Twilight!

Τελικά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω κανένα..Βαρετά και ρομαντικά(Badddd)!

Κι εγώ που διάβασα το ποστ της Ms.Lovett θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι τα βιβλία. Τα βιβλία τους Λυκόφωτος ήταν τα πρώτα βιβλία που διάβασα και έφαγα κόλλημα και δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να μου αλλάξει γνώμη. Σέβομαι τη γνώμη αυτών που δε τους αρέσει αλλά εμένα δε πρόκειται να με κάνει κανένας να μισήσω το Λυκόφως.

εμενα μου αρεσει πολυ

υπεροχα βιβλια, απαισιες ταινιες
Τραγικη Μπελλα, Ανυπερβλητος Εντουαρντ
βιβλια με πολυ συναισθημα και αιμα , μ αρεσαν

^Ρε παιδια ειναι ο ρολος της που της επιτρεπει να αναδειξει τι ξυλαγκούρω που ειναι!!1

Mrs Lovett έγραψε:Εχω διαβασει και τα 4 βιβλια της σειρας.Ειδα την πρωτη ταινια,μου αρεσε και αποφασισα να τα ξεκινησω.
Το πρωτο ωραιο βιβλιαρακι,ρομαντικο,ο Εντουαρτ ωραιο τυπακι,με μια μυστηριωδη και σκοτεινη αυρα γυρω του.Καταλαβαινουμε γιατι η Μπελα τον ερωτευεται κι αυτος τη Μπελα,καθως τον εξιταρει που δε μπορει να ακουσει τις σκεψεις της.Δε με πειραξε που δεν ειχε ιδιατερη πλοκη ουτε δραση.Προκειται για μια μεταφυσικη ιστορια αγαπης.Ηξερα τι αρχισα να διαβαζω.
Με ξενερωσε λιγο το γεγονος,για το πως η Μεγιερ χρησιμοποιησε τοσο βολικα το μυθο των βρικολακων για να δημιουργησει εναν αντρα μυστηριωδη μ εξωπραγματικη ομορφια,παραφορα ερωτευμενο,που λιγο η πολυ,ειναι η φαντασιωση καθε γυναικας.Ομως, οτι απο το μυθο δεν της ταιριαζε η δε μπορουσε να το υποστηριξει,το αλλαξε η το ωραιοπιοιησε.Θα μπορουσε να δημιουργησει ενα δικο της κοσμο,αλλα τεσπα,δικο της δημιουργημα ειναι,το προσπερασα.

Και το δευτερο βιβλιο μου αρεσε.Ενταξει η Μπελα ειχε καταθλιψη και ηθελε να πεθανει,αλλα ηθελε να τονισει τη τραγικοτητα της καταστασης.Παραλληλα αρχισε να μ εκνευριζει κατι,αλλα δε μπορουσα να προσδιορισω τι.

Οταν αρχισα να διαβαζω το τριτο,καταλαβα τι ηταν αυτο που μ εκνευριζε.Η απουσια εξελιξης της σχεσης μεταξυ Εντουαρτ και Μπελα.Οι απλοικοι χαρακτηρες,οι πολυ φλυαροι και ανουσιοι διαλογοι,που νομιζω πως ειναι προσπαθεια της συγγραφεως ν αποδειξει ποσο πολυ θελει ο ενας τον αλλο,καθως δε μπορει να το υποστηριξει αλλιως.Κι αυτο,γιατι δεν εχει δημιουργησει μια βαση για τη σχεση τους.
Μετα τον πρωτο ενθουσιασμο,τι ειναι αυτο το στοιχειο στο χαρακτηρα της Μπελα,που γοητευσε τον Εντουαρτ?Και δε το λεω επειδη ειναι μοναχικη η χαμηλων τονων.Αλλα δεν υπαρχει ο τροπος σκεψης της,δεν εχει κανενα ενδιαφερον στη ζωη της,το μονο που κανει ειναι να σκεφτεται αποχαυνωμενη τον Εντουαρτ.Δεν ειναι απιστευτα βαρετο?
Τραγικο βρισκω το γεγονος,που δε θελει να κανει τιποτα στη ζωη της,ουτε να γνωρισει αλλους ανθρωπους.Ολη της η υπαρξη περιστρεφεται γυρω απο το γκομενο της.Νομιζω,πως ο ερωτας ειναι δημιουργικο συναισθημα,σε κανει να θελεις να εξελισεσαι και να δημιουργεις,να γινεσαι καλυτερος και να μοιραζεσαι τις εμπειριες σου με τον συντροφο σου.
Απο την αλλη ο Εντουαρτ ειναι κουραστικα τελειος.Που ειναι αυτες,οι μικρες ιδιοτροπιες που εκνευριζουν,αλλα τελικα μας κανουν να γελαμε και στο τελος ν αγαπαμε στον καθε ανθρωπο?Ο Εντουαρτ δεν ειναι ξεχωριστος.Δεν εχει καμια προσωπικοτητα.

