..:::Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ:::..

ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΤΗ ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΩ..ΝΑ ΔΙΜΟΣΙΕΥΣΩ ΕΔΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΑΝ ΑΗΙΖΕΙ ΝΑ ΤΙΝ ΣΥΝΕΧΙΣΩ?

Κάτι ρωτησα....

Κ δεν την γραφεις ...! Θα την δουμε κ θα σου πουμε αν ειναι καλη ...

Η Ζωή είναι μια κοπέλα 17 χρονών και ζει σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου με την μαμά της, ο πατέρας της είναι ναυτικός με αποτέλεσμα να περνάει μήνες μακριά τους, όμως τους εξασφαλίζει μία πιο άνετη ζωή από αυτή που θα είχαν αν ακολουθούσε κάποιο άλλο επάγγελμα!!! Σε λιγότερο από έναν χρόνο η Ζωή θα τελείωνε το σχολείο και θα πήγαινε να σπουδάσει το αγαπημένο της αντικείμενο, την μουσική... η μεγάλη της φιλοδοξία είναι να γίνει λαμπρή τραγουδίστρια, ήταν το στοιχείο της… μπορεί να μην ήταν καλή στο σχολείο αλλά είχε διακριθεί σε πολλούς διαγωνισμούς μουσικής και τραγουδιού. Είχε άστρο, και το ήξερε!!!

Ήταν μια συνηθισμένοι μέρα και η Ζωή για άλλη μια φορά δεν άκουσε το ξυπνητήρι της...
-Ζωή!!! Ξύπνα 8:30 η ώρα άργησες στο σχολείο, φώναξε έντρομη η μαμά της καθώς εισέβαλλε αλαφιασμένη στο δωμάτιο της κόρης της.
-Ωχ!! Τι ώρα είπες??? Όχι ρε φίλε έχασα το διαγώνισμα της μουσικής...και εχθές κοιμήθηκα στις 3 για να γράψω καλά! Ελπίζω να καταλάβει ο κύριος Βασιλείου και να το γράψω μια άλλη ώρα!! Είπε η Ζωή καθώς ντυνόταν βιαστικά.
-Ντύσου μην χάσεις και τις υπόλοιπες ώρες και μην ανησυχείς σε συμπαθεί ο κύριος Βασιλείου, θα καταλάβει. Είπε η κυρία Βάσω και έφυγε από το δωμάτιο της κόρης της.
Η κοπέλα έβαλε βιαστικά τα βιβλία της στην τσάντα, έβαλε το μπουφάν της, φίλησε την μαμά της και ξεκίνησε για το σχολείο σχεδόν τρέχοντας. Στον δρόμο συνάντησε πολλούς γνωστούς που την ρωτούσαν διάφορα αλλά δεν είχε χρόνο να τους απαντήσει.
Χωρίς να το έχει καταλάβει είχε φτάσει στο σχολείο… πήγε στην διευθύντρια πήρε ένα χαρτί και κατευθύνθηκε αργά, χωρίς να βιάζεται προς την τάξη της, είχε ήδη χάσει την πρώτη ώρα και την δεύτερη ώρα είχαν Γεωμετρία που ήταν το χειρότερό της μάθημα!!!
Χτύπησε την πόρτα:
-Ναι, ακούστηκε η κυρία Σωτηριάδου.
-Καλημέρα!! , είπε η Ζωή, συγνώμη που άργησα!
-Δεν πειράζει, κάθισε.
Κατευθύνθηκε προς το θρανίο της και κάθισε δίπλα στη Μαρία, την κολλητή της.
-Που ήσουν ρε βλαμμένο?? Έχασες το διαγώνισμα και δεν με νοιάζει τόσο αυτό όσο το ότι είχα βασιστεί πάνω σου!!!
Δεν είχα ανοίξει βιβλίο, καμιά κουλούρα θα έχω πάρει!!!
-Συγνώμη ρε Μαράκι, με πήρε ο ύπνος!!! Τι είπε ο Βασιλείου που έλειπα???
-Τίποτα, βασικά μου είπε να σου πω ότι θα γράψεις αύριο!!
-Ευτυχώς

