Εγω απο μικρη εχω παντα κιτρινο καναρινι. Θυμαμαι που μου το ειχε φερει ο μπαμπας μου ενα βραδυ, οταν ημουν περιπου 4 χρονων.. Το λεγαμε Μπουλη και εζησε μεχρι τα 10 μου, απ' οτι θυμαμαι καλα.. Ειχε μια αρρωστια στα ποδια και πεθανε. Αλλα ηταν πολυ ησυχος! Με αφηνε να τον χαιδευω, και κελαιδουσε συνεχεια! Θυμαμαι που μαζευα και τα φτερα που του πεφτανε σε ενα κουτακι. Τι καλο!
Μετα πηραμε αλλο ενα, παλι κιτρινο (παντα κιτρινο), :P τον οποιο τον ονομασα και αυτον Μπουλη, επειδη βαριομουν να σκεφτω αλλο ονομα. : Αυτος, ετρωγε συνεχεια, δεν παχαινε καθολου, κελαιδουσε συνεχεια και δεν σταματαγε να πηδαει τα κλαρακια του κλουδιου! Τετοια ενεργεια δεν την εχω ξαναδει! Μου ειχε σπασει τα νευρα λιγο. :P Και μια φορα επειδη ξεχασαμε να κλεισουμε την πορτουλα απο το κλουβι, εφυγε και αγνοειται ακομα. :P Μπορει να το εχει φαει καμια γατα, δεν ξερω τι να υποθεσω. :P
Μετα, επειδη ειχα συνηθησει τοσο πολυ τα καναρινια, ξαναπηρα κι αλλο. : Και αυτον Μπουλη τον ελεγαν, αλλα δεν ηταν κιτρινος. Ο μπαμπας μου τον πηρε πορτοκαλι. Ευτυχως με τις βιταμινες που του εχουμε εγινε κιτρινος. : Και αυτον τον τελευταιο, τον εχω μεχρι τωρα.
Αλλο κατοικιδιο δεν ειχα ποτε.