Creep (κομματι νο. 7)

παμε..εχεις καλη κερκιδα...τελειοοοοοοοοο.... :[1st]: :[wiiii]: :[wiiii]: :[wiiii]:
ποτε βγενει 3 μερο5???

σε 1 ωρα!

αντε τοτε...,βγαλτο το εβλογημενο....

συγγνωμη παιδια ετυχε κατι
θα το βαλω σημερα!

αντε βαλτο τοτε...πηγε ο πισινος καθως καθομαι ωρες στην καρεκλα

αρκετα καλη μου φαινεται αλλα περιμενω κ αλλο μερος για να αποφασισω :P

ωραια! θα βαλω σε λιγο!

Πολύ ωραία!

Αν και στοιχηματίζω ότι ξέρω την συνέχεια...
Ειδικά τι θα γίνει στο Λ.Α. :P

Σπόιλερ:

πολύ ωραία!!!!συνέχισε!!!

αχ σας ευχαριστω που καθεστε και περιμενετε! σιγουρα θα βαλω σμρ!

ε μας εσπασες καλε..ποτε θα βαλεις??? εδω και 2 μερες περιμενω...

Τζα! Θα σας αρεσει αυτο εδω!
________________________________

3 μερες μετα βρισκομασταν στο αεροδρομιο "Μακεδονια", με 1 καροτσι η καθεμια να σπρωχνεται μπροστα μας. Ο ηλιος ηταν στο απογειο της δυναμης του. Μεσημερι. Η Ελιζα και γω, κατενθουσιασμενες, χοροπηδουσαμε πανω κατω.
"Παρε με τηλεφωνο οταν φτασεις" μου ειπε η μαμα."
"Ναι, μαμα, θα σε παρω. Μην ανησυχεις. Ολα καλα θα πανε."
Η Τζω, η Αννα και η Ιωαννα να εχουν πλανταξει στο κλαμα. Μονο η Ιωαννα (η αλλη Ιωαννα) παρακολουθουσε το γεγονος σαν ενα ενδιαφερον προγραμμα στην τηλεοραση. Δεν ειπε τιποτα. Απλα με αγκαλιασε.
Γυρισα το βλεμα μου για να δω τους μεν προσφαττους, δε καλυτερους φιλους μου...
"Ειλικρινα, παρε κανα τηλεφωνακι, οταν γινεις διασημη, πλουσια και με φαναρια στον κηπο σου!" ειπε γελαστα ο Λευτερης.
Ο Σιμος παλι, στον κοσμο του.
"Εκεινη την σγουρομαλλα που κλαει γιατι δεν μου την εχεις γνωρισει ακομα?"
Ο Χρηστος, διπλα του, παρατηρουσε. Δεν τον απασχολουσε το οτι εφευγα, τον απασχολουσε το τι θα εκανα. Ποσο με ενιωθε ο Χρηστος.
Κρατησα εκεινον για το τελος, γνωριζοντας πως το πιθανοτερο θα ηταν παλι να κλαψω. 2 μερες τον ειχα δει στη ζωη μου, στη συναντηση του σαιτ, αλλα τι με ενοιαζε? Εμενα θα μου ελειπε ετσι και αλλιως.
Δεν μιλουσε. Απλα με κοιτουσε. Η σταθμη του νερου στα σκοτεινα του ματια ειχε ανεβει απειλητικα, κανοντας τα να γυαλιζουν, χωρις ομως να ξεχειλισει.
Τον κοιταξα και γω. Περιμενα να πει κατι αλλα, απ' ο,τι φαινεται δεν ειχε σκοπο να μιλησει. Ενιωθα τα δικα μου ματια να γεμιζουν ραγδαια. Πως μπορουσες να μεινεις απραγος σε ενα τοσο αποτροπαιο θεαμα? Πως μπορουσες απλα να κοιταζεις την Δημητρη σε αυτη την κατασταση και να μην θες να τον παρεις στην αγκαλια σου και να τον παρηγορησεις? Να του πεις οτι ολα θα πανε καλα. Ατομα σαν τον Δημητρη δεν πρεπει ποτε να τα δυσαρεστεις. Δεν πρεπει ποτε να γινεις αιτια να χασουν το χαμογελο τους. Ποτε. Παρηγορησα τον εαυτο μου στην σκεψη οτι θα επικοινωνουσαμε οπως παλια.
"Καλα εισαι?" τον ρωτησα διστακτικα, ανοιγοκλεινοντας τα ματια μου αρκετες φορες ωστε να διωξω την υγρασια.
Δεν απαντησε αμεσως. Ανοιγοκλεισε και αυτος τα ματια του και ξεδιπλωσε τα σταυρωμενα χερια του για να διωξει οσα δακρυα απεμειναν στις βλεφαριδες του. Οταν τελειωσε τα αφησε κατω.
"Καλα ειμαι. Εσυ πως νιωθεις?"
"Εμενα ασε με τωρα. Μην κλαψεις σε παρακαλω."
"Γιατι να κλαψω?" μου αντιγυρισε αμεσως.
Ημουν ετοιμη να δωσω μια πνευματωδη απαντηση, αλλα καθως διεκρινα την νεα λαμψη στα ματια του το βουλωσα.
"Τιποτα" απαντησα.
Δεν θυμαμαι για ποτε τυλιξα τα χερια μου γυρω του και αυτος τα δικα του πανω απο τους ωμους μου, ο λαμπροτερος αδερφος που ειχα ποτε μου, η προσωποποιηση της αθωοτητας, το πιο λαμπρο αγορι που ειχα την τυχη να γνωρισω. Καθισα ετσι για ωρα, αρνουμενη να αφησω πισω μου τον ανυπερασπιστο απο τον κοσμο αδερφο μου, οπως μου αρεσε να τον σκεφτομαι.
Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ηταν η ζαλη και η νυστα που ενιωθε κανεις μετα απο πολυωρη πτηση.
"Ξυπνα ρε!"
Ημασταν ακομα στο αεροπλανο οταν μια μελωδικη φωνη ανειγγειλε την αφιξη μας στο L.A. σε λιγοτερο απο μιση ωρα.
Αμεσως ετρεξα να πλυθω. Δεν ηθελα με τιποτα να χασω κατι απο το L.A. λογω της νυστας. Οταν επιτελους ετοιμαστηκα, η ωρα που θα επρεπε να φοραω τη ζωνη μου ειχε ηδη περασει> Οταν επιτελους κατεβηκαμε, ανασανα αμερικανικο αερα.
Ουαου.