-Κορίτσια κάντε ησυχία!!! Θα τα πείτε στο διάλειμμα!! Φώναξε η Σωτηριάδου.
-Συγνώμη.
Το μάθημα συνεχίστηκε κανονικά με την Ζωή να βαριέται και να μην βλέπει την ώρα να χτυπήσει το κουδούνι για έξω. Η Μαρία σε όλο το μάθημα την κοιτούσε ανυπόμονα, αλλά η κοπέλα δεν της έδωσε και πολλή σημασία μια και δεν ήθελε να τους κάνει πάλι παρατήρηση η Σωτηριάδου. Και επιτέλους ήρθε αυτή η άγια ώρα που το κουδούνι χτύπησε σημάνοντας το τέλος του βασανιστηρίου πολλών παιδιών.
Καθώς η καθηγήτρια έφευγε από την τάξη η Μαρία έλεγε στην Ζωή:
-Καλά σε όλο το μάθημα προσπαθούσα να σου μιλήσω, γιατί με έγραφες???
-Δεν σε έγραφα απλώς δεν είχα καμιά όρεξη για κατσάδα. Άλλωστε τι το τόσο σημαντικό ήθελες να μου πεις που δεν
μπορούσες να κρατηθείς ως το διάλειμμα???
-Μάντεψε!!!
-Τι ρε? Έλα μην με κρατάς σε αγωνία!!
-Τα έφτιαξα με τον Γιώργο!!!
-Άντε ρε!!! Μπράβο πολύ χαίρομαι για σένα. Να σου πω, πάμε στο γνωστό μέρος να μου τα πεις? Βαριέμαι να κάνω
άλλες τέσσερις ώρες μάθημα.
-Πάλι κοπάνα ρε Ζωή?
-Έλα ρε Μαράκι σε παρακαλώ!!!
-Εντάξει, έχε χάρη που θέλω να σου πω για τον Γιώργο αλλιώς…
-Σʼ ευχαριστώ είσαι θεά, είπε η Ζωή και της έσκασε ένα φιλί.
Τα δυο κορίτσια προσεκτικά να μην τις αντιληφθούν οι καθηγητές κατευθύνθηκαν προς τον λόφο τους, εκεί περνούσαν την ώρα τους αν δεν ήθελαν να τους βρει ή να τους δει κανείς. Ζώντας σε μια τόσο μικρή κοινωνία όπου και να πήγαιναν θα τους κοίταζαν αδιάκριτα μάτια και θα δέχονταν αδιάκριτες ερωτήσεις!!! Όταν έφτασαν το μικρό σπιτάκι που είχαν δημιουργήσει όσα χρόνια σύχναζαν εκεί τις περίμενε όπως πάντα.
-Λέγε τι έγινε και πως??? Ρώτησε ανυπόμονα η Ζωή τη φίλη της.
-Χθες μου είπε να βγούμε.
-Ναι το ξέρω αυτό, πάρα κάτω…
-Όση ώρα ήταν μαζί μου φερόταν όπως πάντα, ευγενικά, στο τέλος με πήγε σπίτι μου και έφυγε. Είχα απελπιστεί εντελώς και είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ μαζί του πάλι, ώσπου μου έστειλε μήνυμα ότι πέρασε τέλεια, ότι είμαι το πιο ωραίο κορίτσι που έχει γνωρίσει κι ότι, αν ήθελα κι εγώ, θέλει να γίνω το κορίτσι του!!!
-Μπράβο βρε!!! Χαίρομαι πάρα πολύ για σένα. Άντε κι εγώ κουμπάρα…
-Σκάσε ρε, το ότι τα ʽχουμε δεν σημαίνει πως θα παντρευτούμε κιόλας!!
-Ναι αλλά δε αποκλείεται…
Η Μαρία δεν μίλησε και η Ζωή ήξερε πως η φίλη της δεν είχε και πολλή όρεξη να το συζητήσει, έτσι πρότεινε να της παίξει ένα τραγούδι που είχε γράψει τους στίχους του ο πατέρας της και εκείνη αποφάσισε να το μελοποιήσει. Όση ώρα τραγουδούσε ταξίδευε στο δικό της κόσμο και σκεφτόταν τον πατέρα της να ζει τους στίχους που της έγραψε!!! Το τραγούδι μιλούσε για μια ζωή που είχε θυσιαστεί στον βωμό της αγάπης αλλά καμιά φορά είναι πιο σημαντικό να θυσιάζεσαι για άλλους!!!
Όταν το τραγούδι τελείωσε η Μαρία χειροκρότησε ενθουσιασμένη.
-Φιλενάδα το τραγούδι σου ήταν τέλειο, πραγματικά με άγγιξε.
-Κι εμένα, όσο σκέφτομαι τον πατέρα μου να θυσιάζει την ζωή του για να συντηρήσει εμάς δένομαι και τον θαυμάζω ακόμα πιο πολύ. Μου λείπει πολύ αλλά πιστεύω πως αν μια μέρα γυρίσει θα έχουμε πολλές κόντρες είμαι ίδια με εκείνον, πολύ πεισματάρα.
-Κουταμάρες, πάω στοίχημα πως δεν θα ξεκολλάτε αν κάποτε γίνει αυτό.
-Μακάρι!!! Αχ! Πέρασε η ώρα, έλα πρέπει να φύγουμε…

