Ένας Χριστουγεννιάτικος ΆθλοςΤο μόνο που ακουγόταν καθώς περπατούσε στους άδειους διαδρόμους ήταν ο ήχος των βημάτων της. Δεν είχε ιδέα πως βρέθηκε να περπατάει στους διαδρόμους του Χόγκουαρτς μέσα στη νύχτα.Απλώς περπατούσε,χωρίς να πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα.Το κάστρο ήταν θεοσκότεινο,μόνο μερικά κεριά εδώ κι εκεί πρόσδιδαν λίγο φως στους τοίχους. Στην ατμόσφαιρα απλωνόταν μια ελαφριά μυρωδιά καρυδιού και κανέλας ,τα πορτραίτα ήταν γυαλισμένα και καθαρά και ορισμένοι τοίχοι ήταν στολισμένοι με πράσινες γιρλάντες.Πλησίαζαν Χριστούγεννα.
Σταμάτησε απότομα.Από έναν στενό διάδρομο στα δεξιά αισθάνθηκε κίνηση.Έστριψε δίχως δεύτερη σκέψη.
Στη βάση της κυκλικής σκάλας που οδηγούσε στην αίθουσα Αναψυχής του Ράβενκλοου διέκρινε ένα σγουρομάλλικο σκυμμένο κεφάλι.Πλησιάσε αργά.
«Πάλι σου κόλλησε ο Nearly Headless Nick τσίχλα στα μαλλιά;»
Η Romilda Vane σήκωσε το κεφάλι της αργά,με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη. «Πάντα ζήλευε που δεν είχε σγουρά μαλλιά»,είπε η Romilda κάνοντας μια δήθεν αυτάρεσκη κίνηση χαϊδεύοντας τις μπούκλες της.
«Εδώ κόντεψε να μείνει χωρίς κεφάλι,το σγουρό μαλλί τον μάρανε»,απάντησε η Lisette de Lapin γελώντας.Έπειτα κάθισε δίπλα της με σοβαρό ύφος.
«Σκέφτεσαι το Τρίαθλο;»,την ρώτησε με βραχνή φωνή.Ακολούθησε μια μικρή παύση.Διάλεξε σωστά τα λόγια της πριν απαντήσει.
«Δεν φοβάμαι.Αν φοβόμουν δεν θα είχα ρίξει εξʼαρχής εκείνο το χαρτάκι στο Κύπελλο»,αποκρίθηκε η Romilda με έναν περήφανο τονο να χρωματίζει τη φωνή της. «Όμως ο πρώτος άθλος…ποτέ στην ιστορία του Χόγκουαρτς οι μαθητές δεν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν έναν Γίγαντα.Ξέρω πως οι άθλοι πρέπει να είναι επικίνδυνοι ,δεν περίμενα όμως να είναι τόσο πολύ.Και μετά έγινε αυτό με την Isabelle..»
Άφησε την φράση της μετέωρη.Η Isabelle Lightwood ήταν η πρωταθλήτρια του Μπομπατόν, το μεγάλο φαβορί του Τριάθλου.Η Διευθύντρια της Σχολής,η Emily Loupin ήταν πολύ σίγουρη για την μαθήτρια της,ακόμη κι όταν είδε τον Γίγαντα που έπρεπε να αντιμετωπισει η Isabelle, μιας και το ύψος τους ήταν σχεδόν το ίδιο.Κατά τη διάρκεια του άθλου,κι ενώ η Isabelle με διάφορα ξόρκια και ελιγμούς ήταν έτοιμη να κατατροπώσει τον κουρασμένο Γίγαντα,εκείνος έκανε μια απότομη κίνηση,την άρπαξε από το πόδι και την πέταξε δυνατά πάνω σε έναν βράχο,με αποτέλεσμα να χτυπήσει σοβαρά το δεξί της πόδι.
Η Lisette έδιωξε γρήγορα την εικόνα της Isabelle να προσγειώνεται με φόρα στα βράχια από το μυαλό της και σκέφτηκε πως η Romilda είχε δίκιο.Η αντιμετώπιση ενός γίγαντα από πεμπτοετείς μαθητές ήταν υπερβολικά παρακινδυνευμένη δοκιμασία.
«Μην ανησυχείς»,προσπάθησε να καθησυχάσει την Romilda. «Ο δεύτερος άθλος σχετίζεται συνήθως με τις πνευματικές ικανότητες των μαθητών»,είπε η Lisette με ένα χαμόγελο που δεν έφτασε ποτέ στα μάτια της.