Στο τεταρτο υπαρχει μια στοιχειωδη πλοκη.Ομως τα παντα,περιστρεφονται γυρω απο τη Μπελα.Νομιζω πως ειναι αδυναμια της Μεγιερ αυτο,καθως οι αλλοι χαρακτηρες της υπαρχουν απλα για να υπαρχουν.Εκτος απο ενα δυο εξαιρεσεις.Και στο τελος,ολα λυνονται πολυ βολικα.
Επιλεον μ ενοχλησε το γεγονος,για το πως η Μπελα αποφασιζει να εγκαταλειψει τοσο ευκολα την οικογενεια της,ωστε να γινει βρικολακας.Καταλαβαινω οτι θελει να ειναι με τον ερωτα της ζωης της,αλλα δε μου φαινεται και τοσο ισχυρο το διλημμα της στο βιβλιο.Πως ειναι δυνατο ν αφησει ανθρωπους πισω της που την αγαπανε και να παιρνει τοσο ευκολα την αποφαση?Επρεπε να εχει τρελαθει απο το διλημμα.Αντιθετα μου φανηκε πως σκεφτοταν εγωιστικα.
Τουλαχιστον στη ταινια εδωσαν και ενα αλλο κινητρο(Οτι το κανει και για τον ευατο της,δηλαδη οτι η κατασταση σαν βρικολακα την κανει να νιωθει πιο φυσιολογικη).

Σαν συμπερασμα,ολη αυτη η ιστορια δε μου βγαζει αληθινη αγαπη,ουτε ρομαντισμο απο ενα σημειο και μετα.Υπαρχουν πολυ πιο ομορφες και ρομαντικες ιστοριες απο αυτη.Ισως φταιει και το γεγονος οτι ξεχειλωσε τοσο,αφου η συγγραφεας αποφασισε να γραψει 4 βιβλια αντι για 2 οπως ειχε αποφασισει αρχικα,(βεβαια για το τελευταιο δεν ειμαι σιγουρη,μπορει να ειναι φημες)Απο καποια στιγμη και μετα,νομιζα πως οι διαλογοι και οι καταστασεις επαναλαμβανονται.
Για παραδειγμα η εξελιξη της σχεσης του Ρον και της Ερμιονης,ειναι πιο ρομαντικη και ας μην ειπωθηκαν βαρυγδουπα λογια αγαπης.Μου βγαζει κατι αληθινο και γνησιο.
Η κεντρικη ιδεα,οπως ειπα,δε με χαλασε.Με χαλασε ο τροπος που δοθηκε η ιστορια και απουσια πλοκης μετα το πρωτο βιβλιο.Αφου αποφασισε να τραβηξει την ιστορια,επρεπε να εχουμε και μια εξελιξη,οχι να περιστρεφονται τα παντα γυρω απο τα ερωτικα τριγωνα.

Συγγνωμη για το σεντονι...Δεν καταλαβα οτι εγραψα τοσα πολλα

Αυτό. Ακριβώς.

Δεν τρελαίνομαι κιόλας.Δεν με ενθουσιάζουν καθόλου οι ταινίες Από την άλλη τα βιβλία μ'αρέσουν πολύ.

