Στο Χόγκουαρτς, αν και οργανωμένο με τους κανονισμούς ενός συνηθισμένου οικοτροφείου, η ανυπακοή του Χάρι Πότερ συχνά παραβλέπεται κι ακόμη, ανταμείβεται από τις αρχές του σχολείου. Στο κάτω, κάτω είναι ένα ξεχωριστό αγόρι, χαρισματικό, που μισείται από την ενσάρκωση του κακού και προορισμένο να μεγαλουργήσει. Επιπλέον, το κουράγιο και η ευρηματικότητα του συνδυασμένα με μια αίσθηση «δίκαιης μεταχείρισης» προς τους «καλούς» συμμαθητές πάντα επιβραβεύονται εις βάρος των «κακών» χαρακτήρων.
Είναι όμως ο Χάρι Πότερ πράγματι τόσο καλός; Εκβιάζει τους θείους του, χρησιμοποιεί ζαβολιές και άπατες και «παραβαίνει εκατό κανόνες» (για να παραθέσουμε τον ελαφρά επικριτικό, αλλα τελικά συγκαταβατικό Ντάμπλντορ). Συχνά λέει ψέματα, για να γλιτώσει από φασαρίες και επιτρέπει στον εαυτό του να εξοργίζεται υπερβολικά και να εκδικείται τους αντιπάλους συμμαθητές του. «Μισεί» τους εχθρούς του.
Σύντομα ο αναγνώστης συλλαμβάνει τον εαυτό του να συγχωρεί τον Χάρι για όλ' αυτά, επειδή οι αντίπαλοι του είναι είρωνες και μνησίκακοι ενώ ταυτόχρονα άλλοι χλεύαζονται και γελοιοποιούνται επειδή είναι απλώς χοντροί καί άγαρμποι (ο θείος Βέρνον και ο Ντάντλι,ο Γκράμπε και ο Γκόιλ,η Μίλισεντ Μπούλστρουντ και η Ρομίλντα Βέιν),αντιπαραβαλλόμενοι απλώς στόν σωματότυπο του Χάρι.
Αν τελικά ο Χάρι δεν ήταν ο κεντρικός ήρωας,αλλά ένας απλός μαθητής,θα τον θεωρούσαμε τόσο καλό;
Θεωρείται ρατσισμό αυτό το συνεχόμενο σφυροκόπημα γιά τα κιλά των υπόλοιπων χαρακτήρων; (Ειδικά όταν θεωρείται ως στοιχείο του χαρακτήρα τους.
Ποιά η γνώμη σας;