Cats

Tρία από τα πάμπολλα πανέμορφα και πανέξυπνα τραγουδια του musical.

Υπεροχο..μοναδικο πραγματικα...

Το Memory ειναι ενα απο τα λιγα τραγουδια που μ'αγγιζουν πραγματικα...

Παρόλο που λατρεύω τον Webber, δεν έχω καταφέρει να ακούσω ολόκληρο το μιούσικαλ... Θα το κατεβάσω όμως...

Ναι.. και γρήγορα.. τα σπάει

Το κατέβασα και θα το ακούσω ωσονούπω

Ωραία μουσική αλλά και ωραία παράσταση, αν και δεν κατάφερα να την δω live όταν ήρθε στην Αθήνα. Την έχω όμως σε dvd.

Δεν έχω δει ποτέ το μιουζικαλ όμως τα τραγούδια αούγονται ωραία!

Ειναι τελεια τα τραγουδια αν κι εγω δν ειδα το μιουζικαλ.Το καλητερο ειναι το memory

Το memory το άκουσα πρόσφατα από τους έπικα!

Υπάρχει η ταινία όμως.

Αχ αχ αχ!

Οταν ηρθε Αθηνα το ειδα 2 φορες!

Την πρωτη με την παρεα μου,πισω-πισω (μονο το ξεπλυμενο-ξανθο κεφαλι της μπροστινης μου εβλεπα!)

Και μετα επειδη ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑ (αν και δεν εβλεπα και πολλα) το ειδα και 2η μπροστα-μπροστα και φυσικα τζαμπεξ λογω διασυνδεσεων :P

Απιστευτο και μαγικοτατο...

Προχθες αντεγραψα και το DVD απο τον κολλητο μου...

Because Jellicles can and Jellicles do
Jellicles do and Jellicles can
Jellicles can and Jellicles do
Jellicles do and Jellicles can
Jellicles can and Jellicles do

υπεροχο!απλα υπεροχο και μοναδικο!δεν ειχα την τυχη να το δω αλλα θελω παρα πολυ!

Δεν το έχω δει ακόμα αλλά έχω ακούσει κάποια τραγούδια.Λατρεύω το Memory   

αυτο το musical ακομα εν εχω αξιωθει να το δω....

το ειδα οταν ειχε ερθει στη θεσσαλονικη! εκπληκτικο, τα σκηνικα, οι στολες η ηθοποιια ολα.

Καλησπέρα! έχουμε τόπικ για κατς ε; ωραία, ας θάψω

Πήγα και το είδα στο μέγαρο. Αρχικά, ας δηλώσω πως λατρεύω τα μιούζικαλς, και πολύ περισσότερο αυτά του Γουέμπερ. Φαντάζεστε λοιπόν την απογοήτευσή μου μετά από τρεις ώρες με γάτες και ΤΙΠΟΤΑ άλλο.
Πλήθος γάτες, γάτες πάνω γάτες κάτω, δεξιά αριστερά, κατσαρίδες, πειρατές, αρχιγάτοι, μεσογάτοι και αδέσποτα.
Λάτρεψα το σόου. Τα φώτα, την κίνηση, την γεμάτη σκηνή, το excitement τέλος πάντων. Άριστοι υποκριτική, τεχνική, χορός, φωνές. Υπερπαραγωγή. Αλλά μηδέν πλοκή. ΜΗΔΕΝ. Απλά έλεγαν ο ένας στον άλλον μη ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Ναι, θα μου πεις, cats λέει, δεν ήξερες τι πας να δεις; Ναι, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία και πρέπει να σκεφτόμαστε πέρα από αυτό. Γιατί να κάνεις 3 ώρες σόου για γάτες και τίποτα άλλο; Να υπήρχε ξέρω γω ένας ήρωας, μια συναισθηματική εμπλοκή. Όχι 40 σβούρες για να δείξω ότι γουάου είμαι γάτα κ κάνω ακροβατικά.

Εν τέλει ήταν μια glorified σάχλα. Money for value, NOT. Να ήταν το φάντασμα, να ήταν η εβίτα, να λεγα ναι. Αλλά όχι κι έτσι ρε. Όχι 3 ώρες μόνο εικόνα και καμία πλοκή. Το θέατρο δεν είναι μόνο η εικόνα. Το μόνο που έσωσε τη νύχτα ήταν το μέμορυ, για το οποίο φυσικά όλη η πόλη είχε σκάσει 50άρια και 70άρια για να δει. Ε, έτσι ξέρει και ο Χατζάκης να κάνει θέατρο, και οι χορογραφίες του κρατικού είναι 1. σηκώνω τα χέρια και 2. σβούρες γύρω γύρω.