«Όλα θα πάνε καλά»,ένευσε ,χωρίς όμως να το πιστεύει πραγματικά.
********************
Η Μεγάλη Τραπεζαρία έσφυζε από ζωή ένα 24ωρο πριν την παραμονή Χριστουγέννων.Θα έλεγε κανείς ότι τα κλαδιά των χριστουγεννιάτικων δέντρων που δέσποζαν στην αίθουσα,θα κατέρρεαν από το βάρος των στολιδιών. Δίπλα τους τα τραπέζια ήταν γεμάτα με μαθητές και από τις τρεις σχολές μαγείας, με τις φωνές τους να γεμίζουν τον χώρο.Σε ένα από αυτά η Mirabelle Salvatore συζητούσε με την πρωταθλήτρια του Νταρμστρανγκ,Cassandra Black για τα πονηρά βλέμματα που τις έστελνε ο Mr Ollivander από το τραπέζι στα αριστερά,ενώ λίγο πιο δίπλα η Rowena Ravenclaw και η Walburga Black πετούσαν κουλουράκια κανέλας η μία στην άλλη.Σε αντίθεση με την υπόλοιπη αίθουσα,το τραπέζι των καθηγητών ήταν σχεδόν άδειο.Μόνο η Louna fw και η Half-Blood Princess έτρωγαν αμίλητες σοκολατένια μάφιν με mashmellows,ειδική παραγγελιά από το νέο μπιστρό του Χόγκσμιντ,το Καπ Καπ και η διευθύντρια του Νταρμστρανγκ,Morgan le Fay κατέβαζε μια δυνατή γουλιά ουίσκι της φωτιάς.Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με έναν δυνατό θόρυβο, παύοντας έτσι κάθε συζήτηση μέσα στην Μεγαλη Τραπεζαρία.Μια λεπτή μάγισσα με γαλάζιο μανδύα,ιδιο με τα μάτια της, πρόβαλλε στην είσοδο.Τα καταξανθα μαλλιά της έπεφταν άτακτα στους ώμους της, απο τα αυτιά της κρέμονταν περίεργα σκουλαρίκια που έμοιαζαν με ραπανάκια ενώ στον λαιμό της δέσποζε ένα πολύχρωμο εκκεντρικό φυλακτό. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω της.Άλλωστε η Λούνα Λάβγκουντ πάντα τραβούσε πάνω της την προσοχή του κόσμου,ακόμη και τώρα που δεν ήταν πλέον η έφηβη μαθήτρια του Ράβενκλοου αλλά μια μεσήλικη έμπειρη μάγισσα που κατείχε σημαντική θέση στο τμήμα Συνεργασίας του Υπουργείου.
Πίσω της ακολουθούσε ένας κύριος με έναν σομόν μανδύα και ένα ταιριαστό εμπριμέ φουλάρι γύρω από το λαιμό του.Το δέρμα του ήταν ανοιχτόχρωμο και υπερβολικά λείο ενώ το πελώριο χαμόγελο του φανέρωνε την αψεγάδιαστη οδοντοστοιχία του.Το τελευταίο έσβησε όταν διαπίστωσε πως κανείς δεν τον είχε παρατηρήσει.Πως γίνεται κάποιος να μην προσέξει μια διασημότητα,σαν τον γνωστό συγγραφέα Γκίλντροι Λόκχαρτ; Μετά την πλήρη ανάρρωση του,το νέο του βιβλίο με τίτλο «Άμυνα εναντίων των ανώνυμων και σατανιστικών απειλών» έσπασε ρεκόρ πωλήσεων και ο μάγος ξαναπέκτησε την παλιά του φήμη. Οι δύο τους διέσχισαν τη Μεγάλη τραπεζαρία και πλησίασαν το τραπέζι των καθηγητών.Αφού αντάλλαξαν δυο σύντομες κουβέντες με τις καθηγήτριες,η Half Blood Princess έκανε δυο βήματα μπροστά και διέταξε τους μαθητές να σωπάσουν.Με την πέμπτη επανάληψη της λέξης ησυχία, έβγαλε το ραβδί της και το τοποθέτησε στο λαιμό της.
«ΗΣΥΧΙΑ!» αντήχησε η βροντερή φωνή της σε ολόκληρη την αίθουσα,σταματώντας τον παραμικρό θόρυβο. «Οι εκπρόσωποι της επιτροπής του Τριάθλου θέλουν να σας πουν δυο λόγια.»
