από Novaenir Δευ Οκτ 27, 2008 3:54 am
Ο Novaenir παρα το ιπποτισμο του εσπρωξε την ms_padfoot μεσα στο ανοιγμα του αγαλματος και εκλεισε το ανοιγμα ακριβως τη στιγμη που οι καθηγητες ξεπροβαλαν απο στον διαδρομο.
"Δεν χρειαζοταν να πεις ψεματα στα κοριτσια." της ειπε κρυβοντας το χαμογελο του στις σκιες, αλλα η σκουντια της ms_padfoot τον εκανε να σταματησει.
Οι φωνες των καθηγητων ακουγονταν μπερδεμενες και οι δυο νεοι δεν εβγαζαν καποιο νοημα. Ειχαν στριμοχτει και οι δυο κοντα στο ανοιγμα του αγαλματος για να ακουν οσα περισσοτερα μπορουσαν.
"Ησυχια" Ακουστηκε η επιβλητικη φωνη της καθηγητριας ΜακΓκοναγκαλ πανω απο ολους τους αλλους. Ολοι οι καθηγητες σωπασαν μονομιας. Ακομα και τα δυο παιδια κρατησαν τις ανασες τους.
"Οι καθηγητες Φλιτγουικ και Σινιστρα και ο Φλιτς Περιπολουν στους κοιτωνες με τη βοηθεια των φαντασματων των κοιτωνων για να ειναι ασφαλεις οι μαθητες." εξηγησε κρατωντας παντα τον αυστηρο της τονο
"Καθηγητρια Σπραουτ πηγαινεται στην εισοδο να περιμενεται τις ενισχυσεις απο το Χογσμιντ. Θα ειναι ο Ρασμους με αλλους τεσσερεις-πεντε δικους του! Πηγαινε τους να ενυσχησουν αυτους που θα ειναι στο παρκο και ελα να μας βρεις. Ρεμους εσυ με τον Σνειπ, τον Κινγκσλι και το Ορατιο περιπολια στο παρκο... Και δεν θελω αντιρησεις Ρεμους" συπληρωσε μολις ειδε το υφος του Λουπιν "Οι Μολι, Αρθουρ, Μπιλ Τονκς, Αλλαστορ και εγω θα περιπολουμε μεσα στο καστρο μαζι με τα φαντασματα. Πρεπει να βρουμε το κορακι και τους θανατοφαγους που ειναι μαζι του, οσο ποιο γρηγορα γινεται. Και μονο το γεγονος οτι ο...ο Βολτνεμορτ καταφερα να μπασει τον δεξι του χερι μετα την Λεστρειντζ στο καστρο σημαινει οτι το Χογκουαρτς δεν ειναι πλεον ασφαλες. Εχει υψωσει και αυτο το καταραμενο σημα..." η καθηγητρια πηρε μια βαθια τρεμαμενη ανασα
" Ο Διευθυντης θα ειναι στο γραφειο του για οποιον τον χρειαστει. Τωρα πηγαινεται".
Οι καθηγητες αρχισαν να απομακρινονται για να πανε στα ποστα τους ο καθενας. Ακουσαν το ρυθμικο ηχο του ξυλινου ποδιου του μουντι να περναειο μπροστα απο το αγαλμα μεσα στο οποιο ηταν κρυμενοι ο ΝOvaenir και η ms_padfoot.
Το κορακι ηταν ενας απο τους μεγαλυτερους εγκληματιες στην ιστορια των μαγων. Το ονομα του προκαλουσε σχεδον τον ιδιο τρομο με το ονομα του Βολντεμορτ. Ηταν ενας απο τους ποιο ενθερμους υποστηρικτες του και ισως απο τους ποιο παραφρωνες. Δεν δισταζε να σκοτωσει και να βασανισει κανεναν χωρις να τον νοιαζει ο νομος περι της μυστικοτητας. Η πραγματικη του ταυτοτητα ηταν ομως γνωστη μονο σε λιγους. Κθως ηταν ο αδερφος του πρωιν υποθργου μαγεις του Κορνιλιου Φαντζ. Το κορακι δεν ηταν αλλος απο τον Αντονιν Φαντζ. Αλλα δεν ηθελε ουτε ο ιδιος αλλα ουτε και ο αδερφος του να γινει γνωστο κατι τετοιο.
