Σας αρέσει η Σχολή σας;

Λοιπόν, εγώ φυσικό ήθελα να περάσω και βρέθηκα στα ψηφιακά συστήματα. Χαλάλι όμως γιατί σαν αντικείμενο μ' αρέσει κι αυτό πολύ. Εντάξει φυσική δεν είναι. Αυτό που με ενοχλεί λιγάκι είναι η υπεροψία των καθηγητών μας. Η οποία υπεροψία είναι εντυπωσιακό το πόσες μορφές μπορεί να πάρει!!! Μέχρι τώρα, έχω συναντήσει 3 ειδών. Η πρώτη είναι αυτό το κλασσικό «και χάρη σου κάνω που έρχομαι στο μάθημα». Νομίζω όλοι λίγο πολύ το έχουμε δει. Η δεύτερη περίπτωση, είναι να πετύχεις καθηγητή μεγαλοστέλεχος επιχείρησης, οπότε καταλήγεις αντί για διάλεξη να ακούς διαφήμιση. Και πακέτο με τη διαφήμιση πάει και το πόσο έξυπνοι είναι εκείνοι που έκαναν την επιλογή να συνεργαστούν με τη εταιρία, πόσο ζημιωμένοι βγήκαν οι υπόλοιποι... Ψάρεμα υπαλλήλων από νωρίς δηλαδή!! Και το τρίτο, το καλύτερο το μοσχαναθρεμένο, είναι αυτό που σου εκθειάζουν το τμήμα λες και δεν υπάρχει άλλη σχολή με ενδιαφέρον αντικείμενο και καλούς καθηγητές σε όλο τον πλανήτη... Γιατί, δε λέω, ωραιότατη η σχολή μου αλλά υπάρχουν κάτι τύποι εκεί μέσα που προσπαθούν σώνει και καλά να μας πείσουν πως όσοι αποφοιτήσουν από τα ψηφιακά, μέχρι τα 30 τους θα έχουν χτίσει τέτοια καριέρα που θα έκανε τον Μπιλ Γκέιτς να νιώθει απλά ερασιτέχνης...

Σπουδάζω στο Τμήμα Δασολογίας κ Φυσικού Περιβάλλοντος στη Σχολή Γεωπονίας, Δασολογίας και Φ.Π., του ΑΠΘ. Μου αρέσει πολύ το αντικείμενο της σχολής μου καθώς ήταν η επιλογή μου που με έβαλε σε αυτή.

