από Ms Padfoot Τετ Φεβ 10, 2010 4:01 pm
Η ευτυχία είναι δίπλα μας, περπατά καρτερικά στο πλευρό μας και μας καλεί να την νιώσουμε, να την αγγίξουμε, να την αφουγκραστούμε κάθε στιγμή...κι όμως ο άνθρωπος αρνείται να στρέψει το βλέμμα του πάνω της...την προσπερνά...προτιμά να σπαταλά τον χρόνο του ποθώντας και φθονώντας την ευτυχία του απέναντι με την πόρσε ή της όμορφης 20ρας με το σώμα μοντέλου.Ζει στο -θα- και στο -μακάρι- και όχι στο τώρα. Φαντάζεται και ενσαρκώνει ιδέες ανυπόστατες, ανύπαρκτες.Θέλει, ζητα απεγνωσμένα, επιθυμεί ενώ παράλληλα νιώθει ανεπαρκής, κενός, στερημένος, ασήμαντος.Στεναχωριέται, θυμώνει ενώ προτιμά να αυτομαστιγώνεται αντικρίζοντας το σκοτάδι κι όχι το φως που κρύβεται από πίσω.
Το μόνο όμως που έχει να κάνει, είναι να στρέψει το βλέμμα του μακρία από αυτά που δεν έχει και να επικεντρωθεί σε αυτά που έχει...το βλέμμα που μόνο τα μάτια της ψυχής μπορούν να χαρίσουν...
Ο Ευτύχης δεν είναι ο τυφλός στο παραμύθι ετούτο.Εμείς είμαστε οι τυφλοί.Κρίμα που ορισμένοι αναγκάζονται να στερηθούν την όραση των οφθαλμών για να το καταλάβουν. Και ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι όπως ο δημιουργός και οι ηθοποιοί του βίντεο, για να μας το υπενθυμίζουν.
Λευτέρη ευχαριστούμε.Υπέροχο δώρο αλήθεια.