tom marvolo riddle έγραψε:Αγαπητε Αγιε Βασιλη..
Φετος ημουν ενα αρκετα καλο παιδι.
δεν μπορω να πω το ιδιο και για σενα.
Παιδακια χαθηκαν,οικογενειες ξεκληριστηκαν.
το νερο τελειωνει.Τα λεφτα συγκεντρωνονται στους λιγους.
Η τρυπα του οζοντος δεν λεει να κλεισει,το φαινομενο
του θερμοκηπιου μας εχει νικησει,και ας μην το παραδεχομαστε.
Και εσυ μας λες οτι κανεις δεν σου ζητησε να καλυψεις κατι απο τα παραπανω?
Τελικα,καθε παιδι που χρειαζεται αποδειξη οτι δεν υπαρχεις,ας διαβασει το παραπανω(η καμια εφημεριδα).
Και μην μου λετε για πνευμα των χριστουγεννων(αγαπητε..)
Οταν παιδια ζητιανευουν στους δρομους,και οι περαστικοι τα αγνοουν(πανε να αγορασουν στολιδια και χριστουγεννιατικα βλεπεις)
το πνευμα των χριστουγεννων ειναι φανερο οτι εχει χαθει..
Τελος,να επισημανω οτι δεν σε εχω αναγκη.Αυτο που σου ζητησα,φετος το καταφερα μονος μου.
Σου ευχομαι να ξεπερασεις την κριση ταυτοτητας και επιτελους να μαθεις αν θες να εισαι ο Santa Claus και στην Ελλαδα.
Χαιρετισμους στον Ρουντολφ.
Αγαπητο μου παιδι...
Χαιρομαι ιδιαιτερα οπου μου εγραψες αυτο το γραμμα,εστω κι αν δεν ειναι γεματο με ονειρα και εμβατηριες ιδεες...
Διοτι ειναι το πρωτο γραμμα που ελαβα φετος...
Και πολυ πιθανο το τελευταιο.
Θα ηθελα πρωτα απ'ολα να σου πω ενα ευχαριστω.
Πρωτον διοτι πιστευεις σε εμενα οταν οι αλλοι εχουν χασει την πιστη τους σε καθε τι αληθινο...
Δευτερον διοτι βλεπω οτι χρησημοποιησες επιτελους τα ματια σου...
Τα διο αυτα ματια οπου εγω εδοσα στον καθενα σας προκειμενου να μπορεσει να αντιληφθει τη ζωη...
Ισως το θεαμα που αντικριζεις τωρα σε ποναει...
Ισως επιθυμεις να τα ξεφορτωθεις...
Κι ομως...
Αυτα τα δυο ματια δεν δημιουργηθηκαν γι αυτο τον σκοπο...
Η πραγματικοτητα δεν ηταν τοσο ασχημη ξερεις...
Εσυ την εκανες ετσι...
Οταν υπερεκτιμησες τις δυνατοτητες σου...
Τα ορια τα οποια αυτα τα 2 ματια μπορουν να αντιληφθουν..
Διοτι καθε τι οπου ξεπερνα τα φυσικα ορια οφειλει να τιμωρειται...
Διοτι καθε τι οπου επιθυμει κατι περισσοτερο απο αυτο που του δοθηκε οφειλει να καταστραφει...
Διοτι τα 2 αυτα ματια ηταν ''τελεια''
Μονο μεσα απο αυτα μπορουσες να αντιληφθεις και να απολαυσεις την ζωη...
Τα ορια οπου διαχωριζουν την πραγματικοτητα απο το ψεμα...
Κι ομως...
Εσυ επελεξες το ψεμα...
Κι ετσι αρχισες να βλεπεις οφθαλμαπατες...
Εσυ εδοσες την θεση της ειρηνης στον πολεμο...
Την θεση της αγαπης στο μισος...
Την θεση της ευτυχιας στη ματαοδοξια...
Εσυ...
Μονο εσυ...
Εγω δεν εκανα τιποτα....
Αντιθετα μολις σου εστειλα ενα σημαδι για την αλλαζονια σου το απεριψες...
Ησουν αχορταγος..
Απληστος...
Ποιος ημουν εγω για να σου υποδειξω το σωστο?
Κι ομως...
Σεβαστικα την μεγαλυτερη επιθυμια σου...
Αυτη για την οποια με κατηγορεις τωρα...
Αυτη που μου εγραφες καθε χρονο με χαρα στο γραμμα...
Την ελευθερια σου...
Ουτως η αλλως δεν εχει νοημα,καλο μου παιδι, να διορθωσω τα λαθη σου...
Διοτι εσυ με τα δυο αυτα ματια δεν θα δεις την αλλαγη...
Δεν θα συλλαβεις το νοημα του σωστου...
Και μετα απο μονος σου θα αρχιζεις να ξαναχτιζεις την καταστροφη...
Σαν ενα μικρο ρομποτακι οπου εκτελει τυφλα τις εντολες οπου του δινονται...
Τις εντολες του σκοτους...
Του σκοτους στο οποιο ζεις...
Η μαλλον ζουσες...
Διοτι εστω για ενα λεπτο,την ωρα που μου εγραψες το γραμμα
Καταφερες να δεις που ειναι το φως...
Κι απογοητευτικες που ηταν τοσο μακρια....
Και η απογοητευση σου οδηγησε στην οργη...
Μια ανεξελεκτη οργη...
Και τοτε εκλεισες ξανα τα ματια σου...
Κι αρχισες να με κατηγορεις...
Για τα δικα σου εργα....
Για τα δικα σου λαθη...
Για τις δικες σου αδυναμιες...
Ενω αγνοησες για ακομα μια φορα την αληθεια..
Εσυ φταις...
Κι ομως...
Εσυ μπορεις να τα διορθωσεις....
Απλα ξυπνα...
Ξυπνα απο αυτον τον λιθαργο...
Ξεχασε το συμφερον...
Τους νομους οπου επεβαλες εσυ ο ιδιος στη ζωη...
ΟΛΑ ειναι δυνατα....
Στο λεω εγω...
Απλα ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ...
ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΕ ΕΜΕΝΑ...
ΜΠΟΡΕΙΣ...