Φοβίες

Τις κατσαρίδες. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που να φοβάμαι περισσότερο. Δεν με τρομάζουν ούτε τα ύψη, ούτε το σκοτάδι, ούτε η φωτιά, ούτε κάτι που να πεις ό,τι έχει κάποιους λόγους, για τους οποίους μπορεί να το φοβηθείς.

Αυτό που με τρομάζει ιδιαίτερα είναι η ανθεκτικότητα και η ταχύτητα τους.
Όσο και να ψεκάσεις, μπούρδες, δεν παθαίνουν τίποτα. Και είναι πολύ δύσκολο να τις σκοτώσεις όταν τρέχουν με εκείνη την ανατριχιαστική ταχύτητά τους και χώνονται κάτω από το ψυγείο, πριν καν καταλάβεις ότι τις είδες.

Και όταν ακούω πράγματα όπως: A cockroach can live nine days without its head before it starves to death, τότε είναι που παθαίνω αμόκ και εύχομαι να εξαφανιστούν μια για πάντα από τον πλανήτη.

Μπαα τιποτα . Ειμαι σκληρο καρυδι .

ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι το σκοτάδι...
μετά όλα τα υπόλοιπα, τα κλασσικά: έντομα, ζουζούνια κλπ κλπ...

Το υψος! Στο musee Pompidou στο Παρισι ημασταν στο μπαλκονι στον 6ο ωροφο κ μ επιασε τετοιος ιλιγγος π εκατσα στ πατωμα κ δν σηκωνομουν αν δε φευγαμε.

φοβάμαι πως κάποτε θα έχω όντως αληθινές φοβίες!

Τα ασανσέρ.Ειδικά σε παλιά κτήρια που δεν έχω ξαναπάει.

Διάβασα σε προηγούμενα ποστ από πολλούς για τα σκυλια και δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορείτε να φοβάστε τα πιο καλά πλάσματα στον πλανήτη. Βέβαια ίσως να φταίει που τα καλοκαίρια μου ως παιδί τα πέρασα με το πιο καλοκαρδο υπέροχο ροντβαιλερ όλου του πλανήτη τη σιμπα (<3) αλλά πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω. Τα μονά σκυλιά που πρέπει να φοβάται κάποιος είναι αυτά που δεν έχουν εκπαιδευτεί σωστά, η αυτά που εκπαιδεύτηκαν σωστά μεν αλλά για να σκοτώνουν δε
Επίσης δεν έχω δει ποτέ κλοουν από κοντά

τώρα στις φοβίες μου, έχω εξαιρετική ακροφοβια. Δεν φοβάμαι απλά όταν είμαι εγώ κοντά σε άκρη μπαλκονιού αλλά όταν είναι και άλλοι, ειδικα σε παράθυρα χωρίς μπαλκόνι από κάτω η έστω κάγκελα, μπρρρ. Αν και νομίζω ότι το δεύτερο το νιώθω μόνο για άτομα που αγαπώ και νοιάζομαι, πχ όποτε βλέπω την γιαγιά μου να σκύβει πάνω από τα κάγκελα πάει η ψυχή μου στην κούλουρη επίσης σε μέρη που έχω συνηθίσει δεν έχω πρόβλημα, στο πίσω μπαλκόνι μας δεν έχω πρόβλημα (αν και έχω δει άπειρους εφιάλτες ότι φεύγουν τα κάγκελα και κρέμονται και έρχεται να με σώσει ο συγχωρεμένος μου ο παππούς, η ότι η γιαγιακα μου παθενει το ιδιο στο δικό της μπαλκόνι και εγώ προσπαθώ να τη σώσω ) αλλά δύο ορόφους πιο κάτω στον 3ο ζαλίζομαι όταν βγαίνω έξω
στα αεροπλάνα δεν έχω πρόβλημα, μ' αρέσουν, αν και δεν ξέρω αν θα ανέβαινα σε εκείνα τα μικρά με τις 2 θέσεις καμπριο η μια πίσω από την άλλη
μικρός φοβόμουν παρά πολύ το σκοτάδι, πάντα κοιμόμουν με φωτάκι, βέβαια τώρα με ενοχλεί και το φως του υπολογιστή να είναι ανοιχτό αλλά τέλος πάντων

επίσης αν όχι φοβάμαι, σιχαίνομαι τα τζιτζίκια, κυρίως ίσως επειδή φέτος στην πισίνα είδα πολλά πνιγμένα και στην βεράντα ψοφια από την ζέστη

κάτι άλλο δεν μπορώ να σκεφτώ

^Πολλές φοβίες είναι παράλογες, για σένα μπορεί να μη βγάζει νόημα, αλλά αν κάποιος έχει περάσει κάτι τραυματικό με ένα σκυλί δεν μπορεί να μη φοβάται μετά
Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν να βγω στο δρόμο γιατί η γειτονιά μου ήταν γεμάτη από αδέσποτα που γάβγιζαν σ' όποιον περνούσε. Με έχει κυνηγήσει σκυλί μέχρι το σπίτι, δύο φορές. Κι όλο αυτό άρχισε από όταν ήμουν ούτε 4 χρονών. Δεν διαφωνώ όμως πως αν είχα ένα σκυλάκι στο σπίτι από μωρό δεν θα τα φοβόμουν
Τώρα δεν με ενοχλούν τόσο πολύ, αλλά δεν αντέχω τον ήχο που κάνουν οι πατούσες τους. ΑΠΛΑ ΔΕΝ.