Να και το hw !!!! Wiii!! Nice! Το Ν4 ποτε θα το ποσταρεις?

αυριο... thanx!

ωραίο!μ'αρεσε που έβαλες και μελη από το hw μέσα!! :yeah:

Μπράβο είναι πολύ όμορφη η ιστορία σου...

Απέφευγε να χρησιμοποιείς συνέχεια τα ονόματα γιατί είναι κάπως κουραστικό και αντικατέστησέ τα με αντωνυμίες ή ουσιαστικά!!!

Μπράβο πολύ όμορφο!

Παρα πολυ ομορφο!!!!!!



Μας κρατάς σε αγωνία!! Θελουμε την συνεχεια!!

Θέλω πρωταγωνιστικό ρόλο :hmm: :P :yeah:

Οχι που δε θα ηθελες! :P

Κονι!!!!! Το επομενο μερος που ειναι ??????

Σπόιλερ:

Ωραίο Κόνι, go on

Σπόιλερ:

τελεια παιδια! θα βαλω σημερα....
εχω σκασει στα γελια με τα ποστ σας!!!!

Σπόιλερ:

Σε έχω ικανή να γράψεις δική σου συνέχεια :P

Η Κωνσταντίνα δε λαδώνεται.Κρατάει από το δικό μου το σόι,που είμαστε αδιάφθοροι

τομμυ τα παραλες, δωροδοκιες δε δεχομαι, θα την αναφερω ομως!

ελ τζ, τωρα το ειδα το ποστ σου, εχεις δικιο, απλα δεν το διαβαζω ξανα γτ νομιζω οτι δεν ειναι αρκετα ωραιο και ετσι δεν διορθωνω λαθη, αλλα θα το προσπαθησω!


μερλιν πως σου φανηκε η σκηνη με σενα?
ειμαι πολυ περιεργη να μαθω τι θα πεις!