οταν λες μηδέν πλοκή το εννοείς;
δεν είναι μια ιστορία...ειναι ποιήματα του eliot ενωμένα μαζί, μια γάτα αντιπροσωπεύει εναν άνθρωπο. ελπίζω να το ήξερες και να το κρίνεις έτσι γιατί αν δεν το ήξερες είδες πραγματικά μια παράσταση με γάτες να πηδούν εδώ κ εκεί.

φυσικά και το ήξερα. αλλά προφανώς από μόνη της μια ποιητική συλλογή δεν αρκεί. χρειάζεται κάτι να την δέσει, ένα arc, μια ΠΛΟΚΗ, σχέσεις, πράξη. Μέσα σε τρεις ώρες δεν συνέβη απολύτως τίποτα.
και το γεγονός ότι το κατς είναι μόνο αυτό, αυτοτελή ποιήματα, δεν το τιμάει. δεν κάνεις έτσι θέατρο.

δεν ξερω παντως εμενα μου αρεσει πααααρα πολυ!!και λατρευω τα μιουζικαλ!και το θεατρο...και την υποκριτικη φυσικα....
καλα το μεμορυ τα σπαει!το καλυτερο τραγουδι σε ολο το μιουζικαλ!
αλλα μου αρεσει επισης και το jellicle songs for jellicle cats!

Morgan le Fay έγραψε:φυσικά και το ήξερα. αλλά προφανώς από μόνη της μια ποιητική συλλογή δεν αρκεί. χρειάζεται κάτι να την δέσει, ένα arc, μια ΠΛΟΚΗ, σχέσεις, πράξη. Μέσα σε τρεις ώρες δεν συνέβη απολύτως τίποτα.
και το γεγονός ότι το κατς είναι μόνο αυτό, αυτοτελή ποιήματα, δεν το τιμάει. δεν κάνεις έτσι θέατρο.

τι να σου πω, μάλλον ξέρεις κάτι παραπάνω λόγω και των σπουδών σουσας εχω σταλκάρει όλους   πάντως το διασκέδασα παρα πολύ, μου άρεσε περισσότερο και απο το west side story(το είδα στο λονδίνο, καταστροφικά τέλειο) που πριν δω το cats το θεωρούσα οτι καλύτερο έχω δει...

Eχμ... βασικά το cats έχει και πλοκή... Έχει σχεδόν ότι χρειάζεται ένα θεατρικό έργο. Παρουσίαση χαρακτήρων>>Πλοκή (θυμάστε φαντάζομαι το αξέχαστο Memory και το ότι ο Macavity-o "κακός" της υπόθεσης απαγάγει τον γέρο-γατούλη)>>και φυσικά, εκτόνωση, όπου έρχεται και η λύτρωση των χαρακτήρων...
Που χάσατε την πλοκή ακριβώς;   

Magic Is Might έγραψε:
τι να σου πω, μάλλον ξέρεις κάτι παραπάνω λόγω και των σπουδών σουσας εχω σταλκάρει όλους   πάντως το διασκέδασα παρα πολύ, μου άρεσε περισσότερο και απο το west side story(το είδα στο λονδίνο, καταστροφικά τέλειο) που πριν δω το cats το θεωρούσα οτι καλύτερο έχω δει...

λες και το χω κρυφό καμάρι ρε τι σπουδάζω απλά μου φάνηκε άδειο.

Nathaniel έγραψε:Eχμ... βασικά το cats έχει και πλοκή... Έχει σχεδόν ότι χρειάζεται ένα θεατρικό έργο. Παρουσίαση χαρακτήρων>>Πλοκή (θυμάστε φαντάζομαι το αξέχαστο Memory και το ότι ο Macavity-o "κακός" της υπόθεσης απαγάγει τον γέρο-γατούλη)>>και φυσικά, εκτόνωση, όπου έρχεται και η λύτρωση των χαρακτήρων...
Που χάσατε την πλοκή ακριβώς;   