Είναι γουτσου ο ήχος που κάνουν, ειδικά τα μεγάλα, όχι σαν τις βρωμιάρες τις γάτες που δεν ξέρεις από που σου έρχονται. Μια φορά με είχε γρατζουνίσει μια, τσολια τσκ τσκ. Πάντως καταλαβαίνω τι λες

Επίσης μόλις θυμήθηκα ότι φοβάμαι ότι θα μου πέσουν τα γυαλιά μου όταν είμαι σε κάποιο μπαλκόνι ειδικά σαν φυσάει και γενικά αν κρατάω κάτι, το ίδιο φοβάμαι και στις μηχανές + ότι θα μου φύγουν πράγματα από τις τσέπες

Έχω υψοφοβία και φοβάμαι τις κατσαρίδες.Αν βρω κάποια στο σπίτι φοβάμαι ότι το βράδυ που θα κοιμηθώ θα περπατάει πάνω μου.

φοβάμαι τις ενέσεις πάρα πολύ. Δηλαδή εμβόλια, εξετάσεις αίματος κτλ. Δεν αντέχω ούτε καν να συζητάω για αυτά. Στις ταινίες μπορώ να δώ θρίλερ αίματα σκοτωμούς τα πάντα αλλα άμα δείξει σύριγγα έχω γυρίσει το κεφάλι μου στο δευτερόλεπτο/έχω αλλάξει κανάλι  
Μετά φοβάμαι ελαφρά τα ύψη αλλα επειδή παρόλοπου τα φοβάμαι μου αρέσουν κι όλας (η θέα βασικά)το ξεπερνάω σχετικά εύκολα.  
Επίσης φοβάμαι τα φίδια (μικρή τα φοβόμουν κυρίως τώρα όχι τόσο) και μικρή φοβόμουν τα σκουλήκια(τώρα απλά τα σιχαίνομαι)

trypophobia

Το μόνο που φοβάμαι είναι τα φίδια. Είναι ευέλικτα και πολύ γρήγορα (άρα δύσκολα στο να τα σκοτώσεις) και πολλά από αυτά άκρως θανάσιμα. Επίσης το γεγονός ότι ζω στην εξοχή δεν το κάνει καλύτερο....

Όσον αφορά τις ενέσεις που ειπώθηκαν, εμένα μου συμβαίνει το άλλο παράδοξο: Ενώ δεν φοβάμαι τις ενέσεις, δεν θέλω καθόλου να δημιουργούνται (έστω και πάρα πολύ μικρές) τρύπες στο δέρμα μου. Επίσης, δεν θέλω να βλέπω αίμα να βγαίνει από εμένα (όχι ότι φοβάμαι το αίμα ή κάτι τέτοιο, απλά δεν μου αρέσει να αιμορραγώ).

φοβαμαι τις αραχνες αλλα και τα υψοι α επισης φοβαμαι και μην με παρει η θαλασσα και με βγαλει στα ανοιχτα μια μερα παραλιγο να πνιγω εγω και η αδερφη μου αλλα ενταξει

Το σκοταδι..

Θα έχετε ακούσει προφανώς για την κλειστοφοβία, ο φόβος κάποιου για τους κλειστούς χώρους...

Εε, εγώ φοβάμαι το ακριβώς αντίθετο, δεν θέλω καθόλου να βρίσκομαι σε κάποιον υπερβολικά μεγάλο και άδειο χώρο(κενοφοβία)και μην σας πω μου αρέσουν πάρα πολύ οι κλειστοί χώροι(κλειστές πόρτες, κλειστά παράθυρα), εκτός αν ΄έχω και άλλον μαζί, οπότε οκ!

Επίσης μισώ απίστευτα πολύ τις γάτες  !! Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι τις λατρεύουν τόσο πολύ, οι γάτες είναι ύπουλες και μοναχικά πλάσματα, ενώ οι σκύλοι είναι οι πιό πιστοί φίλοι του ανθρώπου, έχουν υπάρξει σκύλοι που έδωσαν την ζωή τους για να σώσουν το αφεντικό τους, ενώ οι γάτες μόνον την παρτούλα τους...Πέρυσι έδωσα λίγο φαϊ σε μία γάτα(κάτι ψαροκόκκαλα που περίσσεψαν στο σπίτι μου)και το καταραμένο αιλουροειδές με γρατζούνισε και από πάνω...Εκτότε διώχνω όποια γάτα πάει να με πλησιάσει...  

