Τα πράγματα που δεν μου κολλάνε στον H/P

Ποτέ δεν μου έκανε κλικ το γεγονός ότι ο Χάρι εν τέλει ταίριαξε με την Τζίνι. Ό,τι προσπάθησε να της αποδώσει φευγαλέα η συγγραφέας στα τελευταία βιβλία απλά δεν με "έπεισε" και έμεινα με εκείνη την ακαθόριστη αίσθηση ότι υπήρξε ένας χαρακτήρας χωρίς προσωπικότητα που ίσα-ίσα εκπλήρωνε τον ρόλο του "ταιριού" του Χάρι (για να μην τρέχουν κι οι κακιές οι γλώσσες). Ειδικά εκείνο το αδιάφορο και μονόχνωτο πρόσωπο της ηθοποιού ήρθε να δώσει το κερασάκι στην τούρτα της νίλας.

Μερικά θέματα με την προσωπικότητα του Χάρι: έχοντας επί του παρόντος ολοκληρώσει το πέμπτο βιβλίο έχω να κάνω την εξής παρατήρηση: στο γραπτό ο χαρακτήρας δεν έχει κλάψει ούτε μία φορά -δεν αναφέρεται, δηλαδή, πουθενά μία τέτοια αντίδραση. Δεδομένου ότι σε εισαγωγικά ευθύνθηκε για το θάνατο του Σέντρικ Ντίγκορι, βρέθηκε στην τεταμένη κατάσταση που βρέθηκε με τον νονό του όταν τον πρωτοσυνάντησε και κινδύνευσε να χάσει τη δική του ζωή πολλές φορές μεταξύ άλλων, αυτό μου ξενίζει. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις άλλων από το έργο που δεν ήταν δα μυγιάγγιχτοι προβλήθηκαν να "λιώνουν" ψυχικά. Τι είδους χαρακτήρας ήταν αυτός; Αναίσθητος, ή παίζει κάτι άλλο; Είναι έτσι οι συνθήκες όπου μερικοί μάγοι έχουν μάθει να κρατάνε το "pH τους ουδέτερο" για να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις; Είναι ένας χαρακτήρας που, παρόλο κεντρικός, δεν εκφράζει ιδιαίτερο συναίσθημα ή βάθος ψυχικού κόσμου. Είναι ευκολότερο να αξιολογήσεις μερικά πράγματα για άλλους χαρακτήρες, αλλά εκείνοι είναι συνήθως "που σπρώχνουν" την εικόνα του μπροστά ως ένα "είδωλο υπέρτατης δύναμης", και τελικά δεν έχουμε δει ποτέ τον Χάρι να αναδεικνύει το ego και τις ιδιότητές του ως κάτι το πιο αυτόνομο και ανθρώπινο. Is it just me? I'm overthinking it.

συμφωνω