Μύθοι των Οτόρι

Χριστέ μου, τα πρόσεξες? Τι ντροπή
Για πες, δεν θες κι εσύ να γίνει ταινία? Ή άνιμε? Ή σειρά?
Όταν τα τελειώσεις θα σου δώσω και τ' άλλα δύο

Εχω μερικές μέρες που το τελείωσα το "Με το Γρασίδι για Προσκέφαλο".

Σχετικά με το πρώτο βιβλίο, φάνηκε έντονα η λογοτεχνική εξέλιξη της συγγραφέα. ο λόγος της στο δεύτερο βιβλίο είχε περισσότερη ροή και τα γεγονότα έτρεχαν συνεχώς κρατώντας με σε αγωνία. Το πρώτο βιβλίο είχε πολλά σημεία όπου έκανε κοιλιά, ειδικά στη μέση, κάτι που δεν υπήρχε καν στο δεύτερο βιβλίο το οποίο ήταν μακράν πιο εύπεπτο. Γενικά, η συγγραφέας ήταν πολύ πιο "δουλεμένη" στο δεύτερο, δεν πλάτιαζε, ούτε εξηγούσε τα ευκόλως εννοούμενα και έκανε και καλύτερη ψυχογράφηση των χαρακτήρων της.

Από χαρακτήρες, γενικά δε συμπαθώ και πολλούς. Οι περισσότεροι μου τη δίνουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο  Μόνο την Καεντέ την αγαπώ, μου θυμίζει και λίγο Άρυα και Νταινέρυς από GoT.  

Θα αρχίσω και το τρίτο το σκ.

^Με τις ευχές μου.   

Όσο ωραίο είναι ρε γμτ, τόσο με κουράζουν αυτά τα τεράστια, ατέλειωτα κεφάλαια

^Σε νιώθω, τόσο πολύ ούτε εγώ δεν γράφω. Όντως πολύ πράμα ρε παιδί μου..

Τα πιο ατελείωτα κεφάλαια ήταν στο τρίτο έχω μια εντύπωση

^Νομίζω κι στα τρία βιβλία, ακολουθούσε τον ίδιο ρυθμό η συγγραφέας.

Bασικά και στα τρία είχε, αλλά και γω έχω την εντύπωση ότι ήταν στο τρίτο.   


Μου άφησε ωραία αίσθηση σαν ιστορία, αλλά νομίζω ότι οι τελευταίες 50-60 σελίδες ήταν υπερβολικά βεβιασμένες. Λες και βαριόταν και ήθελε να το τελειώσει μια ώρα αρχύτερα. Όλοι οι "μεγάλοι" εχθροί πέθαναν σε ένα κεφαλαιο και από το πουθενά ήρθε η παγκόσμια ειρήνη και η αρμονία. Αφήνει και κενά. Κάπου κάτι δε...

Τα πρίκουελ αξίζουν;

Το πρίκουελ είναι πιο ωραίο απ' το σίκουελ.