Ο ρόλος της Μπέλας στις ταινίες μου φαίνετε πολύ αδιάφορος και συνηθησμένος,του Εντουαρτ δεν μπορώ να πω πως με συναρπάζει γιατί κάνει ότι κάνουν κ καθημερινώς οι βρικόλακες.
Γενικά οι ταινίες μου φαίνοντε απλές και αδιάφορες .Τα βιβλία δεν τα έχω διαβάσει όλα αλλά από αυτά που έχω διαβάσει έχω ενθουσιαστεί,είναι μακραν καλήτερο από τις ταινίες!

Η Μπέλλα είναι σπαστική. Δηλαδή είχα διαβάσει κάπου την εξής συζήτηση:
"Change me"
"No"
"Change me"
"Marry me"
"No"
"Marry me and I'll change you"
"Change me and I'll marry you" :P

πες τα ρε τζεο. Βγαινει η χαραυη ε? Ελπιζω να μην δολοφονησουν το βιβλιο παλι και ειλικρινα αν η Κριστιν συνεχισει να ειναι τοσο απαθης και βαρεμενη θα μου την δωσει αγρια . Οι ταινιες νομιζω πως με κουρασαν συν οτι υπηρχαν πολλα σημεια σε ολη την σειρα που εκνευριστικα. παρολα αυτα το ολο κλιμα με συναρπαζε :3
θελω να δω τη μεταφορα του 2ου σε ταινια γιατι εχει πολυ σασπενς οταν η μπλλα ειναι εγγυος :Ο

Ξεκίνησα να διαβάζω την τετραλογία το καλοκαίρι της δευτέρας προς την τρίτη γυμνασίου. Στην αρχή πρέπει να ομολογήσω πως τα βιβλία δε μου είχαν φανεί διόλου κακά και τα διάβαζα ευχάριστα. Όταν ας πούμε τέλειωσα το Λυκόφως, είχα μείνει με μία ωραία γεύση και άρχισα σχεδόν αμέσως τη Νέα Σελήνη. Εντάξει, από τότε η πλοκή δε μου είχε κάνει το κλικ, ούτε οι κεντρικοί χαρακτήρες ήταν οι απόλυτες προσωπικότητες για μένα, αλλά από περιέργεια και μόνο συνέχιζα να τα διαβάζω. Όταν τελείωσα τη Νέα Σελήνη έπιασα την Έκλειψη. Όπως τα θυμάμαι τώρα η Έκλειψη μου είχε φανεί σχετικά βαρετό βιβλίο, ωστόσο οι εντυπώσεις μου γενικά ήταν θετικές και μάλιστα ήταν μία περίοδος που αν καθόσουν να συζητήσεις μαζί μου για το Λυκόφως θα ανταποκρινόμουν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Τη Χαραυγή την ξεκίνησα λίγες μέρες μετά. Αυτό που μου είχε βέβαια δώσει ένα παραπάνω κίνητρο είναι πως η Χαραυγή είχε μία κάποια στοιχειώδη πλοκή σε σχέση με τα προηγούμενα τρία βιβλία, στα οποία η πλοκή ήταν από τελείως αργή μέχρι απεγνωσμένα ανύπαρκτη. Το πρώτο βιβλίο της Χαραυγής, αυτό απ' τη μεριά της Μπέλλα, με το γάμο, το νησί, τη συνεχή επιθυμία της Μπέλλα για σεξ και τη συνεχώς αρνητική (ψεύτικη) στάση του Έντουρντ πάνω σ' αυτό το θέμα (βλέπετε η Μπέλα κατέληξε σα μελανιασμένο χταπόδι μετά την πρώτη της φορά και ο Έντουαρτ φοβόταν μην ξανακαταλήξει έτσι), την αρχή της εγκυμοσύνης της κ.τ.λ. το διάβασα πολύ γρήγορα, αλλά κάτι στο ενδιαφέρον μου μειωνόταν. Η έλειψη δράσης ή η γνωστή ιστορία του "το κάνουμε και μετά μένω έγγυος, ενώ δεν το θέλω" ή τέλος πάντων κάτι απροσδιόριστο σα να με ξίνιζε. Ενιγουέι, συνέχισα να το διαβάζω και έφτασα στο βιβλίο του Τζέικομπ. Και απογοητεύτηκα.