ε-ε-ερχεται!
______________________________________

Περιμεναμε ανυπομονα τις βαλιτσες μας, μιας και οι αποσκευες ηταν απο Ελληνες, Αγγλους και Αμερικανους (η πτηση μας ηταν Θεσσαλονικη-Αθηνα-Λονδινο-Λος Αντζελες).
Την Ελιζα την επιασε δυσφορια και εσπευσε στην τουαλεττα του γιγαντιαιου αεροδρομιου. Εγω απο την χαρα μου αρχισα να τραγουδαω το Bring me to Life των Evanescence. Πεθαμενατζιδικο τραγουδι διαλεξα, αλλα τι σκας, ρωτησα τον εαυτο μου.
Και τοτε τον προσεξα.
Αν δε γνωριζα το παρουσιαστικο του τοσο καλα, ισως να μην τον ειχα προσεξει. Αλλα πως θα ηταν αυτο δυνατο?
Ειχε διπλωσει τα χερια του στο στηθος του ενω τα πρασινα ματια του σαρωναν ανυσηχα την εξοδο των αποσκευων. Τα λεια χαλικνα μαλλια του πετουσαν προς καθε κατευθυνση ενω τα ακρα του φαινοντουσαν σε τελεια αρμονια με την εκφραση του.Οι γωνιες του προσωπου του εμοιαζαν ειδικα σχεδιασμενες για να συγκρατουν το ασπιλο δερμα ενος γαληνειου προσωπειου.
Καθως περιμενε νωχελικα τις βαλιτσες ειχα την εντυπωση ως ισως ημουν τοσο τυχερη στον ξυπνιο μου οσο και στον υπνο μου. Δεν γινοντι αυτα τα πραγματα, ειπα μεσα μου.
Τα γυαλιστερα του ματια ανετρεξαν προς το μερος μου, ενω ανεσερνα μια βαλιτσα της Ελιζας προς το μερος μου. Ηρθε προς το μερος μου και μου μιλησε με μια εξαισια αγγλικη προφορα.
«Συγγνωμη? Ειναι δικη σου η βαλιτσα?» ρωτησε.
Τα χασα για ενα δευτερολεπτο, προσπαθωντας να θυμιθω σε ποιο μερος του μυαλου μου βρισκοταν καταχωνιασμενο το proficiency.
Τελικα σηκωσα τα ματια μου και του απαντησα ψυχραιμα.
«Ε, οχι, ειναι μιας φιλης μου.»
«Εισαι σιγουρη?» συνεχισε ευγενικα. «Μπορω να ριξω μια ματια?»
«Φυσικα» απαντησα εγω, οταν συνειδητοποιησα οτι ειχε απλωσει το χερι του περιμενοντας με να του δωσω την βαλιτσα.
«Τραγουδας πολυ ωραια» πεταξε.
«Ε, ευχαριστω» απαντησα, «και συ το ιδιο.»
Γελασε πνιχτα.
Τι ηθελα και το ειπα?
Τοτε προσεξα μια αλλη βαλιτσα’ τη δικη μου.
Εσπευσα να την βγαλω, ενω εκεινος απασχολουταν με τη βαλιτσα της Ελιζας.
Στο τελος ειπε: «Λυπαμαι, αλλα η βαλιτσα αυτη ειναι δικη μου» δειχνοντας μια ετικετα με το ονομα του..
«Α.» απαντησα. Πως δεν το ειχα προσεξει νωριτερα?
Στο τελος βρηκα ολες μας τις βαλιτσες, συνειδητοποιωντας οτι βρισκοταν ακομα εκει, κοιτωντας με.
Δεν μπορουσα να αφησω αλλο την αμηχανια να με καταβαλλει. Εβγαλα το ροζ-αχτυπητο-με περιττα αυτοκολλητα κινητο μου και σχηματισα τον αριθμο της μαμας μου. Μια συντομη συζητηση μαζι της φανηκε να του ειχε εξαψει το ενδιαφερον. Παρατεινα την επαφη μου με το κινητο κατεβαινοντας στις επαφες μου για να βρω την Σοφια. Σοφια Φλερ. Να το.
«Παρακαλω.»
«Good morning, my fair lady!» αρχισα εγω. Εκεινη φανηκε να καταλαβε ποια ειμαι αμεσως.
«Τι good morning μωρε σκατο, βραδυ εχουμε εδω!»
«Ε λοιπον, εδω εχει πρωι!» της ειπα ενθουσιασμενη. Φαινοταν ετοιμη να με βρισει παλι, αλλα μαλλον της περασε.
«Εστω. Πως ηταν η πτηση σου, αγαπητη Κοννι?» ειπε με προσποιητη ευγενεια.
«Εξαιρετικη, Υψηλοτατη» την πειραξα εγω.
Θυμηθηκα ενα παλιο αστειο.
«^Ισχυει!» ειπαμε και οι δυο γελωντας.
«Λοιπον, πως παει?» ρωτησα εγω.
«Πως να παει? Εδω, ολοι ειμαστε και λεμε να βαλουμε μαυρα κρεπια στο φορουμ για να σε τιμησουμε!» ειπε ειρωνικα.
«Ε, καλα, δεν μου ειπες και κατι καινουριο....» της πεταξα αστειευομενη.
«Ο,τι να ναι εισαι. Το ξερεις?» με ρωτησε.
«Εσυ το ξερεις καλυτερα απο μενα. Εγω δεν ξερω την τυφλα μου.» παραδεχτηκα.
«Θα τα πουμε αλλη φορα. Ζαβλακωμενη εισαι και δεν ξες τι λες.»
«Ο,τι γουσταρεις» της πεταξα.
«Αμαν πια! Καλη μερα να εχεις.» μου ειπε, ετοιμη να το κλεισει.
"Μη!" την προλαβα.
"Γιατι καλε?" με ρωτησε περιεργη.
"Ασε, τιποτα" της ειπα. Δεν θα με πιστευε ετσι και αλλιως.
"Γεια, λοιπον. Θα τα πουμε στο χγ."
"Σιγουρα" απαντησα εγω.