Η επόμενη φωνή που ακούστηκε ήταν της Λούνας Λάβγκουντ.
«Η δεύτερη δοκιμασία του Τριάθλου θα λάβει χώρα αύριο,την Παραμονή των Χριστουγέννων.Οι τρεις πρωταθλητές θα λάβουν μέσα στη μέρα κάποιες πληροφορίες σχετικά με τον άθλο.»,ανακοίνωσε χαμογελαστά η Λούνα Λάβγκουντ.Έπειτα το χαμόγελο της έσβησε και η φωνή της ακούστηκε βραχνή . «Σας εφιστώ την προσοχή.»,είπε ρίχνοντας μια εξεταστική ματιά σους μαθητές.Έπειτα έκανε μεταβολή και χάθηκε πίσω από μια πόρτα με τον Λόκχαρτ πίσω της να μουρμουρίζει κάτι για «βιασύνη» και «αυτόγραφα».Η Romilda σηκώθηκε από το τραπέζι του Ράβενκλοου και με μεγάλες δρασκελιές έφτασε ως την πόρτα,πίσω από την οποία είχε χαθεί πριν λίγο η Λούνα Λάβγκουντ.Την άνοιξε αργά και βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο.
«Ο πρώτος άθλος..ο Γίγαντας…Κάποιος προσπαθεί να σταματήσει το τρίαθλο,έτσι δεν είναι;»ρώτησε η Romilda,αν και ήξερε ήδη την απάντηση.
Η Λούνα Λάβγκουντ χαμήλωσε το βλέμμα της και δεν μίλησε.
****************
Ο δεύτερος άθλος θα γινόταν σε μια σπήλια,κοντά στο κάστρο.Μια σπηλιά ιδιαίτερη ,σύμφωνα με τους θρύλους,από την οποία πολλοί έβγαιναν λίγο πιο ευτυχισμένοι και με βαρύτερες τσέπες.Αυτή η σπηλιά θα χάριζε στον πρωταθλητή έναν αμύθητο θησαυρό,έτσι είχε πει πριν δύο βδομάδες η μικρή Λούνα Λαβγκουντ,όταν νόμιζε πως δεν την άκουγε κανείς. Αυτη η σπήλια ήταν και ο λόγος που ένας ψιλόλιγνος ξανθός άντρας ξενυχτούσε το βράδυ πριν την παραμονή των Χριστουγέννων στις τουαλέτες του 9ουορόφου,σκυμμένος πάνω από ένα χάλκινο παλιό τσουκάλι.
Το ήξερε ότι ήταν ριψοκίνδυνο αυτό που επρόκειτο να κάνει.Το ήξερε ότι κανείς δεν είχε πειστεί πως το ατύχημα της πρωταθλήτριας του Μπομπατόν ήταν τυχαίο περιστατικό.
«Έπρεπε.»,μονολογούσε. «Έπρεπε να γίνει.»
Του φαινόταν τόσο περίεργο που η ακαταμάχητη γοητεία του και οι υποσχέσεις για το μοίρασμα του θησαυρού δεν είχαν δελεάσει την Lightwood. Έπρεπε.Έπρεπε να προφυλάξει το σχέδιο του από την αποκάλυψη.Και ποιος τρόπος ήταν καλύτερος,από ένα αθώο ατύχηματάκι;
Ανακάτεψε το υγρό στο τσουκάλι, προσπαθώντας να θυμηθεί την συνταγή.
«Τέσσερις βδέλες,ένα μάτσο αγριόχορτα,δυο φυλλαράκια Fluxweed και.. »Έβγαλε από την τσέπη του ένα τυλιγμένο ύφασμα.Μέσα του υπήρχε μια καλοσχηματισμένη,μαύρη μπούκλα.
«Και τρίχες από το άτομο,του όποιου θα πάρεις την μορφή…».
**************
Ο χώρος όπου είχε μαζευτεί το κοινό για τον δεύτερο άθλο ήταν έξω από το κάστρο του Χογκουαρτς, κοντά στην Μυρτιά που Δέρνει. Οι 3 πρωταθλητές βρίσκονταν συγκεντρωμένοι γύρω από την καθηγήτρια Half Blood Princess, που ειχε αναλαβει να τους ενημερώσει για τη διαδικασία του δευτερου άθλου. Στον πάγκο των κριτών, η Λούνα κοιτούσε τον πρώην καθηγητή Λόκχαρτ με κάπως σκεφτικό βλέμμα. Από την άλλη μεριά του τραπεζιού, ο Πέντε Φορές Τιμηθής ως Το πιο Γοητευτικό Χαμόγελο στην Εβδομάδα των Μαγισσών φαινόταν να έχει επικεντρωθεί στην ανάδειξη αυτού του χαμογελου, σαν να ήθελε να υπενθυμίσει σε όλους την λαμπερή του επιτυχία. Ή οδοντοστοιχία.