Εγώ την έχασα την πλοκή. Δεν υπάρχει. Τρομερό character development ο Μακάβιτυ. Το θυμάμαι και τσουτσουρίζω, τι να πω. Σε αντίθεση με το Φάντασμα ή την Εβίτα, το Κατς δεν ήταν βασισμένο σε μια solid ιστορία, και αυτό ακριβώς δείχνει το ότι δεν μπορείς να βγάλεις θέατρο με αδύναμη δραματουργία. Δεν ρίχνω λάσπη, λάτρεψα το Memory, το Jellicle Cats, τον Mistoffelees, λάτρεψα την μουσική, την μισάωρη βουβή πράξη, το φως του φεγγαριού και όλα αυτά τα σκηνικά, αλλά οι εικόνες δεν έδεναν, κι αυτό επειδή δεν είχε κέντρο η παράσταση. Θα αρκούσε να υπήρχε δράμα, πράξη δηλαδή. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα substantial αρκετά ώστε να δικαιολογήσεις 3 ώρες θεατρικής πράξης. Δεν το άντεξα μία φορά. Απορώ πως έκατσε τόσο καιρό και δεν το κατέβασαν από την πρώτη θεατρική σεζόν.

Και για να μην ακουστώ εκτός τόπου και χρόνου: Γνωρίζω πως τα μιούζικαλ δεν έχουν το τεράστιο ψυχολογικό βάθος που έχει πχ ο Ίψεν ή ο Ουίλλιαμς ή ο Τσέχωβ. Αλλά ρε γαμώτο, στην ζυγαριά θέαμα-περιεχόμενο, δεν περίμενα να είναι τόσο τα ποσοστά υπέρ του θεάματος στο Cats. Απογοητεύτηκα. Περίμενα πως και πως να δω ευρωπαϊκού επιπέδου μιούζικαλ, μιούζικαλ του γουέστ εντ και μάλιστα του Γουέμπερ. Που ήταν η μαγεία;

Τι να σου πω... έχω διαβάσει αρκετό θέατρο, το ψυχολογικό βάθος που αναφέρεις, το πρόσεξα σε αρκετά έργα, πολλά εκ των οποίων ήταν μιούζικαλ. Βλέπε τη μελωδία της ευτυχίας όπου all in all μιλάει για την κατάθλιψη, τις τεχνικές του A.B.A. (Applied Behavior Analysis), τον πατριωτισμό, οικογενειακή ψυχολογία κ.α.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ψυχολογικό υπόβαθρο στο θέατρο δεν είναι μονάχα ο υπαρξισμός.
Αλλά αν θες και μιουζικαλ με υπαρξισμό και απόλυτα διαχρονικό, δες το RENT.
Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι μπερδεύεις την πλοκή με το ψυχολογικό υπόβαθρο της ιστορίας.
Η θολοκουλτούρα της σημασιολογίας και συμβολικού περιεχομένου του θεάτρου, φτάνει να ακυρώνει κάθε παράσταση που δεν έχει γραφτεί με τη βοήθεια του όπιου, αλλά αν φτάσουμε να αναλύσουμε το θέατρο ή την κάθε τέχνη σε αυτό το βαθμό, τότε τίποτα δεν είναι θέατρο σήμερα, μιας και το θέατρο ξεκίνησε σαν κάτι τελείως διαφορετικό από τη σημερινή του μορφή.

Nathaniel έγραψε:Τι να σου πω... έχω διαβάσει αρκετό θέατρο, το ψυχολογικό βάθος που αναφέρεις, το πρόσεξα σε αρκετά έργα, πολλά εκ των οποίων ήταν μιούζικαλ. Βλέπε τη μελωδία της ευτυχίας όπου all in all μιλάει για την κατάθλιψη, τις τεχνικές του A.B.A. (Applied Behavior Analysis), τον πατριωτισμό, οικογενειακή ψυχολογία κ.α.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ψυχολογικό υπόβαθρο στο θέατρο δεν είναι μονάχα ο υπαρξισμός.
Αλλά αν θες και μιουζικαλ με υπαρξισμό και απόλυτα διαχρονικό, δες το RENT.
Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι μπερδεύεις την πλοκή με το ψυχολογικό υπόβαθρο της ιστορίας.
Η θολοκουλτούρα της σημασιολογίας και συμβολικού περιεχομένου του θεάτρου, φτάνει να ακυρώνει κάθε παράσταση που δεν έχει γραφτεί με τη βοήθεια του όπιου, αλλά αν φτάσουμε να αναλύσουμε το θέατρο ή την κάθε τέχνη σε αυτό το βαθμό, τότε τίποτα δεν είναι θέατρο σήμερα, μιας και το θέατρο ξεκίνησε σαν κάτι τελείως διαφορετικό από τη σημερινή του μορφή.