"Λοιπον" παρατηρησε εκεινος οταν εκλεισα το κινητο μου, "εισαι απο Ελλαδα."
"Δεν φανταζομαι να γνωριζεις ελληνικα?" ρωτησα δυσπιστη.
"Οχι. Αλλα μιας και το αεροπλανο ερχοταν απο Ελλαδα, δεν θα μπορουσα να φανταστω οτι εισαι απο την Αμερικη. Αλλωστε, δεν μοιαζεις για Αμερικανα." προσθεσε, σαρωνοντας με το βλεμμα του την μεσογειακη μου φιγουρα. Φυσικα και δεν εμοιαζα Αμερικανα. Οι Αμερικανες εχουν 2 μετρα ποδια, ξανθο μαλλι, λεπτη μεση και αδυνατες εως και αορατες. Και θωρακας... πλακα. Γελασα σαρκαστικα μεσα μου.
"Ναι, απο την Ελλαδα ερχομαι." καταφερα να πω ψυχραιμη μετα το 1ο σοκ.
"Ηρθες εδω για διακοπες?" ρωτησε ευγενικα.
"Σχεδον. Εκτος βεβαια και αν βρω την τυχη μου ως ηθοποιος ή τραγουδιστρια." απαντησα ειρωνικα.
Εκεινη τη φορα γελασε δυνατα.
"Και δεν εισαι εδω μονη σου" συνεχισε απτοητος, παρ' ολα τα αδιακριτα βλεμματα που γυρισαν προς το μερος μας.
"Οχι, ειναι μαζι μου και μια φιλη μου. Νομιζω οτι πηγε στην τουαλετα." απαντησα ηρεμα.
"Λοιπον" συνεχισε, "εσυ μπορει να γνωριζεις το ονομα μου, εγω παντως οχι."
Αποφασισα να το παιξω αφασια. Κουλαρε, φιλε μου.
"Ωραια λοιπον. Με λενε Κοννι -στα αγγλικα τουλαχιστον. Εσενα πως σε λενε?" ειπα, τεινοντας το χερι μου.
¨Με λενε Ρομπερτ, χαιρομαι που σε γνωριζω, Κοννι." μου απαντησε και εσφιξε το ιδρωμενο μου χερι.
_________________________________________________________________________________
σχολια, την φαρα μου την βλαχικη!

Η νονα μου ειναι Φ-Ο-Β-Ε-Ρ-Η !!!!

Ο Ρομπ πολυ ευγενικος.....

Περιμενω τη συνεχεια αγαπητη Κοννι ^__^