Ο πραγματικός Γκιλντροι Λόκχαρτ, φορώντας το μανδύα των πρωταθλητών, κοιτούσε το θύμα του με φανερό εκνευρισμό. Αρχικά, είχε σκοπό να κάνει την εξουσιαστική κατάρα στην Romilda Vane, αλλά τελικά είχε χρησιμοποιήσει ένα ξόρκι σύγχυσης, καθώς οι απαγορευμένες κατάρες δεν ήταν το φόρτε του. Όχι ότι τα ξόρκια σύγχυσης ήταν. Ευτυχώς τουλάχιστον, το πολυχυμικό φίλτρο φαινόταν να έχει πιάσει για τα καλά, αφού η Romilda στον πάγκο των κριτών του έμοιαζε σαν να την είχε βγάλει από καρμπόν και εκείνος πάλευε να μαζέψει την αφάνα που είχε αποκτήσει για μαλλί. Το γλαρωμένο βλέμμα όμως και το παγωμένο χαμόγελο της σωσίας του τον ανησυχούσε -και ήδη είχε τραβήξει την προσοχή της Λούνα.
«Λοιπόν» βροντοφώναξε η Ηalf Blood Prince,βγάζοντάς τον από τις σκέψεις του. «Για να περάσετε αυτή τη δοκιμασία θα χρειαστείτε τόσο τις γνώσεις σας από τη Βοτανολογία, όσο και από την Αστρολογία. Είναι ένας άθλος που έχει έντονο το στοιχείο του Χαφλπαφλ: τη Γη.Το τι θα βρείτε εκεί , θα το ανακαλύψετε μόνοι σας , εντός ολίγου. Πιάστε όλοι την άκρη της ρίζας που έχετε μπροστά σας... Καιι.. Πάμε!»
Ο Λόκχαρτ ήξερε τι θα ακολουθούσε. Οι ρίζες της Ιτιάς που Δέρνει είχαν μετατραπεί σε πύλες, ειδικά για τον δεύτερο Άθλο και θα τους οδηγούσαν σε διαφορετικά σημεία της σπηλιάς. Μόλις έφτασε, τίναξε τον κοριτσίστικο μανδύα του και ξεκίνησε την αναζήτηση του. Η σπηλιά ήταν παγωμένη, και ο Λόκχαρτ νοσταλγούσε το ζεστό σομονί μανδύα του με την εσωτερική επένδυση γούνας από νυφίτσα. Σκεφτόταν όμως ότι μόλις έβρισκε το χρυσάφι του Άθλου, θα έπαιρνε δέκα τέτοιους μανδύες. Και φυσικά θα εξέδιδε το νέο του βιβλίο «Εγώ, ένας Μάγος στο Ξέσπασμα του Φεγγαριού: Όταν μια Επικίνδυνη Λυκάνθρωπος σου Χτυπάει την Πόρτα».
Ξαφνικά, πάνω σε μια στροφή είδε μια λάμψη. «Επιτέλους» σκέφτηκε «βρήκα το χρυσάφι!» Όμως όταν έφτασε και είδε ότι ήταν η λάμψη μιας μαγικής φλόγας, απογοητεύτηκε. Ήταν έτοιμος να συνεχίσει το δρόμο του όταν άκουσε μια βαθιά, επιβλητική φωνή να του λεει:
«Καλώς ήρθες Πρωταθλήτρια του Χόγκουαρτς!»
O Λοκχαρτ γύρισε και είδε έναν υπερήλικα με άσπρη γενειάδα περιτριγυρισμένο από δώδεκα μάγους και μάγισσες.«Είμαι ο Μerlin the Great. Aπο δώ είναι οι φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου: Oι φίλοι μου από το Βορρά, η @RtVaVa , ο Νethiel, o Αmycus. Iσως να τους ξέρεις με τα επαγγελματικά τους ονόματα: Δεκέμβριος, Ιανουάριος, Φεβρουάριος.»Οι τρεις μάγοι με τις βαριους γούνινους μανδύες ένευσαν σε χαιρετισμό κοιτώντας τον Λοκχαρτ με βλέμμα παγωμένο και διεισδυτικό, κάνοντας τον να ανατριχιάσει.