Μολις ο μουντι απομακρυνθηκε αρκετα ο Νοvaenri ψωθιρισε στη Ms_padfoot
"Δες τον χαρτη σου που ειναι το Κορακι και ποσοι ειναι μαζι του"
Η ms_padfoot αρχισε να ψαχουλευει στην τσαντα της και ο Novaenir ψυθιρισε "Φωτισε" στο ραβδι του δινοντας στην κοπελα το φως που χρειαζοταν.
"Πριν που ειδα ειχε μαζι του γυρω στους 10 θανατοφαγους τους περισσοτερους δεν τους ηξερα"
"Μα πως τους εβαλε μεσα...μονο αν ...μονο αν ειχε βοηθεια απο το καστρο" ψυθιρισε εντρομος ο Νοvaenir
Η ms_padfoot κοιταξε τον φιλο της με τον φοβο να αλλοιωνει τα χαρακτηριστικα του προσωπου της.
Πεισμωμενη οσο ποτε να μαθει τι συνεβαινε εβγαλε το χαρτι και τον χτυπησε με το ραβδι της.
Με μια ματια ειδαν και οι δυο που βρισκονταν το κορακι αλλα ηταν ηδη πολυ αργα για να αντιδρασουν.
H κραυγη της καθηγητριας Σπραουτ ακουστηκε ακριθως μπροστα απο την εισοδο του καστρου.
Και ξαφνικα ενα πανδαιμονιο απο ποδοβολητα και φωνες ξεσπασε στη εισοδο.
Φωνες που ουρλιαζαν αλλες απο πονο, αλλες απο παραφροσινη και αλλες απο μισος.
Φωνες που κραυγαζαν ξορκια ανακατεμενες με φωνες που ξεστομιχζαν καταρες.
Η ms_padfoot εκανε να βγει απο το αγαλμα.
"ΜΗ" ηταν το μονο που φωναξε ο Novaenir και την αγκαλιασε σφιχτα για να την εμποδισει να βγει.
Και οπως την αγκαλιασε, για καλη τους τυχη η ms_padfoot πεσε πανω του και αυτο επσε προς τα πισω στο διαδρομο, γτ εκεινη τη στιγμη μια κταρα χτυπησε το γαλμα αποκοωντας ενα τεραστιο κομματι απο πανω του και αφηνωντας τους εκτεθημενους.
Ο Novaenir εφηξε ακομα περισσοτερο την Ms_padfoot και εγειρε στα πλαγια καλυπτωντας την με το σωμα του καθως πετρες αρχισαν να πεφτουν πανω τους. Και οπως την εσφυγγε ενιωσε τα χερια του να τον καινε εκι που την ακουμπουσε. Ενιωσε την καρδια της να χτυπαει δυνατα. Ομως το προσωπο της δεν ηταν φοβισμενο. Απλα τον κοιτουσε ετσι οπως την προστατευε, χωρις να τον οιαζει για τον ιδιο. Και ειδε κατι περιεργο να σχηματιζεται μεσα στα ματια της. Και ενα προτογνωρο συναισθημα θεριεψε μεσα του.
Οι κραυγες ομως τον επανεφεραν στην πραγματικοτητα.
Σηκωθηκε ορθιος και βγηκε προσεκτικα απο το αγαλμα, ή οτι ειχε μεινει απο αυτο, με το ραβδσι στο χερι.
Αυτου που συνεβαινε στον διαδρομο της εισοδου ηταν μια τρελα. Καθηγητες καιμελη του ταγματος του Φοινηκα παλευαν μιανιασμενα με του θανατοφαγουν. Δυσκολα μπορουσε κανεις να διακρινει ποιος ηταν σε ποια μερια.
Τη στιγμη που εβγαινε η ms_padfoot ενας κοκκινος πιδακας φωτος καυτευθνηνθικε προς το μερος τους.
"Προστατεψε" ειπε ο Νοvaenir και ο πιδακας χτυπησε στην αορατη ασπιδα του και κατεληξε να χτυπησει μια αμυρη πανοπλια που εγεινε κομματια.
"Πρεπει να τους βοηθησουμε" ειπε η ms_pdfoot και ειχε δικιο. Ειχαν κανει λαθος στο μετρημα Γτ πλεον αντιστοιχουσαν σε καθε υπερασπιστη του καστρου δυο θανατοφαγοι. Ο Νοvaenir ηθελε να διαφωνησει να την πεισει να προσπαθησουν να φυγουν για να την παει σε ασφαλες μερος. Αλλα ηξερε πως θα ηταν ματαιο. Και οταν κοιταξε εκεινα τα δυο υπεροχα, τα δυο ακααμαχητα ματια δεν μπορεσε να της πει οχι. Εξαλου ειχε δικιο.