Οι δυο κοπέλες κατευθύνθηκαν η κάθε μια προς το σπίτι της.
Η Ζωή σκεφτόταν την Μαρία και τον Γιώργο που ήταν πια μαζί μετά από τόσο καιρό και χαιρόταν για την φίλη της… Κατά βάθος την ζήλευε, η Μαρία είχε πάντα ότι ονειρευόταν η ίδια, μια ολοκληρωμένη και δεμένη οικογένεια, πολλούς φίλους, επιτυχία στα αγόρια, γενικά ήταν το κέντρο της προσοχής σε όποια παρέα κι αν βρισκόταν, ήταν τα δυο άκρα… ίσως όμως γιʼ αυτό αγαπιόντουσαν τόσο πολύ. Η μία συμπλήρωνε την άλλη. Ξύπνησε ξαφνικά από την φωνή της μητέρας της, πάλι είχε χαθεί στις σκέψεις της και δεν συνειδητοποίησε ότι είχε πλέον, όχι μόνο φτάσει, αλλά και μπει στο σπίτι της.
-Γεια σου αγάπη μου, τι έγινε τελικά με το διαγώνισμα? Την ρώτησε η μητέρα της καθώς της έβαζε να φάει.
-Τίποτα, το έχασα όπως ήταν αναμενόμενο αλλά ο Βασιλείου είπε στη Μαρία ότι θα με βάλει να το γράψω κάποια άλλη ώρα.
-Ευτυχώς γιατί σε ένα μάθημα τα πας καλά, μην το χάσεις κι αυτό!!!
-Μαμά μην αρχίζεις πάλι!!
-Όχι θα αρχίσω… Αχ αν με άκουγες λίγο!!! Τι θα κάνεις στο μέλλον σου??? Κάτσε να διαβάσεις να περάσεις σε μια καλή σχολή να έχεις ένα σωστό και καταξιωμένο επάγγελμα αύριο μεθαύριο!!!
-Έχω κουραστεί να σου λέω ότι το τι θα κάνω εγώ στην ζωή μου, είναι δικό μου θέμα και θα κάνω αυτό που θέλω και αυτό που θα με γεμίσει ψυχικά και όχι με χρήματα!!! Είπε η ζωή. Σηκώθηκε νευριασμένη από το τραπέζι, πήγε στο δωμάτιό της και χτύπησε δυνατά την πόρτα πίσω της.
«Πάντα αυτή η ιστορία», σκέφτηκε!!!
Ήξερε ότι η μητέρα της ήθελε το καλό της, αλλά αυτή η μανία της για τα λεφτά και η επιθυμία της να ζήσει η κόρη της σε τόσα πλούτη όσα ποτέ της δεν είχε ζήσει η ίδια, την έπνιγε … ήθελε να ζήσει τα δικά της όνειρα και να δημιουργήσει την δική της ζωή σύμφωνα με τις δικές της προτεραιότητες και όχι με της μητέρας της. Δεν έβλεπε την ώρα να ενηλικιωθεί, να κυνηγήσει το όνειρό της και να πιάσει δικό της σπίτι.
Αυτός ο καιρός αργούσε όμως κι έτσι αποφάσισε, έτσι εντελώς ξαφνικά, για πρώτη φορά στη ζωή της να κάνει το χατίρι της μαμάς της, να γίνει καλή μαθήτρια. Άρχισε λοιπόν αμέσως διάβασμα εκπλήσσοντας όλους τους γνωστούς της ακόμα και τους καθηγητές της που την ενθάρρυναν να συνεχίσει, έτσι εκείνον το χρόνο η Ζωή απέσπασε για πρώτη χρονιά το αριστείο και το πρώτο βραβείο από την πρώτη μαθήτρια της τάξης την Γεωργία.