«Aπο δω είναι τα τρία μας άνθη», έδειξε ο Merlin αριστερά του, παρουσιάζοντας τους μήνες της Άνοιξης, με τα λουλουδάτα στεφάνια στα μαλλιά.
«Phineas Nigellus Black, Anthian9, Sorazal the Erised, γνωστοί κατά κόσμον ως Μάρτιος , Απρίλιος, Μάιος αντίστοιχα», διέκοψε ο Sorazal όλο χάρη χαρίζοντας ένα χαμόγελο στον Λοκχαρτ.
«Εγώ είμαι η Fleur- Ιούνιος, από δώ ο Ιούλιος Καίσαρ- εεε, συγνώμη, Gellert εννοούσα και τέλος η Milady DʼHiver, o Αύγουστος της παρέας» συνέχισε η Fleur χαμογελαστά
«Και τέλος, επανέλαβε ο ασπρομάλλης γέροντας με κοφτό τόνο. κοιτώντας όσους πετάχτηκαν επικριτικά, «τα παιδιά εδώ μπροστά είναι ο Dragon the Grey, γνωστός ως Σεπτέμβρης, η Vesper, o Οκτώβρης και η Cassiopeia Black, o Νοέμβρης. Και εγώ είμαι ο Χρόνος.»
«Ο Γέρος Χρόνος », διόρθωσαν με μια φωνή όλοι οι μήνες μαζί.
«Έχουμε και ένα image να κρατήσουμε -για χάρη του μύθου, απολογήθηκε ο Αmycus, που ήθελε να κρατήσει τα προσχήματα.»
«Έστω!» κούνησε το χέρι του ο Μerlin σαν να έδιωχνε αόρατα ναργκλς από τη γενειάδα του, «είμαστε οι 12 Μήνες και ο Γέρος Χρόνος», συμπλήρωσε στυφά.
****************
«Κάθισε να σε φιλέψουμε κάτι, να ξεκουραστείς και έπειτα ξεκινάμε τον άθλο»,είπε ο Γέρος Χρόνος.
Και ο πρώην καθηγητής κάθισε ελπίζοντας να δει καλύτερα τον χώρο ώστε ακόμα κι αν δεν του δώσουν το χρυσάφι ,να το κλέψει.
«Για πες μου λοιπόν το όνομά σου, νεαρή πρωταθλήτρια», είπε διακόπτοντας τον Λόκχαρτ από τις σκέψεις του ο Γέρος Χρόνος
«Εμ… Re… Ro-Romilda ! Με λένε Romilda!» αναφώνησε ο Λόκχαρτ γεμάτος ανακούφιση που κατάφερε να θυμηθεί το όνομα της μαθήτριας.
«Πες μου λοιπόν Romilda », είπε ο Γέρος Χρόνος χωρίς να δώσει σημασία στο δισταγμό, «ποιός είναι ο αγαπημένος σου μήνας;»
«Μα τι ερώτηση είναι αυτή;» αντιγύρισε εκνευρισμένος ο Λόκχαρτ.»Ένας μάγος του δικού μου βεληνεκούς δεν θα μπορούσε να έχει αγαπημένο μήνα,ούτε να ασχολείται με κάτι τόσο πεζό»,σκέφτηκε από μέσα του.Φωναχτά όμως απάντησε «Αγαπώ όλους τους μήνες γιατί μου θυμίζουν τα επιτεύγματά μου! Για όλους έχω και μια σπουδαία ιστορία να διηγηθώ. Πως νομίζατε πως έγινα πρωταθλήτρια; Με μέσο; Εγώ έχω αντιμετωπίσει ένα σωρό τέρατα παρά τη μικρή μου ηλικία.Αν καθόμουν να σας τα εξιστορήσω όλα δεν θα μας έφτανε ο χρόνος.» Ο Γέρος χρόνος την κοίταξε εξεταστικά.