Υπάρχουν πολλών ειδών συγγραφείς. Μία μεγάλη ομάδα είναι αυτοί που περιγράφουν σα να είναι οι ίδιοι ο κεντρικός ήρωας και να τα διηγούνται. Είναι ένα σχετικά ευχάριστο είδος αφήγησης και χρησιμοποιείται πολύ στα ρομαντικά μυθιστορήματα τώρα τελευταία, καθώς έτσι είναι πιο εύκολο να περιγράψεις τα συναισθήματα του κεντρικού ήρωα, που είναι κάτι αυτονόητο στα ρομαντικά μυθιστορήματα. Η Μέγιερ λοιπόν θα έλεγα το είχε με τη Μπέλλα. Μπορεί η πλοκή να έμπαζε από παντού, αλλά στην περιγραφή των συναισθημάτων μιας κεραυνοβόλα ερωτευμένης έφηβης είχε τον τρόπο της. Φτάνοντας όμως στο βιβλίο του Τζέικομπ, όπως έγραψα και πιο πάνω απογοητεύτηκα. Ούτε μία στο εκατομμύριο όμως δε σκεφτόταν ο Τζέικομπ με το γλυκανάλατο τρόπο που η Μέγιερ παρουσίαζε τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Ούτε μία στο εκατομμύριο το μυαλό του Τζέικομπ δε θα ήταν βουτηγμένο στα ροζ αισθήματα, τις καρδούλες του έρωτα και τα "αθώα" συναισθήματά του για την Μπέλλα. Για να μη δώσω εγώ λοιπόν μία ιδέα του τι υπήρχε στο μυαλό του Τζέικ σχετικά με τη Μπέλλα, θα πω απλώς πως η Μέγιερ παρουσιάζε τον Τζέικομπ όπως θα ήθελε ένα κορίτσι να είναι και όχι όπως πραγματικά θα ήταν. Έχω διαβάσει κι άλλα ρομαντικά μυθιστορήματα φαντασίας που περιγράφονται απ' τη μεριά του αγοριού. Τα Χρονικά των Κάστερ ας πούμε που ο Ίθαν είναι ο κεντρικός ήρωας που περιγράφει τα γεγονότα. Οι συγγραφείς σ' αυτή την περίπτωση έχουν τη μαεστρία να περιγράψουν τα πράγματα απ' τη μεριά του αγοριού, όπου όλα είναι πιο βατά, ο κόσμος περιβάλλεται με περισσότερη λογική παρά συναίσθημα, πιο κοντά δηλαδή σ' αυτά που θα 'βλεπε ένα αγόρι. Και πάλι όμως οι σκέψεις-συναισθήματα του Ίθαν δεν είναι και τόσο "πραγματικές", αλλά σε σχέση με του Τζέικομπ, είναι πολύ πιο κοντά σε αυτό που ένα συνηθισμένο αγόρι θα σκεφτόταν. Και για να επιστρέψουμε στο Λυκόφως το βιβλίο του Τζέικομπ ήταν κατά βάση η απόλυτη αποτυχία.

Το τρίτο βιβλίο, απ' τη μεριά της Μπέλλα πάλι, μου είχε αρέσει αρκετά. Δεν ξέρω γιατί, ίσως ο συνωστισμός τόσων καινούριων προσώπων, πολλά απ' τα οποία είχαν εξωπραγματικές μαγικές δυνάμεις, ή η επικείμενη μάχη του τέλους μου είχε αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον. Η μάχη που περίμενα, ωστόσο, δεν έγινε ποτέ. Παρόλ' αυτά οι εντυπώσεις μου ήταν σχετικά θετικές όταν τελείωσα τη Χαραυγή και παρέμεναν θετικές γι αρκετό καιρό. Με είχε πιάσει βέβαια και εκείνο που εγώ αποκαλώ "έξαψη του τέλους" () και για μένα σημαίνει εκείνο το αίσθημα που σε πιάνει όταν τελειώνεις ένα βιβλίο και κατά έναν ανεξήγητο τρόπο κολλάς και μετά θέλεις να διαβάσεις το επόμενο αμέσως και αν δεν υπάρχει επόμενο ξημεροβραδιάζεσαι στο ίντερνετ για να δεις εάν θα βγει ταινία και ότι βλέπεις σε σχέση με το βιβλίο το θέλεις απεγνωσμένα και θέλεις συνέχεια να μιλάς γι αυτό το βιβλίο κ.τ.λ. κ.τ.λ. σε αρκετά πιο ήπιο βαθμό βέβαια στην περίπτωση της Χαραυγής...

