά.
-Δεν πειράζει, είπε ο Παύλος, δεν είχαμε αρχίσει ακόμα, αλλά έχε υπόψιν σου ότι δεν πρέπει να αργείς στις πρόβες εντάξει? Δηλαδή όχι μόνο εσύ, όλοι. Πρόσθεσε απευθυνόμενος σε όλους.
Όλοι έγνεψαν καταφατικά.
-Ήρθες πάνω στην ώρα, γνώριζα τα κορίτσια στα παιδιά, πήρε το λόγο πάλι ο Παύλος. Ο Παύλος θα είναι στα φωνητικά μαζί σου Ζωή. Είπε απευθυνόμενος στην κοπέλα.
-Ωραία, χάρηκα, είπε κι άπλωσε το χέρι της.
Τα δυο παιδιά αντάλλαξαν χειραψία κάπως απρόθυμα είναι η αλήθεια.
-Κι από δω είναι η Έλσα, θα είναι στα ντραμς.
-Γεια, είπε η Έλσα.
-Ωραία, τώρα που γνωριστήκαμε όλοι ας αρχίσουμε την πρόβα, είπε ο Παύλος. Επειδή δεν έχουμε δέσει σαν γκρουπ θα παίζουμε κομμάτια άλλων καλλιτεχνών, ελπίζω κάποια στιγμή να παίξουμε και δικά μας κομμάτια. Λοιπόν, ας αρχίσουμε με το «Μια φωνή των c:real οι παρτιτούρες είναι στα ντοσιέ που θα σας μοιράσω. Άρη σήμερα από ότι καταλαβαίνεις θα κάνεις δεύτερη φωνή στην Ζωή.
-Εντάξει. Είπε εκείνος. Δεν φαινόταν όμως εντάξει…
Η πρόβα πήγε πολύ καλύτερα από ότι περίμεναν οι δυο κοπέλες και ο Παύλος είχε ενθουσιαστεί μαζί τους. Έτσι άφησε το συγκρότημα να φύγει νωρίτερα από το κανονικό.

Wow. Αυτές τις μέρες τα έχω ζήσει όλα. Και συνέχεια της ιστορίας. Ευτυχώς που τις βάζεις γρήγορα...
Ωραία η συνέχεια, μου φαίνεται πως τελικά η Ζωή θα τα φτιάξει με τον Άρη, παρά την πρώτη αντιπάθειά τους. Time will tell...

Και άλλη φορά η συνέχεια πιο γρήγορα...