*****************
Εν τω μεταξύ πίσω στο Χόγκουαρτς η Λούνα είχα αρχίσει να υποψιάζεται τι είχε συμβεί στη Romilda.Πήρε παράμερα την καθηγήτρια βοτανολογίας ,Half Blood Princess καθώς και τους τρείς διευθυντές και άρχισε να τους εξηγεί τις υποψίες της πως ο καθηγητής Λόκχαρτ είναι καταναλώσει πολυχημικό φίλτρο για να πάρει το χρυσάφι των μηνών κατα τη διάρκεια του άθλου. Όμως κανείς δεν την πίστευε. «Ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος σαν τον καθηγητή Λόκχαρτ ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο!» της είπαν και κοίταξαν περίεργα τα σκουλαρίκια της. Η Λούνα κατάλαβε. Όσο ψηλά και να έφτανε θα ήταν για πάντα αλλοπρόσαλλη στα μάτια του κόσμου. Αυτή τη φορά όμως είχε δίκιο, το ήξερε και είχε σκοπό να το αποδείξει. Ζήτησε συγγνώμη και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα πέφτοντας πάνω στη Beatrice Baudelaire ,μια μαθήτρια από το Μπομπατόν. Στην τσάντα της είχε κάτι που θα την βοηθούσε να γίνει πιστευτή και η μαθήτρια του Μπομπατόν της είχε μόλις προσφέρει το συστατικό που της έλειπε: μια τρίχα. Λίγο αργότερα μια κοκκινομάλλα Γαλλίδα ,βγήκε από την τουαλέτα στην οποία είχε μπει η Λούνα.
*************
«Στο δωμάτιο αυτό κρύβεται κάτι πολύτιμο». είπε αινιγματικά ο γερο- Χρόνος. «Εδώ απαιτείται σκληρή πνευματική δουλεία. Θα πρέπει να αφήσεις καθέναν από τους παρευρισκόμενους να κοιτάξουν μέσα σου.Να δουν ποια πραγματικά είσαι.Και αν αξίζεις τον θησαυρό.»
Ο Λοκχαρτ-Ρομιλντα χαμογέλασε νευρικά.Σκεφτηκε γρήγορα πως είχε λιγότερο απο 45 λεπτά στην διάθεση του πριν περάσει η δράση του φίλτρου. Ξεροβηξε,χαμογέλασε,προσπάθησε να πατικώσει αυτό το ανεκδιήγητο μπουκλωτο τέρας που διέθετε για μαλλί και ξεκίνησε.
«Ξερετε, είναι συναρπαστική η δουλειά σας.»,προσπάθησε να τους καλοπιάσει.
«Από που συμπέρανες κάτι τέτοιο μικρή μου; » είπε η @RtVaVa
«Μπορείτε ατάραχοι να κρίνετε όποιον συναντάτε, να αποκαλύπτετε μυστικά και να φυλάσσετε άλλα,που πρέπει να αποκαλυφθούν '» είπε αγέρωχα ο Λόκχαρτ.
Οι μήνες τον κοίταξαν καχύποπτα.Θυμωσε με τον εαυτό του για την απροσεξία των λόγων του και συνέχισε,αργά: «'Υποθέτω όμως,πως ο καθένας σας εχει επιλεχτεί να εκπροσωπήσει τον κάθε μηνα,για έναν σκοπό.»
«Ποιοι λες πως είναι οι κρυφοί σκοποί μας ;» ρώτησε με περιπαικτικό τόνο στη φωνή ο Gellert.
«Μα η φιλοδοξία φυσικα.Να σας τρέμει ολος ο κόσμος λόγω της εξουσίας σας,να παίζετε με τις ζωές των ανθρώπων ρίχνοντας βροχές ,σκορπώντας χιονιά και καύσωνες» απάντησε χωρίς να το σκεφτεί ο Λοκχαρτ.
«Αποδεικνύεσαι απερίσκεπτη, φλύαρη και ματαιόδοξη» είπε με πίκρα η άλλοτε χαρούμενη, Fleur.
To πρόσωπο του Λόκχαρτ πήρε να φλογισει.Τον είχαν στριμώξει για τα καλά τουτοι 'δω.Επρεπε να τα μπαλώσει και γρήγορα.Η ώρα περνούσε κι εκείνος δεν είχε εντοπίσει ακόμη το χρυσάφι.
«Ήρθες για να αναζητήσεις τον πολύτιμο θησαυρό που κρύβουμε.Κι αν δεν υπάρχει ;»ρώτησε ειρωνικά η Αnthian9.
«Αποκλειεται.Δεν θα έκανα τόσο κόπο να μπω εδώ μέσα,δεν θα έψαχνα τόσο καιρό τον τρόπο,δεν θα κουραζόμουν τόσο χωρίς να γνωρίζω εκ των προτέρων ότι υπάρχει χρυσάφι.», απάντησε απερίσκεπτα ο Λοκχαρτ, αποκαλύπτοντας ότι γνωριζε πληροφορίες που μια κοινή μαθήτρια δεν δύναται να γνωρίζει.
