από Leonie Vernier Παρ Σεπ 19, 2014 5:24 am
Χθες ήταν η ιστορική μέρα που το σκυλί μου (η Έλσα) έκανε μπάνιο. Αμέ.
Μόλις άκουσε 'μπάνιο' έφυγε τρέχοντας και κρύφτηκε κάτω απ' τα ντουλάπια στο σαλόνι. Την έπιασα, την πήρα αγκαλιά και την έβαλα στην μπανιέρα. Αμέ. "Κάτσε", κάθεται. Τη βρέχω προσέχοντας τη θερμοκρασία του νερού (αμέ, αμέ, όχι ό,τι κι ό,τι στο παιδί), κυρία η Έλσα, δεν κουνήθηκε καθόλου, κοιτάζω στα δεξιά για να βρω το σαπούνι και πάει το σκασμένο να πηδήξει έξω απ' την μπανιέρα, μόνο που επειδή δεν είναι αρκετά μεγάλη για να το κάνει αυτό, με γεμίζει νερό. Μπλούζα και φόρμα. Το υπόλοιπο μισάωρο που την έκανα μπάνιο το περάσαμε με την Έλσα στα δύο πίσω πόδια κι εμένα να προσπαθώ απ' τη μια να την κρατήσω μέσα κι απ' την άλλη να την κάνω μπάνιο. Ήμουν σαν να 'χα επιστρέψει από καταιγίδα.
Τελειώνουμε το μπάνιο, την αφήνω στο σαλόνι. Όχι, δεν πήγε στο μαξιλάρι της. Όχι, ούτε νερό ήθελε. Μα φυσικά και δεν πήγε στα παιχνίδια της. Ήρθε δίπλα μου και άρχισε να τινάζεται. Αμέ.
Το άλλο, που τα σκυλάκια γλύφουν όταν συμπαθούν κάποιον, το ξέρετε; Ξεχάστε το. Η Έλσα γλύφει για να διώξει κάποιον ή για να μας 'τιμωρήσει' (καναπέ, καρέκλα, μαξιλάρια κλπ κλπ). Μπάνιο με έκανε. Κανονικό.
Φυσικά η γλυκιά μου με αγαπάει. Πάρα πολύ. Αφού όταν της λέω 'αγκαλίτσα' έρχεται και πέφτει πάνω μου. Μόνο που μετά το μπάνιο της κάθε φορά που της έλεγα 'αγκαλίτσα' με κοιτούσε σε το ύφος "τώρα θα ακούσεις τίποτα" και πήγαινε απ' την άλλη.
Το γλυκό μου.