Η Γεωργία είχε ότι η Ζωή απεχθανόταν σε έναν άνθρωπο, ήταν επιτυχημένη για τους άλλους, έκανε της καλή για τους άλλους, ντυνόταν για τους άλλους…ζούσε και ανέπνεε για τους άλλους. Την αντιπαθούσε σε αηδιαστικό βαθμό αλλά και η Γεωργία επίσης… στην τελετή απονομής, λοιπόν, ενώ ήταν σίγουρη ότι το βραβείο θα καταλήξει άλλη μια χρονιά στα χέρια της, όταν ακούστηκε το όνομα της Ζωής όρμηξε πάνω της σαν αφηνιασμένο λιοντάρι να την κατασπαράξει, με αποτέλεσμα να περάσει ολόκληρο το καλοκαίρι της στο νοσοκομείο, αφού η Ζωή δεν ήταν μεγαλωμένη με Γαλλικά και πιάνο και υπερασπίστηκε με πολύ ζήλο τον εαυτό της…

Αντίθετα η Ζωή πέρασε πολύ ωραία το καλοκαίρι της συνδυάζοντας την παρέα της με το αγαπημένο της αντικείμενο, την μουσική! Μαζευόταν κάθε μέρα στην παραλία με την παρέα της, άναβαν φωτιά και τραγουδούσαν μέχρι το πρωί. Εκείνο το καλοκαίρι είχε και την πρώτη της σχέση με τον Μάνο, που τελείωσε άδοξα λόγω της απόστασης. Έμειναν καλοί φίλοι όμως.