Όλοι στο δωμάτιο κοιταχτήκαν ξαφνιασμενοι.Βαριά σιωπή απλωθηκε.Ο Γέρος-Χρόνος ένευσε.
Η Romilda δεν ήταν η Romilda.
**************
Ο Λόκχαρτ-Ρομίλντα έμεινε να κοιτάζει έναν έναν τους μήνες.Την @RtVaVa και τον Νethiel,να στέκονται αμίλητοι και ανέκφραστοι ενώ ο Amycus πιο δίπλα προσπαθούσε διακριτικά να καλύψει τους γυμνούς του ώμους με ένα φθαρμένο και χιλιοφορεμένο γουνικό.Λίγο πιο δίπλα ο Phineas Nigellus Black έστρωνε το στραβό λουλουδιαστό του στεφάνι με μια έκφραση κατάπληξης και σιγομουρμουρίζοντας επαναλαμβανόμενα «έλα,δεν το πιστεύω».Στα δεξιά του η Anthian9 κοιτάζοντας με μισόκλειστα μάτια την νεαρή μαθήτρια,έψαχνε επίμονα να βρει το ραβδί της ενώ ο Sorazal the Erised της ψιθύριζε σιγανά,για να μην γίνει αντιληπτός από τον γέρο Χρόνο,ότι αυτές οι τουλίπες που είχε φορέσει στο κεφάλι δεν την κολάκευαν καθόλου.Η Cassiopeia Black είχε μια έκφραση τρόμου,σαν να της είχε επιτεθεί μόλις ένα γιγάντιο σοκολατένιο μελομακάρονο ενώ οι μήνες του καλοκαιριού κοιτούσαν κατάματα τον Λόκχαρτ,ο οποιος είχε αρχίσει να νιώθει ένα ελαφρό μυρμήγκιασμα στα άκρα από την ένταση.Τουλάχιστον έτσι έλεγε στον εαυτό του,το γεγονός ότι περνούσε σιγά σιγά η δράση του φίλτρου δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται.Όμως δεν μπορούσε να μην προσέξει τα δάχτυλα του,που είχαν αρχίσει να φουσκώνουν ενώ έβλεπε μπουκλες να πέφτουν στο πάτωμα.Η μία ώρα είχε περάσει.
Άρχισε να κάνει δυο βήματα προς τα πίσω ενώ ταυτόχρονα το χέρι του χάιδευε τον μανδύα του,με την ελπίδα να βρει ψηλαφιστά το ραβδί του.Ο Dragon the Grey με μια απότομη κίνηση έστρεψε το ραβδί του προς την Romilda,η οποία τώρα αποκτούσε ανοιχτόχρωμα μαλλιά ενώ τα πόδια της μάκραιναν.Όμως ο Λόκχαρτ κρατούσε ήδη το δικό του ραβδί και με μία σχεδόν αδιάφορη κίνηση,αφόπλισε τον Σεπτέμβρη,κάνοντας το στεφάνι από σταφύλια που φορούσε στο κεφάλι του να τιναχτεί με δύναμη στον αέρα και να προσγειωθεί στην γούνα του Amycus.
«Ο καινούριος μου μανδύας!»,φώναξε εκείνος μέσα από τα σφιγμένα του δόντια.
«Ποιος καινούριος χρυσό μου,εδώ και 145 χρόνια αυτόν φοράς,έχει λιώσει πάνω σου.»,αναφώνησε ο Sorazal.
Αυτή ήταν η ευκαιρία που χρειαζόταν ο Λόκχαρτ.Είχε φτάσει τόσο κοντά στην είσοδο της σπηλιάς,με μία κίνηση θα είχε χάσει από τα μάτια του τους μήνες,τον Γέρο Χρόνο,το λιωμένο γουνικό του Amycus. «Και το χρυσάφι» διαπίστωσε έντρομος.Δεν μπορούσε να φύγει έτσι,χωρίς αυτό για το οποίο έκανε τόσο κόπο και μπήκε σε τόσους μπελάδες.
Έστρεψε το ραβδί του προς τον Merlin the Great. «Το χρυσάφι.Τώρα»,είπε κοφτά.
Το πρόσωπο του Γέρου Χρόνου χαλάρωσε μεμιάς.