Επίσης, συχαίνομαι τα ποντίκια, τις αράχνες, κατσαρίδες και γενικά οτιδήποτε έρποντο(με εξαίρεση τα γλυκούλια ερπετά φυσικά  ), πόσες φορές δεν ονειρεύτηκα ότι στην τουαλέτα στο σπίτι μου εμφανίστηκε ένας αρουραίους από τους υπονόμους ή ότι με έπνιγαν κατσαρίδες και έντομα και γένικα κάθε τι αηδιαστικό και αναγουλιαστικό!  

Τίποτα άλλο δεν μου έρχεται στο μυαλό, προς το παρόν...

λοιπον....εγω τωρα πια δεν εχω προβλημα με κλειστοφοβιες, υψοφοβιες και τετοια. αυτα τα ειχα οταν ημουν 5. Ε, λοιπον, απο τα 5(ή 4...δεν θυμαμαι καλα) μεχρι και σημερα φοβαμαι απιστευτα τους κλοουν! και τις μαριονετες...και μερικα αρκουδακια....και τον ψαλιδοχερη (γενικως φοβαμαι τους περισσοτερους ρολους που εχει υποδυθει ο τζονι ντεπ στους οποιους ειναι αγνωριστος και ειναι φουλ στο μεικ-απ)

Σπόιλερ:

Έχω μια εξομολόγηση να κάνω.

Από μικρή -δημοτικό- δεν ήμουν σαν τα άλλα κοριτσάκια που φοβούνταν και το παραμικρό εντομάκι. Δεν ήθελα να είμαι έτσι, παρατηρούσα ένα μοτίβο συμπεριφοράς απ' το οποίο ήθελα να αποκλίνω. Ίσως συμπληρωματικά το ένστικτο επιβίωσής μου μού έλεγε ότι "είμαστε σε ομάδα, έχουμε πλεονέκτημα". Επομένως εγώ θα απομάκρυνα την σατανική αραχνούλα του μισού χιλιοστού απ' το παράθυρο που τόσο είχε τρομοκρατήσει τα κοριτσάκια της τάξης, και τόσο το είχαν κάνει θέμα (αν δεν ούρλιαζε η πρώτη που το παρατήρησε "Αράχνηηηη" κανενός το αφτάκι δεν θα ίδρωνε). Μια φορά έτυχε να βρεθώ σε μια βρύση έξω από έναν αρχαιολογικό χώρο νομίζω, όπου είχαν συγκεντρωθεί πολλές μέλισσες μαζί. Ένιωσα ότι απειλούμαι, ένιωσα να παραλύω και να ανατριχιάζω και να θέλω να ξεφύγω όσο γρηγορότερα γίνεται. Αίσθηση πρωτόγνωρη. Συνήθως βίωνα τον φόβο ως κάτι που απλώς με οδηγούσε σε δεύτερες σκέψεις για την πράξη που σχεδίαζα, όχι όμως ως σωματικές χημικές αντιδράσεις.
Το δεύτερο κύμα ήρθε φέτος, που ζω μόνη μου. Όταν βρήκα μια κατσαρίδα στο μπάνιο ένιωσα απίστευτη αηδία και τρόμο, ένιωσα ότι κανείς δεν μπορεί να με υπερασπιστεί. Να σημειώσω ότι την ίδια περίοδο βρισκόμουν σε πηγαδάκι στο έδαφος με φίλους και είπα με poker face "Α. Κατσαρίδα." με το φυσικό επακόλουθω των γυναικών της παρέας να σηκώνονται απ' την θέση τους και να ουρλιάζουν.

Και αυτές μου οι αντιδράσεις με έκαναν να σκεφτώ. Ίσως τελικά να μην είμαι τόσο υπεράνω των μικρών αυτών φόβων. Ίσως να είμαι και γω σιχασιάρα, απλώς το ένστικτο αυτό να ενεργοποιείται μόνο στον προσωπικό μου χώρο και όταν είμαι μόνη.

Αυτά περί εντόμων και λοιπών ζιζανίων. Κατά τα άλλα επί πολλά χρόνια φοβόμουν να μιλήσω στους ανθρώπους, φοβόμουν ακόμη και να παραγγείλω πίτσα, τώρα νομίζω έχω βελτιωθεί αρκετά. Και ακόμη διατηρώ μια μικρή συστολή να μιλήσω μπροστά σε κοινό, ενώ να παίξω μουσική σε κοινό μού φαίνεται παιχνιδάκι.
Τέλος, φοβάμαι λίγο όταν κατεβαίνω σκάλες, αλλά και αυτό φθίνει με τα χρόνια.

εχω κλειστοφοβια!!! μπορει να παθω κ εμφραγμα εκεινη την ωρα!!

Τις αράχνες. Τις σιχαίνομαι!