Μετά από αυτό το τέλειο καλοκαίρι η Ζωή άρχισε πυρετωδώς το διάβασμα αποφασισμένη να περάσει στο καλύτερο πανεπιστήμιο μουσικών σπουδών και αν ήταν τυχερή θα έπαιρνε και υποτροφία. Απʼ ότι είχε ακούσει στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο κάθε χρόνο γινόταν ένας διαγωνισμός των πρωτοετών για μια υποτροφία στο καλύτερο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Αλλά πρώτα έπρεπε να περάσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
-Έλα ρε Ζωή πάμε μια βόλτα σήμερα!!! Σάββατο είναι!!! Παρακάλεσε η Μαρία την φίλη της ένα Σάββατο βράδυ.
-Ρε Μαράκι ειλικρινά προτιμώ να μείνω μέσα να κάνω επανάληψη!!! Εσύ δεν θέλεις να μείνετε μόνοι με τον Γιώργο?? Σήμερα κλείνεται ένα χρόνο μαζί, δεν θέλω να σας το χαλάσω!!!
-Με τον Γιώργο βγαίνω συνέχεια, με σένα όμως έχω να βγω από το καλοκαίρι. Μου έχεις λείψει ρε φιλαράκι!!!
-Εντάξει αλλά δεν θα κάτσω πάρα πολύ εντάξει???
-Ωραία!!! Θα περάσουμε καλά όπως παλιά.
Πράγματι εκείνη η βραδιά ήταν πολύ διασκεδαστική, Η Ζωή ντύθηκε για πρώτη φορά προκλητικά, υπό τις οδηγίες της Μαρίας φυσικά, και ήταν μια θεά. Όλοι στο μαγαζί την κοιτούσαν και βγήκε πρώτη στο διαγωνισμό καραόκε του μαγαζιού, αλλά για το τελευταίο ευθυνόταν η φωνή της που είχε γίνει πιο καθαρή και πιο βαθιά από ποτέ. Βλέπετε η Ζωή το καλοκαίρι έκανε μαθήματα φωνητικής με μια κοπέλα που γνώρισε στο νησί και βελτίωσε εκπληκτικά την φωνή της.
-Καλά ε!! Έσκισες!!! Ψιθύρισε ενθουσιασμένη η Μαρία στην Ζωή με το που κατέβηκε από την πίστα που είχε ανέβει για να παραλάβει το βραβείο της.
-Να ʽναι καλά η Νατάσσα με τα φωνητικά της… πάντως την έβγαλα ασπροπρόσωπη!!!
-Καλά άσε την Νατάσσα τώρα!! Έχεις προσέξει πως σε κοιτάζει ο Αλέξανδρος απόψε???
Ο Αλέξανδρος ήταν ο γόης του σχολείου όλες έτρεχαν από πίσω του και παρακαλούσαν για ένα βλέμμα και ένα φιλί του, όχι όμως η Ζωή… εκείνη πάντα τον απεχθανόταν και όταν έβρισκε την ευκαιρία του την έλεγε. Απόψε όμως όντως την είχε καρφώσει με τα μάτια του και δεν έλεγε να κοιτάξει αλλού… τόσο πολύ που η Ζωή ένιωθε πολύ άβολα.
-Ας σταματήσει επιτέλους να με κοιτάει λες και δεν έχει ξαναδεί άνθρωπο στην ζωή του!!!! Είπε λίγο αργότερα στην Μαρία η Ζωή αφάνταστα εκνευρισμένη.
-Ρε συ χαλάρωσε!!! Και κοίτα να το εκμεταλλευτείς… όλες τον θέλουν και εκείνος φαίνεται ότι θέλει εσένα.
-Ειλικρινά δεν με νοιάζει τι θέλει Μαρία και ότι τον θέλουν όλες είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος να μην τον θέλω εγώ. Έχω ακούσει πολλά για το πώς φέρεται γενικά και απεχθάνομαι τον τρόπο που συμπεριφέρεται στους ανθρώπους!!!
-Κοίτα, αυτά τα ακούμε από κοπέλες που του έχουν ζητήσει ένα βράδυ και ευελπιστούν για κάτι περισσότερο, εκείνος δεν τους το δίνει με αποτέλεσμα να γυρνάνε και να λένε ότι τις πλήγωσε, τις απάτησε και τις κορόιδεψε!!! Έλα τώρα!! Κάνεις λες και δεν τις ξέρεις όλες αυτές!!!
-Εσύ που τα ξέρεις όλα αυτά??
-Μου τα έχει πει ο Γιώργος, ξέρεις οι άντρες μιλάνε γιʼ αυτά ακόμα κι αν δεν κάνουν παρέα…
-Δεν ξέρω Μαρία άλλωστε εγώ έχω επικεντρώσει αλλού την προσοχή μου αυτή την περίοδο!!! Ένα αγόρι θα με αποσπούσε από τον στόχο μου.
-Είμαι σίγουρη πως θα μπορέσεις να τα συνδυάσεις!!!
Η Ζωή δεν απάντησε. Σκεφτόταν πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι με ένα αγόρι που δεν εκτιμάει?? Με τίποτα!!! Η Μαρία ήταν απλά αφελής που πίστεψε τόσο εύκολα την ιστορία που ξεφούρνισε στον Γιώργο. Κοίταξε το ρολόι της και αποφάσισε να πάει σπίτι της γιατί η ώρα είχε περάσει και το κεφάλι της είχε αρχίσει ήδη να την πονάει. Χαιρέτησε λοιπόν την παρέα της και έφυγε…
Όταν έφτασε στο σπίτι της η μητέρα της είχε πέσει για ύπνο, λογικό βέβαια αφού η ώρα ήταν πού προχωρημένη. Η Ζωή κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, είδε τον εαυτό της περιποιημένο για πρώτη φορά στην ζωή της και η αλήθεια είναι ότι της άρεσε… Ξαφνικά είχε μια τρελή επιθυμία να τραγουδήσει όμως αν το επιχειρούσε θα ξυπνούσε την μητέρα της και πιθανόν τους γείτονες. Έτσι, έβαλε στα αυτιά της τα ακουστικά του mp3 της και έκανε κάτι που είχε να το κάνει από παιδί, άρχισε να χορεύει μπροστά στον καθρέφτη φέρνοντας στο νου της ότι ήταν σε μια σκηνή και τραγουδούσε για τους θαυμαστές της, που την αποθέωναν. Μετά από αρκετή ώρα η Ζωή κάθισε λαχανιασμένη στο πάτωμα γελώντας από την παιδιάστικη συνήθεια που είχε τόσο ξαφνικά ξεθάψει από το παρελθόν!!! Χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλε τις πιτζάμες της και ξάπλωσε αναπολώντας την τόσο ωραία βραδιά που είχε περάσει με τους φίλους της, με αυτή την σκέψη βρέθηκε να βυθίζεται στον πιο γλυκό ύπνο!!!

Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησε από τις φωνές της μητέρας της… Έντρομη σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι της και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα που ακουγόταν το κλάμα της μητέρας της. Την αντίκρισε όρθια να σφίγγει στην αγκαλιά της έναν ψηλό άντρα. Με ένα χαμόγελο στα χείλη, η Ζωή πήγε να υποδεχτεί τον πατέρα της που είχε έρθει μετά από τόσο καιρό.
Ο κύριος Μίλτος έμεινε τρεις εβδομάδες στο σπίτι του, μετά θα μπάρκαρε για Κίνα και ένας Θεός ήξερε πότε θα ξαναγυρνούσε… Έτσι, η Ζωή έβαλε γιʼ αυτές τις τρεις εβδομάδες τα μαθήματά της σε δεύτερη μοίρα και προσπάθησε να περάσει όσο το δυνατόν πιο πολύ χρόνο με τον πατέρα της. Του έδειξε το στέκι της, του είπε όλα της τα θέλω και τις φιλοδοξίες της για το μέλλον και τέλος του τραγούδησε το τραγούδι που είχε μελοποιήσει, με τους στίχους του…
-Είμαι πολύ περήφανος για σένα!!! Της είπε ο πατέρας της με δάκρυα στα μάτια όταν τελείωσε το τραγούδι. Είμαι σίγουρος ότι θα πας πολύ μπροστά… Αξίζεις πολλά, να το θυμάσαι πάντα αυτό!!!
Εκείνη άφησε την κιθάρα της και τον έσφιξε στην αγκαλιά της θέλοντας να τον ευχαριστήσει που πίστευε τόσο πολύ σε εκείνη, που της είχε εμπιστοσύνη, την εμπιστοσύνη που δεν της έδειξε ποτέ η μητέρα της.

Όταν έφτασε η ημέρα αποχώρησης του κυρίου Μίλτου όλη η οικογένεια ήταν πολύ στεναχωρημένη. Η Ζωή χαιρέτησε τον πατέρα της με δάκρυα στα μάτια και του έδωσε ένα μικρό δισκάκι με το τραγούδι που είχε ηχογραφήσει
-Θα το κρατήσω και όταν γίνεις μεγάλη τραγουδίστρια θα υπερηφανεύομαι ότι έχω το πρώτο σου τραγούδι!!! Είπε ο πατέρας της χαμογελώντας. Εκείνη του ανταπέδωσε το χαμόγελο και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Τον κοίταζε που ανέβαινε τα σκαλιά του πλοίου και ήθελε να πάει μαζί του… Όταν πια το πλοίο χάθηκε από τα μάτι τους γύρισαν σπίτι αμίλητες, μάνα και κόρη και η κάθε μία κλείστηκε στο δωμάτιό της και βυθίστηκε στις σκέψεις της.

Την άλλη μέρα στο σχολείο η Ζωή έδωσε τον καλύτερό της εαυτό στο διαγώνισμα που είχαν αν και δεν είχε συγκεντρωθεί στιγμή σε αυτό που έκανε, οι κινήσεις της ήταν μηχανικές, εκείνη σκεφτόταν τα λόγια του πατέρα της!!!! Ήθελε τόσο να εκπληρώσει το όνειρό της, όχι μόνο γιʼ αυτήν αλλά και για τον πατέρα της!!!





edit by Sev: Έβγαλα τα έντονα γράμματα γιατί ήταν κουραστικά για το μάτι...