«Το χρυσάφι δεν είναι κάτι που δίνεται απλόχερα»,απάντησε ο γέροντας.Είναι κάτι που δημιουργείται.Μέρα με την μέρα,χρόνο με τον χρόνο.Το χρυσάφι είναι η ταπεινότητα,η υπομονή,η γνώση.Το χρυσάφι είναι η αγάπη,η μαγεία.Πράγματα φαινομενικά απλά,όμως τόσο δύσκολα να αποκτηθούν.Το χρυσάφι δεν δίνεται σε κάποιον για να γίνει πλούσιος.Δίνεται σε κάποιον που είναι ήδη πλούσιος,από κάτι πολύ ανώτερο από αυτό.Και ίσως αυτό να είναι και το νόημα των Χριστουγέννων:όχι το να αποκτήσει κανείς περισσότερο πλούτο,αλλά το να ανακαλύψει αυτόν που κρύβει ήδη μέσα του.»
Ξαφνικά μία λάμψη φώτισε το σπήλαιο,ένας εκκωφαντικός ήχος αντήχησε και την επόμενη στιγμή η τσουρομαδημένη Romilda βρισκόταν δεμένη χειροπόδαρα στο έδαφος και το μόνο που μπορούσε να δει ήταν τούφες από ξανθά μαλλιά να σκύβουν πάνω της.
«Κύριε Λόκχαρτ,νομίζω πως κάποιοι φίλοι σας στον Άγιο Μάνγκο θα χαρούν να σας δουν»,ακούστηκε χαρούμενη η φωνή της Λούνα Λάβγκουντ.
«Να στείλεις χαιρετίσματα στον Ανωνυμία!»,γέλασε η Milady DʼHiver.
Η Λούνα Λάβγκουντ ένευσε με ευγνωμοσύνη στους μήνες,ενώ η πραγματική Romilda,ζαλισμένη από το ξόρκι του Λόκχαρτ,η Lisette de Lapin η Cassandra Black και η Isabelle Lightwood όρμουσαν μέσα στη σπηλιά,με τις Aurora Sinistra και Morgan le Fay να τις ακολουθούν.
«Τι έγινε εδώ;»,ρώτησε αυστηρά η Morgan.
«Τίποτα.»,απάντησε χαρωπά ο Merlin the Great.
«Απλά πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι τραβάμε τους μπελάδες σαν μαγνήτης»,συμπλήρωσε η Vesper.
*******************
Καθώς πλησίαζαν προς την Μεγάλη Τραπεζαρία,τα γέλια τους ολοένα και δυνάμωναν.Η μέρα είχε περάσει.Ξημέρωναν Χριστούγεννα.
«Τι μυρίζει έτσι;»,ρώτησε ξαφνικά η Fleur
«Αυτά τα σταφύλια είναι από πρόπερσι»,απάντησε δυσανασχετισμένος ο Dragon the Gray,βγάζοντας το σταφυλένιο στεφάνι από το κεφάλι του.
«Όχι,μυρίζει κάτι σαν γαλοπούλα.»,οσμίστηκε με θόρυβο η Aurora Sinistra."Και πατάτες."
Και μελόμακάρονα με σοκολάτα.»,είπε η Lisette de Lapin κοιτώντας την Cassiopeia Black πονηρά.
«Λογικό.»,ξεφύσηξε η Romilda Vane με ανακούφιση και ένιωσε μια ξαφνική πείνα να της τρυπάει το στομάχι."Έχουμε ξεχάσει τον Dawlish κλειδωμένο 2 μέρες μέσα στις κουζίνες."
«Τι περιμένουμε λοιπόν;»,φώναξε ο Merlin the Great δυνατά. «Ας ξεκινήσει το χριστουγεννιάτικο φαγοπότι!»
από Amycus Τετ Δεκ 24, 2014 7:43 pm
αλλα ενα μεγαλο ρισπεκτ για το τελος της ιστοριας του σλυθ 
Μ'αρεσε το χιούμορ του Γκρίφιντορ και η πλοκή του Χαφλπαφ.Όσο για το Σλίθεριν τα λόγια περιττά,περίμενα Ανωνυμη ιστορία πως και πως 
Ειχε την μαγεια των χριστουγεννων που νομιζω ελειπε απο τις αλλες ιστοριες και ειναι αυτο που ξεχωρισα. 
......................
Μιάμιση ώρα ταινία. Κάψιμο για μια ζωή!