Το επίπεδο των γνώσεων είναι πολύ καλό, ωστόσο το επίπεδο των συμφοιτητών μου θα το έλεγα μέτριο έως κακό. Και εδώ θα αναγκαστώ για χιλιοστή φορά να αναφερθώ στην βάση του τμήματος, όπως κάνω κάθε φορά που εξηγώ τον συλλογισμό μου αυτό σε απορημένους φίλους μου. Με μια βάση γύρω στα έντεκα χιλιάδες μόρια, από δώδεκα χιλιάδες και κάτι που είναι πέρυσι, είχαμε 130 επιτυχόντες. Στατιστικά (τα μαγικά μου ποσοστά) τουλάχιστον το 1/3 αυτών, δεν επιθυμούσαν αυτή τη σχολή, την έβαλαν κατά λάθος, δεν ήξεραν τι δήλωναν, δεν ξέρουν το αντικείμενο της σχολής και κρατηθείτε- έβαζαν στην τύχη σχολές στο μηχανογραφικό. Το άλλο 1/3 προσπαθεί ακόμα να καταλάβει αν του αρέσει αυτή η σχολή γιατί ήθελε κάτι άλλο και το τελευταίο 1/3 είναι αυτό που πραγματικά ενδιαφέρεται έστω και σε μικρό βαθμό για το αντικείμενο σπουδών. Αυτό με στεναχωρεί ιδιαίτερα. Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει ο ίδιος αλληλοσεβασμός που υπάρχει σε πιο υψηλόβαθμες σχολές (στο επίπεδο π.χ. της ησυχίας κατά την παράδοση, των ωρών παρουσίας στον πανεπιστημιακό χώρο κτλ). Δεύτερον, γιατί δημιουργείται λάθος εντύπωση για το τμήμα. Τι εννοώ; Διάφορες λανθασμένες πρακτικές (π.χ. καμία προβολή-προώθηση του τμήματος, ενημέρωση για το αντικείμενο κ.ο.κ. τα περασμένα χρόνια από τους υπεύθυνους φορείς) σε συνδυασμό με την χαμηλή βάση εισαγωγής, οδήγησαν στο να θεωρείται καλύτερη ή/και να προτιμάται η Γεωπονία από την Δασολογία, για κανέναν αντικειμενικά ορθό λόγο. Τα δύο τμήματα μοιάζουν σε μεγάλο μέρος, ωστόσο η Δασολογία είναι πολύ παραγκωνισμένη και παρεξηγημένη. Πολλοί δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει τέτοιο τμήμα! Τα έντεκα χιλιάδες μόρια επίσης εξασφαλίζουν στον κάθε τυχόντα (γιατί σε αυτούς αναφέρομαι τόση ώρα) μια θέση στο τμήμα μας, κάνοντας την φοίτηση των υπόλοιπων δυσκολότερη, γιατί μας χωρίζει μια σημαντική διαφορά- εμείς γουστάρουμε το αντικείμενο κ αυτός πέρασε καταλάθος και δεν μας σέβεται και από πάνω.

Όσον αφορά τους καθηγητές, είμαι πολύ ευχαριστημένη. Θα ηθελα βέβαια να τονίσω, πως λόγω κρίσης, όπως και πολλά άλλα τμήματα, αντιμετωπίζουμε το εξής πρόβλημα: δεν υπάρχουν πάντοτε καθηγητές των εκάστοτε ιδιοτήτων για τα αντίστοιχα μαθήματα. Δασική πολιτική π.χ., μας διδάσκει μια χημικός.  Φυσιολογία μας κάνει εδαφολόγος.