Μπράβο El.J! Πολύ καλό! Να το συνεχίσεις!

μου άρεσε πολύ.είναι όμορφο, κατάφερες εν μέρει να με συγκινήσεις. το βρίσκω λίγο περιληπτικό σε ορισμένα σημεία αλλά είναι εντάξει. σίγουρα θα διάβαζα τη συνέχεια, keep going...

Κοιτα το εγραψα πριν απο αρκετούς μήνες και το παράτησα... θα το συνεχισω όμως κάποια στιγμούλα!!!

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!!!

Καλό είναι... Μου άρεσε...


Άσε που έχω ταυτιστεί με τον Αλέξανδρο...

Sev έγραψε:Καλό είναι... Μου άρεσε...


Άσε που έχω ταυτιστεί με τον Αλέξανδρο...

Ναι η αλήθεια είναι οτι οταν το εγραφα εσένα ειχα στο μυαλό μου!!! Ευχαριστω πάντως...
Οσι για τα μπολντ καλά έκανες.

Αλήθεια λες τώρα ή κάνεις πλάκα?

Sev έγραψε:Αλήθεια λες τώρα ή κάνεις πλάκα?

Πλάκα κάνω καλό μου οταν το έγραφα δεν σε ήξερα!!! ΣΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΉ ΣΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΤΥΠΆΚΟΣ?

Ξέρω βρε ότι κάνεις πλάκα (εξού και το χαμογελάκι)...


Μην δει το ποστ σου η ms_padfoot!!! γιατί έχει πόρωση με τον τύπο...



Hyden Cristensen λέγεται...

Sev έγραψε:Ξέρω βρε ότι κάνεις πλάκα (εξού και το χαμογελάκι)...


Μην δει το ποστ σου η ms_padfoot!!! γιατί έχει πόρωση με τον τύπο...



Hyden Cristensen λέγεται...

ΚΟΥΚΛΙ ο τυπάς!!!

Πολυ καλο EL.J girl ... Μου αρεσε αρκετα ...! Θα ηθελα ομως οπωσδηποτε να διαβασω την συνεχεια για να εχω μια ολοκληρωμενη εικονα ...

Πολυ ωραιο...συγκινητικοτατο....Συνεχισε EL.J girl!!!

Κι οσο για τον τυπακο....δεν ειναι υπερτατος??Αναβει φωτιες ο ατιμος!!!!!!

Κι οσο για τον τυπακο....δεν ειναι υπερτατος??Αναβει φωτιες ο ατιμος!!!!!!

αχ.....αυτο ξαναπες το...........


πολυ καλη ιστοριουλα!

Εντάξει παιδιά θα προσπαθήσω να την συνεχίσω, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!!!

όπως είπαν και τα άλλα παιδιά είναι αρκετά καλό!έχει μια φρεσκάδα,μια γαλήνη...δεν ξέρω πως να το πω.....με συγκλόνισε!!!!συνέχισε το!!!

Παιδιά το συνέχισα λίγο. Δεν είναι πολύ αλλά το κάνω επικόλησξ να το διαβάσετε και να μου πείτε την γώμη σας:

****************************************************

Και η μεγάλη μέρα των πανελληνίων δεν άργησε να έρθει!!! Η Ζωή είχε πολύ άγχος αλλά πίστευε στον εαυτό της όπως πάντα… Οι ημέρες πέρασαν χωρίς να τις καταλάβει και η απόδοσή της στις εξετάσεις ήταν μάλλον ικανοποιητική!!! Υπολόγιζε να είχε γράψει γύρω στο δεκάξι και είχε μελαγχολήσει που δεν έπιανε την βάση της σχολής της… Η μοίρα όμως της επεφύλαξε μια έκπληξη, είχε γράψει πιο καλά από ότι νόμιζε και μπήκε πρώτη στην σχολή της, γεγονός που την χαροποίησε ιδιαίτερα. Είχε περάσει στη σχολή μουσικών σπουδών της Θεσσαλονίκης που καιρό τώρα λαχταρούσε!!! Εκείνο το βράδυ όπως ήταν φυσικό δεν κοιμήθηκε…