Δεν μπερδεύω την πλοκή με το ψυχολογικό υπόβαθρο της ιστορίας, ούτε πιστεύω πως μόνο ο υπαρξισμός πρέπει να είναι το θέμα που πραγματεύεται το θέατρο. Αλλά το θέατρο έγινε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, ναι, αρχικά για θρησκευτικούς λόγους, για την εξευμένιση των θεών, κατασκευές ανθρώπινες πάλι. Επιστρέφουμε στον άνθρωπο, είτε μιλάμε για το περιβάλλον του, τις συνθήκες του. Αν θέλεις, το ψυχολογικό βάθος ήταν σχήμα λόγου από μέρους μου. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως ούτε δράμα είχε το συγκεκριμένο έργο, πράξη αξιόλογη θεατρικού χρόνου δηλαδή, και κατ' επέκταση, αδύναμη εως και ανύπαρκτη πλοκή. Το ψυχολογικό βάθος πήγαινε στο θέμα του μιούζικαλ γενικώς, ότι τέλος πάντων δεν πας στο μιούζικαλ πρωτίστως για να στοχαστείς πάνω στην ανθρώπινη φύση αλλά για την εικόνα και τον ήχο του. Είναι μακριά από έναν φιλοσοφικό μονόλογο, ας το θέσω έτσι. Και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως η τέχνη συμβαίνει μόνο μέσω ναρκωτικών-παραισθησιογόνων. Μπορεί να δώσει εικόνες, αλλά για να δομηθεί χρειάζεται καθαρή σκέψη. Η δραματουργία δεν γεννιέται εν μια νυκτί. (Αλλά τώρα που το ανέφερες... για σκέψου, διαφέρει πολύ η δημιουργία θεάτρου με κατανάλωση οπίου με τις παγανιστικές τελετές από τις οποίες γεννήθηκε η τραγωδία; Εκστατικές καταστάσεις και θερμοκρασίες; )
Μπορεί να έχεις διαβάσει αρκετό θέατρο, εγώ όμως τα τελευταία χρόνια έχω δει αρκετό θέατρο. Τεχνικά τα πάντα είναι θέατρο. Υπάρχει θεατρική δράση; Υπάρχει θέατρο. Αυτό δεν την ονομάζει άμεσα τέχνη. Το ίδιο και σε όλες τις τέχνες. Απλά επειδή ένα κομμάτι της Nicki Minaj διέπεται από ρυθμό, για μένα δεν είναι τέχνη, απλά και μόνο επειδή τυχαίνει να είναι τεχνικά μουσική. Έχω βαρεθεί να βλέπω μέτριο θέατρο στη Θεσσαλονίκη. Θέλει τόσο ψάξιμο για να βρεις μια πραγματικά καλή παράσταση. Μπορεί να σου πάρει μήνες. Ναι, πρέπει με αυτή την άνεση να πηγαίνουμε να κάνουμε θέατρο, με αυτή την ευκολία, αλλά αν δεν έχουμε φτάσει σε εσωτερικές θερμοκρασίες να το κάνουμε, να θέλουμε τόσο να εκφραστούμε που μόνο ΑΥΤΗ η παράσταση θα μας εκφράσει, τότε γιατί. Γιατί να βλέπω τον κάθε πικραμένο που θέλει να βγάλει φτηνή παράσταση και κάθεται μια ώρα σε μια καρέκλα και μου φιλοσοφεί. "Γράφω-παίζω-σκηνοθετώ, φτηνά θα μου βγει, μόνο σε μένα θα κολλάω ένσημα και θα πάρω και 100 ευρώ την παράσταση γιατί είμαι ένας".

Τέλος πάντων, ξεφεύγουμε. Στην τελική απλά απογοητεύτηκα με το κατς για δραματουργικούς λόγους, όχι γιατί ήταν αδύναμο μιούζικαλ. Ίσα ίσα. Η τεχνική στον χορό και το τραγούδι ήταν ένας μεγάλος λόγος για τον οποίο πήγα, πως αλλιώς θα καταλάβεις αν δεν δεις ένα μιούζικαλ του West End?
Αυτά.