Καιρό με τον καιρό βέβαια άρχισα να ανακαλύπτω πως το Λυκόφως δε μου άρεζε και τόσο πολύ. Τα πάντα μέσα στα βιβλία αυτά ήταν παρωχημένα, η πλοκή σουρωτήρι, η Μπέλλα μια άχρωμη και άοσμη, ερωτοχτυπημένη μαριονέτα, ο Έντουαρντ ένας υποτιθέμενος βρικόλακας που λαμπύριζε στον ήλιο, ο Τζέικομπ η άτυχη γωνία του παράλογου ερωτικού τριγώνου κ.τ.λ.

Τα βιβλία του Λυκόφωτος γράφτηκαν για να γίνουν μία εμπορική επιτυχία. Βιβλία για χαζοχαρούμενα εφηβάκια που νομίζουν πως ο κόσμος είναι ροζ και πως τα βαμπίρ είναι άκακες ντισκόμπαλες, όπου το αίμα των ανθρώπων είναι απαγορευμένο γι αυτά... Γι' αυτό είναι καθαρά άκαρπες οι προσπάθειες κάποιων που προσπαθούν να πείσουν πως ένα τσούρμο αλλοπαρμένων βρικολάκων-λέμε-τώρα ήρθε για να μας κάνει να ξεχάσουμε την βαθιά ανθρώπινη ιστορία ενός αγοριού μ' ένα σημάδι κεραυνού στο μέτωπο που μεγάλωσε μία ολόκληρη γενιά με τις περιπέτειές του...

Σπόιλερ:

φοβερο ειναι.τα εχω διαβασει ΟΛΑ

Gwen Black έγραψε:Έχω μισοτελείωσει τη Νέα Σέληνη.Είναι υπέροχη!Επική!
Αλλά έχω μια απορία:Όταν ο Jacob και ο Paul μεταμορφώθηκαν σε λύκους και σκίστηκαν τα ρούχα τους,πώς μπήκαν μετά στο σπίτι του Sam;Γυμνοί; Η Μέγιερ δεν το αναφέρει πουθενά!Θα μπορούσατε να με διαφωτίσετε λιγάκι;

Στην Χαραυγή αναφέρει τα λουριά που είχαν στα πόδια τους και έδεναν τα ρούχα τους(ακαταλαβήστηκο μου φαίνεται αλλά τέλωσπαντων ).Άμα τότε δεν είχαν δημιουργήσει αυά τα λουριά,πιστεύω ότι θα είχαν στο δάσος κρυμένα ρούχα για καλού-κακού.

Ειχα διαβασει ενα κομματι απο το πρωτο βιβλιο, και εχω δει την πρωτη ταινια.

Πραγματικα, λεω με σιγουρια, πως ειναι οτι πιο αθλιο εχει κυκλοφορησει, δηλαδη σιχαθηκα και που το εβλεπα.

Τι του βρισκουν ολοι, δεν καταλαβαινω. Ουτε και αυτοι προφανως.

Εγώ έχω διαβάσει και τα 4 (ή μάλλον τα 3,5 ).
Το πρώτο μου άρεσε. Βασικά μου άρεσε το στυλάκι του Έντουαρτ μέχρι να φτιάξουν. Από το σημείο που τα έφτιαξαν το βιβλίο δεν μ'άρεσε. Η Νέα Σελήνη ήταν βαρετή, απλά βαρετή. Έκανε βδομάδες να την τελειώσω. Η Έκλειψη πήγαινε να φτιάξει αλλά.... Η μάχη και η δράση ήταν ελάχιστη, ενώ εγώ περίμενα να ήταν συνέχεια μάχες, αγωνία κτλ. Η Χαραυγή είναι απαίσια, το πρώτο κομμάτι που διαβάζω τουλάχιστον.