Ορμησαν και οι δυο στην τρελα της μαχης. Η msPadfoot στοχευσε μια θανατοφαγο που μαζι με εναν ψηλο φιλο της επιτηθεντο στη κυrια Ουεσλι
"Πετριφικους Τοταλου" φωναξε και η γυναικα με τα καστανα μαλια επεσε σαν σανιδα στο πατωμα.
Αντιθετο ο Νοvenir διαλεξε ενα ψηλο ξανθο θανατοφαγο που πηγαινε να επιτεθει πισωπλατα στην Τονκς ενω εκεινη μονομαχουσε ηδη με αλλους δυο
"Αποχαυνοσιους" Κραυγασε ριχνοντας τον ανεσθητο.
"Τι κανετε εδω εσεις?" ειπε εκπληκτος ο κυριος Ουεσλι μολις τους ειδε
"Περισφυξη" ειπε ο Νοvaenir και σχινια βγηκαν απο το ραβδι του δενοντας και βγαζοντας εκτος μαχης εναν ακομα θανατοφαγο και απαντησε με ενα χαμογελο "Μα σας βοηθαμε τι αλλο?!" και γυρισε να κοιταξει την κοπελα.
Η ms_padfoot που μολις ειχε βγαλει εκτος μαχης εναν ακομα εισβολεα με το αποχαυνοτικο ξορκι γυρισσε να του απαντησει και δεν ειδε την θανατοφαγο που της επιτεθηκε.
"κατασταλκτιους" φωναξε με στριγγια φωνη η θανατοφαγος.
Ομως ο Νοβαενιρ ειχε προλαβει να να σπροξει την ms-padfoot ριχνοντας την κατω. Ομως το ξορκι πετυχε τον ιδιο και τον πεταξε στα συντριμια του αγαλματος αφηνοντας τον μισολιποθημο.
Ο Κυριος Ουεσλι εκανε να την χτυπησει αλλα ενας πιδακας απο κοκκινο φως που ξεχυθικε απο το ραβδι της τον πετυχε στο στηθος και το εριξε αναισθητο κατω. Τοτε η γυναικα στοχευσαι ξανα την ms_padfoot.
"Αβαντα Κενταβρα" κραυγασε με την στριγγια φωνη της.
Η ms_padfoot προλαβε να πηδηξει στην ακρη και ετσι η πρασινη εξοστρακιστικε στον τοιχο και εβαλε φωτια στα απομειναρια ενος πυρσου.
"ΡΙΝΤΑΚΤΟ" κραυγασε με οργη η ms_padfoot πετυχαινοντας τη θανατοφαγο καταστηθα και ριχνοτνας στον τοιχο αναισθητη.
Εκανε να πλησιασει τον Novaenir που ειχε αρχισει να σηκωνεται με κοπο ζαλισμενος ακομα οταν μια κοκκινη λαμψη την πετυχε πισωπλατα και το ραβδι της ξεφυγε απο τα χερια της.
Γυρισε αποτομο για να συναντισει το νεο της αντιπαλο ανυπερασπιστη αλλα αι ατρομητη. Ηταν ολοφανερο πως δεν θα τον αφηνε να πλησιασει τον φιλο της.
"Μικρη μου εχεις δυο επιλογες ή να μη φερεις αντισταση ή να πεθανεις εδω περα" της ειπε ο βλογιοκομενος θανατοφαγος. Ηταν σωματωδης και γεματος ουλες. Απλωσε το χερι του να της χαιδεψει το μαγουλο και εκεινη το χτυπησε με οργη.
"Μην τολμησεις να με αγγιξεις!!" του ειπε
"Εσυ το διαλεξες της" ειπε εκεινος με την τραχια φωνη του και υψωσε το ραβδι του για να την σκοτωσει.
Τοτε ο Novaenir που ειχε σηκωθει χωρις να τον κατλαβουν και εκανεμια αποτομη κοφτη κινηση με το ραβδι του. Μια πορφυρη πυρινη κλοστι που ξεκινουσε απο το ραβδι του διαπερασε το στηθος του θανατοφαγου, ο οποιος με μια πνιχτη κραυγη σωριαστικε στο πατωμα.