Η φίλη της η Μαρία είχε γίνει δεκτή σε ένα πανεπιστήμιο στο Λονδίνο και βγήκαν μαζί με την τάξη της, και τώρα που το συνειδητοποιούσε, παρέα της, και κάψανε το νησί… Είπαν πράγματα που δεν είχαν ειπωθεί στα 12 χρόνια που τους ένωναν και τους έδιναν το δικαίωμα να αποκαλούνται «αδέρφια». Όλες οι παρεξηγήσεις λύθηκαν, ακόμα και με την Γεωργία, και όλοι αυτόματα συνειδητοποίησαν ότι ίσως ήταν η τελευταία στιγμή που συναντιόντουσαν, αφού όλοι είχαν περάσει σε μακρινές πόλεις του εσωτερικού αλλά και του εξωτερικού και ίσως κάποιοι έφτιαχναν την ζωή τους κάπου εκεί.
Καθόντουσαν στην αυλή του νηπιαγωγείου όπου άρχισαν όλα και σκεφτόντουσαν την ζωή που θα περνούσαν χωρίς τους παιδικούς φίλους τους, μακριά από τον τόπο τους. Ώσπου η Στέλλα έσπασε την σιωπή και μίλησε εκ μέρους όλων αν και δεν το ήξερε…!
-Ώστε αυτό ήταν? Φεύγουμε?
-Μάλλον! Είπε ο Αντώνης. Άλλωστε εσύ δεν κρατιόσουν να φύγεις από «αυτό το κωλόνησο» θυμάσαι?
-Θυμάμαι ρε παιδιά αλλά άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις!!! Είπε εκείνη με ένα χαμόγελο κοιτάζοντας τους συμμαθητές της!
-Έχει δίκιο, ποιος ξέρει πότε κι αν ξαναβρεθούμε όλοι μαζί όπως τώρα? Είπε η Ζωή μελαγχολικά!
-Μην φοβάστε, θα είμαστε πάντα κοντά ακόμα κι αν είμαστε στις πιο μακρινές χώρες και πάντα θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Είμαι σίγουρη, αυτό το μέρος πάντα θα μας ενώνει, είτε όλους μαζί είτε έναν έναν …
-Ωραία προς το παρόν άσε με να σου αφήσω μια γλυκιά ανάμνηση! Της είπε ο Γιώργος και την πήρε στα χέρια του.
Για να μην μακρηγορώ η Μαρία κατέληξε στην θάλασσα μαζί με όλους της τους φίλους, που σκασμένοι στα γέλια ακολούθησαν το, όχι και τόσο οικειοθελές, παράδειγμά της. Βούτηξαν όλοι μαζί για το πρώτο τους καλοκαιρινό μπάνιο!!

Κανένας δεν το διάβασε??? Άντε βρε παιδιά θέλω να ακούσω την γνώμη σας!!!

γαμάτο. Συγγνώμη για την έκφραση αλλά τι να πω...

μη γραφεις ετσι την ιστορια σου.ξερω οτι σε καποια αλλα site Συνηθιζεται,αλλα ειναι καλυτερα μονοκομματα γιατι τωρα ειναι δυσκολο να το διαβασουν ετσι...

Narcissa έγραψε:μη γραφεις ετσι την ιστορια σου.ξερω οτι σε καποια αλλα site Συνηθιζεται,αλλα ειναι καλυτερα μονοκομματα γιατι τωρα ειναι δυσκολο να το διαβασουν ετσι...

Τι εννοείς???

εννοω,οτι ισως θα ηταν καλυτερο,να μη τη γραφεις σε τοσες συνεχειες,αλλα μια και καλη

Βασικά δεν γίνεται αυτό διότι δεν υπάρχει ολοκληρωμένη αλλά αν σας ενοχλεί μπορώ να την σβήσω και να την μεταφέρω στον κοιτώνα μου!!!