Στην Χαραυγή μου αρέσει το 1/3 του βιβλίου,δηλαδή μόνο το 2ο μέρος με τον Τζέικομπ.Έχει πιο πολύ χιούμορ,σαρκασμό και λυκάκια.Το 1ο μέρος απλά .Πότε θα τελείωνε σκεφτόμουν.Το 3ο κάτι έλεγε.

το λυκόφως στην αρχή με είχε κάνει να κολλήσω με τον ξανθόψειρα τόσο πολύ, μέχρι που κατάλαβα ότι στο όλο έργο μόνο ο Τζέικ αξίζει
τη νέα σελήνη την τελείωσα σε ένα βράδυ, μπορώ να πω ότι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα γιατί εκεί είναι που μεταμορφώνεται ο Τζέικ!
η έκλειψη ήταν βαρετό...
η χαραυγή είναι φοβερό το 2ο και το 3ο μέρος και από το 1ο ο μήνας του μέλιτος...
η μπέλλα είναι άκρως σπαστικιά

τα εχω διαβασει και τα 4 και θα το πω απλα.
το πρωτο ηταν οκ. τιποτα το ιδιαιτερο αλλα ουτε σκετο χαλι.
το δευτερο και το τριτο ηταν θεοβαρετα,ειδικα το τριτο το οποιο, κατα τη γνωμη μου, δε θα επρεπε καν να υπαρχει, αφου ειναι γεματο απο αχρηστες σκεψεις και διαλογους και δεν υπαρχει κατι το πραγματικα σημαντικο σ'αυτο.
τελος, το τεταρτο πιστευω οτι ειναι το μονο που αξιζει λιγακι, αφου υπαρχει επιτελους και καποιος αλλος πονος εκτος απ'τον ερωτα της μπελας με τον εντουαρτ και τον τζεικομπ

Το 1ο κάτι έλεγε αλλά το 2ο ήταν καταστροφή.Δεν άντεξα να το τελειώσω και σίγουρα δεν θα πάρω τα υπόλοιπα βιβλία.
Μου την σπάει απίστευτα πως δεν έχει καθόλου δράση.Η συγχραφέας προσπαθεί να το σώσει με κάποιες στιγμές δράσης οι οποίες όμως είναι ανούσιες και δεν μένουν στο μυαλό.
Όσο για την Μπέλλα είναι ο πιο εκνευριστικός χαρακτήρας που ξέρω.Μόλις είδε τον Έντουαρτ την χτύπησε κατακέφαλα ο έρωτας χωρίς να ξέρει ούτε καν το όνομά του;Και όλες οι βλακείες πως "όχι Έντουαρτ δεν σε φοβάμαι,δεν μπειράζει πως είσαι πως είσαι βαμπίρ,ξέρω πως δεν θα μου κάνεις κακό,δεν έχει σημασία πως τα βαμπίρ είναι πλάσματα φτιαγμένα για να σκοτώνουν ανθρώπους,εσύ δεν θα μοτ κάνεις κακό"και άλλες παρόμοιες αηδίες.Η Μπέλλα δεν μου φαίνεται για γενναίος χαρακτήρας άρα πως μπορεί να μην φοβάται ούτε τόσο δα.Είπαμε ο έρωτας είναι δυνατός αλλά όχι και τόσο.Αμφιβάλλω αν ακόμα και ένας Γκρίφιντορ θα μπορούσε να μην φοβηθεί έστω και λίγο μπροστά σε ένα βαμπίρ .Και αυτή η μανία της να γίνει βαμπίρ,έλεος.Ούτε την οικογένειά της δεν σκέφτηκε ούτε το ότι αν χωρίσει κάποια στιγμή με τον Έντουαρτ θα μείνει με την ρετσινιά του βαμπίρ.Άλωστε είναι δύσκολο να ζει ένα βαμπίρ χωρίς αίμα ανθρώπου.Αν παρασυρθεί και σκοτώσει έναν άνθρώπο;Ή ακομα χειρότερα ένα μέλος της οικογένειάς της;Θα αντέξει μετά τις τύψεις;
Επίσης, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, ο Έντουαρτ και η Μπέλλα ως ζευγάρι δεν έχουν καμία εξέλιξη όπως πχ ο Ρον και η Ερμιόνη που ενώ συνεχώς μάλωναν αλλά στο τέλος παντρεύτηκαν.Ο Έντουαρτ και η Μπέλλα είναι μονότονοι, ένα γλυκανάλατο σαχλορομάντζο χωρίς ενδιαφέρον.Επίσης δεν έχω καταλάβει το λόγο που η Μπέλλα ψιλοάρεσε σε όλα τα αγόρια του σχολείου της.Να ήταν καμιά κουκλάρα ή να είχε ενδιαφέρον χαρακτήρα το καταλαβαίνω αν και πάλι δεν μπορεί να αρέσει σε όλους.
Τέλοςπάντων αρκετά έγραψα.