Κάπου εδώ έρχομαι να μιλήσω για τις εγκαταστάσεις μας...
Τα μισά μαθήματα γίνονται στο κτήριο της πρώην Γεωπονικής, μιας και συστεγαζόμαστε. Το κτήριο έχει τα χάλια του τα μαύρα. Βρώμικοι τοίχοι, συνθήματα (άκυρα/χυδαία) εδώ και εκεί. ΤΟ ΧΑΟΣ με τις αφίσες των παρατάξεων σε κάθε τοίχο ή γενικά όπου βρουν καθαρή επιφάνεια. Παρατημένα και σκονισμένα βραβεία, μετάλια, έπαινοι σε γυάλινες προθήκες. Βρώμικα πατώματα. Άπειρη σκόνη. Αίθουσες διδασκαλίας που έχουν μετατραπεί σε αποθήκες. Κλειδωμένα ντουλάπια με ο θεός ξέρει πόσα συγγράματα/εγκυκλοπαίδειες/ξεχασμένο-χαλασμένο εξοπλισμό που κανείς δεν κάθισε να βάλει σε τάξη. Ξεχασμένες ανακοινώσεις άνω των 2 χρόνων. Πίνακες ξεθωριασμένοι. Μηδαμινός εξοπλισμός στα εργαστήρια. Σκαμπώ από τον προηγούμενο αιώνα (ειδικά σε αυτό δεν υπερβάλλω, πιστέψτε με, είναι ό,τι χειρότερο) και εντελώς άβολα. Τα αμφιθέατρα είναι από τις λίγες αίθουσες που είναι σχετικά καθαρές. Το κυλικείο αξιοπρεπές αν και σε μη βολικό σημείο. Η βιβλιοθήκη πολύ ενημερωμένη και εξυπηρετική, ίσως το μοναδικό κομμάτι της σχολής που λειτουργεί όπως πρέπει αν και ανοιχτή μονάχα 8.00-14.30.
Τα άλλα μισά μαθήματα πραγματοποιούνται στις παλιές εγκαταστάσεις της Δασολογίας στον Φοίνικα (τέρμα Καλαμαριάς). Εδώ περιττό νομίζω να αναφερθώ στο άβολο της τοποθεσίας. Ακόμα και για εμάς που μένουμε κέντρο είναι μισή ώρα μακριά με το 2 και το 8, τα οποία όσοι μένουν στην Θεσσαλονίκη θα γνωρίζουν ότι είναι από τα λιγότερο εξυπηρετικά λεωφορεία. Περνάνε (υποτίθεται) κάθε 15 λεπτά και επειδή ακριβώς η διαδρομή που καλύπτουν είναι μεγάλη, υπάρχουν φοβερές καθυστερήσεις και είναι γεμάτα μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Δεν θα μιλήσω καν για τα παιδιά που μένουν δυτικά- ολόκληρο ταξίδι κάνουν για να έρθουν εκεί. Ακόμα αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο που κάνουμε μαθήματα εκεί, ενώ υπάρχουν πάνω από 7 (μετρημένες) αίθουσες στη γεωπονική που παραμένουν αχρησιμοποιήτες. Σχετικά με τις εγκαταστάσεις τώρα... πραγματικά ρε φίλε, γιατί τόση αδιαφορία; Το κυλικείο μας εκεί κλειστό. Οι εργαστηριακές αίθουσες (τουλάχιστον καμια 10αριά) παρατημένες σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί οι ίδιοι οι καθηγητές δεν παραπονιούνται ή δεν συμμαζεύουν μόνοι τους. Τα ίδια όπως και στη γεωπονική με τα παρατημένα ντουλάπια, βιβλιοθήκες, μια γραμματεία που δεν λειτουργεί στον φοίνικα, τουαλέτες χωρίς φώτα, προσωπικό καθαρισμού ανάθεμα αν είδα ποτέ μου, πίνακες τουλάχιστον δυο δεκαετιών που έχουν χάσει κάθε ίχνος χρώματος, χλεμπονί τοίχοι από την σκόνη... Δηλαδή έλεος πια. Όσο ωραία είναι έξω με τα δέντρα του, τα παρτέρια του, τα λουλουδάκια του, άλλο τόσο γραμμένο έχει η τριτοβάθμια το εσωτερικό. Κατάθλιψη σε πιάνει.

Από που να ξεκινήσω? Από τους καθηγητές? Μετρημένοι είναι οι καλοί που θα κάνουν σωστό και κατανοητό μάθημα και θα συνεργαστούν με τους φοιτητές. Οι υπόλοιποι είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Και είμαι σίγουρη πως δεν τα έχω δει όλα ακόμα.
Να πω για τα μαθήματα? Καλούλια είναι. Κάποια ωραία και ενδιαφέροντα, κάποια μέτρια αλλά παλεύοντας, κάποια είναι για να βαράς ενέσεις. Συνήθως δεν είναι λόγω του περιεχομένου το μαθήματος αλλά λόγω του διδάσκοντα. Αυτά έχουμε, τι να κάνουμε?
Το κυλικείο, μάλλον τα κυλικεία, όπως έχω γράψει αλλού, καλούτσικα είναι. Δεν έχουν παρουσιάσει πρόβλημα.
Το αγαπημένο μου τώρα: οι υποδομές.  Με λίγα λόγια, θα φύγω με αρθριτικά από εκεί πέρα. Πρέπει να κάνω ξεχωριστό τόπικ και ολόκληρο φωτορεπορτάζ για τις αίθουσες και τα έδρανα.
Μετά από όλα αυτά, καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν θα την άλλαζα με καμία