"Που το εμαθες ααυτο??" ρωτησε εκπληκτη η ms_padfoot
"Στο ειπα και πριν ms_padfoot υπαρχουν πολλα που δεν ξερεις για μενα'" της απαντησε με ενα βογκητο αλλα το στραβο του χαμογελο παντα στο προσωπο του. "Πρεπει να φυγουμε απο δω, προσελθε ραβδι" και της εδωσε το ραβδι της.
"Πραγματι" συμφωνησε αυτη τη φορα η κοπελα και πηρε το ραβδι με ενα γνεψημο.
Τη στιγμη που εκαναν να πανε προς τη σκαλα με εναν εκοφαντικο ηχο ολοκληρη η πορτα της εισοδου ανατιναχτηκε και οσοι ηταν μπροστα της επεσαν στο πατωμα.
Τα δυο παιδια ηταν τυχαιρα που ηταν αρκετα μακρια. Μια ανεξηγητη σιωπη επσε μαζι με την πορτα καθως σκονη αιωρουταν και κομματια πετρας και ξυλου επεφταν ακομα στον πατωμα. Η φωνη του Λουπιν ηταν αυτη που εσπασε τη σιωπη.
"Σταματηστε τον, το κορακι προσπαθει να φτασει στου κοιτωνες"
Ενας λεπτος αντρας πεταχτηκε μεσα απο τη σκονη και ετρεξε προς την επιβλητικη σκαλα της εισωδου.
Ηταν λεπτος με μαυρα σκονισμενα κατσαρα μαλια κοντα, και μαυρα γενια. Ο μανδιας του ηταν κουρελιασμενος
Απο πισω του οι μορφες του Κινγκσλι και του Λουπιν τον κυνηγουσαν.
"Αφοπλισιους" φωναξε ο Λουπιν
"Αποχαυνωσιους" κραυγασε ο Κινγκσλι
Το Κορακι ομως με μια κινηση του ραβδιου του απεκρουσε και τα δυο ξορκια.
Ολοι ειχαν μεινει να παρακολουθουν τη σκηνη ανυμπορει να κανουν κατι.
"Σταματηστε τους" φωναξε με επιβλητικη φωνη σε δυο θανατοφαγους που προσπερασε.
Οι δυο τους πηγαν να σταματησουν τους κυνηγους του Κορακιου αλλα
"Αποχαυνοσιους" φωναξαν η ms_padfoot και ο Novaenir ταυτοχρονα πετυχαινοντας τους θανατοφαγους.
Ο Κινγκσλι και ο Λουπιν πηδησαν απο πανω τους και συνεχισαν την καταδιωξη.
Το Κορακι ειχε ηδη αρχισει να ανεβαινει τις σκαλες.
"Πυριους" κραυγασε ο Νοβαενιρ βαζοντας φωτια στα σκαλοπατια ακριβως μπροστα στο κορακι.
Αλλα ουτε αυτο τον σταματησε. Με μια κινηση του ραβδιου του διελυσε τις φλογες και μα μια αλλη εριξε εναν πυρινο πυδακα στον Novaenir Και χαθηκε στη σκαλα.
"Γουιγαρτιουμ Λεβιοζα" ειπε η ms_padfoot και εστειλε τον πιδακα να σκασει ακυνδινα στο ταβανι.
"Απο" δω της ειπε ο Νοβαενιρ και της εδειξε το ερασμα απο οπου πριν λιγα λεπτα η Ελενα και η Φλερ ειχαν φυγει. Τωρα που το σκεφτοταν ηλπιζε τα κοριτσια να ειναι καλα.
Τα δυο παιδα περασαν σαν συφουνες αναμεσα απο τον κοσμο που ειχε αρχισει να συνερχεται και μεχρι να φτασουν στο περασμα η μαχη ειχε αναψει ξανα
Αναιβηκαν τρεχοντας τα σκαλια και βγηκαν δυο οροφους πανω.
Βγηκαν στον διαδρομο με υψωμενα ραβδια.
Κανεις δεν βρησκοταν εκει.
Τα ποδοβολητα στο διαδρομο και οι φωνες του Κινγκσλι και του Λουπιν ηταν η μονη προειδοποιηση τους.
Στραφηκαν με υψωμενα ραβδια προς το διαδρομο που ερχοταν απο τις σκαλες και μεσα σε λιγα δευτερολεπτα μπροστα τους εμφανιστηκε το Κορακι.
Τοτε για πρωτη φορα σταματησε το τρεξημο και τους κοιταξε υψωνοντας το ραβδι του.