Και ναι, τελείωσα και το τέταρτο βιβλίο χθες το απόγευμα.
Ήταν ομολογουμένως ευχάριστα αναγνώσματα, και τα τέσσερα βιβλία. Τα διάβασα αρκετά γρήγορα και δε μπορώ να πω ότι υπήρξε σημείο που να είπα "βαρέθηκα, είναι άθλιο, το παρατάω" όπως έχει γίνει με άλλα βιβλία.
Είναι συμπαθητικά βιβλία και ίσως μια απο τις ελάχιστες φορές που ο αγαπημένος μου χαρακτήρας δεν ήταν ο πρωταγωνιστής. (Άλις <3)
Ωστόσο δεν καταλαβαίνω γιατί συγκρίνεται με το Χάρι Πότερ, ενώ πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα. Βασικά, υπάρχουν ένα σωρό άλλες σειρές που έχουν ομοιότητες με το λυκόφως και ο Χάρι Πότερ σίγουρα δεν είναι σ'αυτές.
Τέλος, το λυκόφως είναι ένα καλό βιβλίο που στοχεύει στο νεανικό κοινό. Η γραφή της Μέγιερ απευθύνεται καθαρά σε εφήβους και δεν κουράζει ούτε με τις περιγραφές ούτε με τα συναισθήματα.
Παρ'όλα ταύτα η σειρά του λυκόφωτος δεν μπαίνει στο top 3 των αγαπημένων μου σειρών.

Ακριβώς αυτό.Τα βιβλία είναι καλά,και οι ταινίες ακόμα απλώς δεν συγκρίνεται με το Χάρι Πότερ....

Clary Fray έγραψε:
Τέλος, το λυκόφως είναι ένα καλό βιβλίο που στοχεύει στο νεανικό κοινό. Η γραφή της Μέγιερ απευθύνεται καθαρά σε εφήβους και δεν κουράζει ούτε με τις περιγραφές ούτε με τα συναισθήματα.

Μη το λες αυτό, η θεία μου είναι φανατική αναγνώστρια

^Καλά, υποθέτω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Δε μου αρέσουν τα βιβλία.
Οι ταίνιες -δεν είναι τέλειες- είναι καλύτερες!Και κάτι ακόμα... δε συγκρίνονται με τις ταίνιες και τα βιβλία Hary Potter. Ούτε τα βιβλία,ούτε οι ταινίες.

Clary Fray έγραψε:
Τέλος, το λυκόφως είναι ένα καλό βιβλίο που στοχεύει στο νεανικό κοινό. Η γραφή της Μέγιερ απευθύνεται καθαρά σε εφήβους και δεν κουράζει ούτε με τις περιγραφές ούτε με τα συναισθήματα.

Διαφωνώ σε αυτό. Σε μερικά σημεία η Μέγιερ πραγματικά κουράζει με τις περιγραφές και τα συναισθήματα της Μπέλα. Ακόμη θυμάμαι που στο πρώτο βιβλίο η Μπέλα πήγε και καλά για περπάτημα στο δάσος (τελείως άσχετο γεγονός) και περιέγραφε τα φύλλα και τον κορμό στον οποίο είχε κάτσει.

Ρε, μια χαρά ήταν αυτό και μάλιστα απολαυστικό. Το απάλευτο είναι όταν μιλάει για τον Έντουαρντ.
Πραγματικά, όποιος έχει διαβάσει τα 12 κεφάλαια του λυκόφωτος από την σκοπιά του Έντουαρντ αναρωτιέται πως τα φτιάξανε αυτοί οι δύο. ΔΩΣΕ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟ ΕΝΤ